Ε ναι λοιπόν. Ήταν καιρός.

Δεν ξέρω πως ακριβώς πρέπει να γραφτεί κ να δομηθεί ένα τέτοιο live report. Δεν ξέρω πως ακριβώς θα πρέπει να επεξηγήσω κ να αναπαραστήσω το τι βιώθηκε στο Gagarin. Οι Meshuggah είναι μια μπάντα η οποία ζει σε ένα δικό της σύμπαν. Έχει θέσει μια δική της τροχιά, γύρω από κάποιον πλανήτη που οι υπόλοιποι κοινοί ακροατές/μουσικοί/θνητοί δεν ξέρουμε που βρίσκεται, και όποτε γουστάρουν περνάνε από τη Γη είτε για να αναμεταδώσουν σε μορφή δίσκων κάτι από αυτό που έχουν μέσα στα εξωγήινα κεφάλια τους , είτε για να κάνουν μια επίδειξη του πως ακούγονται όλα αυτά τα πράγματα σε «ζωντανό» περιβάλλον. Σε γήινες συνθήκες. Αυτό που λέμε live εμείς, οι υπόλοιποι.

Αυτοί οι τύποι λοιπόν, τόσα χρόνια δεν το είχαν κάνει αυτό το πράγμα στη χώρα μας. Η μάλλον το είχαν κάνει, αλλά βάσει της συντριπτικής πλειοψηφίας των σχολίων για την προ λίγων χρόνων εμφάνιση τους (δεν είχα παρευρεθεί), ο ήχος ήταν κάκιστος κ τα άλιεν δεν μας έδειξαν για το τι ακριβώς είναι ικανά.

Και ξαφνικά, σκάει ανακοίνωση ότι, δίχως να βρίσκονται σε περιοδεία, θα περάσουν από τον πλανήτη Γη για 4 one-off εμφανίσεις. Και ανάμεσα στις χώρες, κ η Ελλαδίτσα. Η Ελλαδίτσα!!!!
Δεν νομίζω ότι ήμουν ο μόνος που μέτραγε τις μέρες με το ημερολόγιο. Η προσέλευση των οπαδών στο Gagarin εκείνη την Πέμπτη το επιβεβαίωσε, δεν ξέρω εάν το μέρος τίγκαρε στο έπακρο, αλλά σίγουρα εμφανίστηκε πάρα πολύς κόσμος. Ήμουν πολύ περίεργος να δω πως θα αντιδράσει κ πως αντιλαμβάνεται ο κόσμος τις εκπομπές εξωκοσμικών αερίων κ το δομημένο/ παραισθησιογόνο χάος που προκαλεί αυτή η «μπάντα», οπότε αράξαμε, κ περιμέναμε..

Και για να μην αράζουμε κ πολύ, σκάνε μύτη οι Tardive Dyskinesia. Προσωπικά πιστεύω ότι είναι άδικο να γράφονται πράγματα του στυλ «στάθηκαν επάξια στη σκηνή», «υπήρξαν το ιδανικό ορεκτικό για να ζεσταθεί ο κόσμος» κ λοιπά παρεμφερή για μπάντες όπως αυτή. Εάν η μπάντα αυτή ήταν από το εξωτερικό κ είχε κάποιο hype να την ακολουθεί, τα σχόλια που θα συνοδεύανε τέτοιες εμφανίσεις θα ήταν πολύ πιο ενθουσιώδη. Οι Tardive Dyskinesia δεν είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες Ελληνικές heavy & πειραματικές μπάντες, είναι γενικότερα μια από τις σημαντικές ελπίδες του σκληρού ήχου, έχουν ήδη το συνθετικό κ εκτελεστικό εκτόπισμα, μια πρόσφατη δισκάρα (the sea of sea through skins), και απ’ ότι έδειξαν κ στο σανίδι (ξανά), είναι σε φάση να αναπαράγουν γαμιστερά όλο αυτό το πράγμα που παίζουν ΚΑΙ ζωντανά. Πολλά μπράβο λοιπόν, ας ελπίσουμε να κάνουν ευρύτερο άνοιγμα προς τα έξω, κ το μόνο που θα ήθελα να προσθέσω είναι να γίνουν πιο κινητικοί ενώ παίζουν, γιατί κ το υλικό τους υποστηρίζει την πώρωση στο φουλ. Μπράβο, μόνο μπράβο!!!

Οπότε, αφού κατέβηκαν από την σκηνή οι συμπατριώτες μας, όλοι περιμέναμε για τα άλιεν. Το stage ήταν «διακοσμημένο» αισθητικά στη φάση του πρόσφατου “Alive” DVD, και η αναμονή αρχίζει να βαράει κόκκινο. Μετά από κάμποσο, ένα – ένα τα άλιεν βγαίνουν στη σκηνή. Αρχίζουμε όλοι να φωνάζουμε σαν χαζά, κ πλέον όλοι είναι έτοιμοι για ΧΑΟΣ!

ΜΟΝΟ ΧΑΟΣ ΟΜΩΣ,ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ. Η μπάντα μπαίνει το Rational gaze κ στο καπάκι πετάει Bleed !!!!!! Ουωωωωωωωωωωωωωω ! ! ! Σα να σου λένε καλησπέρα, σπάστε τα μούτρα σας. Καλώς σας βρήκαμε, κάψτε τα κύτταρά σας. Ο ήχος είναι ΜΠΕΤΟ, μια συντονισμένη μάζα συχνοτήτων /όγκου/ ριφφ 500 χρόνων μπροστά από το τώρα, κραυγών από το άλιεν-μπροστάρη Jens Kidman, και ρυθμών από το πλάσμα που ονομάζεται Tomas Haake , στο οποίο πλάσμα πρέπει να γίνει βιοψία εγκεφάλου για να δούμε ΠΩΣ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ παίζει αυτά που παίζει. Και πως τα σκέφτεται. Και πως κρατάει όλο αυτό το οικοδόμημα ΣΤΟ ΧΑΛΑΡΟ, λες κ πίνει τον καφέ του!!!

