Η χαρά του μεταλλά είναι οι συναυλίες. Και η πεμπτουσία των συναυλιών είναι τα φεστιβάλ. Και δει, τα μεγάλα φεστιβάλ του εξωτερικού. Φέτος, είχα την ευτυχία να απολαύσω αυτή τη χαρά επί ισπανικού εδάφους. Έχοντας γυρολογήσει σε αρκετά metal events σε Ευρώπη και ΗΠΑ από το 2002, έχω καταλήξει ότι πλέον οι αντοχές και τα γούστα μου θέτουν ως πρώτη προτεραιότητα τον σεβασμό προς τους θεατές, και δευτερευόντως τα ονόματα των συγκροτημάτων.

Συνοπτικά, λίγα σκόρπια για την εμπειρία στο Leyendas:
Απίθανη οργάνωση σε κάθε λεπτομέρεια. Ονόματα που δεν βλέπεις εύκολα στην Ελλάδα. Κοινό άκρως φανατικό και εκδηλωτικό. Το εντυπωσιακό: φοβερές επευφημίες, mosh pit, χοροπηδητά, χοροί κ.λπ. σε συγκροτήματα που δεν «γεμίζουν το μάτι» βάσει ονόματος. Σε αντίθεση με την Ελλάδα όπου το κοινό περιμένει το «κυρίως πιάτο» για να εκδηλωθεί, εκεί είναι μέρος της κουλτούρας το ατελείωτο πανηγύρι σε όλους. Κάτι που καταπολαμβάνουν οι συμμετέχοντες μουσικοί.
Φθηνά εισιτήρια (120 € οι ενήλικες συνολικά για την τετραήμερη εμπειρία, και τα παιδιά δωρεάν, όταν στη Μαλακάσα σου ζητούν 50ρικο για Saxon-Deep Purple και με χίλια παρακάλια… πληρώνεις μειωμένο για τα παιδιά).
Σοκ με τις τιμές στα σούπερ μάρκετ. Συνειδητοποιείς πόσο μεγάλη κοροϊδία συνιστά η ατάκα «είναι παγκόσμιο το φαινόμενο των αυξήσεων».
Αντίστροφο σοκ με την κρίση στο νερό. Εδώ συνειδητοποιείς τι πλησιάζει με την ιδιωτικοποίηση. Αφενός το πληρώνεις λες και είναι βενζίνη. Αφετέρου, η δυσοσμία –ακόμη και σε κεντρικά σημεία– είναι ασφυκτική. Για παράδειγμα, ακόμη και γύρω από τα μεγαλύτερα αξιοθέατα, όπως η επιβλητική Σαγράδα Φαμίλια στη Βαρκελώνη (από όπου επιστρέψαμε στην Αθήνα), η κατρουλίλα είναι έντονη.
Η επαρχία της νοτιοανατολικής Ισπανίας είναι υπέροχη και, σε όποιον δοθεί η ευκαιρία να την επισκεφτεί, να το κάνει σίγουρα. Πέρα από τα τοπία, τα κάστρα, τα μνημεία, θα συναντήσεις μια πρωτόγνωρη, «σκλαβωτική» και αυθόρμητη ευγένεια.

