Ο Gary Moore τα ξημερώματα της Κυριακής 6 Φεβρουαρίου του 2011 βρέθηκε νεκρός στο δωμάτιο του ξενοδοχείου όπου έκανε διακοπές στην Ισπανία. Ένας θάνατος αναπάντεχος, που συγκλόνισε συθέμελα όλο τον κόσμο της μουσικής. Άνθρωποι που δεν τον είχαν δει ποτέ από κοντά στη ζωή τους, στενοχωρήθηκαν σαν να έχασαν κάποιο συγγενικό τους πρόσωπο. Ή μήπως τελικά να έχασαν; Ο Gary Moore είχε ένα σπάνιο χάρισμα. Η κάθε νότα που έβγαινε από την κιθάρα του μπορούσε να αγγίζει τις μουσικές χορδές χιλιάδων καρδιών, με έναν τρόπο μοναδικό. Δεν ήταν απλά ένας από τους μεγαλύτερους κιθαρίστες. Ήταν ένας καλλιτέχνης που έβγαζε, τόσο πάνω στη σκηνή όσο και σε κάθε του ηχογράφηση, όλο το ψυχικό του μεγαλείο. Ήταν ένας άνθρωπος που έχει συντροφεύσει με τη μουσική του άπειρες στιγμές της ζωής μας, σα να ήταν δίπλα μας, σαν να μας μιλούσε ο ίδιος. Και έτσι θα τον θυμόμαστε πάντα. Σαν έναν δικό μας άνθρωπο.

 

 

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή….

O Robert William Gary Moore, όπως ήταν το πλήρες όνομα του, γεννήθηκε στις 4 Απριλίου του 1952 στο Μπέλφαστ. Την πρώτη του ακουστική κιθάρα την απέκτησε σε ηλικία οκτώ ετών, η οποία έγινε, όπως ήταν φυσικό, ο καλύτερος του φίλος. Μεγάλωσε ακούγοντας καλλιτέχνες όπως οι Albert King, Elvis Presley, Beatles, Jimi Hendrix και ,John Mayall ενώ επηρεάστηκε στο παίξιμο της κιθάρας από τον Peter Green των Fleetwood Mac.

Το 1969 σχημάτισε, παρέα με τον Phil Lynott, το πρώτο του γκρουπ, ονόματι Skid Row. Αν και ο Phil Lynott αποχώρησε πολύ γρήγορα, ο Gary Moore έχοντας συμπαραστάτες τους Brush Shiels και Noel Bridgeman κατάφερε να αποσπάσει θετικότατες κριτικές . Η πρώτη τους δισκογραφική δουλειά, με τίτλο το όνομα τους, κυκλοφόρησε το 1970 (όπου και ευχαριστούν στο εσωτερικό του δίσκου τον αγαπημένο του Gary Moore, Peter Green, για τα καλά του λόγια) για να έρθει ένα χρόνο αργότερα το lp΄΄34 Hours΄΄. Δυστυχώς οι Skid Row δεν άντεξαν στον χρόνο και ο Gary Moore αποφάσισε να ακολουθήσει σόλο καριέρα. Το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ κυκλοφόρησε το 1973 και είχε τίτλο ΄΄Grinding Stone΄΄.

Την ίδια χρονιά αντικατέστησε τον κιθαρίστα Eric Bell στους Thin Lizzy, το ΄΄θρυλικό΄΄ συγκρότημα που είχε δημιουργήσει ο Phil Lynott και ήδη μετρούσε μεγάλες επιτυχίες στο ενεργητικό του. Η συνεργασία τους διακόπηκε σχεδόν ένα χρόνο μετά, για να ξανασμίξουν το 1978. Μαζί τους ηχογράφησε το 1979 το άλμπουμ ΄΄Black Rose: A Rock Legend΄΄, το οποίο έφτασε μέχρι το Νο 2 των βρετανικών charts και ανέδειξε δύο δημοφιλέστατα τραγούδια τα “Waiting for an Alibi” και “Do Anything You Want To”. Τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς ο Gary Moore εγκαταλείπει, οριστικά πλέον, τους Thin Lizzy, χωρίς μάλιστα να ολοκληρώσει την περιοδεία τους στην Αμερική. Αρκετά χρόνια μετά ο ίδιος δήλωσε ‘’Δεν μετάνιωσα που έφυγα, απλά δεν ήταν η κατάλληλη χρονικά στιγμή για να το κάνω΄΄. Παρόλα αυτά πριν τελειώσει η ίδια χρονιά όχι μόνο κυκλοφορεί το προσωπικό του άλμπουμ ΄΄Back on the Streets΄΄ αλλά συνεργάζεται μαζί με τον Phil Lynott, για να γράψουν μεταξύ άλλων και το διαχρονικό ΄΄Parisienne Walkways΄΄, με τη συμμετοχή του τελευταίου και στα φωνητικά. Από κει και πέρα ο ήχος του αρχίζει σταδιακά να σκληραίνει, πηγαίνοντας όλο και περισσότερο προς hard rock μονοπάτια. Φυσικά δε σταματάει ποτέ να γράφει υπέροχες μπαλάντες, όπως το εκπληκτικό ΄΄Empty Rooms΄΄ το 1983 μέσα από το ΄΄Victims of the Future΄΄.

