Με αφορμή το επερχομενο “Αφιέρωμα στους DIRE STRAITS” στο Καφωδείο (1ος) το Σάββατο 06.04.24 μιλήσαμε με τον Βαγγέλη Μπουλουχτσή ιδρυτή του συγκροτήματος Sultans of Swing που παρουσιάζει το αφιέρωμα στον θρυλικό αυτό συγκρότημα.
–Ποιοι είναι οι Sultans of Swing και πότε δημιουργήθηκαν;
_ Το αφιέρωμα ξεκίνησε το 2017 με κάποιες unplugged εμφανίσεις με εμένα και τον Μιχάλη Μπουγά στις κιθάρες και με projections που είχε επιμεληθεί και εκτελούσε η Μαρία Κατσούρα.
Η πενταμελής σύνθεση της μπάντας όμως δημιουργήθηκε το 2018 καί (ενίοτε με τις προβολές της Μαρίας Κατσούρα και ενίοτε χωρίς αυτές) υπήρξε σταθερή με τους Θοδωρή Τσουμάνη στην lead κιθάρα, τον Βαγγέλη Μπουλουχτσή στην ρυθμική κιθάρα και τα φωνητικά, τον Ανδρέα Ραβάνογλου στα ντράμς και τον Άγγελο Μπότσιο στο μπάσο, έχοντας συνήθως ως φιλοξενούμενη στα φωνητικά την Κωνσταντίνα Νάστου. Τον Φεβρουάριο του 2024 ο Γιώργος Δημητριάδης πήρε την θέση του αρχικού μας led κιθαρίστα, Θοδωρή Τσουμάνη και έτσι με αυτήν την σύνθεση θα παρουσιάσουμε το αφιέρωμα και στην Θεσσαλονίκη, δίχως όμως τα projections.
–Ποιο ήταν το κοινό στοιχείο ή στοιχεία που έφεραν τα μέλη κοντά ώστε να παρουσιάσουν ένα τέτοιο αφιέρωμα; Πόσο εύκολη είναι μια τέτοια συνεργασία;
_ Μιας και εγώ, ο Ανδρέας και ο Θοδωρής ηλικιακά ήμασταν πολύ κοντά, η αγάπη μας για τη μουσική και τον ήχο των D.S. υπήρξε ένα κοινό βίωμα, αφού ο πρώτος τους δίσκος ειδικά, μπορείς να πεις ότι είναι ένα από τα soundtracks της εφηβείας μας.
Η συνεργασία μας ήταν εξαιρετική, δεδομένης της συνθήκης που λέγαμε πριν, αλλά και το ότι και οι τρείς είμαστε μέλη των Deans, της ιστορικής και μακροβιότερης cover μπάντας των Ιωαννίνων, η οποία είναι γνωστή κυρίως ως Pink Floyd Tribute band.
Επιπλέον ενδιαφέρον έχει ότι και οι μικροί σε ηλικία συνεργάτες μας, ο Άγγελος, η Κωνσταντίνα και ο Γιώργος δηλαδή, αισθάνονται μεγάλη οικειότητα με το υλικό των Dire Straits, και ταυτίζονται με τα κομμάτια, αντλώντας από αυτά ευχαρίστηση καί γόνιμη εμπειρία.
–Τι σημαίνουν οι Dire Straits για την μουσική βιομηχανία; Για ποιο λόγο επιλέξατε να ασχοληθείτε με ένα συγκρότημα που διαλύθηκε το 1988 και έχουν περάσει 35 χρόνια;
_ Η μουσική βιομηχανία πάντα αναζητούσε καλλιτέχνες με μοναδικότητα και ισχυρή ταυτότητα στον ήχο και τις συνθέσεις. Ο τόσο ιδιωματικός ήχος του Mark Knopfler ως κιθαρίστα και συνθέτη αλλά και το παίξιμο όλης της μπάντας, υποβοηθούμενα όλα αυτά βέβαια και από εξαιρετικές παραγωγές, εδραίωσε τον ήχο τους καθιστώντας τον στην αγορά ως ένα μοναδικό δακτυλικό αποτύπωμα. Τι παραπάνω θα μπορούσε να ζητήσει η μουσική βιομηχανία?
