• Αν έπρεπε να περιγράψετε το ξεκίνημα των Crossroads με τρεις λέξεις και ένα ήχο, ποια θα ήταν;

Ροκ, Μπίρες, Αδέρφια και ο ήχος θα ήταν τα γυάλινα μπουκάλια που τσουγκρίζουν μεταξύ τους.

• Πότε συνειδητοποιήσατε ότι αυτό που κάνατε στα πρώτα jams δεν ήταν απλώς παρέα αλλά μπάντα με δικό της δρόμο;

Η συνειδητοποίηση δεν ήρθε μέσα σε μια στιγμή, αλλά ήταν το αποτέλεσμα μιας διαδικασίας. Όταν, λοιπόν, αρχίσαμε να παίζουμε ως μπάντα τα δικά μας κομμάτια και διαπιστώσαμε ότι τα τραγούδια μας έπαιρναν καλύτερη μορφή από εκείνη που είχαμε αρχικά φανταστεί, τότε καταλάβαμε ότι μαζί μπορούμε να κάνουμε κάτι όμορφο και ξεχωριστό.

• Το Θυσίες ακούγεται σαν να κουβαλάει προσωπικές ιστορίες. Ποια “θυσία” σας στοίχισε περισσότερο για να γίνει το άλμπουμ πραγματικότητα;

Η μεγαλύτερη θυσία ήταν η διαπίστωση και η ανάγκη να αποδεχτούμε ότι τίποτα δεν μπορεί να είναι τέλειο. Παρόλα αυτά όμως, οφείλεις να κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς με τα υλικά που διαθέτεις και τις ικανότητες που έχεις, για να φτάσεις όσο πιο κοντά στο σημείο που οραματίστηκες στο ξεκίνημα της πορείας.

• Στη Θεσσαλονίκη υπάρχει πάντα μια υπόγεια σκηνή που βράζει. Πώς σας επηρέασε το τοπικό κλίμα και οι άλλες μπάντες;

Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι αυτό είναι κάτι που ισχύει στο σήμερα, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τον κλασικό ροκ ήχο. Εμείς, ως παιδιά που γεννηθήκαμε την δεκαετία του ’90, δυστυχώς δεν προλάβαμε να ζήσουμε ενεργά τη μεγάλη άνθιση που υπήρξε στη ροκ σκηνή της πόλης μας. Τη γνωρίσαμε και την αγαπήσαμε στην εφηβεία μας, όταν τα περισσότερα συγκροτήματα είτε είχαν κατέβει στην Αθήνα είτε δεν υπήρχαν καν πλέον. Ωστόσο, ο ήχος τους, το στίγμα που άφησαν και η μυθολογία που δημιούργησαν, εννοείται μας γοήτευσαν και μας ενέπνευσαν σε τεράστιο βαθμό.

• Αν το Θυσίες ήταν ταινία, ποια σκηνή θα έπαιζε στο φινάλε;

Επειδή ο δίσκος ηχογραφήθηκε στον Βόλο, τα πηγαινέλα ήταν πολλά και φυσικά δεν θα μπορούσαν να περιορίζονται μόνο στο μουσικό κομμάτι! Οπότε θα λέγαμε ότι η ιδανική σκηνή για να πέσουν οι τίτλοι τέλους θα ήταν με εμάς τους τρεις στην παραλία της Αγριάς, με τσίπουρο και μεζέ, να γελάμε και να μιλάμε.

• Ποιο τραγούδι του άλμπουμ γράφτηκε πιο γρήγορα και ποιο σάς βασάνισε περισσότερο;

Το πιο γρήγορο θα πούμε ότι ήταν το Σε κοιτώ σαν το πιο απλό και φαν κομμάτι του δίσκου και το πιο περίπλοκο ίσως το Dr Cross and Mr Roads.

• Πώς φαντάζεστε το setlist της πρώτης μεγάλης σας συναυλίας μετά την κυκλοφορία του δίσκου;

Θα θέλαμε σίγουρα να ακουστούν όλα τα κόμματα του δίσκου μας, όπως και οι τέσσερις διασκευές που έχουμε ηχογραφήσει και ανεβάσει στο YouTube πριν τον δίσκο, που είναι κομμάτια που αγαπάμε πολύ και είναι χαρακτηριστικά του ύφους και τον καταβολών μας ως μπάντα.

• Υπάρχει κάποιο riff ή στίχος στο άλμπουμ που “κλείνει το μάτι” σε κάτι που μόνο εσείς ξέρετε;

Στο τραγούδι Dr Cross and Mr Roads, υπάρχει ένας στίχος που λέει “Είμαι ο άλλος ο εαυτός σου”… Αυτός ο στίχος πήρε τόσο παράξενη τροπή κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων, που δεν θα μπορέσει κανείς να μαντέψει πόσο γέλιο μας έφερε! Και φυσικά δεν θα αποκαλύψουμε και τον λόγο!

• Τι θα θέλατε να θυμούνται οι ακροατές σας δέκα χρόνια μετά από το Θυσίες;

Ότι ήταν ο δίσκος γεμάτος ειλικρίνεια, που έκλεισε όλα τα ανοιχτά μουσικά μέτωπα της μέχρι τότε πορείας μας.

• Ποιο είναι το επόμενο “σταυροδρόμι” που πρέπει να περάσετε ως μπάντα;

Πιστεύουμε ότι το σημαντικότερο ζητούμενο είναι η διατήρηση του ύφους μας και παράλληλα η εξέλιξή μας μέσα από συνεργασίες και νέα κομμάτια.

Κώστας Τζανιδάκης

Γεννήθηκε το 1967 στην  Αθήνα και σπούδασε Ηλεκτρονικός. Είναι Ραδιοφωνικός Παραγωγός, Δημιουργός του rockandroll.gr και του green-stories.gr, Συγγραφέας και Στιχουργός.