Δυστυχώς δεν μπορώ να μιλήσω για τον κόσμο από τη μέση κ πίσω, καθότι ήμουν συνεχώς μπροστά. Εκεί μπροστά λοιπόν, γινόταν της %$@$^άρας το σύννεφο. Τι να πω, το περίμενα πως θα πέσει πολύ μπουκέτο, αλλά τέτοιο παροξυσμό κ σπασμωδική αντίδραση/κοπάνημα/moshing δεν το είχα φανταστεί. Όλοι είχαν τρελαθεί, απίστευτη ένταση κ πώρωση! Μετά τα πρώτα 2 υπερκομμάτια, τα άλιεν συνεχίζουν με το Electric Red. Ε τι να ειπωθεί δλδ, ότι κομμάτια σαν αυτό, με τέτοια ροη/κλιμάκωση, βάζουν κάτω τα μισά πράγματα που κυκλοφορούν κ θεωρούνται heavy? Και μετά Pravus? Και τα άλιεν να μη χάνουν ούτε νανονότα?

Τα άλιεν μετά συνεχίζουν με το Stengah. To γαμω-stengah. Τα μονολιθικά, αλλά δομημένα σαν δυσαρμονική εξίσωση ριφφ σκάνε σε όλο το μήκος κ πλάτος του εγκεφάλου μας, νεκρώνοντας μάζες κυττάρων, κ όταν σκάει κ το σόλο-αριστούργημα δεν ξέρεις πραγματικά πώς να αντιδράσεις. Εδώ να σημειωθεί ότι εάν υπήρξε μια σημαντική παραφωνία στον ήχο ( όπως αυτός ακουγόταν κάτω μπροστά) αυτό ήταν η lead κιθάρα του Thordendal, αλλά κ του Hagstrom όταν έπαιζε lead μελωδίες. Μετακινήθηκα κ αριστερά, κ δεξιά, κ κέντρο, το ίδιο. Ήταν δυστυχώς αρκετά χαμηλά, με αποτέλεσμα αυτά τα mindfuck solo/melodies του διαόλου που παίζουν, να μην αναδεικνύονται όσο θα έπρεπε.

 
Όμως μπαίνει το Combustion, κ κανείς δε δείχνει να νοιάζεται για τέτοια πράγματα. Τι ξύλο έπεφτε ρε σεις! Παντού moshing, παντού αυτοσχέδια crowdsurfing, παντού παραλήρημα! Η μπάντα ήταν στη κοσμάρα της, μη δείχνοντας έλεος για κανέναν κ για τίποτα, κ ο Kidman συνεχώς να λέει ότι πρέπει να ακουστούμε κι άλλο. Και μετά Lethargica. Και Perpetual Black Second. Ένας ορυμαγδός από υποτιθέμενα ριφφ, που φτύνουν στη μούρη της έννοιας του ριφφ, μελωδίες, που ξερνάνε πάνω στην έννοια της μελωδίας, ρυθμών που προσομοιώνουν ολοκληρώματα τα οποία παίζουν μποξ, κ τόόόόσο γαμάτων κραυγών που φτύνουν στίχους για σεμινάριο και τροφή για σκέψη. Και τα άλιεν να εκπέμπουν, και να εκπέμπουν, κ να εκμπέμπουν… Και Sane. Μπαίνει κ το Straws pulled at random, στου οποίου ειδικά στο κλείσιμο, που πέφτει φουλ ψυχεδέλισμα, όλα μοιάζαν τόσο ωραία… Τι καταπληκτικοί μουσικοί, αλλά κ εκτελεστές: απλοί, λιτοί, κ όταν πωρωνόντουσαν τα μαλλιά φτάναν στο πάτωμα. Αλλά ακόμη και σε αυτό, συντονισμένα λειτουργούσανε… τι να πω, άλλο πράγμα μιλάμε.

Και φτάνει η ώρα να κλείσουν το ταξίδι, καθότι όπως δυστυχώς αποδείχτηκε έπειτα από αυτό που ακολούθησε, δεν βγήκαν για encore…( σε αντίθεση με την εμφάνιση στο Tel Aviv,όπου έπαιξαν το Soul Burn grrrrrrrrrr). Όμως, πριν τα μαζέψουν και μας αφήσουν για τον πλανήτη τους, παίξανε κάτι άλλο από το άλμπουμ στο οποίο περιλαμβάνεται το συγκεκριμένο κομμάτι. Όλοι αυτό περιμέναμε. Kαι μόλις είδαμε έναν από τους roadies να βοηθάει στο στήσιμο αυτής της συσκευής σαν talkbox, ΣΙΓΟΥΡΕΥΤΗΚΑΜΕ. Ώρα για Future Breed Machine.

ΞΥΛΟ.ΣΠΑΣΜΟΙ.ΞΥΛΟ.ΤΡΙΠΑΡΙΣΜΑ.ΞΥΛΟ.ΚΙ ΑΛΛΟ ΞΥΛΟ.ΚΙ ΑΛΛΟΙ ΣΠΑΣΜΟΙ. ΣΟΛΟ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ. ΚΙ ΑΛΛΟ ΞΥΛΟ,ΚΙ ΑΛΛΟΙ ΣΠΑΣΜΟΙ. Και τέλος.

Άντε γειά. Meshuggah ρε!
Νίκος Σουλαντίκας