Πριν ενάμιση χρόνο, δηλαδή την προηγούμενη φορά, και παρθενική προσωπικά, που παρακολούθησα ζωντανά τους Wovenhand στο Gagarin, φίλος και οπαδός των 16 Horsepower και Wovenhand μου εκμυστηρεύτηκε πως, κάθε φορά που παρακολουθεί τον David Eugene Edwards επί σκηνής, του φαίνεται πιο «καμμένος» από την προηγούμενη. Φυσικά δεν μπορούσα τότε να επιβεβαιώσω τα λόγια του, όμως αυτή η δεύτερη φορά, πάλι στον ίδιο χώρο, μου έφερε στο νου τη συγκεκριμένη κουβέντα αρκετές φορές, με βασική αφορμή την επί σκηνής παρουσία του Edwards, αλλά και την αλλαγή μουσικού προσανατολισμού των Wovenhand. Δεν μπορώ να γνωρίζω πόσοι από το κοινό ήταν υποψιασμένοι σχετικώς, έχοντας κάνει την μελέτη τους πριν τη συναυλία στο youtube και στα σχετικά fora, ή (πιο δύσκολα) έχοντας βρει τρόπο να ακούσουν το – επισήμως ακυκλοφόρητο την ημέρα της συναυλίας – νέο άλμπουμ The Laughing Stalk, ώστε να έχουν αποκτήσει μια σαφέστερη ιδέα του τι συμβαίνει πλέον στις τάξεις της μπάντας. Προσωπικά δεν έκανα τίποτα από τα παραπάνω: η προετοιμασία συνίστατο από απλές επανακροάσεις συγκεκριμένων άλμπουμ του, ίσα ίσα για να ξαναμπώ στο mood του ήχου τους. Απεδείχθη εκ του αποτελέσματος πως δεν ήταν αναγκαία αυτή η διαδικασία, γιατί φέτος η συναυλία θα κυλούσε πολύ διαφορετικά σε σχέση με την προηγούμενη.
Το ξεκίνημα της βραδιάς δεν φανέρωνε αυτά που θα ακολουθούσαν, αντιθέτως προδίκαζε χαλαρό κλίμα. Με αφορμή τη συνεργασία του κρουστού Λουκά Μεταξά με τον Edwards στο πρόσφατο live DVD των Wovenhand, το Trio Balarom κλήθηκε να ανοίξει τη συναυλία αυτή. Μουσικές με αρώματα βαλκανικών χωρών κατέκλυσαν το μισογεμάτο Gagarin, και κάποιες γνώριμες (ή τύπου γνώριμες) μελωδίες βαθιά εντυπωμένες στα ακούσματα όσων ζουν και πορεύονται στη συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή παρουσιάστηκαν με έντονη αυτοσχεδιαστική διάθεση, κυρίως χάρη στην σπιρτάδα του τρομπετίστα Παντελή Στόικου (γνωστό, μεταξύ άλλων συμμετοχών, και από την πολυετή συνεργασία του με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου). Η διασκευή στο Take Five του Dave Brubeck έκλεισε την εμφάνισή τους μέσα σε χειροκροτήματα που μάλλον ειλικρινή ακούγονταν παρά τυπικά.
Στο κυρίως γεύμα, οι Wovenhand ανέβηκαν στη σκηνή μέσα στην αναμενόμενη αποθέωση, αλλά κάτι έλειπε: η καρέκλα όπου, υποτιθέμενα, θα καθόταν ο David Eugene Edwards για να αναλάβει τα εκτελεστικά του καθήκοντα. Αντί αυτής, ο Edwards προτίμησε την όρθια στάση, την οποία δεν άφησε σε κανένα σημείο της συναυλίας, ακόμη και όταν η ηλεκτρική κιθάρα αντικαταστάθηκε με μαντολίνο. Το συγκρότημά του είχε επίσης υποστεί αλλαγές, με μόνη σταθερά τον drummer Ordy Garrison. Ο ηλικιακός μέσος όρος μειώθηκε με την προσθήκη του μπασίστα Gregory Garcia Jr και του κιθαρίστα Chuck French, μέλους των post-hardcore-άδων (!) Planes Mistaken For Stars – πώς θα μπορούσαν λοιπόν να μείνουν οι κιθάρες χαμηλότονες στο live; Έχοντας λοιπόν στο μάξιμουμ την ένταση, οι Wovenhand παρουσίασαν ένα μεγάλο μέρος του εκκολαπτόμενου άλμπουμ τους, γεγονός που σαφώς και ξένισε τους οπαδούς του συγκροτήματος, αλλά και παλιότερα τραγούδια ανασκευασμένα με σαφώς πιο ηλεκτρισμένο χαρακτήρα, κάτι που πιθανότατα ξένισε ακόμη περισσότερο τους οπαδούς – η συνήθεια των άλμπουμς, βλέπετε.
Προσωπικά ευχαριστήθηκα ιδιαίτερα αυτήν την οπτική, αλλά κατανοώ πλήρως τον βαμμένο οπαδό που περίμενε να νιώσει την κλασική αίσθηση των Wovenhand αλλά βρέθηκε αντιμέτωπος με ένα άκαμπτο κιθαριστικό τείχος, σε σημείο να χρειάζεται η είσοδος των στίχων για να γίνουν αντιληπτά τραγούδια γνώριμα και αγαπημένα. Το συναίσθημά τους όμως ήταν εκεί – διαφοροποιημένο λόγω των χρησιμοποιηθέντων εκφραστικών τρόπων, αλλά παρόν. Παρών φυσικά ήταν και ο Edwards, ο οποίος, παρά τα προβλήματα που διατεινόταν ότι είχε η φωνή του, ήταν ανατριχιαστικός όταν τραγουδούσε στο διπλό μικρόφωνο. Η διαταραγμένη κίνησή του πάνω στη σκηνή, τα ακανόνιστα βήματά του γύρω από τον «τομέα ευθύνης» του και οι απροειδοποίητες στάσεις του, έβαζαν στη θέση τους μερικά ακόμη κομμάτια του παζλ της (οπωσδήποτε όχι συνηθισμένης) προσωπικότητάς του.
Το τέλος της βραδιάς επήλθε μάλλον συντομότερα από το αναμενόμενο, και γι’ αυτό ο Edwards απολογήθηκε επικαλούμενος τα προβλήματα στη φωνή που αναφέρθηκαν και παραπάνω. Οι θερινές εκδηλώσεις του Gagarin έκλεισαν με μία ενδιαφέρουσα συναυλία, διότι το επί σκηνής συγκρότημα – δηλαδή ο David Eugene Edwards – παρουσίασε μπροστά σε ένα κοινό τον τολμηρά επαναπροσδιορισμένο ήχο του κόντρα στα αναμενόμενα.
Μιχάλης Κουρής
