“Satan Upon New Long” Festival
Agnes Vein, Kvazar, Universe 217, Sarabante, Common I, Delete The Mass
12-02-11 Πολιτιστικές Απόπειρες, Νέα Μάκρη
Σε φαντάζομαι να απορείς για τα συγκροτήματα, να αναρωτιέσαι αν κάποιος γνωρίζει την ύπαρξη τους, να ειρωνεύεσαι για το όνομα του φεστιβάλ, να αηδιάζεις από την αφίσα και να χλευάζεις τα 10-20 άτομα που πίστευες ότι θα παρευρεθούν σε αυτήν την “συναυλία”. Κακόμοιρε..ξέρω ότι κατά βάθος λυπάσαι, μελαγχολείς και πονάς για το ότι δεν μπορείς να ακολουθήσεις. Όχι λόγω ηλικίας, ούτε λόγω διαφορετικών ακουσμάτων. Λόγω της ανίας, της βαρεμάρας και της μονοτονίας που έχει κυριαρχήσει στη ζωή σου. Όλοι οι χαρακτηρισμοί για σένα καλέ μου παντογνώστη.
Μην χαίρεσαι, δεν μας έλειψες!
Ο άσημος διοργανωτής έδωσε μαθήματα σχεδιασμού, promotion, billing, decorating και inverted cross art working. Η είσοδος ήταν στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο, τα υγρά ήταν φτηνά, η ώρα έναρξης σχεδόν ακριβέστατη. Από πρόσβαση το μέρος ήταν τέλειο και το άπλετο parking που προσέφεραν εν αγνοία τους οι τριγύρω πολυεθνικές καλοδεχούμενο. Δεν πιστεύω να υπάρχει πιο ταιριαστός χώρος για τέτοιες περιστάσεις πουθενά στην Αττική.
Ο κόσμος έκανε το καθήκον του και τα πάνω από 200 άτομα που μαζεύτηκαν είχαν ζεστάνει για τα καλά τον χώρο, αυτό που έλειπε ήταν η μουσική για να “απογειωθούμε”. Τι καλύτερο από το grindcore των Delete The Mass που μας έβαλε κατευθείαν στα βαθιά. Γρήγορο, απλό, δυνατό και με ρομποτικό blasting. Μισή ώρα ήταν αρκετή, γιατί το grind έτσι παίζεται. Ακολούθησαν οι Common I, όπου με το prog ήχο τους, καθησύχασαν τον κόσμο. Όχι νωχελικά αλλά με την περισσότερη προσοχή που επιστήσαμε στα τεχνικά μέρη και τον ήχο τους. Υπήρχαν και οι ευχαριστίες προς το άτομο που φιλοξένησε όλο το event. Για Sarabante δεν είχα ακούσει πολλά, ήταν και η διάσπαση τους που η επαφή μου μαζί τους έγινε αδύνατη. Επανενώθηκαν, ήρθαν Νέα Μάκρη, τα σπάσανε και φύγανε. Πραγματικά μπράβο στα παιδιά. Hardcore, crust, punk όλα τα καλά! Μαυρίλα και βρωμιά από το PA.
Νέα παράγραφο (ενώ θα’πρεπε νέο κεφάλαιο) για τους Universe 217. H μπάντα αυτή είναι ότι καλύτερο μπορεί να δώσει η ελληνική σκηνή. Η φωνή της Τάνιας μαγευτική, χαοτική, κρυστάλλινη, απίστευτη. Τύμπανα αργόσυρτα, υπόκωφα με τον απόλυτο συγχρονισμό με το μπάσο. Ένα μπάσο που σκάει σαν γροθιά σε κάθε όγδοο, τέταρτο, ολόκληρο μέτρο. Όλα αυτά να τα δένει ο Μάνος (με τον διπλό του ρόλο, κιθάρα Universe 217 αλλά και ηχοληψία) με τον ψυχεδελικό ήχο της κιθάρας του. Doom, συναίσθημα, τριπάρισμα και Universe 217. Με το τέλος της παρουσίας τους προέτρεψαν τον κόσμο να μην ακολουθήσει τακτικές “είδαμε τους φίλους μου-είδαμε τους Αθηναίους, ας την κάνουμε”. Ο κόσμος στήριξε όλο το φεστιβάλ, μέχρι και τις 2μιση όπου αναπόφευκτα είχαμε απώλειες.
Από την Θεσσαλονίκη οι Kvazar, ήρθαν να μας αποτρελάνουν. Ένα deathgrind με punk πινελιές, ένα rhythm section “in your face” και με έναν FRONTMAN! Έχω πάει σε κάμποσες συναυλίες, έχω χαρεί, έχω λυπηθεί, έχω αφεθεί σε διάφορες μουσικές, αλλά να δακρύσω από τα γέλια δεν μου έχει τύχει! Δεν γουστάραμε Kvazar όμως μόνο γι΄αυτό. Η μουσική που παίζουν είναι ακριβώς για τέτοιου είδους live. Dance it up bitch, dance nyfitsa!
Η ώρα προχωρημένη, η μέρα άλλαξε και τρία άτομα βγήκαν στην σκηνή. Τρία άτομα που ολοκλήρωσαν την σεμνή αυτή τελετή. Τρία άτομα που εκπλήρωσαν το όνομα του φεστιβάλ. Οι Agnes Vein. Το δέσιμο, το συναίσθημα, ο τρόμος ο ίδιος. Η καταστροφή ήρθε..κρύψου! Black/Doom Metal. Spinal Tap καταστάσεις, ο ήχος (με την συνδρομή του Μάνου πάντα αλλά και με τον επαγγελματισμό του συγκροτήματος) ξεπέρασε το 10 σε ένταση. 11; 12; 666;
Μπράβο Venerate! Μπράβο Μάνθο! Μπράβο σε όλους τους αφανείς!
Και του χρόνου!
Νίκος Σουλαντίκας
