Ναι το μαντέψατε, θα ξεκινήσω κι εγώ το κείμενό μου από το μεγάλο γκελ που έκανε το Je Veux της Zaz σε μία αρκετά μεγάλη μερίδα του ελληνικού κοινού, τόσο υπολογίσιμη που θεωρήθηκε πως μια συναυλία της στην Ελλάδα θα ήταν προσοδοφόρα. Κι όντως, στο Θέατρο Badminton σύρρευσε αρκετός κόσμος για να το γεμίσει – απτή απόδειξη πριν καν εισέλθουμε στο χώρο, το γεμάτο parking του Θεάτρου. Δυστυχώς προλάβαμε μονάχα τα δύο τελευταία κομμάτια από την εμφάνιση της Σοφίας Κουρτίδου και της μπάντας της, οι οποίοι είχαν το ρόλο του support, όμως η swing με ελληνικό στίχο δεν θα μπορούσε παρά να ταιριάζει στο στυλ του main act.

Φυσικά όλος ο κόσμος περίμενε την 30άρα Isabelle Geffroy να ανέβει στη σκηνή, και όντως δεν πέρασαν 30 λεπτά για να βγει στη σκηνή με λιτό φωτισμό και μέσα σε χειροκροτήματα ενώ ερμήνευε το Les Passants. H λεπτοκαμωμένη Zaz με τα καρώ baggy trousers που απελευθέρωναν τις κινήσεις της και ένα άνετο top έδειχνε cool όσο και η μουσική της. Η συνεννόηση με το κοινό γινόταν κυρίως στη μητρική της γλώσσα – χαρακτηριστικά, μίλησε περισσότερα ελληνικά από αγγλικά σε όλη τη συναυλία! Η γλώσσα βεβαίως και δεν αποτέλεσε πρόβλημα σε καμία στιγμή, άλλωστε η κυριότερη μορφή επικοινωνίας σε μια συναυλία είναι η Παγκόσμια Γλώσσα της Μουσικής, και αυτήν την κατείχε πολύ καλά η Zaz και η ικανότατη μπάντα που πλαισίωσε. Η μουσική της ακολουθεί σε γενικές γραμμές το ύφος που καθιέρωσε ο Django Reinhardt: ευχάριστη jazz παιγμένη από και κατάλληλη για street bands, μαζί με ολίγη από soul και blues και εγένετο το αποτέλεσμα που μας παρουσιάστηκε ζωντανά – όχι κάτι που δεν έχει ξανακουστεί στο παρελθόν, αλλά σίγουρα ερμηνευμένο με ειλικρίνεια και αυθεντικό πάθος.

Από την όμορφη εμφάνιση της γλυκιάς Γαλλιδούλας μόνο μία ένσταση μπορεί να προκύψει: το θέατρο Badminton διαθέτει ενδιαφέρουσα υλικοτεχνική υποδομή για την υποστήριξη οποιουδήποτε καλλιτεχνικού stage event, αλλά σε μουσικές συναυλίες βγάζει μια μάλλον ψυχρή ατμόσφαιρα, η οποία γίνεται εντονότερη όσο η απόσταση των θέσεων από τη σκηνή μεγαλώνει. Τουτέστιν, σε ένα μικρότερο χώρο μη καθημένων ίσως Ακόμη κι έτσι, η συναυλία ήταν ιδιαίτερα ευχάριστη και η Zaz κατάφερε να μεταδώσει τη θετική της ενέργεια στο κοινό. Αεικίνητη και χαλαρή, δεν κόλλησε πουθενά φωνητικά, σε στιγμές έντασης ή ευαισθησίας τα κατάφερνε εξίσου καλά, ενώ εντυπωσίασε με τα ιδιαίτερα παιχνιδίσματα της φωνής της. Η ενέργεια των κινήσεών της εντυπωσίασε, όπως και οι φιλότιμες προσπάθειές της να ξεσηκώσει τον κόσμο για να συμμετέχει περισσότερο στο live feeling, αλλά, όπως εξηγήσαμε, όσο και αν οι μουσικοί δημιουργούσαν μία ανάλαφρα ευχαρή ατμόσφαιρα, ο χώρος δεν βοήθησε ιδιαίτερα. Λαμπρές εξαιρέσεις το Ni Oui Ni Non, όπου το κοινό χωρίστηκε σε φωνητικές ομάδες, το ξεσηκωτικό rock του Aux Detenteurs και φυσικά το Je Veux όπου οι κερκίδες φωτίστηκαν, όλοι σηκώθηκαν από τις καρέκλες τους και απόλαυσαν τον βασικό λόγο για τον οποίο αυτή τη στιγμή μπορούμε και γράφουμε για ένα live της Zaz στην Ελλάδα με τόσο μαζική προσέλευση.

Ο χαιρετισμός όλης της μπάντας στο τέλος της συναυλίας ανταποδόθηκε με την ίδια εγκαρδιότητα από το κοινό, που έφυγε με ευχάριστη διάθεση και χαμόγελο από το Badminton. Ένα ποτό ακόμη (ΟΚ, και κάποια παραπάνω) αποτέλεσε το ιδανικό κλείσιμο της όμορφης βραδιάς, ολοκληρώνοντας την ιεροτελεστία της θέασης μιας επιτυχημένης συναυλίας.

Μιχάλης Κουρής