Καλησπέρα σας. Θα ήθελα να ξεκινήσουμε την κουβέντα μας  με την πηγή έμπνευσης του ονόματος σας Έχει κάποια σχέση με τον αγγλικό μύθο του βασιλιά Αρθούρου και το όνομα της αδελφής του ή είναι κάτι εντελώς διαφορετικό?

-Καλησπέρα και από μας. Το όνομά μας έχει σχέση με την Magica De Spell. Τη σπάνια αλλά τρομερή φιγούρα του Μίκυ Μάους: Την μαυροφορεμένη πάπια που μηχανεύεται επίμονα να κλέψει τη τυχερή δεκάρα του εκατομμυριούχου Σκρούτζ Μακ Ντάκ. Μοιάζει και με δίσκο η δεκάρα αυτή! Αλλά επειδή έχουμε βγάλει αρκετούς και με αφορμή την ερώτηση ας πούμε οτι η αναζήτηση μοιάζει με εκείνη του Ιερού Δισκο-πότηρου…

Ποιες ήταν οι πρώτες σας  επιρροές, αυτές που κατάφεραν να σας βάλουν το  «μικρόβιο» της μουσικής?

-Οι επιρροές ενός παιδιού που αποφασίζει να πάρει τα «όπλα», είτε είναι Κιθάρες, και τύμπανα είτε ηλεκτρονικά keyboards, decks κλπ, είτε το μικρόφωνο είναι συνήθως κάτι που είδε στα ΜΜΕ είτε κάτι που κόλλησε από το μεγαλύτερο αδελφό η φίλο, τα trends της εποχής ή η αντίδραση σ’αυτά. Αυτός ο ιός σε οδηγεί να ξεκινήσεις χωρίς καλά-καλά να ξέρεις να παίζεις η να τραγουδάς…

Το 1980 βρίσκει κάποια παιδιά με το βλέμμα στο κίνημα ¬που είχε έρθει να ταράξει μουσικά και κοινωνικά τα νερά στην Αγγλία και την Αμερική να θέλουν να κάνουν κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα. Τα παιδιά αυτά είναι οι Magic De Spell και ξεκίνούν σαν Punk συγκρότημα.

Το 1981 κυκλοφορήσατε το πρώτο σας EP με τίτλο “ Nightmare”. Ποιος ήταν ο λόγος που επιλέξατε να ξεκινήσετε την πορεία σας σαν αγγλόφωνο γκρουπ?
-Γιά 10 χρόνινια τραγουδούσαμε στα αγγλικά. Βλέποντάς το από τη ματιά του σήμερα, μάλλον δεν ενδιέφερε τόσο πολύ η γλώσσα όσο ο κώδικας. Από τα 60’s και μετά  την μεταπολίτευση πολλοί ήθελαν να παίζεται και στην Ελλάδα LIVE κάτι ανάλογο με το μουσικό άκουσμα που ακούγονταν μόνο από το ραδιόφωνο (πολλές φορές πειρατικό), είτε σε κάποια «Video clips» που δειλά δειλά ξεπρόβαλλαν, και φυσικά απο δίσους και κασσέτες «ξένης» μουσικής. Ηταν σπάνιο τότε να έρθει εδώ ένα «ξένο» συγκρότημα γιά συναυλία. Εφταναν το πολύ μέχρι τη Λουμπλιάνα….
Μάλλον λοιπόν τα αγγλόφωνα group της εποχής εκείνης υποκαθιστούσαν και κατά μία έννοια αυτά του εξωτερικού…και με αυτή τη λογική ξεκινήσαμε το 80.

Πόσα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε στη μουσική και τι είναι αυτό που  έχει μείνει ιδιαίτερα χαραγμένο στη μνήμη σας από τη δεκαετία του 80?

