Καλησπέρα παιδιά. Θα ήθελα να αρχίσουμε την κουβέντα μας ξεκινώντας από τα πρώτα σας μουσικά ερεθίσματα, αυτά που σας έκαναν να αγαπήσετε και να ασχοληθείτε με μία μουσική όχι ιδιαίτερα διαδεδομένη (δυστυχώς) στη χώρα μας.

Telecaster Nick: Ναι έχεις δίκιο…αλλά πρέπει να αναρωτηθούμε τι είναι διαδεδομένο στην χώρα μας και αν τελικά μας εκφράζει αυτό που είναι διαδεδομένο. Εγώ πάντως μεγάλωσα με Woody Guthrie, Clash, Robert Johnson, Gun Club, J. Cash, Carl Perkins, Blind Willie McTell, Dream Syndicate, Wipers, Hank Williams κλπ. Άκουγα διάφορα…πολύ roots music, country, bluegrass, blues, rock-a-billy αλλά και όλα τα είδη του rock’n’roll με την γενική έννοια του όρου. Με έχουν επηρεάσει πολύ και κιθαρίστες σαν τον Scotty Moore, Cliff Gallup, Merle Travis, Chet Atkins, James Burton, Clarence White…
DD Dynamite: …εγώ ήμουν πιο πολύ μέσα στο punk, το rock’n’roll γενικότερα…Rolling Stones, Johnny Thunders, New York Dolls, Dead Boys, Hanoi Rocks, Lords Of The New Church κλπ. Αγαπημένος μου είναι και ήταν ο Nikki Sudden τον οποίο και ήξερα προσωπικά. Λατρεύω τον Keith Richards όσο δεν πάει και ανέκαθεν με εντυπωσίαζε ο Tom Waits! Με τον Nick μοιραζόμαστε την ίδια αγάπη για τους Gun Club, τον Steve Wynn, τους Green On Red, τον Tex Perkins και τους Beasts of Bourbon!!
Big George: Εγώ μεγάλωσα στην Αυστραλία και τραγούδαγα σε ένα rock-a-billy γκρουπ, τους Easy Rockers. Κάναμε περιοδείες σε πόλεις. Πάντα ήμουν μέσα στο rock-a-billy. Αλλά μου αρέσει πολύ και το classic country style του Hank Williams ή Johnny Cash…
The Shoeshine Boy: Εγώ ήμουν πιο πολύ μέσα στην americana σαν γενική έννοια επειδή εκφράζει κάτι νέο. Επίσης μου αρέσει και το instrumental twang και surf.
Lydia: Θυμάμαι το αγαπημένο μου τραγούδι στην έκτη Δημοτικού ήταν το “I Walk The Line” του J. Cash. Μεγάλωσα με Elvis., Gene Vincent, Eddie Cochran, Johnny Horton, Connie Francis, Wanda Jackson… αλλά και Shadows, Beatles, Ventures, Kinks… μου αρέσουν πολύ τα instrumental γκρουπ και ο twang ήχος του Duane Eddy

Εκτός από τις μουσικές σας επιρροές λοιπόν πείτε μου πιο ήταν το έναυσμα που σας έβαλε την ιδέα να γίνεται μουσικοί;
Lydia: Καθαρά για λόγους έκφρασης των μουσικών μας επιρροών!
The Shoeshine Boy: Για να παίζουμε αυτό που μας αρέσει…
Telecaster Nick: “Μουσικοί”; Από πότε γίναμε κάτι τέτοιο; Ίσως και να είμαστε αν αυτό σημαίνει να παίζεις σε μια μπάντα την μουσική που σου αρέσει χωρίς να συμβιβάζεσαι…

Σε μια κοινωνία που εξελίσσεται αλλά και ανακυκλώνεται  συνεχώς, τα τραγούδια που γράφτηκαν στη δεκαετία του 50 και του 60, ίσως και παλαιότερα, μπορούν να ηχούν το ίδιο διαχρονικά ακόμα και σήμερα ;
DD Dynamite: Γιατί βγαίνει κάτι καλό σήμερα; Εννοώ που θα μπορούσε να παιχτεί με δύο κιθάρες και ένα λιτό rythm section;
Big George: Ναι. Εξ’ άλλου και τα ’80’s και τα 90’s φαντάζουν πλέον τόσο παλιά και αναχρονιστικά…
The Shoeshine Boy: Έχει να κάνει και με την θεματολογία αλλά και με την αξία των τραγουδιών…
Lydia: Ακριβώς είναι μία κοινωνία που ανακυκλώνεται.. ‘Έννοιες όπως ο έρωτας, η φιλία, η αναζήτηση, ο θάνατος είναι διαχρονικές. Αυτή είναι και η θεματολογία των τραγουδιών μας. Εμείς πάντως δεν αισθανόμαστε ότι παίζουμε κάτι παλιό, τόσο vintage… ή μάλλον μπορεί μερικές φορές να είναι τόσο παλιό που φαντάζει σαν κάτι νέο!

