Το 50% μιας συναυλίας ανήκει στον κόσμο που έρχεται να την παρακολουθήσει. Οι στιλιστικές επιλογές των παρευρισκομένων δημιουργούν πάντοτε την ατμόσφαιρα του live πριν ακόμη αυτό ξεκινήσει. Έτσι ήδη έξω από το Αν ήταν φανερό ότι ο κόσμος ήρθε με διάθεση να επιδείξει μπουφάν με τις πλάτες γεμάτες ραφτά, τζιν-σωλήνες και μοντέλα αθλητικών παπουτσιών που έχουν να βγουν στο φως από τα 80s – αλλά βέβαια και να ακούσει ωμό παλαιομοδίτικο thrash metal βγαλμένο απευθείας από εκείνη τη δεκαετία. Άλλωστε το Power And Pain των Whiplash, το οποίο εκείνη τη βραδιά διατυμπανιζόταν πως θα τιμηθεί ολόκληρο, θεωρείται από τα κλασικότερα άλμπουμ του ύφους.

Οι Versus Heaven βρίσκονται στην ταχύτερη και πιο δυναμική πλευρά του αμερικανικού metal που άνθισε στα 80s και τα 90s με ενδεικτικές αναφορές τις λιγότερο μελωδικές στιγμές των Sanctuary, τους Iced Earth πρώτης κοπής (κυρίως στα φωνητικά) και τους Forbidden, στους οποίους μάλιστα επιχείρησαν και μια διασκευή. Στην ολιγόλεπτη εμφάνισή τους φανέρωσαν την πολύ καλή τεχνική τους κατάρτιση, απαραίτητη όταν παίζεις αυτό το ύφος και ακόμη πιο απαραίτητη όταν διασκευάζεις Annihilator (Stonewall). Φανέρωσαν όμως και κάποιες μικρές αδυναμίες στην συνεργασία μεταξύ τους, που, αν και δεν χάλασαν την εικόνα του live τους περισσότερο από τον μέτριο ήχο, έδειξαν ότι χρειάζονται δουλειά ακόμη στα live τους. Οι thrashers στο κοινό μάλλον τους σνόμπαραν…
img_1772

…κάτι που δεν έκαναν στους Released Anger, ένα συγκρότημα που όχι μόνο βρισκόταν μουσικά πολύ πιο κοντά στα ακούσματα του μέσου όρου του κοινού του Αν, αλλά και απέδωσαν τόσο παθιασμένα που προκαλούσαν ακόμη περισσότερο τον κόσμο για χτύπημα. Το γρήγορο thrash ευρωπαϊκού τύπου έχαιρε πολύ καλού ήχου, η προδιάθεση του κόσμου ήταν υπέρ της μπάντας μιας και ήδη έχει χτιστεί ένα κάποιο όνομα στους σχετικούς κύκλους, έτσι δεν άργησαν τα circle of death και τα stage diving – πληθυντικός σε όλα, ναι έγιναν πολλά. Ακόμη και όσοι απλά παρακολουθούσαν όμως πρέπει να διασκέδασαν αρκούντως, άλλωστε το συγκρότημα «το έχει» ξεκάθαρα. Οι Released Anger απεδείχθησαν άξιοι εκπρόσωποι του εγχώριου thrash και έδωσαν ένα live με ενέργεια και δυναμισμό που θα ζήλευαν έμπειρα στο ύφος συγκροτήματα.

Μετά από μια τέτοια εμφάνιση, είχαν δημιουργηθεί οι προοπτικές για μία ανάλογη συνέχεια από τους βετεράνους Whiplash. Από την αρχική σύνθεση των τριών Tony έχει απομείνει βέβαια μόνο ο Tony Portaro με την χαρακτηριστική φωνή και την τσιριχτή κιθάρα του, αλλά ως τρίο λειτουργούν ακόμη, υπακούοντας στο αξίωμα που θέλει τα μουσικά τρίο πιο άμεσα και ωμά. Βέβαια το καουμπόικο image του Portaro ξένιζε σίγουρα όποιον πίστευε πως το thrash παίζεται με τα ρούχα, αλλά οι πρώτες νότες του εναρκτήριου Last Man Alive διέλυσαν κάθε αμφιβολία. Ο κόσμος αντέδρασε άψογα, συνεχίζοντας από εκεί που σταμάτησε. Στις βουτιές από τη σκηνή όμως υπήρξε ένα θέμα, καθώς οι σεκιούριτυ του Αν, χωρίς απαραίτητα να αποτρέπουν, δεν άφηναν τους επίδοξους δύτες να καθίσουν στη σκηνή πάνω από λίγα δευτερόλεπτα (προφανώς κατόπιν σχετικής εντολής από το γκρουπ), προκαλώντας έτσι κάποιες μικροπαρεξηγήσεις. Είναι πολύ λεπτά αυτά τα ζητήματα διαχείρισης του κόσμου σε μία τόσο μικρή σκηνή…Πέρα από αυτή τη λεπτομέρεια όλα έδειχναν πως η βραδιά θα ήταν αξέχαστη για όλους.

Ο Portaro ευχαριστούσε τον Σάκη των Rotting Christ που ήταν, κατά δήλωσή του, η αιτία που ήρθαν στην Ελλάδα και έδειχνε αρκετά κεφάτος. Τη μερίδα του λέοντος στο σετλίστ κατείχε φυσικά το Power And Pain και τα επόμενα δύο άλμπουμ, το εκρηξιγενές κλίμα ήταν δεδομένο και ο κόσμος περνούσε άψογα. Όμως κάποια προβλήματα στα drums μπήκαν σε τακτική διάταξη, ανακόπτοντας τον ορμητικό ρυθμό των Whiplash, αλλά κυρίως του κοινού που διψούσε για περισσότερο και ταχύτερο thrash. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η επιλογή του Portaro να παίξουν και κάποια κομμάτια των μεταγενέστερων περιόδων στη μέση του σετ «για να ηρεμήσουμε λίγο» φάνηκε αδικαιολόγητη στην πλειοψηφία των οπαδών, οι οποίοι πάγωσαν κυριολεκτικά για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, στο οποίο μάλιστα ακούγονταν αρκετές διαμαρτυρίες.

Η μεγάλη κοιλιά που έκανε το σετ τους αντισταθμίστηκε μερικώς από το ορμητικό τελείωμα, και κυρίως από το πιο αναμενόμενο κομμάτι της βραδιάς: το Power Thrashing Death με καλεσμένους τους Released Anger στα φωνητικά (το έχουν διασκευάσει κιόλας) έσπειρε τον πανικό στο κοινό, και το Nailed To The Cross έκλεισε θριαμβευτικά την διασκεδαστική αλλά άνιση εμφάνιση των Whiplash μετά από 70 λεπτά (καθαρά, χωρίς τις καθυστερήσεις). Μέσα στην αναμπουμπούλα διαπιστώσαμε πως, αντίθετα στις υποσχέσεις, τελικά δεν ακούστηκε ολόκληρο το Power And Pain!”

Μιχάλης Κουρής