Η Εσπεράντο είναι μια γλώσσα που εφευρέθηκε το 1887 από τον Ζάμενχοφ, ο οποίος συνδύασε κομμάτια διαφόρων λατινογενών γλωσσών, με προοπτική μία κοινή γλώσσα επικοινωνίας. Το βελγο-αγγλικό συγκρότημα με το ίδιο όνομα στις αρχές της δεκαετίας του ’70 είχε μια σύντομη αλλά έντονη καριέρα και δημιούργησε ένα ιδιαίτερα μουσικό ρεπερτόριο, χάρη στις πολλές διαφορετικές εθνικότητες, την καταγωγή, την κουλτούρα και τις προοπτικές των μελών του.
Όλα ξεκίνησαν στα τέλη του ’71, όταν ο βέλγος βιολιστής Raymond Vincent, ιδρυτής των Wallace Collection, ήθελε να ξεκινήσει ένα νέο μουσικό εγχείρημα μετά τη διάλυση του συγκρότημά του.
Μετά από ένα σύντομο χρονικό διάστημα συνεργασίας με τον Daniel (Dany) Lademacher, τον Roger Wollaert (ο οποίος είχε εγκαταλείψει τους Kleptomania) και τον Dirk Bogaert (των Waterloo), ήρθε σε επαφή με τον Bruno Libert ο οποίος είχε ολοκληρώσει τις σπουδές μουσικολογίας του και έπαιζε πιάνο κάθε βράδυ se θέατρα των Βρυξελλών, όπου ανέβαζαν “off Broadway” μιούζικαλ. Ο Raymond είπε στο Bruno για την νέα του ιδέα και του έδειξε ένα διαφημιστικό άλμπουμ, το Metronomics, που είχε γράψει για μια διαφημιστική καμπάνια. Οι δύο μουσικοί συμφώνησαν και ξεκίνησαν δουλειά. Ανακάλυψαν τους αδελφούς Malisan, δύο Ιταλο-Βέλγους της περιοχής Mons: Gino, ο μπασίστας και ο Τόνι, ο drummer. Άρχισαν να κάνουν πρόβες στο πίσω δωμάτιο ενός μικρού καφέ και έφτιαξαν την πρώτη demotape στο “Cathy” στούντιο στην περιοχή της Brabant Wallon, η οποία άνηκε τότε στον Βέλγο τραγουδιστή Marc Άryan.
Οι τέσσερις μουσικοί πήραν το demo τους στην Αγγλία, όπου συναντήθηκαν με τον David Mackay, που έκανε τη παραγωγή στη Συλλογή ΄΄Wallace΄΄ και ΄΄The New Seekes΄΄ και αργότερα έκανε τη παραγωγή μέρους του πρώτου άλμπουμ των Εσπεράντο.
Ο David ενδιαφερόταν και συμφώνησε να προσλάβει περισσότερους μουσικούς, προκειμένου να ενισχύσει το line-up που ήταν αρκετά περιορισμένο για το πρώτο demo (βιολί, πιάνο και όργανο Hammond, μπάσο και τύμπανα). Σύντομα, ήρθε σε επαφή με τον Glenn Shorrock, ένα Αυστραλό τραγουδιστή που ζούσε στο Λονδίνο. Ο David έπαιξε επίσης μια σειρά από ηχογραφήσεις από τη συλλογή του στους μουσικούς ώστε να βρουν τραγουδίστριες. Raymond και ο Bruno ήταν άμεσα πεπεισμένοι ότι το τρίο Cliff Richard backing vocals θα ταιριάζει στο group . Ο David κανόνισε μια συνάντηση με τη Joe Yates, Janice Slater και Bridget Dudoit (που είχαν κυκλοφορήσει ένα δίσκο με το όνομα του Bones) και τους έπεισε εύκολα να ενταχθούν στην ομάδα.