Επιπλέον οι Dire Straits τροφοδότησαν την αγορά με ένα υλικό που δεν άρχιζε καί τελείωνε μόνο στην αγοραία του δύναμη, αλλά είχε πάντα υψηλή ποιότητα, βαθειά μουσικότητα και εκπληκτικά έως συναρπαστικά στοιχεία σε όλα τα επίπεδα. Άλλωστε το συγκρότημα άφησε πίσω του σπουδαίο ρεπερτόριο που ακόμη ακούγεται.
Η επιλογή μας να ασχοληθούμε με αυτό το συγκεκριμένο συγκρότημα, απορρέει από το δέσιμό μας με το εξαιρετικό υλικό των τριών πρώτων δίσκων και μάλιστα όχι μόνο μουσικά αλλά και για έναν λόγο που υποβαθμίζεται συνήθως σε σχέση με τη μουσική τους και αυτό είναι τα εκπληκτικά λόγια των τραγουδιών που σε πολλές περιπτώσεις αγγίζουν τον ποιητικό λόγο. Οι προβολές άλλωστε που παίζονταν στα πρώτα μας αφιερώματα, αφορούσαν ακριβώς αυτό το στοιχείο.
–Πόσο μεγάλη ευθύνη είναι να θέλεις να παρουσιάσεις ένα αφιέρωμα σε ένα θρυλικό συγκρότημα; Πως ένας μουσικός μπαίνει σε αυτή τη διαδικασία;
_ Η ενδοσκόπηση στο υλικό, όχι μόνο σε τεχνικό επίπεδο αλλά στην ουσία του, είναι βέβαια αναγκαία και θέλει μία φροντίδα. Κάποια έρευνα για την εποχή που γράφτηκε, το περιβάλλον, τις τάσεις, τα στυλ και όλα αυτά. Το αίσθημα της ευθύνης συνεπώς υπάρχει. Υποσκελίζεται όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση από την ανάγκη που έχεις σαν μουσικός να παίξεις αυτά τα τραγούδια. Άλλωστε για λαϊκή μουσική πρόκειται. Οι ρίζες της είναι η country blues, τα hillbillies, το boogie, το rockabilly, οι ιρλανδικές λαϊκές μπαλάντες κλπ.
Η προσέγγιση, απαιτεί λίγη παραπάνω φροντίδα λόγω του ιδιωματικού έως “αιρετικού” finger picking του Mark Knopfler όμως εν τέλει ο στόχος είναι απλά να παίξεις τις εξαιρετικές αυτές συνθέσεις και να τις μοιραστείς με το κοινό. Κάθε ένας ακροατής θα ανασύρει τις δικές μνήμες και θα νοιώσει τα δικά του συναισθήματα στο άκουσμά των τραγουδιών.
–Η μουσική σκηνή και το κοινό στηρίζει tribute συγκροτήματα και αφιερώματα;
_ Όσο οξύμωρο και αν ακούγεται οι Tribute μπάντες είναι πλέον μια πραγματικότητα που κυριαρχεί στο εξωτερικό όσο καί στο εσωτερικό τώρα τελευταία. Ίσως μια θεματική ενότητα σε αντίθεση με τα “ποικίλα προγράμματα” να δημιουργεί στον κόσμο την αίγλη και τη τάση να θέλει να την παρακολουθήσει, λίγο από νοσταλγία λίγο από περιέργεια, ή καί από ενδιαφέρον. Ιδίως όταν πρόκειται για μουσικές συγκροτημάτων που αντικειμενικά δεν υπάρχει περίπτωση πλέον να δεί κανείς ζωντανά ποτέ, είτε επειδή αυτά τα συγκροτήματα δεν είναι πια ενεργά είτε επειδή τα μέλη τους, που συνεχίζουν να είναι εν ζωή, έχουν τη δική τους πορεία και το δικό τους ρεπερτόριο. Πάντως το κοινό σε αρκετές περιπτώσεις ανταποκρίνεται αβίαστα.