-Κάθε τι που παρατηρείται με φορά αντίθετη του βέλους του χρόνου ανάλογα με την απόσταση προς το παρελθόν φαντάζει από αφελές και out-fashioned μέχρι μοδάτο και trendy. Υπάρχουν ανάμικτα συναισθήματα. Δεν τεμαχίζονται πάντα ακέραια οι δεκαετίες.

Τα 80s μπορεί να κράτησαν από 7 έως 14 χρόνια ανάλογα από τη θέση του παρατηρητή! Αυτό που στην αρχή σημάδεψε κοινωνικοπολιτικά και αισθητικά το 80 ήταν και το τέλος της εποχής του ρομαντισμού και της επανάστασης των 60s-70s. Ενδεικτικά έρχεται στο νού η έλευση μιάς νεο-εσωστρέφειας. Μετα-punk τίπoτα δεν θαταν πια το ίδιο. Τα 15-30άλεπτα πολλές φορές τραγούδια του progressive rock τα διαδέχτηκαν πολυ μικρότερα και μονότονα, ήρθαν βέβαια και τα maxi και τα extended για να…χορέψει κανείς και οι poser μπαλάντες γιά να καψουρευτεί.
  Οι ενορχηστρώσεις πιό πειθαρχειμένες, αλλά τα εφφέ αντιλαλούν από βαθιά πηγάδια. Σα γενική εικόνα οι κιθάρες «εξοστρακίστηκαν» από τη δεσπόζουσα θέση τους υπέρ του rhythm section, καί τα παιξίματά τους άλλαξαν, ακόμα και στο metal. Εχουν βγεί πιά τα Drum machines, και τα samplers.

Τα keyboards κυριαρχούν, και τώρα όλα μαζί μπορούν και προγραμματίζονται-περάσαμε και μείς σα γκρουπ απο τη φάση αυτή.Οι ανοιχτοί γιακάδες κουμπώθηκαν μέχρι πάνω, οι γραβάτες λέπτηναν, οι κινήσεις των μουσικών έγιναν πιο συγκρατημένες και αυτιστικές, τα μαλλιά κόπηκαν και ξαναμεγάλωσαν παράξενα. Σιγά σιγά πολλά γυναικεία στήθη θα καλυφθούν ξανά στις παραλίες, τα «καυτά» σορτσάκια των αθλητών θα αρχίσουν σιγά σιγά να μακραίνουν,  και η αμφισβήτηση του καθωσπρεπεισμού και των χίπυς που μεταλλάσονταν σε γιάπυς έγινε όπλο στα χέρια  αυτών που άρχισαν να δρέπουν τους καρπούς του «ζεύγους» Ρήγκαν και Θάτσερ.

Ισως νάταν τα 80’ς η τελευταία δεκαετία που παίχτηκαν νέα αμιγή μουσικά ιδιώματα ανεξαρτήτως των αναπόφευκτων επιρροών και αναζοπυρώσεων τύπου γκαράζ, Rockabilly κλπ. που είχαν πιστό κοινό, και στην Ελλάδα. Υπήρχαν διακριτά διαχωριστικά και οι μυημένοι διάλεγαν τη φυλή στην οποία θα ανήκαν. Αργότερα τα πράγματα θα γίνουν πιο συγκεχυμένα.Ε και; Πάντα θα υπάρχουν αναμασήματα, αναμίξεις, και ιδιώματα του σωλήνα!
Δεν πεθαίνει το ροκ όσες φορές και αν το «πεθάνουν» οι κονδυλοφόροι διότι απλά μεταλλάσεται, επανιδρύεται, και ξαναγεννιέται από τις στάχτες του. Ναί, και μετά το 80 δημιουργήθηκαν αξιόλογα νέα ρεύματα που επανέφεραν στη «τάξη» κάποια πράγματα…