Η μπάντα επίσης έψαχνε για ένα κιθαρίστα και περισσότερους μουσικούς εγχόρδων για να σχηματίσουν ένα κουαρτέτο. Ο David Mackay βρέθηκε και μόλησε με το Brian Holloway, ένα αυστραλιανό κιθαρίστα. Όσο ο ίδιος έκανεηχογραφήσεις σε στούντιο του Λονδίνου, ήταν εύκολο για τον David να συγκεντρώσει ένα σύγχρονο άκουσμα εγχόρδων, σε αντίθεση με τους Βέλγους μουσικούς που έτειναν να ακούγονται πιο κλασική. Ένα δεύτερο βιολί (Godfrey Σολομός), βιόλα (Tony Harris) και ένα τσέλο (Timothy Kraemer) εντάχθηκαν στους Εσπεράντο και το πρώτο line-up ήταν έτοιμο.
Ο παραγωγός νοίκιασε ένα αγρόκτημα για αρκετές εβδομάδες στην Κορνουάλη και οι δώδεκα μουσικοί, μερικοί από τους οποίους γνώριζαν ελάχιστα ο ένας τον άλλον, άρχισαν να κάνουν πρόβες. Τα αποτελέσματα ήταν εξαιρετικά. Η ομάδα στη συνέχεια μετακόμισε σε ένα αγρόκτημα στην Houyet, στο Βέλγιο, να εργαστεί περαιτέρω στο ρεπερτόριο. Πήγαν πίσω στο Λονδίνο, και ο David Mackay τους πήρε όλους στο Morgan στούντιο για να καταγράψει το πρώτο τους άλμπουμ. Αρκετά νέα κομμάτια γράφτηκαν, μεταξύ των οποίων τα “Black Widow” και “Publicity», το οποίο θα κυκλοφορήσει ως single, αλλά δεν είχε συμπεριληφθεί στο πρώτο άλμπουμ. Μετά την εγγραφή, ο παραγωγός πήγε σε αναζήτηση συμβολαίου. Η Polydor ήταν αρκετά ενθουσιώδης για τη μουσική, αλλά, λόγω της μικρής διαφωνίας σχετικά με τις λεπτομέρειες της σύμβασης, οι διαπραγματεύσεις απέτυχαν και η σύμβαση δεν υπεγράφη ποτέ. Στην πραγματικότητα, Polydor είχε επενδύσει σε μια άλλη ομάδα, η οποία είχε είδη μια καριέρα, τους Slade. Τέλος, μετά από μήνες αναζήτησης, η σύμβαση υπογράφηκε τελικά για τρία άλμπουμ με την A & M. Το πρώτο του άλμπουμ “Esperanto, ΄΄Rock Orchestra΄΄ κυκλοφόρησε το 1973.
Πολύ σύντομα οι Εσπεράντο ξεκίνησαν μια σειρά συναυλιών, πρώτα στην Αγγλία, ως support των Sha Na Na, παίζοντας στο Roudhouse, το Shaw Theatre, το Rainbow, το Queen Elizabeth Hall του Λονδίνου, αλλά και στο Newcastle, Μάντσεστερ, Λίβερπουλ, κ.λπ.
Λίγο αργότερα πήγαν στην Ευρώπη, αυτή τη φορά με τους Strawbs. Η μπάντα έκανε επίσης μια σειρά από ζωντανές ηχογραφήσεις για τη RAI στη Ρώμη, τη Νάπολη και Τορίνο που μεταδόθηκαν από την ιταλική τηλεόραση. ΟΙ Εσπεράντο εντούτοις δεν γνωρίζουν τα στοιχεία για τις πωλήσεις των άλμπουμ τους και έπρεπε να βασιστούν στις αντιδράσεις του κοινού για την αξιολόγηση της επιτυχίας τους.
Πίσω στην Αγγλία, οι δώδεκα μουσικοί συναντήθηκαν και πάλι, αυτή τη φορά σε ένα κάστρο στην Ουαλία, και άρχισε η προετοιμασία του επόμενου άλμπουμ. Η μπάντα πάντα συναντιόταν σε αγροκτήματα και κάστρα, λόγω του μεγάλου αριθμού των μουσικών και των δυσκολιών της δυσκολίας μαζέματος αυτής στο Λονδίνου.
Το κάστρο της Ουαλίας ήταν θεωρείτο στοιχειωμένο και η παράξενη ατμόσφαιρα διαποτίσει την μουσική για το δεύτερο άλμπουμ της μπάντας (με το ομότιτλο τραγούδι “The Castle”).
