του Κώστα Τζανιδάκη

16 Αυγούστου 1977. Λίγες ώρες μετά τον θάνατο του, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι βούλιαξαν κυριολεκτικά το Μέμφις, θέλοντας να ρίξουν μία τελευταία ματιά στον έναν και τον μοναδικό… Τα σημαντικότερα ραδιοτηλεοπτικά μέσα του κόσμου διέκοψαν τα προγράμματα τους για να ανακοινώσουν το τραγικό νέο. Την επόμενη μέρα οι μεγαλύτερες σε κυκλοφορία εφημερίδες του πλανήτη, είχαν σχεδόν το ίδιο πρωτοσέλιδο ΄΄King Elvis dead ΄΄ … Σαραντατέσσερα  χρόνια μετά εκατοντάδες αφιερώματα σε τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς, χιλιάδες σελίδες σε εφημερίδες και περιοδικά και ανυπολόγιστος αριθμός αναφορών στο διαδίκτυο συμπληρώνουν το παζλ μίας ιστορίας που μοιάζει να μην έχει αρχή και τέλος. Ο Elvis Presley ήταν και παραμένει ένα μοναδικό φαινόμενο, που εξελίσσεται μέρα με την ημέρα. Δεν είναι απλά ο μεγαλύτερος και δημοφιλέστερος τραγουδιστής όλων των εποχών. Είναι ο άνθρωπος που άλλαξε τη μουσική. Αυτός που έβαλε στα σπίτια των λευκών, τη μουσική των μαύρων. Αυτός που ξεκίνησε την πρώτη και μεγαλύτερη μουσική επανάσταση του 20ου αιώνα, ενσαρκώνοντας τα όνειρα, τις φιλοδοξίες αλλά και τις ανησυχίες μίας ολόκληρης γενιάς. Είναι ο καλλιτέχνης που κατάφερε να δώσει αίγλη και μαγεία ακόμα και στις χειρότερες στιγμές της καριέρας του. Είναι ο άνθρωπος που έχει πουλήσει πάνω από 1.000.000.000 δίσκους και ΄΄αναγκάζει ΄΄ ακόμα και σήμερα χιλιάδες κόσμο να βλέπει ταινίες χαμηλού επιπέδου, απλά και μόνο επειδή πρωταγωνιστεί αυτός. Ο Elvis με την υπέροχη φωνή του. Ο Elvis με τις ανεπανάληπτες ερμηνείες του. Ο Elvis με τις προκλητικές κινήσεις του. Ο Elvis με την ακαταμάχητη γοητεία του. Ο Elvis ο … ‘’ΒΑΣΙΛΙΑΣ’’!

΄΄Δεν τραγουδάω σαν κανέναν΄΄

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Στις 8 Ιανουαρίου του 1935 ξεκίνησε μια ζωή σαν παραμύθι. Η Gladys Presley φέρνει στο κόσμο δύο δίδυμα αγοράκια. Το ένα, ο Jesse Garon Presley, πεθαίνει λίγες ώρες μετά, ενώ το άλλο (που όπως πίστευε η μητέρα του πήρε όλα τα χαρίσματα του μωρού που ‘’χάθηκε’’) έμελλε να γίνει η μεγαλύτερη φυσιογνωμία στο χώρο της μουσικής .Το όνομα του Elvis Aaron Presley.

O Εlvis μεγάλωσε σε μία εξαιρετικά φτωχή οικογένεια, όπου οι γονείς του Vernon και Gladys παίρνουν απόφαση το 1948 να μετακομίσουν στο Μέμφις του Τενεσή, αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον.

Ήδη ο Elvis είχε τα πρώτα του μουσικά ακούσματα από τη gospel μουσική και δεν είναι καθόλου τυχαίο που μερικά χρόνια αργότερα έκανε ορισμένες από τις μεγαλύτερες ερμηνείες του σε αυτό το είδος. Οι μουσικές του αναζητήσεις όμως δεν τελειώνουν εδώ. Τόσο στο ραδιόφωνο όσο και στα τοπικά μπαρ του αρέσει να ψάχνει καλλιτέχνες από το χώρο των blues, μαζί φυσικά με τους αγαπημένους του τραγουδιστές από την country.

Στο Γυμνάσιο σπάνια αποχωρίζεται την κιθάρα που του είχαν κάνει δώρο οι γονείς του, αντί για το ποδήλατο που αρχικά ήθελε και πολλές φορές μαζεύεται με άλλους συμμαθητές του για να τραγουδήσουν. Δύο από αυτούς ήταν οι μετέπειτα σταρ του rockabilly, Johnny και Dorsey Burnette! Όταν μάλιστα ο καθηγητής μουσικής του έβαλε C στον έλεγχο, δε δίστασε να πάρει τη κιθάρα και να τραγουδήσει μπροστά του, ώστε να του αποδείξει ότι έκανε λάθος! Αν και ήταν αρκετά ντροπαλός και συνεσταλμένος, όταν άρχιζε να τραγουδάει ένιωθε μία τρομερή αυτοπεποίθηση και σιγουριά.

Το 1953 και ενώ εργαζόταν ως οδηγός φορτηγού, μπαίνει για πρώτη φορά στα στούντιο της Sun records για να ηχογραφήσει ένα μικρό δίσκο με δύο τραγούδια ώστε να τον κάνει δώρο, όπως λέει ο θρύλος, στη μητέρα του. Το κόστος ήταν 4 δολάρια! Όταν αντίκρισε την Marion Keisker, γραμματέα του Sam Phillips ιδιοκτήτη της Sun Records, η τελευταία τον ρώτησε ΄΄Σαν ποιον τραγουδάς;΄΄ .΄΄Δεν τραγουδάω σαν κανέναν΄΄ ήταν η αφοπλιστική απάντηση που πήρε από τα χείλη του Elvis. Λίγο αργότερα όταν τον άκουσε να ερμηνεύει τα «Μy Ηappiness» και «That’s When Your Heartaches Begin» κατάλαβε και η ίδια ότι ο νεαρός με τις μεγάλες φαβορίτες είχε πραγματικά κάτι το ιδιαίτερο.

Μετά από πολύ κόπο έπεισε τον Sam Phillips να τον ακούσει, αυτός όμως δεν ήταν από τους ανθρώπους που ενθουσιαζόντουσαν εύκολα. Βάζει δίπλα του τον Scoτty Moore στη κιθάρα και τον Bill Black στο μπάσο, αρχίσουν να παίζουν γνωστές επιτυχίες (κυρίως του Dean Martin) και πολύ γρήγορα καταλαβαίνει ότι έχει στα χέρια του αυτό που ακριβώς ζητούσε. Ένα ακατέργαστο διαμάντι, έναν λευκό τραγουδιστή με φωνή μαύρου!

