«Το ημερολόγιο ενός τρελλού» είναι ένα έργο που έχει παρουσιαστεί στο παρελθόν αρκετές φορές. Τι θα θέλατε να φωτίσετε στην δική σας παράσταση;
Τη διαχρονικότητά του! Μιλάει για αξίες και πίκρες της ζωής! Μιλάει για αγάπη, για αυταπάτη, για προδοσία, με έναν αλληγορικό τρόπο.
Θέλω, ελπίζω, εύχομαι να φωτιστεί η ανάγκη να γίνουμε μια γροθιά. Να πάψουμε να κοιτάμε την πάρτη μας. Να νοιαστούμε επί της ουσίας τον διπλανό μας, να σταματήσουμε την εύκολη κριτική, να αγαπήσουμε βαθιά τον εαυτό μας, ειλικρινά χωρίς ψεύτικες συμπεριφορές και απατηλές εικόνες. Να κάνουμε ένα ταξίδι αναζήτησης του Ανώτερου εαυτού μας. Η πορεία του ήρωα μου, μας δείχνει το δρόμο για ενδοσκόπηση, ανασυγκρότηση, επιστροφή στη μήτρα και επανεκκίνηση. Ρίχνει φως στο ψυχισμό και στο συναίσθημα…και στην τελική όλα για το συναίσθημα (συν-αίσθημα,οκ!) δε γίνονται; Πώς θα καταφέρουμε να φέρουμε τη χαρά στη ζωή μας; Όλα για μια αγκαλιά…
Πόσο σύγχρονο θεωρείτε ότι είναι και ποια στοιχεία μπορεί να έχει ο σημερινός άνθρωπος με τον ήρωα του Γκόγκολ;
Καθρεφτίζεται το σήμερα. Τώρα πια που είδαμε τα όνειρα να γκρεμίζονται, είναι πιο σημερινό από ποτέ. Η αποξένωση, η απομόνωση, η βαθύτερη μοναξιά των σημερινών ανθρώπων, η εφιαλτική ανάγκη επιβεβαίωσης από οτιδήποτε ψεύτικο είναι κάτι που είναι εφιαλτικό, απειλητικό, επικίνδυνο. Η αγάπη, η αγκαλιά και η αποδοχή έχει αντικατασταθεί από την καταναλωτική μανία του αγοράζω άρα υπάρχω, το cheyenne και την ξαπλώστρα στην Ψαρρού. Τι δεν καταλαβαίνουμε; Δε λέω ότι πρέπει να πάρουμε τα βουνά, όχι βέβαια, σε καπιταλιστική κοινωνία ζούμε κι αυτό είναι δύσκολο να αλλάξει. Αυτό όμως που είναι επιτακτική ανάγκη είναι να ακούσουμε τις καρδιές μας. Πότε είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι; Ένας καλός λόγος να επαναπροσδιορίσουμε την ύπαρξη μας, το λόγο και το γιατί ήρθαμε στη ζωή. Οι χαρές και οι απολαύσεις να είναι αιτία ευτυχίας κι όχι αναγνώρισης.
Σας τρομάζει το γεγονός ότι έχετε να αναμετρηθείτε πάνω στην σκηνή με τον εαυτό σας;
Έτσι κι αλλιώς αντιμέτωποι με τον ίδιο μας τον εαυτό είμαστε στη ζωή. Οι άλλοι είναι απλά καθρέφτες μας. Στο τέλος της μέρας στον εαυτό μας λογοδοτούμε. Κοιτάμε τους φόβους, τις αγωνίες, τις απάτες, τις απατηλές σχέσεις και υποσχέσεις… Μόνο αν τον πάρουμε σύμμαχο μπορούμε να ξεπεράσουμε φόβους κι αντιξοότητες. Δε σημαίνει ότι επειδή τα λέω όλα αυτά, ότι τα χω βρει με τον εαυτό μου…σε καθημερινή άσκηση, κουβέντα και δουλειά είμαι. Τούτη η παράσταση είναι ένα υπέροχο όνειρο, στοίχημα, στόχος, όπως θες πες το, είναι ένα προσωπικό ξεγύμνωμα της ψυχής και της αντοχής μου…Να πω, να τονίσω, να δω πράγματα που αναγνωρίζω, που ”καλύπτω” αλλά βρήκαν φως για να βγουν…Ο ήρωας έχει τους δικούς εφιάλτες άλλοτε γίνεται κωμικός και άλλοτε μες την άγνοιά του απίστευτα τραγικός!