Μετά από αρκετές εβδομάδες πρόβας το γκρουπ ηχογράφησε τα πρώτα τραγούδια που παρουσιάζονται στην A & M, αλλά απορρίφθηκαν από την δισκογραφική εταιρεία, ενώ ο Glenn Shorrock, που λόγο νοσταλγίας, αποφάσισε να επιστρέψει στην Αυστραλία. Η A & M ρώτησε στη συνέχεια τον Peter Sinfield (ποιητής και συγγραφέας σε τραγούδια για τον King Crimson και τους ELP, και μεταφραστής του έργου Premiata Forniera Μarconi’s – PFM) για την παραγωγή του νέου άλμπουμ.
Ο Peter δέχτηκε και έφερε μαζί του νέο τραγουδιστή, τον Keith Chrisma. Ένα νέο demo στη συνέχεια παρουσιάστηκε στην Α & Μ με διαφορετικά κομμάτια που τραγούδησε ο Keith (υπάρχουν επίσης και αδημοσίευτα έργα σε αυτή την επανέκδοση). Αυτή τη φορά, η A & M το επικύρωσε. Οι τρεις τραγουδιστές ήταν ακόμα στη μπάντα, σύντομα θα φύγουν, όπως και ο Brian Holloway.
Το δεύτερο album των Εσπεράντο, “Danse Macabre”, κυκλοφόρησε το 1974. Αν, από το πρώτο άλμπουμ, η μπάντα ήταν προφανώς σε αναζήτηση του ύφους του, με ποπ, ροκ, κλασική και progressive επιρροές, το νέο αυτό έργο ήταν πολύ πιο ομοιογενής, προοδευτικό, με μια αρκετά μελαγχολική ατμόσφαιρα.
Το κλίμα της Ουαλίας και το Στοιχειωμένο κάστρο είχε μια μεγάλη επιρροή. Αξίζει να σημειωθεί ότι το άλμπουμ κυκλοφόρησε στη Γαλλία χωρίς το κομμάτι “Danse Macabre”, καθώς οι Saint-Saëns ιδιοκτήτες των πνευματικών δικαιωμάτων αρνήθηκαν τη κυκλοφορία του στην εν λόγω χώρα. Ο Peter Sinfield έδωσε τόσο πολύ ενέργεια στην πραγματοποίηση αυτού του άλμπουμ, που ο ίδιος δήλωσε αργότερα σε μια συνέντευξη ότι αρνήθηκε μια προσφορά για τη παραγωγή του πρώτου άλμπουμ των Supertramp.
Εν τω μεταξύ, η Εσπεράντο και οι διαχειριστές τους ετοίμαζαν την επόμενη περιοδεία με τους Magma, που έγινε σε μεγάλα πανεπιστήμια της Βρετανίας.
Το line-up της Εσπεράντο αλλάξει σημαντικά για το τρίτο άλμπουμ, ενώ ο Keith είχε φύγει για μουσικούς λόγους. Η Εσπεράντο μετά από οντισιόν πήραν τον επόμενο τραγουδιστή Roger Meakin. Το ειδικό φωνητικό ηχόχρωμα του είχε σαν ιδανικό συνεργάτη την Kim Moore, τραγουδίστρια που προσλαμβάνονται με τον ίδιο τρόπο, καθώς οι φωνές τους αναμειγνύονται τέλεια
Η καταγραφή του τρίτου τους άλμπουμ διαπράχθηκαν στο Λονδίνο και στο διάσημο πύργο του Herouville κοντά στο Παρίσι, όπου οι Jethro Tull, Elton John και πολλοί άλλοι ηχογραφούσαν στη δεκαετία του ΄70. Το άλμπουμ “Last Tango” παρήχθη από τον Robin Geoffrey Cable (μηχανικός και παραγωγός, κυρίως για τους Queen, Genesis, Van Der Graaf Generator, Elton John και την Carly Simon). Kυκλοφόρησε το 1975.
Αυτή τη φορά, η ομάδα έμοιαζε να έχει βρει τη μουσική και τη προσωπική της ισορροπία και η περιοδεία που ακολούθησε ήταν πολύ επιτυχημένη. Έπαιξαν σε πολλά διάσημα φεστιβάλ, συμπεριλαμβανομένης της Reading, των Νewcastle και Bilzen. Μία συναυλία tων Εσπεράντο είχε προγραμματιστεί αυτόματα κάθε 10 έως 15 ημέρες σε διάσημα κλαμπ του Λονδίνου για αρκετούς μήνες. Οι ευρωπαϊκές περιοδείες ήταν επίσης αρκετά επιτυχής, με αξέχαστες συναυλίες στο Paradiso του Άμστερνταμ και στο Festival de Montreux (Ελβετία), με PFM.