Στα της συναυλίας:
Πρώτη μέρα. Paul Di’ Anno και τα μυαλά στα κάγκελα. Έχασα την ευκαιρία στην Αθήνα, οπότε τον απόλαυσα με το παραπάνω. Ευχάριστο το νέο πως σύντομα θα σταθεί ξανά στα πόδια του.
Ugly Kid Joe, αποκάλυψη. Τρομερός ο Whitfield Crane. Τα χρόνια πέρασαν και δείχνει σούπερ ώριμος, τόσο φωνητικά όσο κυρίως ως frontman. Αγαπημένα άσματα των νεανικών μας χρόνων, όπως Cats in the Cradle και Everything About You τραγουδήθηκαν από το κοινό και άπαντες το διασκέδασαν. Μία ήταν πάντως, κατ’ εμέ, η μεγάλη στιγμή: στη σκηνή ανεβαίνει ο Andreas Kisser των Sepultura, οι πρώτες νότες του Ace of Spades ακούγονται και… πανικός! Το setlist που «τσιμπήσαμε» ήταν ένα υπέροχο σουβενίρ. Ευχαριστούμε κύριε ηχολήπτη!
Seputura, δυναμίτης. Ισοπέδωσαν τα πάντα, ως συνήθως. Τη στιγμή πάντως που όλοι τραγουδούσαν “Roots, bloody roots”, εμείς ουρλιάζαμε «γκολ, ρε γκολ!», αφού τα μάτια ήταν συνεχώς καρφωμένα στο κινητό για το ματς της Πανάθας με Μαρσέιγ στη Λεωφόρο.
KKsPriest, ο λόγος που επιλέξαμε το festival. Είμαι από αυτούς που τους θεωρώ ως τους «νέους Priest». Ή για να μην είμαι ιερόσυλος, ως τους «δεύτερους Priest». Η μουσική στον πρώτο τους δίσκο αγγίζει απόλυτα τις μέταλ χορδές μου, τα riff του KK είναι λες και γράφτηκαν στις αρχές του ’90 και o Ripper / Tim Ripper Owens “Official Page” είναι… λατρεία μεγάλη! Πραγματικά, πρόκειται για μοναδικό φαινόμενο. Έχει καταπονήσει τόσο πολύ το λαρύγγι του, ουρλιάζοντας με τον δικό του μοναδικό τρόπο, όλα αυτά τα χρόνια, κι όμως ακούγεται λες και παραμένει τριαντάρης. Λες και ο χρόνος σταμάτησε στο 1996, τότε που πραγματοποίησε το πιο τρελό όνειρο στον κόσμο! Respect!
Φυσικά και χτυπήσαμε κόκκινο (ΟΚ, πράσινο) στο γραφικόμετρο, έχοντας μαζί μας ένα τεράστιο πανό με δύο αναφορές σε τραγούδια τους (έγραφε “Hail to KK’s Priest” και υπογραφή “Greek Sinners”). Με λίγο ζόρι πιάσαμε κάγκελο, το απλώσαμε και η μπάντα φάνηκε να το απολαμβάνει. Εκπληκτική απόδοση από το συγκρότημα, τρομερό playlist με ισορροπία ανάμεσα σε ύμνους των Judas Priest και των KK’s Priest. Τρομερές αναμνήσεις έφερε η ιαχή “What’s my name” και όσα αυτονόητα ακολούθησαν, τα σαγόνια έπεσαν στις τσιρίδες του Tim στο “Victim of Changes”. Ξανά: respect!
Riot V. Οι αντοχές εγκατέλειπαν τα σώματα. Το συγκρότημα βγήκε στις 2:00 τα ξημερώματα, οπότε είδαμε πολύ λίγο από απόσταση. Προλάβαμε πάντως να τραγουδήσουμε με νοσταλγία: “And now at last we know he’s real / The power of his sword we feel / Τhundersteel, Thundersteel Thundersteeeeeel”.
Δεύτερη μέρα, φριχτός καύσωνας, οπότε βόλτα στο Alicante για βουτιές. Φοβερές παραλίες, δεν το λένε τυχαία «Μαϊάμι της Ισπανίας». Χάσαμε αρκετά συγκροτήματα. Επιστρέψαμε όταν έπαιζαν οι I am Morbid. Δεν είμαι φαν των Morbid Angel, ωστόσο ο David Vincent είναι μορφή στον χώρο του και χάρηκα που τον είδαμε.
Arch Enemy, οδοστρωτήρας. Τι φοβερή μορφάρα είναι η Alissa! Δεν την είχα δει ξανά. Είχα μια υποψία του πόσο ξεσηκωτική είναι, όμως αυτό το πράγμα δεν το περίμενα. Δεν σε άφηνε να πάρεις ανάσα. Εννοείται πως το βλέμμα μου τραβούσε συνεχώς ο βιρτουόζος της καρδιάς μας Jeff Loomis, αλλά η παρουσία του μου άφησε μια γλυκόπικρη αίσθηση, αφού δεν θα τον δω ποτέ ξανά εκεί που θα ονειρευόμουν…
Ας μην γελιόμαστε. Το επόμενο συγκρότημα ήταν η ατραξιόν της βραδιάς. Ο λόγος που η συγκεκριμένη μέρα ήταν sold out. Είχα να δω τους Megadeth πολλά χρόνια. Από το Rockwave του 2002 (σύμπτωση: και τότε έπαιζε μαζί τους το δίδυμο Ripper-KK). Με καθοδηγητή τον εννιάχρονο Γιάννη που χώνεται σαν μαμούνι μέσα στο πλήθος, βρήκαμε φοβερή θέση σχετικά μπροστά, στα αριστερά της σκηνής. Χαμός! “Hangar 18”, “Sweating Bullets”, “Symphony Of Distruction”, “Peace Sells”, το αγγλογαλλόφωνο “A tout le monde” που τραγουδούσε όλο το κοινό και, κερασάκι στην τούρτα, “Holly Wars”. Τρομερά κέφια ο Mustain. Σίγουρα έπαιξε ρόλο το πάθος και η τρέλα των Ισπανών θεατών. Εντυπωσιακός και ο Kiko Loureilo, που κούμπωσε τέλεια με το γκρουπ.