Ο Sam Phillips όμως έψαχνε μανιωδώς και έναν καινούργιο ήχο. Κάτι που δεν άργησε να βρει.΄΄Κάναμε ένα διάλειμμα όταν ξαφνικά ο Elvis άρχισε να τραγουδάει χοροπηδώντας δεξιά και αριστερά. Τότε ο Μπιλ αρπάζει το μπάσο και μετά αρχίζω να παίζω και εγώ μαζί τους. Ο Sam Philips πετάχτηκε όρθιος και μας φώναξε: Τι είναι αυτό που κάνατε; Κάντε το πάλι!΄΄. Αυτά είχε δηλώσει ο Scoτty Moore περιγράφοντας ουσιαστικά το ‘’big bang’’ στο χώρο της μουσικής! Και κάπου εκεί ξεκινούν όλα…

Στις 5 Ιουλίου του 1954 o Elvis ηχογραφεί επίσημα το πρώτο του τραγούδι (μία σύνθεση του Arthur «Big Boy» Crudup) το «That’s all Rihgt» ( με δεύτερη πλευρά το «Blue Moon of Kentucky» του Bill Monroe). Ο δίσκος κυκλοφορεί στις 19 Ιουλίου, πουλάει 20.000 αντίτυπα και φτάνει στο νούμερο 3 των charts στη Μέμφιδα. Όταν μάλιστα το «That’s all Rihgt» παίχτηκε για πρώτη φορά από τον Dewey Phillips στη ραδιοφωνική του εκπομπή, το τηλεφωνικό κέντρο του τοπικού ραδιοφωνικού σταθμού από το Μέμφις πήρε ‘’φωτιά’’. Και το εντυπωσιακότερο όλων είναι ότι όλοι οι ακροατές ρωτούσαν ποιος είναι ο νέγρος καλλιτέχνης που ερμηνεύει το τραγούδι! Η απήχηση στο κοινό ήταν τόσο μεγάλη που ο Elvis έδωσε εκείνο το βράδυ την πρώτη του ραδιοφωνική συνέντευξη, γυρνώντας άρον, άρον από τον κινηματογράφο!

΄Έψαχνα τους αληθινούς τραγουδιστές του Μισισιπή, αυτούς που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα, σαν τον “Big Boy” Crudup΄΄, είχε πει κάποτε ο Elvis, για τις πρώτες του επιρροές. Στις 30 Ιουλίου εμφανίζετε στο Overton Park Shell του Μέμφις και από το πολύ τρακ δεν μπορούσε να συγκρατήσει το αριστερό του πόδι, το οποίο έκανε συνεχώς νευρικές κινήσεις. Όταν μετά τη συναυλία ρώτησε τον Scoτty Moore τι ήταν αυτό που άρεσε τόσο πολύ στα κορίτσια, πήρε την απάντηση ΄΄Το πόδι σου φίλε μου΄΄!

Μέσα σε διάστημα 16 μηνών, και ενώ έχουν αρχίσει οι πρώτες επαγγελματικές εμφανίσεις, ο Elvis ηχογραφεί τέσσερις ακόμη δίσκους με την Sun records: «Good rockin’ tonight/I don’t care if the sun don’t shine», «Milkcow blues boogie/You’re a heartbreaker», «Βαby let’s play house/I’m left ,you’re right ,she’s gone», «Mystery train/I forgot to remember to forget»

Τα τραγούδια του ήταν ουσιαστικά μία μίξη rhythm n blues και country, από την οποία ξεπήδούσε ένας νέος ανατρεπτικός ρυθμός. Το rockabilly.

Είναι η εποχή που ο Elvis ΄΄στοιχειώνει΄΄ τις κινηματογραφικές αίθουσες βλέποντας ξανά και ξανά την ταινία΄΄Επαναστάτης Χωρίς Αιτία΄΄ (Rebel Without A Cause) , έχοντας τον πρωταγωνιστή James Dean ως πρότυπο, μαζί φυσικά με τον Marlon Brando.

Και όταν στα τέλη του ‘55 το μέγεθος του Elvis άρχιζε ξεπερνάει αυτό της Sun Records, τότε βρέθηκε μπροστά του ο «συνταγματάρχης» Tom Parker για να αναλάβει το ‘’μανατζάρισμα’’ και να εκτοξεύσει τη καριέρα του στα ύψη.Στις 22 Νοεμβρίου του 1955 o 20χρονος Elvis Presley υπογράφει συμβόλαιο με τη δισκογραφική εταιρία RCA Victor, αντί του ηγεμονικού για την εποχή ποσού των 35.000 δολαρίων.

Ο Επαναστάτης που άλλαξε τη μουσική

Στις 28 Ιανουαρίου του 1956 ο Elvis εμφανίζεται για πρώτη φορά στην τηλεόραση, στο σόου των Dorsey Brothers, προκαλώντας παραλήρημα ενθουσιασμού  νεολαία.  Μία ημέρα πριν είχε κυκλοφορήσει το ‘’Heartbreak Hotel’’ το οποίο πολύ σύντομα εκτοξεύεται στην κορυφή των αμερικανικών charts και γίνεται το πρώτο του Νο1. Πρόκειται για ένα σκοτεινό, μελαγχολικό blues, που έγραψαν ο Tommy Durden και η δασκάλα Mae Boren Axton, το οποίο με το που παρουσιάστηκε στον Elvis, το λάτρεψε! Η ιδέα προερχόταν από ένα δημοσίευμα τοπικής εφημερίδας για έναν μοναχικό άνθρωπο, ο οποίος αφού κατέστρεψε όλα τα έγγραφα ταυτοποίησης, άφησε ένα τελευταίο σημείωμα στο ξενοδοχείο που είχε επιλέξει, πριν αυτοκτονήσει. Η ηχογράφηση έγινε για πρώτη φορά στα στούντιο της RCA, με παραγωγό τον περίφημο Steve Sholes, ο οποίος μάλιστα άκουγε με προσοχή τις παρατηρήσεις του νεαρού Elvis! Το τραγούδι αυτό σηματοδότησε την μεγάλη αλλαγή στη μουσική.

Από εκείνο το σημείο και μετά όλα εξελίσσονται με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Το νεαρό παιδί με τους σηκωμένους γιακάδες, τις μακριές φαβορίτες και το πλούσιο κοκόρι κατάφερε να ξεσηκώσει ένα πρωτοφανές κύμα λατρείας που όμοιο του δεν υπήρξε ποτέ ξανά.
Είναι γεγονός ότι η Αμερικανή νεολαία, μια δεκαετία μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, είχε αρχίσει να αναζητά καινούργια ιδανικά, να αμφισβητεί έντονα κανόνες και θεσμούς, να ψάχνει απεγνωσμένα να βρει τη δική της ταυτότητα. Ήδη χιλιάδες νέοι είχαν ταυτιστεί με τους πρωταγωνιστικούς ρόλους στις ταινίες ΄΄Ο Ατίθασος΄΄ (΄΄The Wild One ΄΄) με τον Μarlon Βrando και ΄΄Επαναστάτης Χωρίς Αιτία΄΄ (΄΄Rebel Without A Cause΄΄) με τον James Dean. Ο Elvis λοιπόν ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος, την κατάλληλη χρονικά στιγμή. Ο τρόπος με τον οποίο ερμήνευε τα τραγούδια του είχε μια χροιά επαναστατική, ήταν μια μίξη λευκής και νέγρικης κουλτούρας, ξεφεύγοντας ταυτόχρονα κατά πολύ από τα στερεότυπα της εποχής.
Οι νέοι έβλεπαν στο πρόσωπο του τον άνθρωπο που θα μπορούσε να ενσαρκώσει τα όνειρα και τις φιλοδοξίες της, με αποτέλεσμα μέσα σε λίγους μήνες ο Elvis να γίνει το πρότυπο για εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο

Από την άλλη πλευρά οι προκλητικές κινήσεις του την ώρα που τραγουδούσε ξυπνούσαν τα καταπιεσμένα ένστικτα των κοριτσιών, με αποτέλεσμα μόνο και μόνο η παρουσία του πάνω στη σκηνή να προκαλεί παροξυσμό. Σε κάθε του κίνηση οι σκηνές υστερίας διαδέχονταν η μία την άλλη, όλο και με μεγαλύτερη ένταση. Και πίσω απ όλα αυτά υπήρχε το μεγαλύτερο όπλο του, αυτό που τον ακολούθησε μέχρι την τελευταία στιγμή και δεν τον πρόδωσε ποτέ. Η ανεπανάληπτη φωνή του.

