Σε έναν χώρο όπου δεν γίνονται συχνά rock συναυλίες, σε έναν χώρο όπου δεσπόζει η αφίσα των Καλλίδη-Αργυρού-Καλλή (ε όχι και ποιοι είναι αυτοί, σας παρακαλώ…), έμελλε του Greg Dulli να παίξει τις μουσικές του με τους επανασυνδεδεμένους Afghan Whigs. Τακτικός επισκέπτης της χώρας μας με όλα του τα project και ιδιαίτερα αγαπητός σε μία μερίδα Ελλήνων οπαδών που τον ακολουθεί πιστά γεμίζοντας τα εκάστοτε venue, ήταν θαρρείς αναπόφευκτο πως ο Dulli θα έφερνε τους Whigs για live στη χώρα μας.
Πρώτα όμως έπρεπε να παρακολουθήσουμε τους Bokomolech, και όχι μόνο για την ανταπόκριση. Ένα από τα ιστορικότερα αγγλόφωνα συγκροτήματα της Ελλάδας έτυχε να επανασυγκροτηθεί και αυτό πρόσφατα, κυκλοφορώντας μάλιστα και ένα πολύ καλό άλμπουμ (Mass Vultures). Τους είχα παρακολουθήσει στην πρόσφατη συναυλία τους στο Fuzz, όμως στο Vox είχαν την ευκαιρία να παρουσιάσουν τη δουλειά τους με καλύτερο ήχο – έτσι τουλάχιστον έλπιζα πριν ξεκινήσουν. Το «σκυλάδικο» τελικά δεν τους πήγε άσχημα.
Ο ήχος τους ήταν πολύ αξιοπρεπής, ιδιαίτερα λαμβάνοντας υπόψη πως επρόκειτο για τον ήχο της support μπάντας, αντισταθμίζοντας το εγγενές μειονέκτημα του χώρου, που είναι βέβαια η χαμηλή σκηνή – άλλωστε, υπό κανονικές συνθήκες λειτουργίας, ποιός στέκεται όρθιος μπροστά μπροστά για να πετάξει πανέρια με λουλούδια στον Καλλίδη; Πέραν του ιδιαίτερα εκφραστικού Δημήτρη Ιωάννου στη φωνή, η υπόλοιπη μπάντα φαινόταν πέραν του δέοντος στατική, αλλά χωρίς αρνητικό αντίκτυπο στην απόδοσή της. Η επιλογή τους να αφοσιωθούν σχεδόν αποκλειστικά στο πρόσφατο άλμπουμ τους ίσως τους στέρησε μερικά χειροκροτήματα παραπάνω, δεδομένου του μέσου όρου ηλικίας των παρευρισκομένων, οι οποίοι υποτίθεται πως, λόγω της κοινής εποχής δράσης των Afghan Whigs και των Bokomolech, θα είχαν έστω ως άκουσμα αρκετά από τα παλιά κομμάτια τους. Το Out Of My System έκλεισε την εμφάνισή τους με επικό τρόπο, αφού προηγουμένως αναγκάστηκαν να κόψουν και ένα κομμάτι από το σετ τους – η βραδιά προμηνυόταν μεγάλη.
Το Vox γέμισε εύκολα εκείνη τη βραδιά, και στην αρένα και στον εξώστη, με πυκνότητα όμως ανθρώπινη, κανείς δεν ασφυκτιούσε, ούτε στις πρώτες σειρές των πιο φανατικών. Όλοι περίμεναν να κλείσει η μουσική από τα ηχεία, ώστε να βγουν στη σκηνή ένας ένας οι Whigs και να λάβουν το χειροκρότημα – ένα χειροκρότημα επιδοκιμασίας αλλά και μεγάλων προσδοκιών, που έγινε ακόμη εντονότερο με την εμφάνιση του «χοντρού». Ο Dulli διέψευσε άμεσα αυτόν τον χαρακτηρισμό που τον συνόδευε με αφορμή τις προηγούμενες συναυλίες του: η υγιεινή, και πιθανώς λιγότερο rock n roll, ζωή έδιωξε το αλκοόλ και τα περιττά κιλά, έτσι το παρουσιαστικό του ήταν πιο κοντά σε αυτό της χρυσής εποχής των Whigs. Το πάθος της ερμηνείας του όμως, άσβεστο και απαράλλαχτο, δεν θάφτηκε κάτω από τον πολύ δυνατό και ελαφρώς βαβουριάρικο ήχο. Ίσως το πιο σημαντικό στοιχείο της βραδιάς ήταν πως η αίσθηση των ακροάσεων της εποχής αποτυπωνόταν σε πολύ μεγάλο βαθμό στην τωρινή απόδοση των κομματιών.
Φυσικά και προτιμήθηκε στο σετλίστ η εποχή μετά το Congregation και την αλλαγή και καταστάλαξη του ήχου τους. Τα φώτα παιχνίδιζαν πάνω στην ντισκομπάλα του μαγαζιού, και η μπάντα ανέβαζε στροφές όσο προχωρούσε η βραδιά. Έτσι όταν έφτασε το αναμενόμενο highlight του Gentlemen, λίγο πριν το μέσο του σετ, βρισκόμαστε ήδη αρκετά ψηλά και συνεχίζαμε την ανοδική πορεία, χρυσώνοντας το χάπι της έλλειψης του Somethin’ Hot, που μπήκε στην άκρη στις τελευταίες συναυλίες τους και δυστυχώς και στην αθηναϊκή. Δεν πειράζει, υπήρχαν κι άλλα τραγούδια από εκείνο το σημείο και πέρα: My Enemy, Debonair, και η τριλογία του Black Love (Bulletproof/Summer’s Kiss/Faded) που έκλεισε πανηγυρικά το κανονικό σετλίστ, με το κοινό να απαιτεί και άλλο και φυσικά να το παίρνει. Το χαλαρωτικό και πιο ακουστικό encore, με τον Dulli να αφήνει την κιθάρα του και να μετακινείται επάνω στη σκηνή, κατέληξε σε ένα θορυβώδες και λυτρωτικό Miles Iz Dead να σπαταλά τις τελευταίες δυνάμεις μας. Η ώρα κόντευε σχεδόν μία μετά τα μεσάνυχτα, βρισκόμασταν στο μέσο της εργάσιμης εβδομάδας, όμως μια καλή συναυλία όπως αυτή επιβαλλόταν να κλείσει ιδανικά με ένα ποτό στα γύρω μαγαζιά συνοδεία καλής παρέας…
Κρίνοντας από τις αντιδράσεις των 30άρηδων (και βάλε) που γέμισαν το Vox για χάρη των Afghan Whigs, είμαι σίγουρος πως μία μεγάλη πλειοψηφία του κοινού είδε ένα μέρος της εφηβείας της να περνάει από μπροστά της. Πέρα από τη δεδομένη νοσταλγία, αυτή η συναυλία πρέπει να καταχωρηθεί μέσα στις καλύτερες της φετινής χρονιάς για την ενέργειά της, το συναίσθημά της και την άψογη απόδοση των Whigs.
Μιχάλης Κουρής
