Δεν ξέρω πόσοι είχαν ιδιαίτερη ανυπομονησία γισ την έλευση του Christopher Von Deylen στην Ελλάδα, μιας και αυτή ήταν η τέταρτη φορά που μας επισκέπτεται για συναυλία με την μπάντα του ως Schiller. Όμως το για άλλη μία φορά αξιοπρεπώς – αλλά όχι ασφυκτικά – γεμάτο venue που τον φιλοξενούσε (στην προκειμένη το Gagarin 205) έδειχνε πως κάθε συναυλία του αντιμετωπίζεται ως σημαντικό γεγονός από την πιο ηλεκτρονική μερίδα των μουσικόφιλων.
Η βραδιά ξεκίνησε και συνεχίστηκε με ακριβέστατη τήρηση του ανακοινωθέντος χρονοδιαγράμματος, αν μη τι άλλο σαφές δείγμα σεβασμού προς τον θεατή-πελάτη. Ο d:tek, ως πρώτος επί σκηνής, είχε τον άχαρο ρόλο να ζεστάνει το κοινό που ακόμη έβρισκε τη θέση του στο χώρο, και τα κατάφερε αρκετά καλά με την ευχάριστη electro-pop του. Στο τέλος του set του δεν κατέβηκε από τη σκηνή, αλλά έδρασε ως backing one-man band για το σετ του Tareq, μουσικού αναγνωρίσιμου στα σχετικά λημέρια.
Όμως παρά την παρουσία γνωστότερων κομματιών (όπως π.χ. του Try Me), έλειπε από την εμφάνισή του η απαραίτητη ζωντάνια που θα περνούσε το live σε επίπεδο πέραν του διεκπεραιωτικού. Όσο για την αρκούντως διαφημισμένη Ilia Darlin, είχαμε περιέργεια να δούμε προς τι το hype, αλλά τελικά το λεοπαρδαλέ εφαρμοστό κορμάκι που φορούσε παρουσίασε μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τα τραγούδια της. Και ξεκίνησε αρκετά καλά, όμως όσο περνούσε η ώρα οι συνθέσεις που ερμήνευε άγγιζαν τα χαμηλότερα πατώματα της τυποποίησης (χαρακτηριστικό το σχόλιο φίλου περί Eurovisionοτράγουδων…), οπότε τελικώς δεν κατάφερε να μας απασχολήσει ιδιαίτερα.
Το ημίωρο διάλλειμα μετά τις non-stop εμφανίσεις των ελληνικών support καλύφθηκε με ambience από τα ηχεία διά χειρός Schiller, μουσική κατάλληλη για να προετοιμάσει το έδαφος για το main event. Έτσι στις 22:30 ανέβηκε στη σκηνή μαζί με την μπάντα του μέσα σε επευφημίες και χειροκροτήματα. Εκείνος κατέλαβε τη θέση του στα υπερυψωμένα πλήκτρα στο κέντρο της σκηνής, ενώ εκατέρωθέν του βρίσκονταν οι μουσικοί του στα δεύτερα πλήκτρα και τα ντραμς. Το Lichtblick από το ομώνυμο τελευταίο του ΕΡ έμελλε να κηρύξει την έναρξη του live show του, σε ένα σετ που βασίστηκε ιδιαίτερα στη νεότερη δισκογραφία του Schiller.
Η συμπαθέστατη Νορβηγίδα Kate Havnevik ανέλαβε όλα τα μέρη των φωνητικών στα 5 τραγούδια στα οποία βρέθηκε επάνω στη σκηνή. Άξια στα καθήκοντά της και όμορφη παρουσία, όμως ερμήνευσε μόνο κομμάτια που γράφτηκαν για τη φωνή της, οπότε έλειψαν τραγούδια που είχαν ηχογραφηθεί με άλλες τραγουδίστριες, όπως π.χ. την Kim Sanders (η οποία έλειψε γενικώς από το show – θυμάμαι τις προηγούμενες φορές απογείωνε τη συναυλία με το που εμφανιζόταν στη σκηνή, πραγματικά χαρισματική). Επίσης τα κομμάτια που ζητήθηκαν περισσότερο από όλα (τα Dream Of You και I Feel You) εκτελέστηκαν ως instrumentals, χωρίς καν την ηχογραφημένη παρουσία του Heppner (τακτική που ακολούθησε και την προηγούμενη φορά που έπαιξε live στην Αθήνα, στο Fuzz της οδού Βουλιαγμένης), κάτι που αναμενόμενα δυσαρέστησε μία μεγάλη μερίδα του κοινού.
Πέραν τούτων, η συναυλία δεν έκανε κάποια αξιοσημείωτη κοιλιά, και κύλησε αρκούντως δυναμικά για το ατμοσφαιρικό ύφος που πρεσβεύει ο Schiller – ήταν φανερό πως οι μουσικοί επί σκηνής είχαν περισσή όρεξη να αποδώσουν τα κομμάτια, μην ξεχνάμε πως επρόκειτο για την πρώτη συναυλία της περιοδείας. Μιάμιση ώρα μετά την έναρξη της συναυλίας, όλοι βγήκαν ευχαριστημένοι (με διαβαθμίσεις σίγουρα, αλλά με θετικό πρόσημο) από το Gagarin, έχοντας παρακολουθήσει ένα show με πολύ καλό ήχο, προσεγμένο φωτισμό και αρκετές αξιομνημόνευτες εκτελέσεις.
Μιχάλης Κουρής
