Πως άρχισε η ενασχόληση σας τη μουσική και ποια ήταν τα πρώτα σας μουσικά ερεθίσματα?
Όταν ήμουν περίπου οκτώ ετών, άκουγα δίσκους των Shadows και ένιωσα να με ελκύει ο ήχος της ηλεκτρικής κιθάρας, καθώς επίσης και πολλών καλλιτεχνών από τα τέλη της δεκαετίας του ΄50. Μέχρι τη στιγμή που έγινα δώδεκα χρονών οι Beatles είχαν εμφανιστεί στη μουσική σκηνή, μαζί με τον Duane Eddy, οι οποίοι με ενέπνευσαν ώστε να ζητήσω από τον μπαμπά μου να μου αγοράσει μια φτηνή κιθάρα. Αυτός επίσης μου βρήκε, ένα δάσκαλο κιθάρας από τη γειτονιά μας και έτσι άρχισα να παρακολουθώ εβδομαδιαία μαθήματα μέχρι που του απέδειξα ότι αξίζω μια καλύτερη κιθάρα! Λίγο μετά, με μερικούς από τους συμμαθητές μου, αρχίσαμε να παίζουμε στα σπίτια μας μερικά από τα τραγούδια των Beatles, των Rolling Stones αλλά και άλλων «beat» group της εποχής. Δεν ήμασταν πολύ καλοί, αλλά δύο από τα παιδιά, ο Paul Rodgers και ο Colin Bradley, ήταν πρόθυμοι να σχηματίσουν μια μπάντα. Έτσι μαζί με τον ντράμερ Dave Usher έγιναν οι Roadrunners. Παίξαμε σε τοπικό επίπεδο για ένα-δύο χρόνια και στη συνέχεια αφού αντικαταστάθηκε ο Colin με το μπασίστα Thomas Bruce μετακομίσαμε στο Λονδίνο. Αυτή η μπάντα , που μέχρι σήμερα ονομάζεται The Wildflowers , τελικά χώρισε. O Paul, φυσικά, πήγε για να τραγουδήσει με τους Free, τους Bad Company και τους Queen, καθώς και να διαμορφώσει μια επιτυχημένη σόλο καριέρα. O Bruce πήγε για να παίξει με τον Elvis Costello και the Attractions.
Ξεκινήσατε επαγγελματικά την καριέρα σας σε σημαντικά συγκροτήματα όπως οι Tramlin, Juicy Lucy και Snafu. Θα θέλατε να μας πείτε για τους νεότερους που δεν ίσως δεν γνωρίζουν πολλά πράγματα, λίγα λόγια για το ύφος των τραγουδιών τους?
Οι Tramline ήταν η πρώτη πλήρως επαγγελματική μου μπάντα, παίζοντας ως επί το πλείστον blues με λίγη επιρροή West Coast (Doors, Moby Grape κά ). Ήμουν δεκαεπτά ετών και μετά την αποτυχία των Wildflowers να πετύχει στο Λονδίνο, γύρισα πίσω στο σπίτι μου στο βορειοανατολικό τμήμα της Αγγλίας. Ο τραγουδιστής, John McCoy, είχε καλές διασυνδέσεις στο χώρο της μουσικής και ο ίδιος διαπραγματεύτηκε δύο άλμπουμ με την Island Records. Ωστόσο, η μπάντα είχε μικρό αντίκτυπο στην έκρηξη της ροκ σκηνής και χώρισε μετά από ένα χρόνο. Μετά από αυτό έπαιξα με ένα soul μουσικό συγκρότημα τους Lucas and the Mike Cotton Sound, μετά με τους Zoot Money, μέχρι τελικά να βρεθώ με τους Juicy Lucy. Αυτή ήταν μια πολύ θετική κίνηση για την καριέρα μου, δεδομένου ότι είχαν μια κορυφαία επιτυχία το προηγούμενο έτος στο top-20, το ‘Who Do You Love’ . Η μπάντα επίσης συμπεριελάμβανε ένα κιθαρίστα steel- (ξαπλωτής κιθάρας –country) τον Glenn Campbell, τον όποιο θαυμάζω, και του οποίου οι blues-rock επιλογές ήταν το επίκεντρο της μουσικής τον Juicy Lucy. Μετά τη διάλυση τον Juicy Lucy βοήθησα να δημιουργηθούν οι Snafu με στόχο την αναπαραγωγή μουσικής με έμφαση περισσότερο στη funky rock παρά στη blues rock. Μερικές από τις ιδέες ήταν αρκετά περίπλοκες και ενδιαφέρουσες να παιχτούν, αλλά μερικές φορές πολύ διαφορετικές σε στυλ. Ήταν διασκεδαστικό, όσο διήρκεσε!
