Για τους απανταχού διοργανωτές συναυλιών, η κατάρτιση ενός ελκυστικού και συνάμα ποιοτικού συναυλιακού πακέτου, και παράλληλα με τίμημα που δεν θα ματώνει τις τσέπες των συναυλιόφιλων στο άκουσμά του, θα έπρεπε να είναι ζήτημα πρωτεύουσας σημασίας. Την Παρασκευή που μας πέρασε είχαμε μια πολύ καλή εφαρμογή της παραπάνω απαίτησης από την CTS, σε μία συναυλία που περιλάμβανε τρία γκρουπ εφάμιλλης αισθητικής και μουσικού προσανατολισμού, με προεξάρχοντες βέβαια τους headliners Maybeshewill, ιδιαίτερα αγαπητούς – όπως απεδείχθη, διαβάστε παρακάτω – στο post rock κοινό της Ελλάδας.
Πριν μεταβώ στο αγαπημένο Αν Club, δεν γνώριζα τίποτα για τους (κατά βάση Πατρινούς) Hope Thinks Infinite. Λογικό, μιας και απεδείχθη πως πρόκειται για τους Papertigerr οι οποίοι, μετά από μία κενή περίοδο, πολύ πρόσφατα άλλαξαν το όνομά τους. Οι οποίοι Papertigger είχαν συνοδεύσει ξανά τους Afformance σε μία συναυλία τους στο Κ44 πριν 2 χρόνια. Στην παρούσα φάση της πορείας τους, οι Hope Thinks Infinite έδειξαν στο live πως ακολουθούν τα βήματα των Maybeshewill (περισσότερο στη μουσική κατεύθυνση) και 65daysofstatic (κατά κύριο λόγο στον τρόπο που χρησιμοποιούν τα πλήκτρα στα κομμάτια τους). Οι συνθέσεις που παρουσίασαν τράβηξαν τα βλέμματα του κόσμου προς τη σκηνή με την ένταση και τις δυναμικές τους, και τα διατήρησαν εκεί καθώς περιείχαν αρκετή ποικιλία για να μη γίνονται βαρετές. Το ζεστό χειροκρότημα στο τέλος της εμφάνισής τους ήρθε ως επιβράβευση των προσπαθειών τους, και πλέον αναμένεται το δισκογραφικό τους ντεμπούτο ώστε να αποτυπωθεί η αξία τους στο χρόνο.
Δύο χρόνια και κάτι μετά την τελευταία τους εμφάνιση ως πλήρης μπάντα, οι Afformance επέστρεψαν με πανηγυρικό τρόπο στο συναυλιακό σανίδι. Εξαιρείται φυσικά μια πειραματική μορφή τους με τρεις κιθάρες και χωρίς μόνιμο ντράμερ που παρουσιάστηκε στο Six Dogs τον περασμένο Μάρτιο. Τώρα, με νέο ντράμερ και με το μπάσο να αναλαμβάνεται μονάχα περιστασιακά από τον έναν κιθαρίστα, οι Afformance μοιάζουν έτοιμοι να επανέλθουν δυναμικά στο εγχώριο post rock προσκήνιο. Πριν καν πατήσουν την πρώτη νότα, τους περίμενε μια ενθουσιώδης υποδοχή από τον κόσμο, που φάνηκε πως όλα αυτά τα χρόνια ζητούσαν επίμονα Afformance. Τα χαμόγελα των κιθαριστών, ζωγραφισμένα στα πρόσωπά τους καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας, ήταν ενδεικτικά της κατάστασης που ζούσαν. Μαζί με τα παλιά κομμάτια από το μοναδικό ως τώρα άλμπουμ τους, μεταφρασμένα για να καλύπτεται η έλλειψη μπάσου από τις κιθάρες, παρουσίασαν κάποια ατιτλοφόρητα καινούρια, γραμμένα για πιο ατμοσφαιρικές διαθέσεις. Μεταξύ τους ξεχώρισε ιδιαίτερα αυτό που έγραψαν για την επερχόμενη παράσταση της θεατρικής ομάδας Bitchy D – ένα κομμάτι που ξεκινούσε από τις κιθαριστικές ατμόσφαιρες των The Gathering για να εξελιχθεί σε ένα οργανικό έπος. Ο νέος ντράμερ ανταποκρίθηκε με το παραπάνω στα καθήκοντά του, αν και είναι εμφανές ότι χρειάζεται να δέσει με τους τρεις κιθαρίστες, που ως παλιά μέλη του συγκροτήματος «βρίσκονται» με κλειστά μάτια. Σε κάθε περίπτωση, το πρώτο δείγμα της νέας εποχής των Afformance προέκυψε πολύ πάνω από θετικό, ειδικά στο θέμα της ευρείας πλέον αποδοχής του συγκροτήματος από το post rock κοινό.
Το Αν ήταν εξ ολοκλήρου γεμάτο όταν ξεκίνησαν οι Maybeshewill. Προσωπικά είχα μάλλον υποτιμήσει τη δυναμική των συμπαθών Βρετανών στο ελληνικό κοινό, έτσι δεν περίμενα πως η δεύτερή τους επίσκεψη (εξ αναβολής από εκείνη που θα γινόταν τον Μάιο) θα συγκέντρωνε τόσο κόσμο. Και η αλήθεια είναι πως, παρά τη σύντομη διάρκεια του σετ τους (λίγο παραπάνω από 70 λεπτά), ο κόσμος αποζημιώθηκε με μία εντυπωσιακά δυναμική εμφάνιση. Τα πέντε άτομα που στριμώχτηκαν στην περιορισμένων διαστάσεων σκηνή φρόντισαν να κάνουν σαφές από τα πρώτα αρπίσματα της κιθάρας πως δεν θα αφήσουν περιθώρια επανάπαυσης σε όσους βρίσκονταν στο Αν. Το χαρακτηριστικό ηχόχρωμα των πλήκτρων, τα οποία στο live χειριζόταν ο πανύψηλος Matthew Daly, και γενικότερα των ηλεκτρονικών που αποτελούν σήμα κατατεθέν και ακρογωνιαίο λίθο του ήχου των Maybeshewill, ήταν παρών σε ολόκληρη τη συναυλία και άμεσα αναγνωρίσιμο από τους φίλους του γκρουπ. Μπροστά σε ένα κοινό που δεν χρειάστηκε να κάνουν πολλά (αν και έκαναν!) για να το κερδίσουν, έπαιξαν μία επιλογή από τα τρία άλμπουμ τους, καθώς και ένα νέο ακυκλοφόρητο κομμάτι. Οι αντιδράσεις του κόσμου, ενθουσιώδεις και εγκάρδιες, κορυφώθηκαν στο encore, όπου εν χορώ τραγουδούσαν τους στίχους του He Films The Clouds Pt. 2 μπροστά σε μία καταχαρούμενη μπάντα. Ο πάγκος με το merchandise γέμισε μετά το τέλος της συναυλίας με ευτυχείς οπαδούς που έσπευσαν να προμηθευτούν CD και βινύλια (αλλά όχι και μπλουζάκια καθώς «μπορείτε να τα κατεβάσετε από το ίντερνετ», όπως τόνισε αστειευόμενος ο κιθαρίστας John Helps), αλλά και να συνομιλήσουν με τα μέλη του συγκροτήματος που εκτελούσαν χρέη πωλητή.
Μιχάλης Κουρής
