Καλησπέρα Τάσο . Θα ήθελα να ξεκινήσουμε τη κουβέντα μας με μια σύντομη περιγραφή για το πότε και πως ξεκίνησαν οι ΑντιΣτρές

– Ξεκινήσαμε ουσιαστικά στα τέλη του 2003, όταν το προηγούμενο group που είχα, οι Rubber Mind ένα αγγλόφωνο συγκρότημα με το οποίο είχα κυκλοφορήσει ένα album το  2001, φάνηκε ότι δεν μπορούσε να συνεχίσει. Τότε ξεκίνησα να γράφω  και πάλι στα ελληνικά και λίγο μετά οι ΑντιΣτρές πήραν σάρκα και οστά.

Σε σχέση με την αρχική σας σύνθεση έχουν γίνει κάποιες αλλαγές;

– Φυσικά, αρκετές αλλαγές. Και θα γίνουν όσες χρειάζεται για να μπορεί το σχήμα να προσφέρει αυτά που έχω στο μυαλό μου. Οι δύο βασικοί “σύντροφοι στα όπλα” είναι από την αρχή σχεδόν ο Παύλος Βίγκος (μπάσο και φωνητικά) και από τον Μάρτιο του 2006 ο Ηλίας Κατσόγιαννης ( lead κιθάρα ). Εδώ θα ήθελα να αναφέρω ότι τα τελευταία τουλάχιστον 6 χρόνια, έχει γίνει κάτι σαν νόμος, αρκετά παιδιά να μετέχουν σε 2 & 3 συγκροτήματα μαζί! Είναι αρκετά ενοχλητικό, αλλά είναι κάτι με το οποίο θα πρέπει να πορευτείς, όσο πορευτείς.

Οι πρώτες σας μουσικές επιρροές από πού ξεκινούν;

– Σε ένα σχήμα, άσχετα με το ποιός γράφει το υλικό, οι επιρροές του καθενός συμβάλλουν στην τελική εικόνα, ιδιαίτερα στις ζωντανές εμφανίσεις καθώς στο studio τα πράγματα είναι περισσότερο ελεγχόμενα. Οι επιρροές που έχουμε ποικίλουν, ανάλογα με την ηλικία και τα ακούσματα κάθε εποχής.
Έτσι ο Παύλος είναι περισσότερο του καθαρόαιμου rock, o Ηλίας πατάει  στα πιο fusion, funk και ποζεράδικα κιθαριστικά εδάφη κι εγώ κλείνω προς τη δεκαετία του ’60.

Πριν λίγους μήνες κυκλοφόρησε η πρώτη σας δισκογραφική δουλειά με τίτλο ‘’Έρωτες Μιάς Χρήσης’’, Ένα lp  απ’ τα καλύτερα που εγώ προσωπικά έχω ακούσει εδώ και πολύ καιρό. Θα ήθελα να σταθούμε για λίγο εδώ και να μου μιλήσεις καταρχάς για τους συντελεστές

–  Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια! Το LP κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2008, στο label Feedback Sound του Χάρη Ζουρελίδη και η διανομή γίνεται πανελλαδικά από το Μουσικό Ταχυδρομείο. Στην τελική μορφή του υλικού, συμμετέχουν και η Έλενα Ιωάννου στα τύμπανα και η Κατερίνα Σκρέκη στις φωνές. Αρκετή δουλειά στις ηχογραφήσεις εκτός από το studio, έγινε από τον Ηλία και από μένα στα Home Studio που διαθέτουμε, πράγμα που βοήθησε να έχουμε καλύτερο έλεγχο των μερών μας και καλύτερη διαχείρηση στα οικονομικά.

Υπάρχουν κάποια τραγούδια που μιλάνε περισσότερο στη καρδιά του καθενός σας ξεχωριστά  λόγω ίσως των συναισθημάτων που εκπέμπουν ;

– Σίγουρα ο καθένας μας έχει και κάποιο αγαπημένο. Δεν ξέρω πραγματικά τί μπορεί να νοιώσει κάποιος στην καρδιά του. Προτιμάω να σκέφτομαι ότι το υλικό είναι εύκολο να ακουστεί από όλους και ο καθένας να σχηματίσει την δική του εικόνα. 

Τελικά οι “έρωτες μιας χρήσης” είναι απλά ένα αναγκαίο κακό που βιώνουμε οι περισσότεροι σε κάποιες στιγμές της ζωής μας ή κάτι το οποίο μας βοηθάει να ωριμάσουμε, να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να αναρωτηθούμε για την πραγματική έννοια της αγάπης;
 
– Ωραία το θέτεις! Θα έλεγα ότι ίσως είναι κάτι που έχουμε ανάγκη να νοιώσουμε ή να ζήσουμε. Όταν ξεκίνησαν να γράφονται τα πρώτα τραγούδια, η έννοια του consept δίσκου δεν είχε μπει στο μυαλό μου. Αργότερα, καθώς έβλεπα ότι τα θέματα για τα οποία έγραφα κινούνταν γύρω από σχέσεις που είτε αποτύχαιναν, είτε ήταν για λίγο, είτε δεν άντεχαν στο πέρασμα του χρόνου, ο τίτλος “Έρωτες μιας Χρήσης” ήρθε κουτί να δώσει υπόσταση σε όλο το υλικό.

Ποια είναι η αίσθηση που αποκομίζετε από την ανταπόκριση του κοινού στις συναυλίες σας;

– Ότι θέλει κι άλλο! Κακά τα ψέμματα πάντως, δεν είναι εύκολο να κάνεις γνωστό το δικό σου υλικό. Μπορεί να είναι καλό, μπορεί να είναι κακό, αλλά πρέπει να προσπαθήσεις πολύ. Γι’αυτό και στα Live μας παίζουμε πάντα και τις λεγόμενες διασκευές, για να μπορέσει και ο κόσμος να το ευχαριστηθεί περισσότερο.

Πως βλέπετε την ελληνική σκηνή σήμερα (σε όλα τα επίπεδα);

– Η αίσθηση που έχω είναι ότι υπάρχει πολύ περισσότερη προσφορά από ζήτηση!
Τα τελευταία 2 χρόνια, με το internet και τα μουσικο-κοινωνικά sites είναι αρκετά πιο εύκολο να κάνεις κάπως αισθητή την παρουσία σου. Το σημαντικό είναι ότι αρκετά σχήματα ή καλλιτέχνες κάνουν πολύ καλή δουλειά, αλλά ειλικρινά δεν ξέρω τι τύχη μπορεί να έχουν, αν δεν κάνουν “χώρο” οι προηγούμενοι. Και στην μουσική, όπως και σε άλλα πράγματα στη ζωή μας, όποιος βρει μία τρύπα και τρυπώσει δεν κουνιέται από εκεί με τίποτα.

Όσον αφορά το διεθνή χώρο υπάρχουν κάποιοι καλλιτέχνες που ξεχωρίζετε;