Ακόμα, ειναι η τελευταία δεκαετία χωρίς την ευρεία διάδοση στη μουσική του νέου υπερόπλου: Του computer που απο το 98 και πέρα σα δίκοπο μαχαίρι θα ξαναμοιράσει την πίττα. Η Ελλάδα τα παρακολουθεί αυτά άλλωτε με χρονοκαθυστέρηση και άλλωτε παράλληλα. Παντού και μέσα σ’όλα υπάρχει/υποβόσκει το ροκ. Εξ άλλου όλα «ροκάδες» τα παίζουν…θα πουν κάποιοι.  Σκυλοπόπ σε ενιαία συσκευασία δεν υπήρχε τότε. Είχαμε τα «ξένα», τα παραδοσιακά και μοντέρνα λαικά, το έντεχνο, το απέθαντο ρεμπέτικο,  και με σκαμπανεβάσματα το κλασικό πολιτικό τραγούδι.

Αργότερα θα ερχόταν το νέο κύμα στο πολιτικοκοινωνικό μέτωπο της συνεχιζόμενης μεταπολίτευσης με περισσότερη ροκ προσέγγιση  βασισμένο στα νέα κινήματα γιά το οποίο θέλουμε να πιστεύουμε οτι βάλαμε και μεις το λιθαράκι μας σαν συγκρότημα. Να μη ξεχάσουμε το 85’ το Rock In Athens: Ενα 2-ήμερο φεστιβάλ χορηγημένο από το κατά τάλλα ροκ-φοβικό τότε κατεστημένο, όπου μεγάλα γκρούπ ήρθαν στην Ελλάδα στο απόγειο της δόξας τους,  κάτι που δεν είναι δεδομένο ακόμα και σήμερα. Είχαμε επίσης τα LIVE στα γήπεδα, παρήλασαν πάρα πολλά ξένα ονόματα αλλά και ελληνικά στο ΡΟΔΟΝ, και ακόμα το ΑΝ και τις άλλες σκηνές.

Το μουσικό ιδίωμα της δικιάς μας μπάντας θα κολυμπήσει στο ροκ με όλες τις φράξιες του (και όχι μόνο) πάντα εμπνεόμενο από τη πρωτόγονη Punk καταγωγή μας.. Το New Wave, και η Gothic και όχι μόνο σκοτεινιά μας ταξιδεύει το 80. Αργότερα με περιηγήσεις στις ανεξάρτητες ροκ και όχι μόνο σκηνές των 90s και 00s σα μουσική βάση, θα συνεχίσουμε πιστεύοντας σε ένα Ροκ ανατρεπτικό, ερωτικό, ποιητικό,τυχοδιωκτικό, αλλά και λαικό, δίνοντας το στίγμα προτογενώς  κυρίως με δικά μας τραγούδια και δευτερογενώς με διασκευές. Ετσι με ξεδιάντροπες βουτιές ακόμη και στα άδυτα του λεγόμενου «έντεχνου»,  ψάχνοντας μιά νέα, ροκ προσέγγιση και στον πολιτικό στίχο στη διαδικασία θα ανακαλύψουμε πολύ περισσότερα…

Το 1993 έχοντας σαν αφετηρία το άλμπουμ  “Διακοπές Στο Sarajevo”, αλλάξατε τον στίχο σας από αγγλικό σε ελληνικό. Τι έπαιξε ρόλο σε αυτή την αλλαγή και πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν?

– Ντάξει, αγγλικά! Η πιό διαδεδομένη γλώσσα διεθνώς. Αν δεν είναι η μητρική σου γλώσσα όμως περιορίζεσαι στα νοήματα, στο εύρος και στην αμεσότητα εφόσον απευθύνεσαι μόνο σε Ελληνες. Εκτος και αν κάνεις διεθνή καρριέρα…Ειναι τελικά το ΤΙ λές και όχι σε ποιά γλώσσα το λές. Ετσι εάν ο λόγος που τραγουδάς σε άλλη γλώσσα απ τη δική σου δεν κρύβει την αδυναμία σου να εκφραστείς επαρκώς τότε Οk, Do it! Εμείςεκφραζόμαστε καλύτερα στα ελληνικά τα τελευταία πολλά χρόνια!

