You are currently viewing ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΩΝΗΣ (MOA BONES)

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΩΝΗΣ (MOA BONES)


Ο Γάλλος συγγραφέας και χορογράφος Pascal Rambert παρουσιάσε ‘‘Το τέλος του Έρωτα’’ για πρώτη φορά το 2011, στο φεστιβάλ της Avignon, γνωρίζοντας μεγάλη διεθνή επιτυχία. Θέλεις να μας βάλεις λίγο στο κλίμα της παράστασης που ξεκίνησε στο Θέατρο Δεκατέσσερα?
Το κλίμα του έργου είναι τουλάχιστον διπολικό. Είναι θύμα της επιταχυνόμενης κλιματικής αλλαγής? Χρήζει διάγνωσης απο ψυχίατρο? Σίγουρα γίνεται έρμαιο της ψυχοσυνθετικής αβύσσου των πρωταγωνιστών καθώς παίρνουν ο ένας απ΄τον άλλο τη σκυτάλη του λόγου, χώνοντας τα μούτρα τους και τα δικά μας στο χωρισμό τους. Νομίζω το θέμα, δλδ το τέλος του έρωτα, το game over πως το λένε, μαζί με το κείμενο αυτό καθαυτό και την καλοζυγισμένη χωρίς φανφάρες σκηνοθεσία του Ανδρέα, είναι αυτά απ΄τα οποία αναβλύζει η πανανθρώπινη δύναμη του έργου και η έντονη σχέση που δημιουργεί με το θεατή. Λίγο πολύ οι περισσότεροι έχουμε βρεθεί σε τέτοιες καταστάσεις οπότε δημιουργείται εξαρχής η αίσθηση μιας οικειότητας που εξελίσσεται σε συναισθηματικό τσουνάμι χάρη και στις συμβολικές εκπλήξεις που ξεπηδούν αρμονικά μες στο ρυθμό του έργου.

Έχεις γράψει τη μουσική, αλλά παίζεις και live. Πως βιώνεις αυτό το εγχείρημα?
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις πρόβες του Αυγούστου! Κατέβαινα Νέο Κόσμο σε μια έρημη καυτή Αθήνα σιχτιρίζοντας που δεν είμαι στη θάλασσα, άνοιγα την πόρτα του θεάτρου με παγωμένο τσάι παραμάσχαλα και τσουπ έμπαινα σ’ έναν κόσμο μαγικό: μουσικάρες πλημμύριζαν το χώρο, κάποιος χόρευε στη μέση της σκηνής, κάποιος αυτοσχεδίαζε με μάσκα στον καθρέφτη, κάποιος κρατούσε σημειώσεις στη γωνία με τσιγάρο στο στόμα που η στάχτη μήκους 5 εκατοστών, έδινε μάχη να μείνει αναπόσπαστο μέρος του τσιγάρου.
Εκπληκτική εμπειρία! Είχα πολύ καιρό να δουλέψω με μεγάλη ομάδα για τόσους μήνες. Θα θελα να ευχαριστήσω τον Αντρέα που με προσκάλεσε , τη Φένια, το Θωμά και τα υπόλοιπα παιδιά που δουλεύουμε μαζί. Νιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη και χαρά που με αφετηρία τα προσωπικά μας κίνητρα δημιουργούμε και βιώνουμε κάτι ομαδικό. Απ΄το «εγώ» φτάσαμε στο «εμείς». Κάνουμε αυτή τη διαδρομή μαζί, αδημονώντας στην κάθε παράσταση να γίνουν και οι θεατές μέρος αυτού του «εμείς».
Κάπως έτσι, ο κόσμος που δημιουργήσαμε, με τις δυνάμεις και τις αδυναμίες μας, μεταμορφώνεται σε μια υπέροχη, εθιστική συνήθεια που επαναλαμβάνεται κάθε Πέμπτη και Παρασκευή. Τις υπόλοιπες μέρες μου λείπει πολύ.

Θέατρο και μουσική θεωρείς ότι είναι δύο μορφές τέχνης που αλληλοσυμπληρώνονται?
Νομίζω ότι χαιδεύονται μέχρι να εκσπερματίσουν στην καρδιά των ηθοποιών, των θεατών και όποιων βρίσκονται εκεί εκείνη τη στιγμή.

Πολύς κόσμος σε ξέρει ως Moa Bones. Ποιες θεωρείς τις σημαντικότερες στιγμές της καριέρας σου ως τώρα
Εκείνο το μονάκι μπάσκετ που έβαλα 6 συνεχόμενα τρίποντα. Και τη συναυλία στην Αγγλικανική τον περασμένο Μάιο όπου έπαιξα το Fists Of Love στην ορίτζιναλ εκδοχή του μετά απο 8 γ… ολόκληρα χρόνια

Τα σχέδια σου για το άμεσο μέλλον?
Τελείωσα τη μουσική/μουσική επιμέλεια ενός ντοκιμαντέρ μικρού μήκους της ΕΥΔΑΠ για την κατασκευή του φράγματος του Μαραθώνα. Φοβερά πλάνα απ΄το 1926-27 και τους εργάτες της εποχής και γενικώς εξαιρετική δουλειά μαζί με τον αγαπητό φίλο και συνεργάτη Μιχάλη Καστανίδη που έκανε τα μαγικά του στο μοντάζ. Κατα τ’ άλλα ετοιμάζω καινούριο άλμπουμ στο στούντιο και θ’ ακολουθήσει μια σειρά απο συναυλίες που θα ‘χουν λίγο περισσότερο σκηνοθετικό χαρακτήρα. Θέλω με τους ανθρώπους που συνεργαζόμαστε και αλληλεπιδρούμε , τους θεατές, τους ακροατές, όλους μα όλους, να μοιραζόμαστε τη χαρά, την οδύνη, το καρδιοχτύπι και το άγγιμα του ονείρου μιας κοινωνίας ελεύθερης και αλληλέγγυας, μιας ζωής αξιοβίωτης και παθιασμένης.