Από την περίοδο με τους Whitesnake υπάρχουν κάποιες στιγμές που έχετε κρατήσει περισσότερο?
Υπήρχαν πολλές ξεχωριστές στιγμές από την περίοδο των Whitesnake και δεν συνέβησαν όλες τους στη σκηνή ή στο studio (αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία!) Γνωρίζοντας τον David Coverdale από τα τέλη της δεκαετίας του ΄60, και έχοντας εργαστεί σε δύο σόλο άλμπουμ του, υπήρχε η αίσθηση της επιτυχίας, όταν το πρώτο άλμπουμ των Whitesnake, με τίτλο «Trouble» κυκλοφόρησε, αλλά βλέποντας το ‘Ready An’ Willing’ να μπαίνει στο top-20 album charts ήταν κάτι το πολύ ιδιαίτερο. Βέβαια, όταν το «COME AND GET IT» έκανε την εμφάνιση του στη πρώτη πεντάδα, η στιγμή ήταν ακόμα πιο ξεχωριστή! Η πρώτη νύχτα της πρώτης μεγάλης περιοδείας των Whitesnake, στο Newcastle City Hall, ήταν μια μοναδική συναισθηματική εμπειρία. Νιώσαμε σαν μια πραγματική μπάντα, με βαθιά αίσθηση συντροφικότητας και αμοιβαία μουσική εκτίμηση. Οι εμφανίσεις στο Hammersmith Odeon καθώς και στο Donnington Festival in 1980 , με τους AC / DC ξεχωρίζουν στο μυαλό μου ως μαγικές βραδιές.
Δεν ξέρω αν είναι εφικτό, αλλά από τα τόσα άλμπουμ που έχετε ηχογραφήσει, μπορείτε να ξεχωρίσετε κάποια που έπαιξαν ίσως τον σημαντικότερο ρόλο στην καριέρα σας?
Tο τρίτο άλμπουμ των Juicy Lucy ‘Pieces’ ήταν πιθανώς ένα βασικό άλμπουμ για μένα ως steel κιθαρίστα. Ο Glenn Campbell είχε εγκαταλείψει το συγκρότημα και εγώ βρέθηκα πρώτος κιθαρίστας, άρα και επικεφαλής του συνόλου των σόλο της ηλεκτρικής κιθάρας. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου είχα την ευκαιρία να προχωρήσω τόσο στη κιθάρα όσο και στη slide (παίξιμο με κύλινδρο) κιθάρα, και το παίξιμο μου άρχισε να ωριμάζει. Το πρώτο άλμπουμ των Snafu είχε μια πολύ σφιχτή, συλλογική αίσθηση αυτού. Παίζαμε ως μια funky μονάδα, και φέρναμε ακόμη και σε ένα κομμάτι του Bluegrass! Προφανώς όλα τα άλμπουμ των Whitesnake ήταν σημαντικά, καθώς και το πρώτο μου σόλο άλμπουμ ‘I Eat Them For Breakfast’ . Μερικά από τα κομμάτια των Moody Marsden ήταν επίσης πολύ ικανοποιητικά.
Μαζί με τον Bernie Marsden φτιάξατε τους The Snakes και Company of Snakes, ηχογραφώντας σπουδαία κομμάτια. Ο σκοπός σας ήταν μία άλλη εκδοχή των Whitesnake ή κάτι διαφορετικό?
