Spitfire – Marauder – Crush – Crimson Fire
26-11-10, Κύτταρο
Ελληνική Heavy Metal βραδιά η σημερινή, με τέσσερις μπάντες όπου κάποιες έχουν μέλλον και κάποιες απλά αναπολούν το 80’s παρελθόν τους. Ωραίο κλίμα στο μαγαζί, με πλούσιο merchandise, πάγκους με βινύλια, cd για συλλέκτες και μη. Υπήρχε και η αναμενόμενη απόκλιση στις ηλικίες του κοινού λόγω των ονομάτων βεβαίως βεβαίως. Από 15 χρονών παιδιά στις πρώτες σειρές μέχρι 60άρηδες στις πίσω.
Με την πάντα καλοδεχούμενη μικρή καθυστέρηση μέχρι να μαζευτούν τα 300+ άτομα στο Κύτταρο, βγήκαν οι Crimson Fire με το φανατικό κοινό τους να δίνει παλμό, να τραγουδάει, να κανονίζει το setlist της μπάντας και άλλα ωραία! Το πρώτο τους cd ονόματι “Metal Is Back” μονοπώλησε στο set των παιδιών. Με πραγματικά καλοπαιγμένο Heavy Metal με βλέψεις στο παρελθόν όμως με φρεσκάδα που λίγοι “έξω του χώρου” μπορούν να αναγνωρίσουν. Μετά το πρώτο σοκ από τον κουρεμένο κιθαρίστα, παρατήρησα τον δεμένο παίξιμο των υπολοίπων μελών τα ωραία δεύτερα φωνητικά και τον υψίφωνο τραγουδιστή, όπου με ένα πιο casual ντύσιμο θα μου γινόταν ακόμα πιο αγαπητός μιας και το υπόλοιπο πακέτο το κατέχει. Το ομότιτλο τραγούδι του “Metal Is Back” ήταν το top σημείο της παρουσίας τους. Τέτοια συγκροτήματα δεν νοείται να βρίσκονται σε τόσο χαμηλή θέση στο billing.
Στη συνέχεια και μετά από την σύντομη διακοπή για τα τεχνικά μέρη της συναυλίας, ο κόσμος μαζεύτηκε μπροστά στη σκηνή. Ώρα για τους Crush όπου με το πανό τους και τα λεγόμενα του τραγουδιστή θα μας παρουσίαζαν 27 χρονών αληθινό metal(!). Μετά το αγχώδες ξεκίνημα της μπάντας, το αναλόγιο με τους στίχους, τις ασυνεννοησίες μεταξύ των μελών και τις ευχαριστίες προς 1002 χορηγούς το set τους τελείωσε. Τα μόνα που μου έμειναν είναι ο παθιασμένος Τάσος Βρετάκης (Μπάσο) και η φωνή του Παναγιώτη Κωνσταντινίδη που ακόμα ηχεί τόσο μα τόσο δυνατή. Υπήρχε ένθερμη, μπορώ να πω, ανταπόκριση από το κοινό σε όλα (σχεδόν) τα τραγούδια και ειδικά στα “Run To The Highway” και “Morpheus World”. Αυτή η μπάντα δεν έχει να προσφέρει κάτι μελλοντικά. Φαίνεται να το γνωρίζουν και οι ίδιοι και τους παραδέχομαι.
Οι Marauder από την άλλη και με το νέο δίσκο τους αλλά και με την επανακυκλοφορία των παλαιότερων δείχνουν που θέλουν και καταφέρνουν να βαδίσουν. Άριστη τεχνική κατάρτιση, εξαιρετικό δέσιμο της μπάντας και συνθέσεις με το επικό στοιχείο να ξεχειλίζει. Με προσωρινό αντικαταστάτη drummer, μιας και ο μόνιμος χαιρετούσε από τον εξώστη με το πόδι στο γύψο, οι Marauder ανταποκρίθηκαν πλήρως επαγγελματικά. Περί των στίχων και των concept δίσκων τους μπορώ να πω ότι με άφησαν παντελώς αδιάφορο, άλλους πάλι όχι. Έτσι είναι αυτά.
Διακοπή για αλκοόλ και πάμε για τους Spitfire. Με το πανό τους από πίσω, τα keyboards και τον Αλέξανδρο Μπαλακάκη, frontman με τα όλα του. Με τον κόσμο απτόητο, παρά το περασμένο της ώρας, οι Spitfire συνδύασαν το ιστορικό της μπάντας με το αναγεννησιακό Die Fighting άλμπουμ τους. Ύμνοι των 80’s όπου με το νέο αίμα στην μπάντα ακούγονται σαν νέες συνθέσεις. Διάλειμμα για την δεδομένη πια διακοπή για τις ευχαριστίες των 1002 χορηγών (τα΄χουμε ξανακούσει παιδιά…). Χάρηκα με τον αρχηγό Ηλία Λογγινίδη, που παρόλο το “πείραγμα” του Αλέξανδρου Μπαλακάκη περί μπουκάλων οξυγόνου, χτυπιόταν και να παθιαζόταν σε κάθε τραγούδι. Όπως και να το κάνουμε οι Spitfire είναι το παιδί του. Μερικά τραγούδια του σετ τους: Everlasting Love, Icarus, Taste The Fire, King Of the Mountains, Fool in Love, We Walk Alone, Lady of the Night.
Κλείνοντας να θυμίσω σε κάποιους ότι ο ρατσισμός δεν χωράει σε κανενός είδους μουσική, ειδικά στην Ροκ, η οποία από την στιγμή της ίδρυσης της υμνούσε την κοινωνική ισότητα και εναντιωνόταν στη ξενοφοβία.
Νίκος Σουλαντίκας