Επόμενη μέρα, χαλαρά πράγματα. Στην ουσία είδαμε δύο από τα συγκροτήματα. Στο περίπου. Τους Korpiklaani, που σκορπούν το κέφι και τη χαρά με τις folk μελωδίες τους. Και αλήθεια τέτοιο γλέντι δεν έχω ξαναδεί. Αλλού χόρευαν, αλλού χοροπηδούσαν ρυθμικά, αλλού στήνονταν δύο και τρία ταυτόχρονα χαρουμενο-moss pits. Ένας γονιός έκανε crowd serfing μαζί με τον γιο του!
Από τους ύμνους για την τεκίλα και την μπύρα, περάσαμε στη μικρή σκηνή για να δούμε τους Exciter. Τίγκα δυνατά, βαβούρα, φασαρία. Δεν τους απολαύσαμε και αποχωρήσαμε.

Τελευταία μέρα. Περίμενα πολλά χρόνια για αυτή τη στιγμή. Virgin Steele! Η πρώτη τους συναυλία έπειτα από 7-8 χρόνια. Μεγάλωσα με τη μουσική του DeFeis. Ήταν και το πρώτο μου ever live (1997 στο ΟΑΚΑ, με Venom και Theatre of Tragedy). Οπότε παρά την απογοήτευση για την τελευταία δισκογραφία τους, η ανυπομονησία ήταν τεράστια. Πιστεύω ότι όσοι φαν τους δουν σήμερα στο Ηράκλειο, θα το απολαύσουν. Προφανώς και η φωνή του DeFeis δεν είναι όπως κάποτε. Όμως δεν είναι και στην κατάσταση που ήταν στο τελευταίο τους live στο Κύτταρο. Το συγκρότημα είναι δεμένο, όμως ο περιορισμένος χρόνος ήταν ο λόγος που δεν ακούστηκαν αρκετά σπουδαία κομμάτια τους. Το αγαπημένο μου “Invictus” δεν ξέρω πώς το έπαιξαν, αφού… βρισκόμουν σε άλλο σύμπαν εκείνη την ώρα. Θυμάμαι πάντως την εικόνα του David να βρίσκεται κάτω από τη σκηνή και να τραγουδάει σχεδόν στις αγκαλιές των οπαδών του. Τι ωραίος τύπος!
Δύο σπουδαίες φυσιογνωμίες, ο Mike Tramp των White Lion και ο Micheal Schenker με τους MSG ξεσήκωσαν τα πλήθη, όχι όμως και εμάς που προτιμήσαμε να στηθούμε στην ουρά των signing session, για να ανταλλάξουμε δύο κουβέντες με Virgin Steele (επαναλαμβάνω: τι ωραίος και εκδηλωτικός άνθρωπος ο DeFeis!) και με UDO. Το καλό είναι πως ο χώρος των υπογραφών ήταν δίπλα στη μία σκηνή, οπότε τραγουδήσαμε μαζί με το πλήθος τους στίχους του “Doctor Doctor”.
Hammerfall, πόσο πίσω έχω μείνει. Το “Glory To The Brave” ήταν από τους δίσκους που έκαναν αίσθηση στα χρόνια της νιότης μου. Έκτοτε η μπάντα πραγματοποίησε πολύ μεγάλα άλματα, απέκτησε φανατικό κοινό –κάτι που αποδείχθηκε και στο Leyendas– όμως η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα τα περισσότερα τραγούδια τους. Εκτός φυσικά από το all-times-classic “Hearts On Fire”, στο οποίο έγινε… της κακομοίρας!
Dirkschneider! Απλώς, ο αρχηγός! Όλων. Ο Γιάννης έπιασε την καλύτερη θέση του festival. Αρχικά στο κάγκελο και στη συνέχεια… μπροστά από αυτό! VIP για έναν θεατή! Κοπάνημα και χορός, με τους ύμνους να διαδέχονται ο ένας τον άλλο. “Living for tonight”, “Princess of the Dawn”, “Son of a bitch”, “I’m a rebel” και δεν συμμαζεύεται! Ο UDO να σφίγγεται, να κοκκινίζει σαν τον Ομπράντοβιτς, να πωρώνει τους πάντες. Τσιμπήσαμε και πένα. Το συγκρότημα σαφώς πιο δεμένο από το live στο Gagarin πριν από λίγα χρόνια. Βοηθάει και η μεταγραφή-επιστροφή του «πολύ» Peter Baltes. Καλύτερο κλείσιμο δεν γινόταν.

Ανδρέας Οικονόμου