You are currently viewing ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΤΗΣ (ΕΞΟΡΙΣΤΟΙ)

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΤΗΣ (ΕΞΟΡΙΣΤΟΙ)


Από το “Δωριείς – Επιστροφή στη Γη”, έναν ορχηστρικό δίσκο με επικό χαρακτήρα, φτάνουμε στους Εξόριστους. Πως αλήθεια δημιουργήθηκε το γκρουπ?  
*Το 1987 κυκλοφορεί το άλμπουμ “Δωριείς – Επιστροφή στη Γη” από τη Polydor (Polygram), η πρώτη μου δισκογραφική δουλειά, γραμμένη σε ηλικία σχεδόν 16 ετών. Μια συμφωνική ροκ άποψη πρωτόγνωρη στα Ελληνικά μουσικά δρώμενα, αν φανταστούμε φυσικά και το νεαρό της ηλικίας όλων ερμηνευτών του έργου. Είχα συνθέσει κι ενορχηστρώσει όλο το έργο επάνω στο πιάνο τοίχου, εκεί στο διαμέρισμα της Μπιζανίου στο Κάτω Χαλάνδρι, και αναζητούσα τους κατάλληλους ερμηνευτές που θα ένιωθαν τα βαθύτερα νοήματα των μελωδιών και των ιδεών του έργου, παρά να εναποθέσω μια ψυχρή εκτέλεση σε επαγγελματίες του χώρου της εποχής. Έτσι λοιπόν τα μέλη του σχήματα αναζητήθηκαν ανάμεσα σε συμμαθητές μου στο Εθνικό Ωδείο αλλά και στο φροντιστήριο και σε άλλες ανάλογες παρέες νέων ανθρώπων. Κάπως έτσι ξεκινά να σχηματίζεται η μορφή των πρώιμων «Εξόριστων’, με μουσικούς όπως ο Τάκης Κυριαζής (πλήκτρα), ο Πάνος Βασιλόπουλος (ντραμς), ο Νίκος Μάσσιος (μπάσο), ο Μιχάλης Ζαγοραίος (ρυθμική κιθάρα). Επίσης είχαν πάρει μέρος και φίλοι συνεργάτες όπως ο Δημήτρης Μεταλληνός και η Έφη Καγκάδη στα φωνητικά και αρκετοί άλλοι. Μαζί με τον Μιχάλη Ζαγοραίο ξανοιχτήκαμε για αναζήτηση τραγουδιστή το 1988 με αρχές 1989 ώσπου καταλήξαμε στον πρώτο τραγουδιστή του σχήματος Χρήστο Αβράμη. Ο 1ος ομώνυμος δίσκος του γκρουπ ήταν ουσιαστικά με θεματική αρμονική και μελωδική συνέχεια των «Δωριέων» με την προσθήκη Ελληνικών στίχων και συνέχιση του Επικού ήχου που αναμφίβολα καθιερώσαμε εμείς στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως, με την άμεση συσχέτιση του Heavy Rock ήχου, κάπως έτσι δημιουργήθηκε το Epic Metal διεθνώς. Ονόμασα το γκρουπ «Εξόριστοι» ως απόρροια των ισχυρών συναισθημάτων της αντίληψης της κοινωνικής μοναξιάς εν μέσω πλήθους φαιδρών ανθρώπων. Συνέθεσα τη μουσική σε όλα τα κομμάτια σε όλους τους δίσκους της μπάντας και έγραψα τους στίχους στα περισσότερα από αυτά (Σύνορα Παντού,  Άννα, Λυτρωτής, κλπ) και αρκετά επίσης μαζί με την ταλαντούχα Τζένη Στράλλα στον 1ο δίσκο.  Το τραγούδι το οποίο μας έκανε ευρέως γνωστούς – πέραν του μεταλλικού κοινού – ήταν αναμφίβολα η metal μπαλάντα «Κάνω Μια Ευχή» που έως σήμερα 27 χρόνια μετά την ανακαλύπτουν νέα παιδιά, που πραγματικά κατέκλυσαν το «Κύτταρο» πέρσι στην εμφάνισή μας. Το γκρουπ «Εξόριστοι» το ίδρυσα σε ένα υπόγειο στα Βριλήσσια το 1989.    