Ο Elvis ήταν ένας χαρισματικός και μοναδικός ερμηνευτής. Μπορούσε να τραγουδήσει το ίδιο καλά ένα εκρηκτικό rock’ n’ roll κομμάτι, ένα μελαγχολικό rhythm n blues, μία ερωτική μπαλάντα, ένα ατμοσφαιρικό gospel και φυσικά ένα οποιοδήποτε τραγούδι από το χώρο της country. Ηχογράφησε ουκ ολίγα κομμάτια με επιρροές από τη soul και φυσικά πειραματίστηκε ακόμα και με οπερικά ή και ethnic τραγούδια, δεκαετίες πριν τα ΄΄ανακαλύψουν΄΄ κάποιοι άλλοι…

Αυτό όμως που είχε τεράστια αξία στα πρώτα χρόνια της καριέρας του ήταν ότι κατάφερε να δώσει κύρος σε μια μουσική η οποία ήταν απαξιωμένη από το λευκό ακροατήριο, αλλά είχε προσφέρει τα μέγιστα στη δημιουργία του rock’ n ‘roll. Με τη φωνή του Elvis η μουσική των μαύρων μπήκε σχεδόν με το ζόρι σε όλα τα σπίτια των λευκών. Το rhythm n blues απέκτησε υπόσταση και αναγνώριση. Οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ του χρώματος και της μουσικής σχεδόν έπαψαν να υπάρχουν χωρίς καν οι περισσότεροι να προλάβουν να το συνειδητοποιήσουν. Στις συναυλίες βρισκόντουσαν λευκοί και νέγροι μαζί, έστω και σε διαφορετικά διαζώματα τις περισσότερες φορές.

Στα πρώτα χρόνια της καριέρας του ο Elvis ηχογράφησε πολλές διασκευές κυρίως μαύρων μουσικών. Λίγες φορές όμως έπαιρνε κάποια μεγάλη επιτυχία, προτιμούσε συνήθως άγνωστα κομμάτια στο ευρύ κοινό. Όταν αυτά με τις δικές του ερμηνείες γινόντουσαν επιτυχίες, ο περισσότερος κόσμος γνώριζε τις πρώτες εκτελέσεις οι οποίες ερχόντουσαν στο προσκήνιο. Κανείς ποτέ δεν τον κατηγόρησε ότι οικειοποιήθηκε τραγούδια άλλων, γιατί ο Elvis είχε ένα ακόμα μοναδικό χάρισμα. Μπορεί να μην έγραφε μουσική αλλά τα τραγούδια που διασκεύαζε ήθελε να έχουν το δικό του προσωπικό στίγμα και να μην μοιάζουν με τις αυθεντικές εκτελέσεις. Κάτι που σχεδόν πάντα κατάφερνε. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι είχε πολύ καλές φιλικές σχέσεις με σπουδαίους μαύρους καλλιτέχνες όπως ο Sam Cooke, ο James Brown και ο Sammy Davis Jr αλλά και με πολλούς ακόμα από άλλους χώρους, όπως ο Mohamed Ali.

Είναι γεγονός ότι η rock’ n’ roll μουσική ανέδειξε στη δεκαετία του ’50 σπουδαίους καλλιτέχνες. Ο Bill Haley με τους ‘’κομήτες‘’ του είχαν ήδη από το 1955 την πρώτη παγκόσμια rock’ n’ roll επιτυχία με το ‘’Rock Around the Clock’’, η Sun Records είχε αποκτήσει μία τεράστια δυναμική με τους Jerry Lee Lewis, Roy Orbison, Carl Perkins και Johnny Cash, οι Chuck Berry, Little Richard και Fats Domino ένωναν αρμονικά το λευκό με το μαύρο ακροατήριο, ο Buddy Holly με τα δύο φιλαράκια, τον Eddie Cochran και Gene Vincent είχαν κερδίσει γρήγορα την εμπιστοσύνη της νεολαίας, οι Everly Brothrers είχαν διαμορφώσει το δικό τους μεγάλο νεανικό κοινό και τόσοι ακόμα σημαντικοί μουσικοί είχαν βάλει το δικό τους λιθαράκι (μικρό ή μεγάλο) στην εξέλιξη της μουσικής.

Κανείς όμως από αυτούς, όσο μεγάλοι και αν ήταν, δεν είχε τη δυναμική και τη λάμψη του Elvis. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως όλοι τους το έχουν αναγνωρίσει, τονίζοντας μάλιστα ότι χωρίς τον Elvis το rock’ n’ roll δεν θα μπορούσε να προχωρήσει, να εξελιχθεί και εν τέλει να γιγαντωθεί. Μη ξεχνάμε άλλωστε πως ο Buddy Holly και ο Eddie Cochran αποφάσισαν να παίξουν rock’ n’ roll όταν είδαν live τον Elvis! Ο πρώτος μάλιστα άνοιξε και κάποιες συναυλίες του το 1955. Αμέτρητοι μελλοντικοί ροκ σταρς επιβεβαίωσαν ότι είχαν πει οι πρωτεργάτες…

Εκείνη τη περίοδο βέβαια υπήρχαν και αρκετές αξιόλογες γυναικείες παρουσίες, με τον ‘’βασιλιά’’ να έχει αρκετές μικρές ιστορίες μαζί τους. Το 1955 είχε γνωρίσει την μετέπειτα ‘’βασίλισσα΄΄ του rockabilly, Wanda Jackson, με την οποία είχε και μια σύντομη σχέση. Δεν ήταν λίγες οι φορές που έστελνε λουλούδια στην Janis Martin, την οποία αποκαλούσαν ‘’θηλυκό Elvis’’, όταν αυτή πήγαινε στα στούντιο στης RCA για ηχογράφηση, ενώ στη μικρούλα τότε Brenda Lee είχε χαρίσει ένα κολιέ΄(που σπάνια έκανε δώρο), με τα αρχικά “TLC” (“Tender Loving Care”). Όσοι μυημένοι το έχουν δει, σίγουρα καταλαβαίνουν τη σχέση με την μετέπειτα μπάντα του Elvis στη δεκαετίες του ’70, την περίφημη TCB Band “Taking Care of Business”. Στις αρχές μάλιστα των 60s είχε παρακολουθήσει μία συναυλία της Connie Francis, από την οποία αποχώρησε την ώρα που η τελευταία ερμήνευε το τραγούδι ‘’Mama’’, μη μπορώντας να αντέξει τη συναισθηματική φόρτιση από τον πρόσφατο χαμό της μητέρας του. Την επόμενη ημέρα έστειλε λουλούδια στη Francis, ζητώντας συγνώμη και εξηγώντας τον λόγο…

Και μέσα σε όλα αυτά υπήρχε φυσικά το συντηρητικό και αναχρονιστικό κομμάτι της Αμερικής, τα οποίο έβλεπε στο πρόσωπο του Elvis έναν μεγάλο κίνδυνο να ελλοχεύει για την ΄΄υγιή΄΄ κοινωνία. Τον κατηγόρησαν για ανηθικότητα και ότι με τη μουσική του ενισχύει την αύξηση της εγκληματικότητας των νέων. Σε τηλεοπτικές εκπομπές έσπαζαν τους δίσκους του και έφτασαν στο σημείο όταν τραγουδούσε σε τηλεοπτικά σόου οι κάμερες να τον δείχνουν από την μέση και πάνω! Το ποτάμι όμως δεν γυρνούσε πίσω…

O Elvis πήρε το rock’ n’ roll από το χέρι και το επέβαλε με το έτσι θέλω. Άλλαξε τη μουσική μια για πάντα, σε σημείο που να νομίζει κανείς ότι αυτός ήταν ο προορισμός του απ΄ τη στιγμή που γεννήθηκε! Ήταν ο Επαναστάτης με Αφορμή αλλά και με Αιτία!