Παρά το γεγονός ότι η μπάντα είχε βρει τον δρόμο της, η A & M δεν ανανέωσε τη σύμβασή τους. Τα μέλη του συγκροτήματος έμειναν εμβρόντητοι καθώς ήξεραν ότι η μουσική τους είχε πραγματική απήχηση, με βάση την μεγάλη επιτυχία των συναυλιών τους
Ένας από τους αρνητικούς παράγοντες ήταν η κατάσταση στην Αγγλία τα έτη 1973-1974. Μετά τις πετρελαϊκές κρίσεις, το κόστος παραγωγής βινυλίου αυξήθηκε δραματικά και οι ετικέτες έτειναν να μην υπογράφουν εύκολα με νέους καλλιτέχνες. Ήταν επίσης ο χρόνος της απεργίας των ανθρακωρύχων που διήρκεσε εννέα μήνες και δεν συνέβαλε στη βελτίωση του οικονομικού κλίματος στην Αγγλία.
Επίσης παρά το μειωμένο line-up για το τελευταίο άλμπουμ, εξακολουθούσαν να είχουν οκτώ μουσικούς και μεγάλο τεχνικό προσωπικό που έπρεπε να στεγάζονται, και να έχουν φυσικά τροφή και νερό. Το κόστος της περιήγησης ήταν πολύ υψηλό και τα τεχνικά προβλήματα που συνδέονται με αυτό το εξελιγμένο μουσικό είδος απαιτούσε πολύπλοκο εξοπλισμό για την εποχή. Η μπάντα ήταν έτσι δαπανηρή και η A & M απόφαση και ακύρωσε την καλλιτεχνική συνεργασία.
Αυτή η ρήξη σηματοδότησε το τέλος της Εσπεράντο. Παρ ‘όλα αυτά, άφησαν ως κληρονομιά τρία πολύ αξιόλογα άλμπουμ, όλα διαφορετικά και ιδιαίτερα. Μερικοί συγκρίνουν τους Εσπεράντο με μια μπάντα σαν τους ELO λόγω των δύο βιολιά και τσέλο, αλλά είναι σαφές ότι το ρεπερτόριο Εσπεράντο είναι πολύ πιο ποικίλο και ιδιαίτερο.
Επιμέλεια Παξιμάδη Ελένη
http://www.esperanto-rock-orchestra.com/index.html
Esperanto Rock Orchestra (1973)[1]
On Down The Road 5:00 (Vincent – Shorrock)
Never Again 5:40 (Vincent – Libert)
Perhaps One Day 4:35 (Vincent – Libert)
Statue Of Liberty 5:00 (Glenn Shorrock)
Gypsy 6:35 (Brian Holloway)
City 4:06 (Vincent – Shorrock)
Roses 5:10 (Vincent – Libert)
Move Away 3:39 (Vincent – Shorrock)
Danse Macabre (1974)[2]
The Journey 10:13 (Libert – Vincent)
The Castle 3:31 (Vincent – Shorrock – Libert)
The Duel 7:03 (Vincent – G. & T. Malisan)
The Cloister 5:28 (Vincent – Libert – Shorrock)
The Decision 5:57 (Brian Holloway)
The Prisoner 7:20 (Vincent – Shorrock)
Danse Macabre 1:58 (Camille Saint-Saëns arrangements by Vincent & Tony Malisan)
Last Tango (1975)
Eleanor Rigby 7:43 (Lennon – McCartney)
Still Life 7:27 (Vincent – Meakin)
Painted Lady 3:26 (Vincent – Meakin)
Obsession 4:33 (Vincent – Meakin)
The Rape 12:07 (Vincent – Daniel)
Last Tango 3:29 (Vincent – Libert – Meakin)
Bonus tracks on Si-Wan CD version:
In Search Of A Dream 4:45 (Yates)
Busy Doing Nothing 3:44 (Vincent – Shorrock)