Το 1994 είχατε παίξει κατά τη διάρκεια του πολέμου στο μεγαλύτερο Ροκ φεστιβάλ των Βαλκανίων στο Βελιγράδι (Gitariada), μπροστά σε δεκάδες χιλιάδες κόσμο. Τι σου έχει μείνει περισσότερο στο μυαλό απ αυτές τις στιγμές?  
*ο Εμφύλιος πόλεμος ο πιο σκληρός, απάνθρωπος κι αιματηρός πόλεμος. Τα κηδειόχαρτα νεαρών εν αφθονία στους τοίχους και τις κολώνες των πόλεων κι εμείς έπρεπε να εμφανιστούμε στη σκηνή με το ηθικό μας ατόφιο κι ανέγγιχτο. Όμως οι 40.000 χιλιάδες μας βοήθησαν σε αυτό, εκείνοι έδωσαν κουράγιο σε μας. Μας υποδέχτηκαν στο στάδιο ως «λυτρωτές», σαν να μας γνώριζαν δεκαετίες. Ο Δήμαρχος μας επιφύλαξε υποδοχή διπλωματικής (μουσικής) αποστολής. Τα media «σπάταλα» στο ξενοδοχείο διαμονής μας για αποκλειστικές παρουσιάσεις και συνεντεύξεις, το TV BEOGRAD (η αντίστοιχη ΕΡΤ) πάντα δίπλα μας. Οι τεχνικοί της σκηνής (stage) άρτια καταρτισμένοι με επαγγελματική μόρφωση και συνείδηση. Θυμάμαι τον τραγουδιστή μας άρρωστο με υψηλό πυρετό και κρίσεις άσθματος, το ξημέρωμα στα Βουλγαρο-Σερβικά σύνορα εν μέσω κατακλυσμιαίας βροχής και κεραυνών και 12ωρο άγρυπνο έλεγχο στα πράγματά μας ( ο κομμουνισμός είχε αφήσει βαθιά κατάλοιπα). Θυμάμαι τον τέλειο ήχο στην σκηνή και τον κόσμο να παραληρεί. Διασχίσαμε τη διαδρομή μας από την Βουλγαρία ώστε να αποφύγουμε την πορεία μας από τα Σκόπια, δεν ήθελα προσωπικά να σφραγιστεί το διαβατήριό μου με το ψευδο-όνομα ανύπαρκτου «κράτους», Μακεδονία. Καλύτερα ταλαιπωρία παρά αβασάνιστη «προδοσία». Όλο το Live το κάλυψε και μετέδωσε το κρατικό κανάλι tv Beograd.   


Πλατινένιος δίσκος με το “Κάνω Μια Ευχή”, όταν αυτό γινόταν με πωλήσεις πάνω από 70.000 αντίτυπα. Περιμένατε αυτή την επιτυχία τότε?  
*Nαί ήταν κάτι ανέλπιστο αλλά όχι ανέφικτο. Στις περιπτώσεις που παρουσιάζεις κάτι πρωτοπόρο και καινοτόμο, 2 είναι οι εκδοχές σαν αποτελέσματα, ή πετυχαίνεις ή αποτυγχάνεις..! Ξεκίνησα να κάνω κάτι επειδή απλά το γούσταρα χωρίς επιδίωξη αναγνώρισης διότι ήξερα την τεράστια δυσκολία και ιδίως  ένα τέτοιο είδος μουσικής το οποίο στην Ελλάδα ήταν κόκκινο πανί για ταύρο. Έγινε πλατίνα το 91 προς το 92, 2 χρόνια μετά την έκδοσή του. Το «Κάνω μια Ευχή» συμπεριελήφθη και σε αρκετές συλλογές. Δε θυμάμαι και πόσες βδομάδες ήταν κορυφή στο «Mega Star” την μουσική εκπομπή. Μου έδωσε ιδιαίτερη χαρά το γεγονός ότι είμαστε ακόμη η πρώτη αλλά και μοναδική ροκ/μεταλ μπάντα που «χτυπήσαμε» διπλό χρυσό, δηλαδή, πλατίνα, στην Ελληνική σκηνή του είδους.   

Το  2008 είχες περιοδεύσει στην Αμερική από πολιτεία σε πολιτεία, γράφοντας τη μουσική στην αρχαία τραγωδία «Βάκχες» του Ευριπίδη, για την οποία και βραβεύτηκες. Τι σήμαινε για σένα αυτή η ιδιαίτερη δουλειά?  
*Οι περιοδείες στην Αμερική ήταν διάφορες, μία εξ αυτών ήταν και οι «Βάκχες» του Ευριπίδη. Το συγκεκριμένο έργο που με ρωτάς είχε δυο βασικά καινοτόμα χαρακτηριστικά, 1ον αποτελείτο μόνον από γυναίκες ηθοποιούς – στο αρχαίο θέατρο μόνον άνδρες συμμετέχουν – και 2ον ήταν κατά το 50% Musical, με χορό και τραγούδι και φυσικά με πλήθος ορχηστρικών αρμονικών ήχων. Σε κάθε πόλη ουσιαστικά υπήρξε και η αντίστοιχη βράβευση, εκ των οποίων οι πιο σημαντικές ήταν στο Portland του Maine, στο οποίο έλαβα το χρυσό κλειδί της πόλης από τον τότε δήμαρχο Ed Suslovitc και το «Βραβείο Ελληνισμού» από την AHEPA στην Πενσυλβάνια. Επίσης έλαβα το ψήφισμα «Resolution» από το συμβούλιο της Κομητείας του Delaware, καθώς επίσης βραβείο από την «Ένωση Ελληνο-Αμερικανών της Βόρεια Καλιφόρνια», και πολλά άλλα για το συγκεκριμένο έργο. Πάντα είναι ιδιαίτερο όταν κολυμπάς στα βαθιά με επιτυχία κι αναγνώριση κυρίως από ανθρώπους που πρώτη φορά συναντούν το έργο σου, είναι μία ικανοποίηση ζωής ότι γίνεσαι αρεστά αποδεκτός από ένα εκλεκτό κοινό που διψά να ακούσει περισσότερα. Και κυρίως έγιναν ένθερμοι ακροατές της μουσικής μου Αμερικανοί μη Ελληνικής καταγωγής, κυρίως κοσμήτορες, καθηγητές και πρυτάνεις πανεπιστημίων των ΗΠΑ που με κάλεσαν ως επισκέπτη στις τάξεις τους για διάλεξη σχετικά με τη δουλειά μου και το έργο.   

