Τι ωραίος αθλητικός χώρος , τέλειος για Basket, είχαμε πει το 2004 όταν πήγαμε να παρακολουθήσαμε την ελληνική ομάδα γυναικών, αν θυμάμαι καλά, στο Ελληνικό. Τι ακατάλληλος που γίνεται ο ίδιος χώρος όμως όταν παρακολουθείς συναυλίες!!!!!!!!

    Όταν για να ευχαριστηθείς φωνή πρέπει να ακούς μόνο το τραγουδιστή συνοδευόμενο από κλασσική κιθάρα. …
Ο ήχος σε κουράζει γιατί δεν είναι ξεκάθαρος , η φωνή  γίνεται βοή και η κιθάρα, το μπάσο, το πιάνο και η ντραμς γίνονται ένα συνονθύλευμα που σε παραπέμπει σε χιλιοπαιγμενη κασέτα της δεκαετίας του 80. Καλά που ο κόσμος γνώριζε τα τραγούδια των συγκροτημάτων και καταλάβαινε πότε τελείωναν για να αποδώσει το χειροκρότημα στον καλλιτέχνη. Πρώτη φορά σε RockConcert, παρατηρώ το ακροατήριο τόσο συγκρατημένο πέραν των 100 ατόμων που βρίσκονταν μπροστά και δεξιά, εκεί που ήταν η θέση του κιθαρίστα- στην αρένα.

O Βασίλης Παπακωνσταντίνου γεμάτος ενέργεια, έδωσε όπως πάντα τον καλύτερο εαυτό του. Παρόλα αυτά το συγκρότημα που τον συνόδευε, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του, δεν με ενθουσίασε. Απ΄την άλλη πλευρά οι Deep Purple έπαιξαν το αναμενόμενο, όπως και πριν από 2 χρόνια. Ο Steve Morse με συνεχή σόλα, κάλυπτε τα λεπτά ξεκούρασης για τον Ian Gillan, ο οποίος είχε μεγάλη διάθεση αλλά κάποια τραγούδια δεν ‘’πιάνονται’’ πλέον.
 
img_0616

Βέβαια όταν έχεις να κάνεις με τέτοια μουσικά ιερά τέρατα, πολλές φορές παραβλέπεις όλα τα κακώς κείμενα και απλά αφήνεσαι στη μαγεία της στιγμής. Όσο και αν το φάντασμα του Richie Blackmoore θα αιωρείται πάντα πάνω από το κεφάλι σου…!
 

 
Παξιμάδη Ελένη