Μέσα στο 1956 ο Elvis κατέκτησε την κορυφή των αμερικανικών charts με τα κομμάτια ΄΄Heartbreak Hotel΄΄, ΄΄I Want You, I Need You, I Love You΄΄,΄΄Don’t Be Cruel΄΄, ΄΄Hound Dog΄΄, ΄΄Love Me Tender΄΄ κάτι που έγινε και με τα άλμπουμ ΄΄Elvis Presley΄΄ και ΄΄Elvis΄΄.

Τον Αύγουστο του 1956 μάλιστα μένει στο Νο 1 της Αμερικής για 11 εβομάδες, με ένα από τα σημαντικότερα 45άρια που ηχογραφήθηκαν ποτέ. Στην πρώτη πλευρά υπήρχε η σύνθεση του Otis Blackwell, ‘’Don’t be Cruel’’, ενώ στη δεύτερη συναντάμε το μεγαλύτερο συνθετικό δίδυμο της δεκαετίας του ’50, τους Jerry Leiber και Mike Stoller, με ένα τραγούδι που ηχογράφησε το 1952 η “Big Mama” Thornton. Το κλασικό ‘’Hound Dog’’! Τόσο ο Otis Blackwell, όσο και οι Leiber, Stoller έχουν υπογράψει ορισμένες από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ‘’βασιλιά’’.

Την ίδια χρονιά γυρίζει την πρώτη του κινηματογραφική ταινία με τίτλο ΄΄Love Me Tender΄΄ απ’ την οποία προέκυψε και το ομώνυμο τραγούδι. Φυσικά εκτός από τις συναυλίες σημαντικό κομμάτι αυτής της περιόδου είναι και οι τηλεοπτικές του εμφανίσεις. Έτσι θα εμφανιστεί στο σόου των Dorsey Brothers, στο Milton Berle Show, στο The Steve Allen Show και φυσικά στο περίφημο Ed Sullivan Show. Στο τελευταίο σπάει κάθε ρεκόρ με 54 εκατομμύρια τηλεθεατές να τον απολαμβάνουν, ανάμεσα τους και ο Bruce Springsteen με τη μητέρα του, ο οποίος χρόνια αργότερα είχε δηλώσει ότι αν δεν υπήρχε ο Elvis, μάλλον θα πούλαγε εγκυκλοπαίδειες !!

Στο γκρουπ του Elvis (γνωστό και ως ”Blue Moon Boys”) συμμετείχε πλέον ο Dj Fontana στα ντραμς, καθώς και το συγκρότημα των Jordanaires στα φωνητικά.

Να σημειώσουμε βέβαια ότι μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’60 όπου το μουσικό σχήμα του Elvis άλλαξε ριζικά, είχαν λάβει μέρος μαζί του ορισμένοι από τους μεγαλύτερους μουσικούς των Ηνωμένων Πολιτειών, όπως ο πιανίστας Floyd Cramer, ο κιθαρίστας Hank Garland και ο μπασίστας Bob Moore.

Πίσω φυσικά από τα φώτα της δημοσιότητας κυρωνόταν πάντα ο δαιμόνιος μάνατζερ ΄΄συνταγματάρχης΄΄ Tom Parker. Ένας άνθρωπος που τον βοήθησε τα μέγιστα στην αρχή της καριέρας του αλλά που στάθηκε ανασταλτικός παράγοντας στην εξέλιξη της. Λέγεται μάλιστα ότι το 25% των κερδών του Elvis που είχε συμφωνηθεί να παίρνει, κάποιες φορές έφτανε και το 50%.

Στις 4 Δεκεμβρίου ο Elvis επισκέφτηκε τα στούντιο της Sun Records για να δει από κοντά τους παλιούς του φίλους. Συμπτωματικά εκείνη τη στιγμή βρισκόντουσαν εκεί ο Jerry Lee Lewis, o Carl Perkins και ο Johnny Cash! Μέσα σε λίγα λεπτά βρέθηκαν γύρω από ένα πιάνο ερμηνεύοντας μεγάλες επιτυχίες της εποχής, με τον Sam Phillips όπως ήταν φυσικό, να μη χάνει την ευκαιρία και να ηχογραφεί τα τραγούδια. Ο δίσκος ΄΄The Million Dollar Quartet΄΄ αποτελεί ακόμα και μέχρι σήμερα μία από τις ιστορικότητες ηχογραφήσεις που έγιναν ποτέ.

Για να καταλάβετε την απήχηση που είχε ο Elvis, θα αναφέρω δύο μικρές ιστορίες, άγνωστες στο ευρύ κοινό. Τον Οκτώβριο του 1956 ο Elvis εμφανίστηκε στο περίφημο Ed Sallivan show και έκανε δημόσια το εμβόλιο για την πολιομυελίτιδα. Ήταν μία περίοδος που η ασθένεια αυτή σάρωνε την Αμερική και η ανταπόκριση του κόσμου στον εμβολιασμό ήταν μικρή. Μετά τον εμβολισμό του, εκατομμύρια νέοι ακολούθησαν αυτό το παράδειγμα ! Τον Ιανουάριο του 1957 και ενώ είχε ξεσπάσει η επανάσταση στην Ουγγαρία ο Elvis ζήτησε δημόσια να μαζευτούν χρήματα για τον ουγγρικό λαό, με αποτέλεσμα μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα να συγκεντρωθεί ένα τεράστιο ποσό. Προς τιμήν του υπάρχει πλατεία στη Βουδαπέστη με το όνομα του, ενώ μετά τον θάνατο του ανακηρύχθηκε επίτιμος πολίτης της Ουγγαρίας!

Το 1957 και αφού οι θαυμαστές του τον έχουν ήδη ανακηρύξει ΄΄βασιλιά΄΄ γυρίζει δύο ακόμα κινηματογραφικές ταινίες, τις περίφημες ΄΄Loving You΄΄ και ΄΄Jailhouse Rock΄΄. Στο ΄΄Loving You΄΄ αποτυπώνετε όλο το αυθεντικό κλίμα της εποχής, με δύο σκηνές να παραμένουν μέχρι σήμερα από τις χαρακτηριστικότερες στιγμές του rock’ n’ roll στον κινηματογράφο.

Η πρώτη όταν ερμηνεύει το ‘’Mean Woman Blues’’ και αμέσως μετά αρχίζει ένας ανελέητος καυγάς και η δεύτερη στο φινάλε του έργου, όταν τελειώνει με μοναδικό τρόπο το ΄΄Got A Lot Of Living To Do’’. Σε αυτό το σημείο εμφανίζεται ανάμεσα στο κοινό η μητέρα του, με τον Elvis μετά τον θάνατό της την επόμενη χρονιά να μη ξαναβλέπει ποτέ τη ταινία…

Φυσικά θα ήταν τεράστια παράληψη να μην αναφέρουμε εδώ τα λόγια που μας είχε πει για την ταινία σε συνέντευξη που μας είχε παραχωρήσει, ο καλλιτέχνης που εισήγαγε την teddy boy κουλτούρα στη rock’ n’ roll μουσική. Ο σπουδαίος Crazy Cavan… ‘’ Σε μία καλοκαιρινή πανήγυρη απέναντι από το σπίτι μου, όπου έπαιζε εκρηκτικό rock’ n ’ roll όλη τη νύχτα, είδα τον Elvis (σε ταινία), το “LOVING YOU” και αγάπησα κάθε τραγούδι της. Τα βράδια του xειμώνα συντονιζόμουν με στο Radio Luxemberg και έγραφα τους στίχους των τραγουδιών. Δεν είχα τότε κασετόφωνο ώστε να ηχογραφώ , άλλα μπορούσα να απομνημονεύω τους στίχους πολύ καλά. Αυτό που λάτρευα ήταν ο ρυθμός, περισσότερο όμως από όλα οι ‘’τρελοί στίχοι» “ I NEVER KISSED A BEAR, NEVER KISSED A GOON, BUT I COULD SHAKE A CHICKEN IN THE MIDDLE OF A ROOM. LET’S HAVE A PARTY”

Και είχε απόλυτο δίκιο. Σε μία εποχή όπου η λογοκρισία ήταν θεσμός, οι ‘’τρελοί’’ αυτοί στίχοι έδειχναν όλο τον αντισυμβατικό τρόπο με τον οποίο εκφραζόταν η rock’ n’ roll.

