You are currently viewing Mark Lanegan band

Mark Lanegan band


Οι Illegal Operation του Μανώλη Αγγελάκη – ο οποίος έχει αφήσει ένα μούσι α λα Ελευθέριος Βενιζέλος –  ήταν οι πρώτοι άτυχοι της βραδιάς. Κι εμείς μαζί τους, διότι μετά από λίγα τραγούδια και πριν ολοκληρωθεί το σετ τους, ένας ενισχυτής τους αποδήμησε εις Κύριον και οι προσπάθειες να ανανήψει απέβησαν άκαρπες. Και ήταν κρίμα, διότι καταρχάς είχαν πολύ καλό ήχο – δεδομένου του χώρου (το Fuzz θέλει αρκετή δουλειά ακόμη σε αυτόν τον τομέα) και της θέσης τους (είναι κοινός τόπος για τα support η ελάχιστη προσοχή που δίνεται στον ήχο τους, μιας και πρέπει τα πάντα να είναι πλήρως έτοιμα για το main act). Κατά δεύτερον οι εκτελέσεις σε όλα τα κομμάτια τους ήταν άψογες – και στην άποψή τους στο Don’t Explain της Billie Holiday, και κατά τρίτον επρόκειτο για μία από εκείνες τις φορές που το support συγκρότημα ταίριαζε ιδανικά με το μεγάλο όνομα της βραδιάς, βάζοντας το κοινό σε ένα κοινό κλίμα. Ο κόσμος επιβράβευσε με την προσοχή του και το χειροκρότημά του τα πλεονεκτήματα της επιλογής των Illegal Operation ως support, δυστυχώς όμως κράτησε λίγο.

Στο γεμάτο Fuzz άνοιξε σύντομα και ο αρχικά κλειστός εξώστης. Οι προσδοκίες του διοργανωτή για την προσέλευση του κόσμου ξεπεράστηκαν εύκολα κόντρα στην οικονομική κρίση. Όμως για τους οπαδούς του Mark Lanegan, αυτών που παρακολουθούν στενά την πορεία του είτε με τις κύριες μπάντες του είτε με τις guest συμμετοχές του σε διάφορα πρότζεκτ, αλλά κυρίως αυτών που τον ακολουθούν σε κάθε εμφάνισή του στην Ελλάδα, η αναμονή για ένα live του με την προσωπική του μπάντα κράτησε αρκετά χρόνια από την τελευταία φορά. Έτσι εξηγείται και η συσπείρωσή τους, ενώ παρακινήθηκαν και αρκετοί που πείστηκαν πως η φωνή του Lanegan είναι κάτι που επιβάλλεται να απολαύσουν από κοντά. Εδώ όμως πλέον αναφερόμαστε στους δεύτερους άτυχους της βραδιάς: το κοινό της συναυλίας. Όχι, η μπάντα του Lanegan δεν απέδωσε άσχημα – μπορεί να ήταν απλά επαρκής για τη μουσική του Mark αλλά δεν ενόχλησε ούτε βέβαια απογοήτευσε σε κανένα σημείο. Ούτε ο ίδιος ο Lanegan απογοήτευσε, τουλάχιστον όχι αυτούς που δεν περίμεναν από κείνον μία δυναμική σκηνική παρουσία και μία εμφανή επικοινωνία με το κοινό. Αυτός είναι και δύσκολα θα αλλάξει αυτό: όρθιος και ακίνητος μπροστά από το μικρόφωνο, το οποίο πιάνει με το αριστερό στηριζόμενος με το δεξί στη βάση του,  ευχαριστεί μετά βίας το κοινό (το έκανε τρεις φορές σε ολόκληρο live και άλλες μία φορές ψέλλισε χαμηλότονα κάτι ακατάληπτο που έμοιαζε σαν «τιμή μου που παίζω εδώ για σας»). Και ότι έδειξε να ευχαριστιέται από τις επευφημίες των οπαδών του μετά από κάθε κομμάτι, πολύ μας ήταν! Όμως αυτή η σκηνική …απουσία έχει, φαίνεται, ως στόχο να επικεντρώσει την προσοχή στην χροιά της φωνής του, η οποία, μπάσα και «έμπειρη», μαγεύει στα γρήγορα και αναδεικνύεται ιδιαίτερα στα αργά κομμάτια.

Πού έγκειται τότε ο προβληματισμός; Μα στον κακό ήχο, που στο εναρκτήριο ΄΄The Gravedigger’s Song΄΄ κατέστρεψε την προσδοκία ενός τρομερού live. Η άμεση εγρήγορση των τεχνικών επέφερε την άμεση βελτίωσή του, αυτή όμως δεν αρκούσε για να τονιστεί το φωνητικό μεγαλείο του Lanegan. Πάραυτα το live είχε κάποιες μεγάλες στιγμές (ενδεικτικά Quiver Syndrome, One Way Street) και είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε ένα μεγάλο μέρος του πολύ καλού πρόσφατου Blues Funeral μαζί με κάποια classics του παρελθόντος – και ένα τραγούδι ΄΄Screaming Trees΄΄, έστω από αυτά που βγήκαν στην επιφάνεια πριν κάποιους μήνες (Crawlspace). Όμως το encore μας επιφύλαξε την έτερη αρνητική έκπληξη: παρότι άλλα έγραφε το setlist, παρακάμφθηκαν τα δύο από τα τρία κομμάτια του και μόνο το δυνατό ΄΄Methamphetamine Blues΄΄ έμεινε για το τέλος. Τα 75 περίπου λεπτά της συναυλίας, και εξαιτίας της απουσίας των ανωτέρω κομματιών, θεωρήθηκαν λίγα. Αργότερα στο signing session, όπου ο Lanegan υπέγραψε οτιδήποτε του δόθηκε και φωτογραφήθηκε αναντίρρητα, αλλά εμφανώς ταλαιπωρημένος, με όσους του το ζήτησαν, μάθαμε πως ένα πρόβλημα με το αυτί του ήταν η αιτία της γρήγορης αποχώρησης από την σκηνή. Ατυχία.

Σύμπτωση: εκείνη τη μέρα έκλειναν 18 χρόνια από την αυτοκτονία του Kurt Cobain. Μέσα μου είχε δημιουργηθεί ήδη το σενάριο να αποδοθεί επί σκηνής το ΄΄Down In The Dark ΄΄από το προσωπικό ντεμπούτο του Lanegan (The Winding Sheet) στο οποίο συμμετείχε ο τότε συνοδοιπόρος και συντοπίτης ηγέτης των Nirvana. Φυσικά δεν ευοδώθηκε, αλλά τα όνειρα είναι δωρεάν.

Μιχάλης Κουρής