Δεν ήταν πάντως εύκολο να το γυρίσουμε, και δεν το υιοθετήσαμε όλοι με τον ίδιο ενθουσιασμό. Δεν είναι και τόσο εύηχη η πλούσια κατά τάλλα γλώσσα μας στο να ταιριάξει σε δυτικού τύπου φόρμες που αρεσκόμασταν αποκλειστικά έως τότε να παίζουμε, αφού μοιάζουν να χρησιμοποιούν λιγώτερες λέξεις και συλλαβές για την ολοκλήρωση νοημάτων. Φαντάσου όμως και τη Φραγκοσυριανή στα αγγλικά…! Τα βάλαμε που λές κάτω και είπαμε πως ζούμε σε εποχές που o κόσμος περιμένει κάποια πράγματα να ειπωθούν από τις ροκ μπάντες, και αισθανθήκαμε οτι έπρεπε να ανταποκριθούμε με το πιο άμεσο τρόπο σ’ αυτή τη προσδοκία. Πιστεύουμε οτι έτσι συμβάλλαμε στην άνθιση της ελληνικής σκηνής τη δεκαετία του 90. Ειναι μιά δικαίωση. Η κληρονομιά μας πάντως δεν μας εμποδίζει -όχι μόνο να παίζουμε πολλές διασκευές τραγουδιών ξένων συγκροτημάτων…πράμα που αγαπάμε- αλλά ακόμα και να δουλέψουμε ξανά κομμάτια από την αγγλόφωνη περίοδο της μπάντας.

Έχετε μελοποιήσει αρκετά ποιήματα στην μέχρι τώρα πορεία σας. Πιστεύετε τελικά ότι οι τέχνες συμπληρώνουν η μία την άλλη?

-Ειναι και γίνεται όλο και πιό ελεύθερη η διακίνηση στα σύνορα μεταξύ τεχνών. Οχι μόνο αλληλοσυμπληρώνονται, αλλά αντιδρούν πιά και χημικά μεταξύ τους με αποτέλεσμα τη γέννηση νέων. Αντιμετωπίζουμε πάντως με δέος και σεβασμό την ποίηση. Εχουμε τολμήσει αρκετές φορές. Ελπίζουμε να καταφέραμε τα ποιήματα που κατα πιαστήκαμε να τα κρατήσουμε στο ύψος τους. Οι μελοποιήσεις πάντως τα φέρνουν πιό κοντά στο κόσμο, καί αυτο είναι θετικό.

Τον Ιούνιο του 2005 είχε γίνει μια  μεγάλη συναυλία στο θέατρο Λυκαβηττού με αφορμή τα 25 χρόνια από την ίδρυσή σας. Λίγους μήνες πριν είχε φύγει απ τη ζωή ο κιθαρίστας του γκρουπ Τάσος Νισσόπουλος. Φαντάζομαι ότι θα ήταν μία έντονα φορτισμένη στιγμή από πολλές πλευρές

-Και βέβαια, τι λές τώρα…Εδώ πιά φτάσαμε αισίως φέτος στα 30 χρόνια…
Δεν έχουμε μιλήσει σχεδόν καθόλου δημόσια γιά θέματα πρώην, η εν ενεργεία μελών που έφυγαν απ’ τη ζωή όπως ο Νίκος Βοσδογάνης και ο Τάσος Νισσόπουλος. Ειναι πολύ δύσκολο να περιγράψεις πως είναι να συνεχίζεις να κάνεις πράγματα που μέχρι πρότινος μοιραζόσουν με ένα συνεργάτη η ένα φίλο. Πάντως είναι μεγάλο πράγμα να έχει κάποιος τόση δίψα γιά να ζήσει αλλά και τόση δύναμη να δίνει εκείνος κουράγιο σε αυτούς που μένουν ενώ ο ίδιος ξέρει οτι φεύγει…

Πρόσφατα κυκλοφόρησε και η τελευταία σας δισκογραφική δουλειά με τίτλο “Ok Πατέρα.”. Εκεί θα βρούμε μελοποιημένα  ποιήματα της Ελευθερία Αναγνωστάκη και του Πάμπου Φιλίππου αλλά και μία συμμετοχή έκπληξη της Στέλλας Κονιτοπούλου Θα θέλατε να μας πείτε δύο λόγια γι αυτό το δίσκο αλλά και τους συντελεστές?

