1) Η παράσταση “Δε φοβάμαι. Δεν ελπίζω. Είμαι…” παρουσιάστηκε με πολύ μεγάλη επιτυχία σε έναν πολύ ιδιαίτερο χώρο, όπως είναι αυτός του Μεγάρου Δουκίσσης Πλακεντίας. Ποια ήταν η ανταπόκριση του κοινού εκεί;

– Πράγματι, το Μέγαρο Δουκίσσης Πλακεντίας είναι ένας πολύ ιδιαίτερος και εμβληματικός χώρος. Η ανταπόκριση του κοινού ήταν συγκινητική. Ο Νίκος Καζαντζάκης είναι ίσως ο μεγαλύτερος Έλληνας συγγραφέας και έχει επηρεάσει σε βάθος πολλούς ανθρώπους. Η παράσταση “Δε φοβάμαι. Δεν ελπίζω. Είμαι…” είναι ουσιαστικά ένα ταξίδι στο πνευματικό έργο αλλά και στην καρδιά του Νίκου Καζαντζάκη και ο κόσμος νιώσαμε πως ταξίδεψε μαζί μας και την αγκάλιασε.

 

2) Τι αλλαγές προκύπτουν με τη μεταφορά του έργου σε έναν τελείως διαφορετικό χώρο, όπως ο Πολυχώρος Vault;

– Οι αλλαγές που προκύπτουν είναι περισσότερο εικαστικές. Ένας λόγος μπορεί να ειπωθεί με χιλιάδες τρόπους… πόσο μάλλον ο λόγος του Νίκου Καζαντζάκη. Άλλωστε, η ιδιαιτερότητα της παράστασης έγκειται στο γεγονός ότι δεν αποτελεί ανεξάρτητο “σώμα” από το χώρο στον οποίο ζωντανεύει αλλά “κλειδώνει” το χώρο στο λόγο και το λόγο στο χώρο. Ο Πολυχώρος Vault είναι ένα ιδιαίτερο σημείο καλλιτεχνικών συναντήσεων με εξαιρετικές παραστάσεις στο μέχρι τώρα ενεργητικό του και με απεύθυνση σε ανθρώπους που αγαπούν το κλασικό αλλά και διαφορετικό συνάμα, στοιχείο που συνάδει, πιστεύω, απόλυτα με την παράστασή μας.

3) Τι ήταν αυτό που σας ενέπνευσε στην κινησιολογία της παράστασης; Αν ο Νίκος Καζαντζάκης ήταν χορός τι είδους χορός θα ήταν και γιατί;

– Όλα ξεκινούν από το κείμενο. Όλα υπάρχουν ήδη μέσα στη μοναδικότητα του λόγου του Νίκου Καζαντζάκη. Ο σεβασμός σε ένα τόσο μεγάλο πνεύμα είναι απεριόριστος και η προσέγγιση δε θα μπορούσε να είναι άλλη από αυτή που εξαρχής επέλεξε ο Μάριος Ιορδάνου, ο σκηνοθέτης της παράστασης, δηλαδή η θεατρική απόδοση να είναι μία διαδικασία εκ των έσω και όχι το αντίθετο. Γι’ αυτό και οι χορογραφίες στην περίπτωση αυτή λειτουργούν περισσότερο ως φορείς λέξεων και συναισθημάτων που γεννώνται από τον ίλιγγο του θανάτου, από το οξύμωρο του έρωτα, από την κάθαρση της ψυχής. Νομίζω πως η ίδια η παράσταση απαντά και στο δεύτερο σκέλος της ερώτησής σας. Μέσα από την κινησιολογική προσέγγιση του “Δε φοβάμαι. Δεν ελπίζω. Είμαι…” ο λόγος του Νίκου Καζαντζάκη παρουσιάζεται ως χορός του νου με την καρδιά, ως χορός γέννησης, θανάτου, αγάπης αλλά και εξιλέωσης.  

 

4) Έχετε καταπιαστεί με τον Καζαντζάκη και μέσα από μια μικρού μήκους ταινία που έχει σκηνοθετήσει ο Μάριος Ιορδάνου. Τι ήταν αυτό που σας οδήγησε στο να ασχοληθείτε τόσο πολύ με την προσωπικότητα και το έργο του Καζαντζάκη;

– Νομίζω πως όταν ανοίγεται μπροστά σου ένας τέτοιος δρόμος, δε θες να κάνεις τίποτα άλλο παρά να τον διαβείς. Είναι τεράστια τιμή και όνειρο ζωής να έχεις την ευκαιρία να αφιερώσεις ένα κομμάτι σου στην καλλιτεχνική υπηρεσία ενός τόσο μεγάλου πνεύματος. Η ταινία “Το μυστικό του Θησέα” που γράψαμε και σκηνοθέτησε ο Μάριος, είναι μία διαφορετική προσέγγιση του μύθου. Ο Θησέας είναι ο Ακρίτας του Καζαντζάκη και ο Λαβύρινθος το μαρμαρένιο αλώνι. Όλοι φοβόμαστε το θάνατο και όλοι προσπαθούμε να ξορκίσουμε αυτό το φόβο… Άλλοι με τη συγγραφή, άλλοι με το θέατρο, άλλοι με τη δημιουργία απογόνων και άλλοι με την αγάπη, το μοίρασμα.

 

5) Μετά το Vault υπάρχει κάποιο πλάνο περιοδείας της παράστασης σε άλλα μέρη;

– Ναι, το ταξίδι μόλις άρχισε. Ήδη, υπάρχουν προτάσεις από Νέα Υόρκη, Ουάσιγκτον και Σαν Φρανσίσκο. Εξάλλου, η παράσταση αυτή ξεκίνησε από το Βερολίνο και αρχικός στόχος των Εκδόσεων Καζαντζάκη και της διευθύντριας Νίκης Σταύρου αλλά και δικός μας ήταν να συνεχίσει την πορεία της στο εξωτερικό.  

Ευχαριστούμε πολύ!

Κι εγώ σας ευχαριστώ!