Στην πραγματικότητα δεν είπαμε ΄΄Ω, ας φτιάξουμε μια μπάντα για να ανταγωνιστεί με τους Whitesnake!’’ Είχαμε ήδη παρουσίαση το δικό μας είδος μουσικής με τους Moody Marsden Band για οκτώ ή εννιά χρόνια πριν από The Snakes, όταν ο Bernie πρότεινε να δοκιμάσουμε κάτι με κανα δυο Νορβηγούς μουσικούς με τους οποίους είχε συνεργαστεί. Ήταν φίλοι του τραγουδιστή Bjorn Lander που θα μπορούσαν να τραγουδήσουν υλικό των Snake με μεγάλη ακρίβεια. Βέβαια μας ‘έλειπε’ να παίζουμε το παλιό υλικό των Whitesnake και σκεφτήκαμε να διασκεδάσουμε θυμούμενοι και πάλι τα παλιά . Έτσι προχωρήσαμε στους The Company Of Snakes, που ονομάστηκαν έτσι επειδή ο τραγουδιστής Robert Hart είχε τραγουδήσει με τους Bad Company για πέντε χρόνια. Καταλήξαμε στην πραγματοποίηση παραστάσεων όπου τα 2/3 ήταν υλικό των Whitesnake και το 1/3 Bad Company. Ο Σουηδός τραγουδιστής Stefan Berggran ήταν ο επόμενος τραγουδιστής που εντάθηκε και μαζί ηχογραφήσαμε ένα άλμπουμ που ονομάζεται ‘Burst The Bubble’ , το οποίο αποτελείτο από εντελώς νέα, πρωτότυπα τραγούδια.
Από όλο αυτό το μουσικό ταξίδι εδώ και σχεδόν 45 χρόνια, τι είναι αυτό τελικά που σαςμένει περισσότερο?
Μια αγάπη για την καλή μουσική και μια εμμονή με τις κιθάρες!
Που μπορούμε να σας βρούμε στο διαδίκτυο?
www.mickymoody.com
Έχετε κάποια σχέδια για το άμεσο μέλλον?
Αυτή τη στιγμή είμαστε στο στάδιο της μίξης με τους Snakecharmer. Είναι το πρώτο μας άλμπουμ και είμαστε πολύ ευχαριστημένοι με τα αποτελέσματα. Θα κυκλοφορήσει τον Φεβρουάριο με την ετικέτα της Frontiers . Για περισσότερες πληροφορίες, μεταβείτε στο www.snakecharmer.org
Έχω, επίσης συν-γράψει και είμαι και συμπαραγωγός της μουσικής βιβλιοθήκης της Universal και της Warners, Περεταίρω συμμετέχω σε σεμινάρια τα οποία σύντομα θα ξεκινήσουν στην ιστοσελίδα στο www.promusictutor.com.
Φυσικά θα υπάρξουν ζωντανές εμφανίσεις από Snakecharmer το επόμενο έτος.
Σας ευχαριστούμε θερμά για τη συνέντευξη που μας παραχωρήσατε
Παρακαλώ, είστε πάντα ευπρόσδεκτοι!
Τζανιδάκης Κων/νος
Επιμέλεια μετάφρασης Παξιμάδη Ελένη
How did you get involved with music and what was your first music impact?
When I was about eight years old I heard records by the Shadows and was attracted to the sound of the electric guitar, as were many young people back in the late Fifties. By the time I was twelve years old the Beatles had appeared on the music scene and, along with Duane Eddy, inspired me to ask my dad to buy me a cheap guitar. He also found me a local guitar teacher and I started attending weekly lessons until I proved to him that I deserved a better guitar! Soon after, I joined up with a few of my class mates and we began to attempt some of the songs by the Beatles, Rolling Stones and other ‘beat’ groups in our houses. We weren’t very good, but two of the guys – Paul Rodgers and Colin Bradley – were keen on forming a group, so along with a drummer called Dave Usher we formed The Roadrunners. We played locally for a couple of years, then replaced Colin with a bass player called Bruce Thomas and moved to London. This band, by now called The Wildflowers, eventually broke up; Paul, of course, went on to sing with Free, Bad Company and Queen, as well as forging a successful solo career. Bruce went on to play with Elvis Costello and the Attractions.