– Για μας είναι ένας δίσκος γιά τα 30 χρόνια μας. Θέλαμε να είναι πραγματικά καινούριος, αλλά ταυτόχρονα να περιέχει και στοιχεία απ’ όλη την έως τώρα διαδρομή μας και τη τρέλλα μας. Ετσι συνυπάρχουν διαφορετικές τάσεις, ποιήματα φίλων, στιχουργήματα και μουσικές και από το νέο αίμα στη μπάντα μας, αλλά και το Sarajevo όπως το παίζουμε σήμερα…Οσο γιά το πείραμα με τη Στέλλα είχε πολύ ενδιαφέρον γιά μας. Ο κοινός μας πιά φίλος μουσικός Γιώργος Κουτουλάκης έγραψε ένα παραδοσιακό κρητικό. Εμείς βάλαμε τους στίχους και τον ηλεκτρισμό. Η Στέλλα από τη Νάξο, ο Γιώργος από Κρήτη μεριά (καλά καταλάβατε) και μείς βάζοντας τις επιρροές από Βρετανικό ροκ… να πως γίνεται ζεύξη τριών νησιών χωρίς εργολάβο…
Στους συντελεστές να συμπεριλάβουμε το φίλο και όχι μόνο Γιώργο Αρχοντάκη. Μηχανικό ήχου και μουσικό συμπαραγωγό σχεδόν σε όλους τους τους ελληνόφωνους δίσκους μας

Έχετε παίξει μαζί με αρκετά γκρουπ και καλλιτέχνες. Ξεχωρίζετε κάποιες χαρακτηριστικές στιγμές?

–    Με το Νίκο Σιδηρόπουλο στο Ακτιο ώρα 6.00 το πρωί…
–    Με τον Johnny Thunders των New York Dolls στην Αθήνα το 88,  κάτι μήνες πριν μας αποχαιρετίσει οριστικά. Το ένα είναι το setup του ενισχυτή κιθάρας  (όλα τα ποτενσιόμετρα τερματιμένα δεξιά…). Το άλλο ο κάτωχρος Thunders να αναζητά επίμονα με το όνομά της μιά κοπέλλα που φερόταν να έχει μαζί της “some stuff’ .
–    Τον τραγουδιστή των Godfathers στα καμαρίνια του ΡΟΔΟΝ να βάζει μπριγιαντίνη σιγοτραγουδώντας μια 50s-ζουσα μελωδία
–    Το J.J. Burnell των Stranglers ξαπλωμένο στο πάτωμα ανάσκελα με σταυρωμένα πόδια και χέρια να μιμείται τη στάση της νεκρής κατσαρίδας που βρήκε στη τουαλέτα.
–    Τι να θυμηθείς απο τις μεγάλες αντιπολεμικές, και όλες τις φορτισμένες πολιτικά και κοινωνικά συναυλίες και όχι μόνο σε Ελλάδα και Κύπρο, το Δεκέμβρη του 88’…
Ειναι σημαντικό να ξαναβλέπεις είτε να γνωρίζεσαι και να συμπράτεις επί, η εκτός σκηνής με δεκάδες καλλιτέχνες απ’ όλο το φάσμα της μουσικής.

Πως βλέπετε την ελληνική rock σκηνή σήμερα?