Το ΄΄Jailhouse Rock΄΄ είναι η πρώτη ταινία που παίρνει καλές κριτικές από τους ειδικούς, με το ομώνυμο κομμάτι να κατακτά την κορυφή στα charts και να γίνεται από τα διαχρονικότερα τραγούδια όλων των εποχών. Μάλιστα από τον πρώτο που παρουσιάζεται θεωρείται ως το πρώτο άτυπο video clip στην ιστορία της μουσικής! Συμπρωταγωνίστρια του ήταν η ηθοποιός Judy Tyler, η οποία μόλις λίγα χρόνια πριν είχε ξεκινήσει την καριέρα της. Μετά το τέλος των γυρισμάτων στο Χόλυγουντ, καθώς η Judy Tyler γυρνούσε στο σπίτι της στη Νέα Υόρκη μαζί με τον σύζυγο στις 3 Ιουλίου του 1957, συνέβη ένα τραγικό αυτοκινητικό δυστύχημα, με αποτέλεσμα τόσο η ίδια όσο και ο σύζυγος της να χάσουν τη ζωή τους. Ο Elvis όταν έμαθε την τραγική είδηση, συγκλονισμένος δε μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυα του… Λέγεται μάλιστα ότι στην επίσημη προβολή της ταινίας, δεν άντεξε να την δει. Η Judy Tyler δεν πρόλαβε να βιώσει τη μεγάλη επιτυχία που γνώρισε το ΄΄Jailhouse Rock΄΄ και να συνεχίσει τη καριέρα της,. Ήταν μόλις 24 ετών….

Την χρονιά του 1957 τα τραγούδια ΄΄Too Much΄΄, ΄΄All Shook Up΄΄, ΄΄(Let Me Be Your) Teddy Bear΄΄, ΄΄Jailhouse Rock΄΄ και ΄΄Don’t΄΄ κατακτούν την κορυφή όπως φυσικά και τα άλμπουμ ΄΄Loving You΄΄ και ΄΄Elvis Christmas Album΄΄. Τη ίδια χρονιά ο Elvis αγοράζει την περίφημη ‘’Γκρέησλαντ’’, όπου θα περάσει το υπόλοιπο της ζωής του.

Το 1958 παίρνει αναβολή από το στρατό για να τελειώσει τα γυρίσματα του ΄΄King Creole΄΄, τις καλύτερης κατά πολλούς ταινίας του. Με τον Walter Matthau να ξεχωρίζει από το cast, ο Elvis δείχνει το υποκριτικό του ταλέντο και αποδεικνύει περίτρανα ότι με το κατάλληλο σενάριο μπορεί να ανταπεξέλθει και σε πιο απαιτητικούς ρόλους.

Στις 24 Μαρτίου ο Elvis κατατάσσετε στον στρατό και ήδη οι περισσότεροι βιάζονται να προβλέψουν το τέλος της καριέρας του. Τα δύο χρόνια της απουσίας του ο Elvis όχι απλά δεν εξαφανίζεται αλλά φτάνει στην κορυφή του billboard τόσο με το ΄΄Hard Headed Woman΄΄ (1958) όσο και με το ΄΄A Big Hunk O’ Love΄΄ (1959) που είχε ηχογραφήσει από πριν. Στο διάστημα αυτό βέβαια συνέβη ένα περιστατικό το οποίο συντάραξε τη ζωή του και αυτό δεν είναι άλλο από τον ξαφνικό θάνατο της μητέρας του Gladys στις 14 Αυγούστου του 1958. Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του μετά την κηδεία της ΄΄Τώρα έχω χάσει τα πάντα’’. Ένα μήνα μετά ο Elvis παίρνει μετάθεση για τη Γερμανία όπου θα γνωρίσει την μετέπειτα γυναίκα του Priscilla.

 

Η επιστροφή από το στρατό και ο κινηματογράφος

Το 1960 ο Elvis γίνεται και πάλι πολίτης και επιστέφει στην Αμερική. Εμφανίζεται στο τηλεοπτικό σόου του Frank Sinatra (ο οποίος λίγα χρονιά πριν είχε μιλήσει με όχι και τόσο κολακευτικά λόγια για τον Elvis και το rock’ n’ roll ) και σκαρφαλώνει και πάλι στην κορυφή με τo single ΄΄Stunk On You΄΄. Κάτι όμως φαίνεται να έχει αλλάξει στον Elvis και αυτό οι φανατικοί του θαυμαστές δεν το παίρνουν με καλό μάτι.

Ο Elvis επηρεασμένος από την ευρωπαϊκή μουσική που γνώρισε κατά την παραμονή του στη Γερμανία, διασκεύασε μέσα σε 2 χρόνια με αγγλικό στίχο εκπληκτικές μελωδίες, όπως τα περίφημα ΄΄It’s Now or Never ΄΄(το κλασικό ΄΄O Sole Mio΄΄), ΄΄Are You Lonesome Tonight?΄΄, ΄΄Surrender΄΄ και ΄΄Can’t Help Falling In Love΄΄, όλα Νο 1 στην Αμερική εκτός από το τελευταίο που έφτασε ένα βήμα πριν. Ταυτόχρονα το πρώτο του lp μετά τον στρατό με τίτλο ΄΄Elvis is Back!΄΄ είναι πραγματικά ένα εξαίρετο δείγμα δουλειάς που δείχνει την μεγάλη άνεση του Elvis να κινείται με την ίδια επιτυχία σε εντελώς διαφορετικά μουσικά είδη (στο άλμπουμ αυτό συμπεριλαμβάνεται και η απίστευτη διασκευή του στο ΄΄Recosinder Baby΄΄). Την ίδια περίοδο η απήχηση που είχε στην Αγγλία (αν και δεν εμφανίστηκε ποτέ ζωντανά) έμοιαζε να μην έχει όριο, με αποτέλεσμα το ένα τραγούδι του να διαδέχεται το άλλο στην πρώτη θέση του πίνακα των charts. Από το 1960 ως το ’62 εννέα τραγούδια του έφτασαν μέχρι την κορυφή! Μέχρι σήμερα εξάλλου έχει και το σχετικό ρεκόρ με 21 Νο1 singles!