Ελπίζω να υπάρξει μια συγγένεια ψυχής και να με κάνει καλύτερο άνθρωπο…
Η κρίση που περνάμε τα τελευταία χρόνια οδηγεί τους ανθρώπους στα όριά τους. Μέσα από την ματιά ενός «τρελλού»…Υπάρχει ελπίδα;
Είναι σα να μιλά ο διπλανός μας. Σα να μιλά το άλλο μας μισό. Σε πολλές στιγμές του έργου ο καθένας θα αναγνωρίσει στοιχεία…και τώρα θα μου πεις ” Δηλαδή τι; Οδηγούμαστε στην τρέλλα;” Είναι μεγάλη συζήτηση και μακρά ιστορία. Οι προσωπικοί δαίμονες του καθενός είναι δικός του γολγοθάς. Ο καθένας μας για λόγους επιβίωσης έχει διαλέξει τρόπο και συμπεριφορά που πολλές φορές πρέπει να γίνει αρεστός και αποδεκτός από το σύνολο. Τι γίνεται όταν μένει με τον εαυτό του; Οι λεπτές ισορροπίες μεταξύ λογικής και παράνοιας, το λεπτό τεντωμένο σκοινί που πολλές φορές ακροβατούμε και κανείς δε το γνωρίζει…Τα τελευταία χρόνια έχουμε στην Ελλάδα πάνω από 6.000 αυτοκτονίες, αυτή η λεπτή γραμμή….το μυαλό όταν ξεφεύγει με απασχολεί, με φυλακίζει και με προβληματίζει συνεχώς…Σκεφτείτε το παράδειγμα του Robin Williams, πολλοί θα πουν ”τα χε όλα!” αυτή είναι η εύκολη στοχοποίηση, η εύκολη κριτική…Το γιατί το μυαλό ”έφυγε” δε θα το μάθουμε ποτέ! Επίσης η περίπτωση του Philip Hoffman είναι εύκολα πάλι να πούμε ”Ε, τα ναρκωτικά. Η μάστιγα του αιώνα” Μα γιατί; Μα γιατί ενώ φαινομενικά τα χουν όλα, το μυαλό ξεφεύγει, η λογική παραγκωνίζεται με τραγικά αποτελέσματα. Έχουμε φτάσει – όπως στα πρόσφατα επεισόδια στην Ουγγαρία – να χάνουμε τον έλεγχο, άνθρωποι εναντίον ανθρώπων σε ένα διαρκή πόλεμο επιβίωσης…Κι αν επιβιώσει τι θα χει χάσει; Γιατί; Τι θα χει θυσιάσει; Τι θα χει στερηθεί;
” …Τριάντα μπορεί και σαράντα βουρδουλιές στην πλάτη μου. Μα και Βασιλιάς να μην ήμουν, άνθρωπος τον άνθρωπο γιατί να τον χτυπάει έτσι;… Αν λοιπόν δε πούμε «Έναν άνθρωπο μωρέ. Αυτό χρειάζομαι, έναν άνθρωπο…Άντρα ή γυναίκα δεν έχει σημασία. Να δω και να μιλήσω, έναν άνθρωπο!» Όπως ο ήρωας μου, δε βλέπω φως στο τούνελ. Έχω όμως ελπίδα, βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο, θέλω να πιστεύω ότι αφού πιάσαμε πάτο, μόνο άνοδο θα έχουμε και δεν εννοώ κοινωνικοοικονομική αλλά αξιών, ήθους και κουλτούρας.
Φεύγοντας ο θεατής από την παράστασή σας τι θα θέλατε να έχει αποκομίσει;
”Πως αφήσαμε τις ώρες μας και χάθηκαν, πασχίζοντας ανόητα να εξασφαλίσουμε μια θέση στην αντίληψη των άλλων”, Γιάννης Ρίτσος. Να νοιώσουμε ότι ο εαυτός μας είναι ο πολύτιμος θησαυρός μας!