«Dust Bowl» ήταν οι ανεμοστρόβιλοι και οι θύελλες  που μάστιζαν τις νοτιοδυτικές πολιτείες της Αμερικής και ο όρος αυτός ταυτίστηκε με τους ανθρώπους που έζησαν στα δύσκολα χρόνια της οικονομικής κρίσης τη δεκαετία του ’30. Τι σημαίνει για σας αυτός ο συμβολισμός;
Telecaster Nick: Είναι αυτό που λες…οι άνθρωποι που έζησαν και ζουν στα δύσκολα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Είναι ένας όρος που φαντάζει πολύ επίκαιρος και πολύ “Ευρωπαϊκός” τελικά. Ο Steve Wynn μας είπε: “It’s an American name…” αλλά για εμάς είναι ο σύνδεσμος μας με την σημερινή πραγματικότητα και με τον τόπο που ζούμε! Επίσης αυτή η λέξη περιέχει πολύ σκόνη και αναταραχή μέσα της…
Big George: It Sounds Good…DUSTBOWL!!!

Στο δισκογραφικό σας ντεμπούτο που θα κυκλοφορήσει σύντομα από την On Stage και έχει τίτλο  Troublebound & Lonesome, ο ακροατής γίνεται συνεπιβάτης  σε ένα μουσικό τρένο που ακροβατεί  πάνω στις ράγες της country και rockabilly μουσικής (και όχι μόνο), σε  μία έντονη ατμόσφαιρα περιπλάνησης  και διαρκούς αναζήτησης. Ποια  ακριβώς είναι τα μηνύματα  που θέλετε να μεταφέρετε στο κοινό που σας ακούει;
Telecaster Nick:  Θέλαμε να κάνουμε ένα δίσκο που να έχει να πει κάτι πέρα από αμάξια και γκόμενες. Μπορεί να διαβάσει κάποιος τους στίχους στο ένθετο και θα καταλάβει. Όμως δεν έχουμε προφανή και συγκεκριμένα μηνύματα. Και βέβαια, παρ’ όλο τον τίτλο του (“Troublebound & Lonesome”) υπάρχει πολύ fun όπως και στα gigs.
DD Dynamite:..προς θεού δεν είμαστε ιεραπόστολοι να θέλουμε να περάσουμε κάποιο μήνυμα. Υπάρχουν καλά τραγούδια μέσα στο δίσκο – μουσικά και στιχουργικά – που αξίζει κάποιος να τα προσέξει. Το όλο θέμα είναι πρωτίστως το fun όπως είπε και ο Nick..
The Shoeshine Boy: Υπάρχει βέβαια το στοιχείο της περιπλάνησης, της περιπέτειας…
Lydia:…και της εμμονής μας με τα τρένα και με ότι αυτά συμβολίζουν!

Τι νομίζετε ότι είναι αυτό που μπορεί να κάνει κάποιον να έρθει κοντά στην country και το rockabilly έχοντας μεγαλώσει ίσως μέσα σε μία άλλη  μουσική και κοινωνική κουλτούρα και κατά πόσο και εσείς οι ίδιοι έχετε βρει δυσκολίες στην πορεία σας μέχρι τώρα;
Big George: “σε μία άλλη  μουσική και κοινωνική κουλτούρα;”…αδυνατώ να απαντήσω γιατί εγώ δεν έχω τέτοιες γνώσεις!!! Τα παιδιά το ξέρουν…
Telecaster Nick: Στην Ελλάδα ότι και να κάναμε, τα πράγματα θα ήταν δύσκολα. Θα μπορούσαμε να γίνουμε μια ακόμα punk – rock ή μία rock-a-billy μπάντα αλλά αποφασίσαμε να ρίξουμε μία ματιά πίσω από την pop κουλτούρα, να παίξουμε το “John Henry” ή τα δικά μας “αιρετικά” τραγούδια. Υπάρχει μια ματαιότητα σε όλο αυτό που κάνουν οι μπάντες στην Ελλάδα, που αν το δεις από την θετική του πλευρά μπορείς να κάνεις ότι πραγματικά θέλεις γιατί δεν έχεις τίποτα να χάσεις!
DD Dynamite: Γιατί, είναι κάτι εξωγήινο η country μουσική; Απλά είναι παρεξηγημένος σαν όρος – είναι κάτι πολύ περισσότερο από την εικόνα που έχει ο περισσότερος κόσμος.   Στοιχεία country μπορείς να συναντήσεις στους Social Distortion, στους Only Ones, στους Gun Club, στους Green on Red…Υπάρχουν τόσα πολλά ονόματα που μπορώ να αναφέρω. Country δεν είναι μόνο αυτή η στερεοτυπική ‘βλάχικη’ εικόνα που βγαίνει προς τα έξω και έχει ο περισσότερος κόσμος – υπάρχει κάτι βαθύτερο εκεί το οποίο αντλείται από τα πρωτόγονα blues και τα traditional folk τραγούδια.