-Στην Ελλάδα υπάρχουν οι ίδιες προοπτικές και αγκυλώσεις αλλά είναι διαφορετικές οι συνθήκες. Η ελλ. ροκ πρέπει κάποτε να διεκδικήσει το κομμάτι της πίττας που της αναλογεί παρά να μασουλά μίζερα το ξεροκόμματο της εσωστρέφειας χαρίζοντας τον ευρύτερο όρο Ροκ και όλα του τα είδη σε πονηρούς, περαστικούς και ξένους προς αυτό.
Κάποιοι δείχνουν να τα καταφέρνουν αλλά αν είναι επειδή τους αφήνουν θα
πρέπει να πονηρευτούν το ιδιο και το κοινό…Χρειάζεται περισσότερη αλληλεγγύη. Υπάρχουν χιλιάδες συγκροτήματα στην Ελλάδα. Αν μόνο πήγαιναν τα μέλη τους ο ένας στα live του άλλου…

Πως κρίνετε το ρόλο του internet σήμερα στη μουσική?

-Ειτε μιλάμε για τη μουσική, είτε για τέχνες είτε γενικώτερα το internet ειναι ένας διπλός πράκτορας! Είναι αυτό που δε θά αντιλαμβανόσουν αν δεν υπήρχε αλλά και αυτό που χάνεις επειδή υπάρχει.
Από τη μια μπορεί να βοηθάει να έχεις ελεύθερη πρόσβαση στα δημιουργήματα τέχνης και ιδεών παντού στον κόσμο, όταν ολόκληρα μουσικά είδη, κινήματα, και τάσεις είναι αποκλεισμένα απο τα ΜΜΕ. Από την άλλη σε κλείνει μέσα στερώντας σου τη διαδραστική σχέση με αυτά που συμβαίνουν στον έξω κόσμο, όπως τα vibes όταν μοιράζεσαι με άλλους το άκουσμα ζωντανής και όχι μόνο μουσικής. Και από τη μεριά του καλλιτέχνη είναι ένα μέσο που δεν είχε πριν,  αλλά και μια παγίδα που τον εφησυχάζει νομίζοντας οτι έχει κοινοποιηθεί επαρκώς! Μοιάζει λοιπόν σαν να προστέθηκε μιά νέα διάσταση στην αντίληψή μας γιά το κόσμο, εικονική αλλά αληθινή…χωρίς να αναιρούνται ή να αποδυναμώνονται οι υπάρχουσες. Φαίνεται αυτό στο ότι δεν έχει αλλάξει το πόσο αδιάφορα ή όχι είναι για τον καθένα μας αυτά που παίζονται heavy rotation στα μουσικά κανάλια απ’ ότι παλιά. Προσοχή λοιπόν σ’αυτά που φαίνονται οτι μας δίνουν σε μιά εποχή που μας παίρνουν πίσω όλο και περισσότερα. Πάντως η δημιουργία του internet ήταν αναπόφευκτη και έτσι και αλλοιώς όλοι μέσα είμαστε. Υπάρχουν επιλογές γιαυτό και η παρούσα συνέντευξη…

Τελειώνοντας και αφού σας ευχαριστήσω θερμά για ήθελα να μου πείτε τα σχέδια σας για το άμεσο μέλλον

-Συναυλίες! Καλοκαίρι έρχεται. Καιρός να συναντηθούμε με παλιούς και νέους φίλους σ’όλη την Ελλάδα. Επίσης θα θέλαμε σιγά σιγά να δώσουμε μορφή σε κάποια νέα τραγούδια μας που θα αποτελέσουν τη βάση για ένα νέο δίσκο.
Και γιά να κλέισουμε όπως το άρχισες με αφορμή αγγλικούς μύθους, να πούμε και στα παιδιά που τώρα αρχίζουν να μην το βάζουν κάτω. Εμείς συνεχίζουμε θεωρώντας ότι το Ιερό Δισκοπότηρο είναι η ίδια η διαδρομή στη πορεία της αναζήτησής του!
Ευχαριστούμε πολύ και μείς για τη φιλοξενία!

Τζανιδάκης Κωνσταντίνος