1.Φέτος κλείνετε 20 χρόνια στο παιδικό θέατρο. Σίγουρα αυτό αποδεικνύει ότι τόσα χρόνια οι γονείς εμπιστεύονται την ψυχαγωγία των παιδιών τους στην παιδική σκηνή «Κιβωτός». Τι έχετε αποκομίσει όλα αυτά τα χρόνια; Ποιος ήταν ο στόχος όταν ξεκινήσατε και ποιος ο στόχος σας σήμερα;
Δεν είναι καθόλου εύκολο να καταμετρήσει κάποιος αυτά που αποκόμισε σε 20 ολόκληρα χρόνια σε αυτό τον χώρο. Οι εμπειρίες είναι θησαυρός κι εγώ τυχερός που ονόμασα την σκηνή μου “Κιβωτό” για να τον κλείσω μέσα. Οι στόχοι μου ήταν πάντα οι ίδιοι. Να κάνω τον μικρό θεατή χαρούμενο, να βοηθήσω με τις παραστάσεις μου να αγαπήσει το θέατρο και να συνεισφέρω όπως μπορώ στην θεατρική του παιδεία. Λίγοι αλλά ουσιαστικοί και ισχύουν και σήμερα.
2. Πόσο πολύ έχουν αλλάξει τα παιδιά μέσα σε αυτά τα χρόνια; Υπάρχουν διαφορετικές απαιτήσεις;
Οι απαιτήσεις είναι διαφορετικές έτσι κι αλλιώς αφού αλλάζουν οι εποχές, η τεχνολογία και εν τέλει ο κόσμος γύρω μας. Από γενιά σε γενιά, τα παιδιά γίνονται πιο έξυπνα. Έχουν περισσότερα ερεθίσματα και η κρίση τους είναι πιο ουσιαστική ολοένα κι από μικρότερη ηλικία κι αυτός είναι ένας επιπλέον λόγος για να προσπαθείς πάντα να κάνεις κάτι ακόμα καλύτερο, να ξεπερνάς κάθε φορά τα όρια που ήδη είχες ξεπεράσει…
3. Μιλήστε μας λιγάκι για το έργο «Η γοργόνα και το θαλασσάκι»…
Η υπόθεση αναφέρεται σε μια γοργόνα που αγάπησε έναν στεριανό. Για χατίρι του έβγαινε στη στεριά αλλάζοντας την ψαρίσια της ουρά μ’ ένα
ζευγάρι πόδια. Πόναγε όμως τόσο πολύ, σαν να περπατούσε πάνω σε σπασμένα γυαλιά. Κι όμως θυσιαζόταν! Για την αγάπη της έτρεχε να τον βρει, έστω κι αν κάθε βήμα την έκανε να υποφέρει. Ώσπου εκείνος μια μέρα παντρεύτηκε αυτή που αγαπούσε.
Και το κορίτσι της θάλασσας βούτηξε πάλι στα βαθιά κι έγινε αφρός. Την παραπάνω ιστορία διηγείται στα παιδιά του νησιού ο καπετάν-Παναγής. Μέχρι που ζωντανεύει μια νύχτα που ο Λευτέρης παίρνει τη βάρκα του και πάει για πυροφάνι. Ένα ξαφνικό μπουρίνι αναποδογυρίζει τη βάρκα και το μικρό αγόρι σώζει η Γοργόνα της θάλασσας. Το παραμύθι αρχίζει να γίνεται πραγματικότητα αφού καμιά φορά μπερδεύεται το παραμύθι με τη ζωή και δεν ξέρουμε ποιο είναι το ψέμα και ποια είναι η αλήθεια.
4. Παντρεύετε την ιστορία με την μουσική και τα τραγούδια του Μάνου Λοίζου σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου. Πόσο οικεία είναι αυτά τα ακούσματα σήμερα στα παιδιά; Ποια είναι η ανταπόκρισή τους; Σίγουρα είναι ένα εγχείρημα εξαιρετικά ενδιαφέρον.
Το εγχείρημα για εμάς είναι το ίδιο ενδιαφέρον όπως είναι και για τους μικρούς αλλά και τους μεγάλους μας θεατές. Έχοντας πλέον ξεκινήσει τις παραστάσεις μας, με έκπληξη βλέπουμε πως υπάρχουν κάποια παιδιά που ξέρουν ήδη στίχους από τα τραγούδια της παράστασης και τα τραγουδάνε μαζί με τους ηθοποιούς. Αυτά τα τραγούδια είναι μέρος του πολιτισμικού μας θησαυρού και χαιρόμαστε ιδιαίτερα που συμβάλουμε στο να αποτελούν και μία γέφυρα ανάμεσα στα παιδιά και τους γονείς τους. Θέλουμε η παράσταση και τα τραγούδια να αποτελέσουν μία αφορμή να ασχοληθούν με αυτά παιδιά και γονείς και μετά το τέλος της παράστασης, στο σπίτι τους.
5. Φεύγοντας από την παράσταση ο μικρός θεατής τι θα θέλατε να έχει αποκομίσει;
Θα ήθελα κάθε μικρός θεατής να πάρει μια στάλα γλύκα στην καρδιά του. Από ένα χαμόγελο, από ένα τραγούδι ή ένα στιγμιότυπο της παράστασης. Να του μείνει κάτι από όλα όσα λέγονται για την αγάπη και τη φιλία. Και να του δημιουργηθεί μια ωραία ανάμνηση από το θέατρο. Αυτό από μόνο του θα είναι αρκετό.