Δεν είναι λίγες οι φορές που πολλοί άνθρωποι ταυτίζουν την country μουσική με την   αμερικανική κοινωνία  ακόμα και με την αμερικανική πολιτική. Κατά  πόσο νομίζετε ότι κάτι τέτοιο αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα;
Telecaster Nick: Κοίταξε εμείς δεν φιλοδοξούμε να είμαστε “πιονέροι” κάποιου μουσικού είδους ή κινήματος. Ναι, η country μουσική έχει ταυτιστεί με ότι πιο συντηρητικό και ηλίθιο υπάρχει στην Αμερική και όχι άδικα!!! Δεν πιστεύουμε όμως πως υπάρχει αντιστοιχία της “αληθινής” μουσικής ή καλλιτεχνών σαν τον Woody Guthrie ή τον J. Cash με την αμερικάνική πολιτική που εμείς όπως και όλος ο νοήμων κόσμος απεχθάνεται!
DD Dynamite:…η τον Hank Williams III….
Big George: …και κάτι άλλο που δεν μας αρέσει είναι αυτή η plastic pop “New Country Music”  όπως μερικοί την αποκαλούν!!!

Ποια είναι η σχέση σας με την gospel και blues μουσική;
Telecaster Nick: Τα λατρεύουμε. Θα ήταν μεγάλο κομπλιμέντο να μας χαρακτήριζε κάποιος blues ή gospel. Μόνο που μας ρωτάς μας κολακεύει! Μια φορά μας έγραψαν στο Myspace ότι θυμίσαμε τον Leadbelly και τον Blind Lemon Jefferson σε ένα gig!!! Που το είδε…ναι υπάρχει μέσα μας. Μερικές φορές πιστεύω ότι τα blues είναι η ανώτερη ανθρώπινη έκφραση…και τα gospel. Αυτά τα δύο μάλιστα συγχέονται μέσα στις αντιφάσεις και την θεματολογία τους…
DD Dynamite:…ανατριχιαστική – με την καλή έννοια φυσικά – θεματολογία…ο θεός, ο διάβολος, το αλκοόλ, τα mojos, η βάπτιση στον Μισισιπή…
Lydia: …καλά θα γράψετε βιβλίο ή σενάριο;. Έχετε πολύ φαντασία!
Telecaster Nick: Επίσης τα αρχέγονα folk tradional τραγούδια. Αυτή είναι η μουσική της γης. Έτσι θα θέλαμε να είναι η μουσική μας.

Με μεγάλη μου χαρά είδα πριν από λίγα χρόνια την συλλογή του Elvis, 30No 1 αλλά και τα Νο1 τραγούδια του που κυκλοφόρησαν σε singles στη Μ. Βρετανία, να σαρώνουν και πάλι τα charts μένοντας αρκετές βδομάδες στην κορυφή. Τι νομίζετε ότι είναι αυτό που  κάνει  τον Elvis Presley να είναι πάντα επίκαιρος και αγαπητός σε ένα ευρύ κοινό;
DD Dynamite – The Shoeshine Boy (με μια φωνή): Elvis; Ποιός είναι αυτός;
Big George: Τον αγαπάμε…ήταν πολύ ωραίος ο “βασιλιάς”! Μέσα σε όλες τις αντιφάσεις του. Είμαι fan!
Lydia: …και εγώ!  Δεν μου κάνει εντύπωση, Ο Εlvis ήταν πάντα εμπορικός και «πούλαγε». O απόηχος της τότε προβολής του, οι ταινίες του…Το ευρύ κοινό έχει συνδυάσει τα 50’s με την εικόνα του Elvis. Προσωπικά ξεχωρίζω τις ηχογραφήσεις στη Sun Records . Είναι αξεπέραστες. Αλλά και το Elvis-’68 come back Special… If you’re looking for trouble… ταρα ρα ρα ρα χαχαχα…
Telecaster Nick: Τα “Sun Sessions” είναι όντως αξεπέραστα. Ο Scotty ήταν ο καλύτερος!  Πάντως δεν παρακολουθώ τα Charts…Στα ’50’s και στα ’60’s υπήρχαν αριστουργήματα στο Top Ten.
DD Dynamite: Και αν αναρωτιέσαι γιατί ο Elvis είναι τόσο αγαπητός…απλά σε παραπέμπω στο “Elvis Is Everywhere” του Mojo Nixon, άκουσε το και θα καταλάβεις!

Τελειώνοντας και αφού σας ευχαριστήσω θερμά  θα ήθελα να μου πείτε τα σχέδια σας για το άμεσο μέλλον;
Lydia: Όπως είπες θα κυκλοφορήσει αυτό τον μήνα το άλμπουμ “Troublebound & Lonesome” στην On Stage Records. Έχουμε διάφορα gigs με πρώτο στο Planet Music στις 12 Απριλίου…
The Shoeshine Boy: …και βλέπουμε…

Τζανιδάκης Κωνσταντίνος