–Ποια είναι η πορεία του ροκ στο πέρασμα των χρόνων; Επαναλαμβάνεται; Εξελίσσεται; Κάθε νέα γενιά μουσικών τι πρότυπα ακολουθεί;
_ Υπάρχει η θεωρία που λέει ότι το ροκ πέθανε στα seventies. Υπάρχει όμως μετά και μία άλλη που λέει ότι πέθανε στα eighties, ύστερα και μία για τα nineties. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο όμως, το ροκ αρνείται να πεθάνει και συνεχίζει να υπάρχει ίσως όχι πια σαν ένας τρόπος του να βλέπεις και να βιώνεις την κοινωνική σου υπόσταση όπως κάποτε, αλλά απλά σαν ένα στυλ. Ίσως από την άλλη, η αγορά στις μέρες μας να είναι διασπασμένη σε δεκάδες κατηγορίες σε σχέση με τις δεκαετίες που το ροκ ήταν ένα, ενιαίο, αδιαίρετο καί κυρίαρχο προϊόν, με το οποίο ταυτιζόσουν πνευματικά, συναισθηματικά και ιδεολογικά και είχες μέσα από αυτό μία θέαση του κόσμου αλλά και μία θέση για τον κόσμο.
– Υπάρχουν συγκροτήματα , τραγούδια, παραγωγές, σήμερα που μπορούν να σταθούν αντάξια δίπλα σε όλα αυτά τα μεγάλα ονόματα της μουσικής; Οι επιτυχίες που κάνουν τα συγκροτήματα θα τις θυμόμαστε έστω μερικά χρόνια αργότερα;
_ Κάποτε το ροκ ήταν ένα όραμα και μία συμπαγής έκφραση της νεανικής κουλτούρας, όπως και μία εμπειρία ένωσης ανθρώπων που ήθελαν να σπάσουν αγκυλώσεις ενός παλιού κόσμου και να ανοιχτούν σε έναν νέο. Συνεπώς ακόμη και να υπάρχουν συγκροτήματα με πολύ καλές μουσικές αδυνατούν να είναι φορείς ενός ενιαίου λαϊκού πολιτισμού και κινούνται συνήθως στις ανεξάρτητες παρυφές του μαζικού πολιτισμού που στις μέρες μας έχει γιγαντωθεί και καταπνίγει οτιδήποτε. Επιπλέον σκέφτομαι ότι η ίδια η βιομηχανία κάποτε προωθούσε τη μουσική της με βάση και κριτήριο την διαφορετικότητα, ενώ αντίθετα σήμερα προωθεί την ομογενοποίηση.
Όμως πολλές φορές τα πράγματα παίρνουν άλλες κατευθύνσεις και είναι συνεπώς μη προβλέψιμα. Θα δείξει.
–Είναι κάτι που θέλεις να πεις στο κοινό της Θεσσαλονίκης;
_ Θα ήθελα να καλέσω όλους τους φίλους των Dire Straits, αλλά όχι μόνο, σε μία όμορφη βραδιά γεμάτη με τα υπέροχα τραγούδια της πρώιμης περιόδου του μοναδικού βρετανικού συγκροτήματος αλλά και με εξαιρετικά highlights των υστέρων δίσκων τους που έγιναν παγκόσμιες επιτυχίες.
Θα ήθελα επίσης να τονίσω ότι ως μπάντα δεν μας ενδιαφέρει καθόλου να μιμηθούμε τους Dire Straits αλλά, απλά να παίξουμε, στα πλαίσια των δυνατοτήτων μας, τις μοναδικές συνθέσεις τους με τιμιότητα, πάθος και άπειρη αγάπη και να αφεθούμε μαζί με το κοινό να μας ενώσει το μουσικό και στιχουργικό υλικό του χαρισματικού Mark Knopfler και των Dire Straits, καθώς αυτό θα ξεδιπλώνεται από την μέθεξη και τη μυσταγωγία στην κορύφωση.
https://www.facebook.com/events/1241223060172272/?ref=newsfeed&locale=el_GR