Γεγονός είναι πάντως ότι μετά την επιστροφή του ο Elvis από τον στρατό κάθε άλλο παρά επαναστατικές διαθέσεις φαινόταν να έχει. Υπήρχαν φυσικά ηχογράφησης που θύμιζαν τον παλιό του εαυτό (΄΄I Feel So Bad΄΄, ΄΄Little Sister΄΄, ΄΄Marie’s the Name ΄΄, ΄΄Return To Sender΄΄, ΄΄ Devil in Disguise΄΄), αλλά ουσιαστικά μεταβαλλόταν σιγά σιγά σε τραγουδιστή για όλη την οικογένεια. Σε αυτό έπαιξαν σημαντικό ρόλο και οι κατά μέσο όρο τρεις κινηματογραφικές του ταινίες το χρόνο. Ταινίες μετρίου ως χαμηλού επίπεδου τις περισσότερες φορές, που το μόνο που περίμενε να δει κάποιος ήταν τον Elvis να τραγουδάει.

Ακόμα όμως και στις χειρότερες επιλογές του, οι θαυμαστές του συγχωρούσαν τα πάντα! Θα μπορούσαν να τον δουν στο κινηματογραφικό του ντεμπούτο δίπλα στην Elizabeth Taylor, στην τελευταία του ταινία πλάι στην Barbra Streisand, ενώ θα μπορούσαν να τον απολαύσουν στον πρωταγωνιστικό ρόλο του ‘’West Side Story’’ , μαζί με την Natalie Wood. Αντί αυτού τον είδανε πυγμάχο, ναυτικό, στρατιώτη, ραλίστα και χίλια δυό ακόμα, γιατί έτσι επέλεξε ο μάνατζερ του. Αντί λοιπόν να του γυρίσουν τη πλάτη, ήταν εκεί, πέρα από κάθε  λογική! Ο Elvis σχεδόν κάθε χρόνο ήταν μέσα στους δέκα πιο ακριβοπληρωμένους ηθοποιούς του Hollywood, το οποίο δεν ήθελε με τίποτε να τον χάσει, γνωρίζοντας φυσικά ότι ήταν πολύ μεγαλύτερος και από τις ίδιες τις ταινίες!

Κάποιες απ’ αυτές τις ταινίες γνώρισαν παγκόσμια επιτυχία (΄΄Blue Hawai΄΄i , ΄΄Girls! Girls! Girls!΄΄, ΄΄Fun in Acapulco΄΄, ΄΄Viva Las Vegas΄΄) και από εμπορικής άποψης σχεδόν όλες ήταν αποδοτικότατες. Δεν ήταν λίγα μάλιστα τα soundtracks που μπήκαν μέσα στα 10 πρώτα (΄΄GI Blues΄΄, ΄΄Blue Hawaii΄΄, ΄΄Girls! Girls! Girls!΄΄, ΄΄ It Happened at the World’s Fair΄΄, ΄΄Fun in Acapulco΄΄, ΄΄Kissin’ Cousins ΄΄΄, ΄΄Roustabout΄, ΄΄Girl Happy ΄΄.,΄΄Harum Scarum΄΄). Από ερμηνευτικής πλευράς αυτές που ξεχώρισαν ήταν τα ‘’Flaming Star’’ και ‘’Wild in the Country’’, ταινίες που όμως δεν είχαν την οικονομική απήχηση που περίμενε ο ‘’συνταγματάρχης’’. Σε μία από αυτές τις ταινίες ( ΄΄Viva Las Vegas΄΄) συμπρωταγωνίστησε μαζί του η Ann Margret, μία από τις σημαντικότερες γυναίκες που πέρασαν από τη ζωή του και που παραλίγο να αλλάξει τη ροή των γεγονότων…

Φυσικά δεν λείπουν και αρκετά ‘’διαμαντάκια’’ όπως το ‘’It Hurts Me’’, που συνέγραψε ο Charlie Daniels, ο καλλιτέχνης που έβαλε το βιολί τόσο στο rock’ n’ roll και το blues όσο και στη country και το southern.

 

Η ιστορική συνάντηση με τους Beatles

Το 1965 όταν οι Beatles ήταν στο αποκορύφωμα της καριέρας τους, επισκέφτηκαν την Αμερική για μια σειρά εμφανίσεων και όπως είχαν δηλώσει και οι ίδιοι τον πρώτο άνθρωπο που θα ήθελαν να συναντήσουν ήταν ο Elvis Presley. Στο Χόλυγουντ λοιπόν έλαβε χώρα η μεγαλύτερη συνάντηση στην ιστορία της μουσικής. Ο Elvis και οι Beatles μαζί σε ένα ανεπανάληπτο τετ α- τετ, που συνοδεύτηκε από ζεστή κουβέντα αλλά και πολύ τραγούδι. Εκπληκτικές πραγματικά στιγμές που δυστυχώς δεν καταγράφηκαν πουθενά, στερώντας απ΄ όλους εμάς ένα σπάνιο ηχητικό ντοκουμέντο.

Με την πάροδο όμως των ετών και ενώ στο προσκήνιο της μουσικής σκηνής είχαν ‘’εισβάλει’’ ονόματα όπως οι Beatles, οι Rolling Stones, ο Bob Dylan, οι Doors, ο Tom Jones και πολλοί ακόμα οι οποίοι μάλιστα είχαν εκφράσει δημόσια τον θαυμαστό τους σ’αυτόν , η εικόνα του Elvis έμοιαζε να φθείρεται.

Ο ίδιος μάλιστα δεν είναι λίγες οι φορές που έχει μιλήσει με όχι και τόσο κολακευτικά λόγια για τις ταινίες που γύρισε, για τις οποίες έχει όμως και αυτός το δικό του μερίδιο ευθύνης. Περικυκλωμένος από τη ΄΄Μαφία του Μέμφις΄΄, μια ομάδα ανθρώπων που είχαν αναλάβει τη προστασία του, ο ΄΄βασιλιάς΄΄ φαινόταν αιχμάλωτος των επιλογών του. Παρένθεση το εκπληκτικό gospel άλμπουμ ΄΄How Great Thou Art΄΄ το 1967 που του χάρισε το πρώτο του βραβείο grammy, από τα τρία συνολικά που κατέκτησε. Την ίδια χρονιά παντρεύεται την εκλεκτή της καρδιάς του Priscilla ενώ την επόμενη χρονιά έρχεται στον κόσμο η κόρη του, Liza Mari, που του έδωσε το έναυσμα για να την επανεκκίνηση της καριέρας του.

΄΄Αν γυρεύετε μπελάδες, ήρθατε στο κατάλληλο μέρος΄΄

Το 1968 ο ‘’συνταγματάρχης’’ Parker, πρότεινε στον Elvis να πρωταγωνιστήσει σε ένα τηλεοπτικό σόου με …χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Ο ΄΄βασιλιάς΄΄ για πρώτη φορά, απ’ ότι λέγεται, εναντιώθηκε απέναντι του σε τέτοιο βαθμό ώστε να κινδυνέψει και αυτή ακόμα η συνεργασία τους. Αποφάσισε λοιπόν να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και με συμπαραστάτη τον σκηνοθέτη Στηβ Μπάιντερ, να φτιάξουν ένα τηλεοπτικό σόου βασισμένο σε τραγούδια απ’ όλο το φάσμα της καριέρας του. Έτσι και έγινε!

Έχοντας στο συγκρότημα του τόσο τους παλιούς του φίλους, Scotty Moore και D. J. Fontana (ο Bill Black είχε φύγει από τη ζωή) όσο και τους νέους, Alan Fortas, Lance LeGault και Charlie Hodge, ο Elvis ήρθε αντιμέτωπος στη σκηνή με το ίδιο του το κοινό, που είχε εγκαταλείψει από το 1961 στο Περλ Χάρμπορ της Χαβάης. Με δερμάτινο σύνολο, τσουλούφι και φαβορίτες βγαλμένες από τη δεκαετία του ’50 και ένα ύφος που αιχμαλώτιζε, αντίκρισε τις κάμερες λέγοντας ΄΄Αν γυρεύετε μπελάδες, ήρθατε στο κατάλληλο μέρος΄΄Αυτό ήταν. Από την πρώτη κιόλας στιγμή καταλάβαινε κανείς ότι ο Elvis ήθελε όχι απλά να δώσει τον καλύτερο εαυτό του, αλλά να αποδείξει σε όλους ότι παραμένει ο ΄΄βασιλιάς΄΄.

