Ο συναυλιακός χώρος ήταν γεμάτος από νωρίς, με κόσμο ετερόκλητου ενδυματολογικού και μουσικού γούστου. Οι Dub Inc., οι οποίοι ήρθαν για 6η φορά στην πρωτεύουσα (και εξίσου πολλές φορές στην συμπρωτεύουσα), έχουν καταφέρει εκτός από το να συνδυάζουν εντελώς διαφορετικά είδη (όπως ethnic, Balkan, synth-electronic) με κύριο άξονα την reggae-dub,  να απηχούν σε μεγάλο μέρος του ελληνικού κοινού. Ποιοι άλλοι πλην των Fundracar θα ήταν καταλληλότεροι για να προθερμάνουν το κοινό που φαινόταν να διψάει για χορό-bongo-πιτ-χτύπημα?Η απάντηση είναι κανείς και το αποτέλεσμα ήταν όντως πλέον του αναμενόμενου.

Οι γνωστοί reggae-punkηδες παίξανε τα γνωστά και αγαπημένα, χωρίς να εκπλήξουν αλλά ούτε και να απογοητεύσουν τους παρευρισκόμενους. Γνωστοί ήχοι, νορμάλ χρόνος,καλό timing, όλα καλά αλλά όχι τίποτα το ιδιαίτερο.

And then came Dub…..

 
Τρομεροί, ασταμάτητοι, υπερενεργετικοί, φανταστικοεπιβλητικοί. Και πολλά άλλα. Όσο πάνε και ξεσηκώνουν περισσότερο κόσμο, χωρίς να ξεφεύγουν από τα κλασσικά τους τρικ. Παίξανε διάφορα καινούρια, άργησαν να «γκαζώσουν» αλλά με το που παίξανε ένα παλιό κατευθείαν φούντωσε η διάθεση για χορό.  Με σταδιακή κορύφωση και αρκετά τραγούδια από το Dans Le Decor και το Diversite, και ένα σχεδόν 10λεπτο Rudeboy, έκλεισαν με θριαμβευτικό crescendo-finalle που εμένα προσωπικά δεν με εντυπωσίασε γιατί δεν διέφερε σε τίποτα από το κλασσικό crescendo-finalle που είδα και τις 3 προηγούμενες φορές αλλά πολύς κόσμος έτεινε να διαφωνεί μαζί μου και ευτυχώς, η «αρένα» της Τεχνόπολις κατάφερε να χορεύει ασταμάτητα και να χοροπηδάει σαν συμφωνική με μαέστρους το απίστευτο δίδυμο Κomlan-Hakim.

Πέρασα ωραία, αλλά πλέον έχω πολύ περισσότερες απαιτήσεις από τους τρελούς-Zen Γάλλους. Και μία πιθανή εξέλιξη και αναβάθμιση στους καινούργιους δίσκους είναι άκρως καλοδεχούμενη.

 
Νίκος Σουλαντίκας