  Έχεις τιμηθεί με πολλά βραβεία τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Από το “Billboard” στην κατηγορία «Electronica» μέχρι το έργο σου «300 Spartans Symphonic Rock Opera» και όχι μόνο. Όλα αυτά τα βλέπεις ως μια απλή επιβράβευση ή κάτι παραπάνω?  
*Όταν είσαι μόνος σου στο Hollywood Boulevard, στην καρδιά του Χόλυγουντ, σε ένα από τα διασημότερα θέατρα, το “Henry Fonda MUSIC BOX theater”, στο ίδιο τραπέζι με τον Δήμαρχο του Los Angeles, ήδη υποψήφιος χωρίς να ξέρεις εάν θα πάρεις κάποιο βραβείο κι καρδιά σου χτυπά σαν τρελή, χωρίς κάποιον δίπλα σου που να μιλά τη γλώσσα σου, και ξαφνικά ακούς το όνομά σου ως νικητή του πρώτου βραβείου, κοντοστέκεσαι να μην ζαλιστείς και προχωράς, ένα από τα ωραιότερα κι εντονότερα συναισθήματα όταν ξεκινάς την πορεία της καταξίωσης σε μια ξένη χώρα. Ακολούθησαν την περίοδο 2007-2011 πολλά διεθνή βραβεία κυρίως στην Αμερική, Los Angeles Music Awards 2007 και 2008, BILLBOARD world song contest 2009 & 2011, Hollywood Music in Media Awards (πρώην Hollywood Music Awards) 2008 και αρκετά άλλα σε Αμερική, Ελλάδα και αλλού (Artemis Award από Εuro-American Women’s Council, με το ίδιο  είχε  βραβευτεί και η Hillary Clinton, Βραβείο για την συνεισφορά μου στον Ελληνισμό από την Δήμαρχο Αθηναίων το 2009, κ.ά). Δεν είναι απλή επιβράβευση, είναι καταξίωση που προέρχεται από ανθρώπους και οργανισμούς διεθνείς που δεν σε γνώριζαν και δεν έχουν περαιτέρω όφελος. Δυστυχώς στην Ελλάδα με βράβευσαν επειδή με βράβευσαν στο εξωτερικό τα έργα μου..έπρεπε να «εξαχθώ» και μετά να «εισαχθώ».  

 
  Υπάρχει στα άμεσα σχέδια κάποια νέα δισκογραφική δουλειά?  
*Προς το παρόν μόλις ολοκληρώθηκε το Video clip του μουσικού μου κομματιού «Ιστορία Ενός Ήρωα» σε παραγωγή, σενάριο, μουσική και στίχους δικούς μου, με μια καταπληκτική ερμηνεία στο τραγούδι από τον τενόρο Φίλιππο Μοδινό, υιό, άξιο συνεχιστή, του αειμνήστου Τζόν Μοδινού, και άψογη ερμηνεία φυσικά ολόκληρης της μπάντας «Εξόριστοι». Στο music video πρωταγωνιστεί ο καταπληκτικός διάσημος Έλληνας ηθοποιός από τη Λάρισα, Αλέξης Γεωργούλης. Ενώ μέλη συνεργείου της γερμανικής ZDF αναλαμβάνουν τα γυρίσματα, και ο Ελληνο-Γερμανός σκηνοθέτης Γιώργος Παπαβασιλείου (1ο Βραβείο στο New York International Film Festival) σκηνοθετεί το έργο. Η δισκογραφική δουλειά είναι μέσα στις προτεραιότητές μου, πάντα φυσικά με την αρμόζουσα σειρά.  

Ποιος θα είναι ο επόμενος live σταθμός σας?  
*20 Ιανουαρίου παίζουμε στο ιστορικό “Κύτταρο”, ως συνέχεια της ιστορικής μας εμφάνισης στον ίδιο χώρο το 2015 που  εστέφθη  με απόλυτη επιτυχία και στη συνέχεια θα ανέβουμε Θεσσαλονίκη. Εδώ μπορεί κανείς να βρεί το link του event στο Facebook: https://www.facebook.com/events/1689629614682766/  


  Ευχαριστώ θερμά  για τη συνέντευξη που μου παραχώρησες  
*Εγώ σε ευχαριστώ για την ευγενική πρόσκληση και καλές εορτές!