Σε κάθε του κίνηση διαπίστωνες την αγωνία για το αποτέλεσμα αλλά και ταυτόχρονα ένα συγκλονιστικό πάθος. Από τις παλιές του επιτυχίες (΄΄Heartbreak Hotel΄΄, ΄΄Hound Dog΄΄,΄΄ All Shook Up΄΄, “Jailhouse Rock” ,”Love Me Tender” , “Can’t Help Falling in Love”) μέχρι τις καινούργιες του ηχογραφήσεις (“If I Can Dream”, “Guitar Man”, “Big Boss Man”).

Ο ΄΄βασιλιάς΄΄ βρισκόταν στο θρόνο του και η Αμερική είχε την ευκαιρία να ξαναζήσει μοναδικές στιγμές. Χαρακτηριστικό της διαχρονικής απήχησης που είχε το σόου, το γεγονός ότι σε αυτό βασίστηκαν τα μετέπειτα ‘’MTV Unplugged’!

To 1969 ακολούθησαν δύο εξαιρετικά άλμπουμ, τα ΄΄From Elvis in Memphis΄΄ και ΄΄From Memphis To Vegas/From Vegas To Memphis΄΄ ενώ τραγούδια όπως τα ΄΄In the Ghetto΄΄, ΄΄Suspicious Minds΄΄ (Νο1 στις ΗΠΑ) και ΄΄Don’t Cry, Daddy΄΄ τον έφεραν και πάλι στη κορυφή της επικαιρότητας, δείχνοντας μία διαφορετική πλευρά του εαυτού του.

Είναι η εποχή άλλωστε που επέλεξε να κλείσει το τηλεοπτικό σόου του ’68 με το “If I Can Dream”, ένα τραγούδι με έντονα κοινωνικό περιεχόμενο, ενώ λίγο μετά τη δολοφονία του Martin Luther King ηχογράφησε το περίφημο ΄΄In the Ghetto΄΄, τονίζοντας τον ρατσισμό που υπήρχε ακόμα στην Αμερική.

Η δεκαετία του ‘70

Είναι γεγονός ότι ο Elvis στη δεκαετία του ΄70 δέχτηκε σκληρές κριτικές για τις εμφανίσεις του, κυρίως στο Λας Βέγκας. Και μπορεί όντως κάποιες φορές να έμοιαζαν δικαιολογημένες, όμως ποτέ δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε τις εκπληκτικές ερμηνείες του, που πλαισιωνόντουσαν από σπουδαίους μουσικούς αλλά και υπέροχες ενορχηστρώσεις. Ο Elvis ήταν πλέον ένας μοναδικός σόουμαν και οι εμφανίσεις του έμοιαζαν περισσότερο με λαϊκό προσκύνημα! Την συνοδεύει πλέον την TCB Band, με αρχικά μέλη τους περίφημους James Burton (κιθαρίστας του Ricky Nelson στη δεκαετία του ’50),  Jerry Scheff στο μπάσο (είχε παίξει και με τους Doors), John Wilkinson (rhythm guitar), Larry Muhoberac (keyboards) και  Ron Tutt στα ντραμς.

Στο Λας Βέγκας βρισκόταν δύο φορές το χρόνο για σειρά εμφανίσεων. Η ανταπόκριση του κοινού ήταν τεράστια, σε σημείο να θυμίζει έντονα τις μέρες τις δεκαετίας του ’50. Το 1970 εμφανίζεται στο Χιούστον του Τέξας μπροστά σε 50.000 θεατές, προκαλώντας ντελίριο ενθουσιασμού. Την ίδια χρονιά γυρίζεται το ντοκιμαντέρ ΄΄Elvis-That’s The Way It Is ΄΄φιλοδοξώντας να παρουσιάσει τον ΄΄βασιλιά΄΄ πίσω από τις κάμερες, το οποίο συνοδεύεται από ένα προσεγμένο και ποιοτικό άλμπουμ.

Το 1972 κυκλοφορεί σε δίσκο η ζωντανή εμφάνιση στο ‘’Madison Square Garden’’ με τίτλο ΄΄Elvis: As Recorded At Madison Square Garden΄΄, με τον Elvis να γίνεται ο πρώτος καλλιτέχνης που κατάφερε να γεμίσει τον ιστορικό αυτό χώρο για 4 συνεχόμενες φορές ! 20.000 θεατές σε κάθε συναυλία, 80.000 στο σύνολο. Αρχικά ήταν προγραμματισμένες 3 συναυλίες, αλλά το άμεσο sold out πρόσθεσε τελικά άλλη μία. Την ίδια χρονιά το τραγούδι ΄΄Burning Love΄΄ χαλάει κόσμο, ενώ γυρίζεται και ένα νέο ντοκιμαντέρ με τίτλο ΄΄Elvis On Tour΄΄, παρουσιάζοντας τις καλύτερες στιγμές του από διάφορες συναυλίες.

Στο κοινό που παρακολουθούσε τις συναυλίες του στη δεκαετία του ’70 συμπεριλαμβάνονται προσωπικότητες όπως οι George Harrison, Bob Dylan, David Bowie, Tom Jones και όχι μόνο… Ορισμένοι απ’ αυτούς κατάφεραν να τον συναντήσουν από κοντά και να υπάρξουν και κάποιες χαρακτηριστικές ιστορίες. Ένας από αυτούς ήταν ο Alice Cooper, ο οποίος δεν πέρασε και πολύ άνετα, στην αρχή τουλάχιστον. Σύμφωνα με τα όσα είχε δηλώσει ο ίδιος ο Alice Cooper, το 1971 τον είχε συναντήσει σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου του Λας Βέγκας, Κάποια στιγμή ο Elvis τον πήγε στη κουζίνα και του έδωσε ένα όπλο ζητώντας του να προσπαθήσει να τον πυροβολήση στο κεφάλι. Μία φωνή μέσα του έλεγε ”προχώρα, θα μείνεις στην ιστορία ως ο άνθρωπος που σκότωσε τον βασιλιά’’. Μία άλλη όμως του έλεγε πως ‘’δεν μπορεί να τον σκοτώσει, καλύτερα ας τον τραυματίσει’’! Τελικά μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα και πριν ο Alicer Cooper ξεκαθαρίσει τι ακριβώς ήθελε να κάνει, ο Elvis τον αφόπλισε λέγοντας του, ”έτσι σταματάς έναν άντρα που κρατάει όπλο’’! Φυσικά δεν μάθαμε ποτέ αν το όπλο ήταν γεμάτο…! Το ίδιο τυχεροί στάθηκαν και οι Led Zeppelin, τους οποίους ο Elvis συνάντησε μετά από μία συναυλία του, που παρακολούθησαν. Στο τέλος της κουβέντας, τραγούδησαν μαζί με τον Robert Plant το ‘’Love me’’, αγαπημένο τραγούδι του τελευταίου.

Κάποιοι άλλοι βέβαια δεν φάνηκαν το ίδιο τυχεροί , όπως το ‘’αφεντικό’’ της ροκ Bruce Springsteen, ο οποίος πήδηξε τη μάντρα της Γρέησλαντ, στην ανεπιτυχή προσπάθεια του να τον συναντήσει από κοντά! Λέγεται μάλιστα ότι το τραγούδι ‘’Fire’’ το είχε γράψει με την ελπίδα να το τραγουδήσει ο ‘’βασιλιάς’’, κάτι που δεν έγινε ποτέ λόγω του πρόωρου θανάτου του. Το 1978 το ερμήνευσε ο Robert Gordon, ανατέλλων τότε αστέρι της rockabilly σκηνής.