Το 1987 γνώρισε μεγάλη επιτυχία με το άλμπουμ ΄΄Wild Frontier΄΄ στο οποίο εκτός από το ομώνυμο κομμάτι υπήρχαν τραγούδια όπως το ‘’Over the Hills and Far Away’’, η διασκευή του κλασικού ΄΄Friday on My Mind΄΄ των Easybeats καθώς και η υπέροχη μπαλάντα ΄΄The Loner΄΄. Το 1989 εμπλούτισε τo νέο του lp ΄΄After the War ΄΄ με την παρουσία του Ozzy Ozborne και των Sister Of Mercy για να έρθει την επόμενη χρονιά η μεγάλη αλλαγή. Ο Gary Moore αποφασίζει να γυρίσει στις μουσικές του ρίζες, στον blues δηλαδή ήχο, που τόσο αγάπησε αλλά και που ουσιαστικά τον ανέδειξε. Το 1990 λοιπόν κυκλοφορεί τον δίσκο ΄΄Still Got the Blues΄΄, επιστρατεύοντας σπουδαίους καλλιτέχνες (Albert Collins, Albert King, George Harrison) και γνωρίζοντας παγκόσμια επιτυχία. Τραγούδια όπως τα ΄΄Moving On΄΄, ΄΄Oh, Pretty Woman΄΄΄, ΄΄Walking by Myself΄΄ ΄΄King of the Blues΄΄ και φυσικά το ομώνυμο ΄΄Still Got the Blues΄΄ κάνουν τον Gary Moore αγαπητό σε ένα ευρύτερο κοινό.

Το 1993 κυκλοφόρησε στο ίδιο ακριβώς ύφος το ΄΄After Hours΄΄ , σε παραγωγή του Ian Taylor και με τη συμμετοχή των BB King και Albert Collins. Μία μικρή παρένθεση το 1994, ως αναφορά τη σόλο πορεία του, ήταν η συμμετοχή του (μαζί με τον Ginger Baker και τον Jack Bruce) στο συγκρότημα των ΒΒΜ. Ένα γκρουπ ουσιαστικά φόρο τιμής στους Cream, με μοναδική δισκογραφική παρουσία το ΄΄Around the Next Dream΄΄. Ένα χρόνο μετά ηχογραφεί το άλμπουμ ΄΄ Blues for Greeny΄΄, αφιερωμένο στον Peter Green . Αφού πειραματίστηκε με διάφορα μουσικά ήδη για λίγο, το 2001 με το ΄΄Back to the Blues΄΄ επιστρέφει και πάλι στις ρίζες του, για να κάνει μια στροφή προς τον εναλλακτικό rock ήχο το 2002 με το ΄΄Scars΄΄. Η τελευταία του δισκογραφική δουλειά κυκλοφόρησε το 2008 με τίτλο ΄΄Bad for You Baby΄΄, στο γνωστό ύφος που τον λατρέψαμε.

Την ίδια χρονιά τον απολαύσαμε στη χώρα μας σε μία συναυλία που δεν ήθελες να τελειώσει ποτέ και που στις καρδιές μας θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη για πάντα.
Kαλό ταξίδι Gary, θα μας λείψεις…..

Δισκογραφία

Grinding Stone (1973)
Back on the Streets (1979)
G-Force (1980)
Corridors of Power (1982)
Victims of the Future (1983)
Dirty Fingers (1984)
Run for Cover (1985)
Wild Frontier (1987)
After the War (1989)
Still Got the Blues (1990)
After Hours (1992)
Blues for Greeny (1995)
Dark Days in Paradise (1997)
A Different Beat (1999)
Back to the Blues (2001)
Power of the Blues (2004)
Old New Ballads Blues (2006)
Close As You Get (2007)
Bad for You Baby (2008)

Τζανιδάκης Κων/νος