You started your career in major bands like Tramline, Juicy Lucy and Snafu. Would you like to say to the younger ones, who may not know much, a few words about the style of their songs?
was my first fully-professional band, playing mostly blues with a little bit of West Coast influence (Doors, Moby Grape etc). I was seventeen years old and after the failure of the Wildflowers to succeed in London, had moved back home to the north east of England. The singer, John McCoy, had good connections in the music business and he negotiated a two-album deal with Island Records. However, the band made little impact on the burgeoning rock scene and split up after a year together. After this I played with a soul music band called Lucas and the Mike Cotton Sound, then Zoot Money, before landing the gig with Juicy Lucy. This was a very positive career move for me as they’d had a top twenty hit with ‘Who Do You Love’ the year before. The band also featured steel guitarist Glenn Campbell who I greatly admired, and whose blues-rock style of picking was at the centre of Juicy Lucy’s music. After the break-up of Juicy Lucy I helped form a band called Snafu with the aim of playing music with an accent on funky rock rather than blues rock. Some of the ideas were quite sophisticated and interesting to play but sometimes too diverse in style. It was fun while it lasted!
From the Whitesnake period, are there some special moments that you keep in your mind?
There were many special moments from the Whitesnake period and not all of them happened on stage or in the studio – but that’s another story! Having known David Coverdale since the late Sixties, and having worked on his two solo albums, there was a sense of achievement when Whitesnake’s first album – ‘Trouble’ – was released, but seeing ‘Ready An’ Willing’ enter the top twenty album charts was very special. Of course, when ‘Come And Get It’ made the top five it was even more special! The first night of Whitesnake’s first major tour, at Newcastle City Hall, was an emotional experience; we felt like a real band with great camaraderie and mutual musical appreciation. Playing shows at the Hammersmith Odeon and also the Donnington Festival in 1980 with AC/DC stand out in my mind as a magical nights.
I do not know if it’s possible, but out of the albums you’ve recorded, can you distinguish some that perhaps played the most important role in your career?
Juicy Lucy’s third album ‘Pieces’ was probably a pivotal album for me as steel guitarist Glenn Campbell had left the band and I found myself in charge of all the lead guitar solos. During this time I had a chance to progress on both guitar and slide guitar, and my playing started to mature. Snafu’s first album had a very tight, collective feel about it; we played as a funky unit and even brought in a bit of Bluegrass! Obviously all of the Whitesnake albums were important as was my first solo album ‘I Eat Them For Breakfast’. Some of the Moody Marsden stuff was very satisfying too.
Along with Bernie Marsden you‘ve made The Snakes and Company of Snakes, and record great songs. Your purpose was to form another version of Whitesnake or something different?
We didn’t actually say ‘Oh, let’s form a band to compete with Whitesnake!’ We’d already been performing our own kind of music with the Moody Marsden Band for eight or nine years prior to The Snakes when Bernie suggested we try something with a couple of Norwegian musicians he’d produced. They were friends of singer Bjorn Lander who could sing the ‘Snake stuff with great accuracy. We’d missed playing the old Whitesnake material so we thought we’d have some fun and revisit old territory. It progressed to the Company of Snakes, so called because singer Robert Hart had sung with Bad Company for five years. We ended up performing two thirds Whitesnake and a third Bad Company material. Swedish vocalist Stefan Berggran was the next singer to join and we recorded an album called ‘Burst The Bubble’, which consisted of completely new, original songs.
From all this, almost 45 years, music journey, what finally stays’ on?
A love of good music and an obsession with guitars!
Where can we find you on the internet?
www.mickymoody.com
Do you have any plans for the near future?
Right now we’re at the mixing stage with Snakecharmer. It’s our first album and we’re very pleased with the results. It will be released in February on the Frontiers label. For further information go to www.snakecharmer.org
I’ve also co-written and co-produced library music for Universal and Warners as well as taking part in online tutorials for a soon to be launched website. It will be found at www.promusictutor.com
There will be live shows from Snakecharmer next year.
Thank you very much for the interview.
You’re very welcome! Micky