Σε προσωπικό επίπεδο η σχέση του με την Priscilla πήγαινε από το κακό στο χειρότερο, με αποτέλεσμα να χωρίσουν τον Οκτώβριο του 1973, κάτι που τον επηρέασε αφάνταστα.

Λίγο πριν, τον Γενάρη της ίδιας χρονιάς, σπάει κάθε ρεκόρ τηλεθέασης όταν την συναυλία του στη Χαβάη παρακολούθησαν δορυφορικά πάνω από 1,5 δισεκατομμύριο τηλεθεατές, με το άλμπουμ να κατακτά την κορυφή της Αμερικής! Όλες οι εισπράξεις δόθηκαν για την ανέγερση ενός νοσοκομείου στη Χαβάη, για παιδιά που έπασχαν από καρκίνο.

O Elvis δεν ήταν άνθρωπος που διαφήμιζε τις φιλανθρωπικές του δράσεις, ούτε επιδίωκε να εμφανίζεται συχνά σε κοσμικές εκδηλώσεις, αναζητώντας τα φώτα της δημοσιότητας. Δε δίσταζε να χαρίσει από επιταγές χιλιάδων δολαρίων μέχρι πανάκριβες Κάντιλακ σε ανθρώπους που έβλεπε ότι έχουν ανάγκη, πολλές φορές άγνωστους προς αυτόν. Ταυτόχρονα δεν έκρυψε ποτέ την αγάπη για την πατρίδα του, η οποία εκφραζόταν και πάνω στη σκηνή με τραγούδια όπως το ‘’American Trilogy’’ (το 1969 εξάλλου είχε συναντήσει στον Λευκό Οίκο τον πρόεδρο Νίξον).
Σαν χαρακτήρας ήταν κλειστός και κάποιες φορές μελαγχολικός. Δεν μιλούσε πολύ, παρά μόνο όταν αυτό ήταν απαραίτητο. Διέθετε όμως εξαιρετικό  χιούμορ και μία ακαταμάχητη γοητεία, που τον έκαναν αγαπητό σε όλους. Του άρεσε ο αθλητισμός και στα νιάτα του έπαιζε Αμερικάνικο football.

Δυστυχώς όμως τα πρώτα προβλήματα υγείας είναι πλέον ορατά, με τον Elvis να μοιάζει μόνος ανάμεσα σε χιλιάδες ανθρώπους. Παρόλα αυτά από τις αρχές της δεκαετίας  του ’70 τραγούδια όπως τα ”Mama Liked the Roses”, ” Kentucky Rain”,΄΄Always On My Mind΄΄, ΄΄Lovin Arms΄΄, ΄΄My Boy΄΄, ΄΄Separate Ways΄΄, ‘’Pieces of my Life’’ και αρκετά ακόμα, συνεχίζουν να εκπέμπουν εκτυφλωτική λάμψη. Ο Elvis με ανατριχιαστικές ερμηνείες βγάζει ένα κομμάτι του εσωτερικού του κόσμου, με έναν τρόπο μεστό και αντρίκιο.

Το 1976 του προτείνεται να λάβει μέρος μαζί με την Barbara Streizant στην ταινία ‘’Ένα Αστέρι Γεννιέται΄΄ αλλά ο μάνατζερ του, με τους αδέξιους χειρισμούς του, χάνει την ευκαιρία.

Τα προβλήματα στην υγεία του γίνονται όλο και περισσότερα με αποτέλεσμα ο έλληνας γιατρός του Νικόπουλος, να του δίνει συνταγές για δεκάδες ηρεμιστικά χάπια. Οι συνεχόμενες εξαντλητικές συναυλίες, οι ξέφρενοι ρυθμοί και τα προσωπικά προβλήματα οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια προς το τέλος….

Στις 26 Ιουνίου του 1977 εμφανίστηκε στην Ινδιανάπολη και αμέσως μετά διακόπτει τις ζωντανές εμφανίσεις για ένα μικρό διάστημα ξεκούρασης. Σατανική σύμπτωση; Ακριβώς την ίδια ημερομηνία δύο χρόνια αργότερα, έφυγε από τη ζωή και ο πατέρας του, Vernon!

Στις 16 Αυγούστου του 1977 η σύντροφος του Linda Thompson, τον βρίσκει νεκρό στο μπάνιο του σπιτιού του, προδομένο από την καρδιά του. Η τραγική είδηση κάνει το γύρω του κόσμου και μέσα σε λίγες ώρες η Γκρέισλαντ γεμίζει από χιλιάδες κόσμο.

Λίγες μέρες αργότερα άρχισε μία τεράστια παραφιλολογία ότι ο ΄΄βασιλιάς΄΄ είχε σκηνοθετήσει τον θάνατο του. Χιλιάδες μέχρι τώρα οι μαρτυρίες ανθρώπων που τον έχουν δει ζωντανό σε διαφορετικά σημεία, με διαφορετική ιδιότητα. Τελικά ΄΄Elvis has left the building΄΄ ή μήπως για τους λάτρεις της συνομωσιολογίας ΄΄Home Alone΄΄; Το σίγουρο πάντως είναι ένα. Ότι ο Elvis θα παραμείνει για πάντα στη μνήμη και την καρδιά εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Το 2002 το άλμπουμ ΄΄Elv1s – 30 Number 1 Hits΄΄ πήγε Νο 1 σε 30 χώρες αποδεικνύοντας την τεράστια απήχηση που εξακολουθούσε να έχει στο κοινό.

Προσωπικά ”γνώρισα” τον Elvis κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ΄70, όταν η αγαπημένη μου μητέρα (που μεγάλωσε με τη μουσική του) με πήγε για να δω μία ταινία που αναφερόταν στη ζωή και το μουσικό του έργο. Από εκείνη την ημέρα και μετά άλλαξαν για μένα τα πάντα. Η πρώτη κασέτα που έπεσε στα χέρια μου μέσο του θείου μου, το περίφημο ‘’The Rockin’ Days’’, χάραξε το δρόμο της ζωής μου.

Χωρίς να προλάβω καν να το συνειδητοποιήσω, ο Elvis έγινε ο καλύτερος μου φίλος, αυτός που στιγμάτισε με τις νότες του τόσο τις σημαντικές, όσο και τις δύσκολες στιγμές της ζωής μου. Αυτός που δεν με εγκατέλειψε ποτέ και για τίποτα!  Αυτός που κάθε φορά που θα τον αναζητήσω, θα με κοιτάζει από τον θρόνο του εκεί ψηλά, θα μου κλείνει το μάτι και θα μου λέει ‘’ Πολύ νωρίς έμαθα στη ζωή μου, πως χωρίς ένα τραγούδι η μέρα δεν θα τελείωνε ποτέ/ χωρίς ένα τραγούδι ο άνθρωπος φίλους δεν θα είχε/ χωρίς ένα τραγούδι ο δρόμος δεν θα ΄χε στροφές/και έτσι συνέχισα να τραγουδώ’’ (Elvis Presley – ‘’Άνθρωπος της χρονιάς 1971’’)

Πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά άλλωστε για αυτόν που ακόμα και τα μικρά παιδιά γνωρίζουν με το όνομα ΄΄ Elvis ο Βασιλιάς΄΄..!

 

Κώστας Τζανιδάκης