Μόλις είχαν ξεκινήσει οι The Dive όταν μπήκαμε στο γεμάτο Αν, το οποίο ακόμη δεν είχε φτάσει στο μάξιμουμ της χωρητικότητάς του (αλλά τελικά γέμισε τόσο ώστε τη συναυλία να την παρακολουθήσουν αρκετοί από τα σκαλιά της εισόδου του). Ο δίσκος τους μου είχε φανεί αρκετά καλός (κυκλοφόρησε φέτος, αναζητήστε τον), αλλά οι ελλιπείς συνεκτικοί δεσμοί μεταξύ των τραγουδιών μου κίνησαν την περιέργεια να παρακολουθήσω ένα live τους για να μπω περισσότερο στο πνεύμα της μπάντας.
Τελικά το άλμπουμ αντικατόπτριζε επακριβώς την εικόνα του συγκροτήματος: με ανεπιτήδευτο χύμα αλλά συγκρατημένο χιούμορ, με διαφορετικές αλλά σαφείς επιρροές σε κάθε κομμάτι, η αλήθεια είναι πως αν και δεν είχαν προβλήματα σύνδεσης μεταξύ τους δεν φαίνονταν ιδιαίτερα ορεξάτοι, κάτι που προβαλλόταν και στην όψη του τραγουδιστή τους. Ενδεχομένως οι συνθήκες δεν ήταν ευνοϊκές για αυτούς, οπότε θα περιμένω κάποιο πιο «δικό τους» live για να βγάλω ασφαλέστερα συμπεράσματα. Πάντως το Fabio Fabio που έκλεισε την εμφάνισή τους απεδείχθη κατάλληλο ορεκτικό για το επόμενο γκρουπ…
…το οποίο έτυχε αντιμετώπιση headliner από τους οπαδούς που είχαν πλέον γεμίσει ασφυκτικά το venue. Θυμάμαι τους είχα δει πριν χρόνια στον ίδιο χώρο σε εμβρυακή χρονική φάση όπου μοίραζαν δωρεάν και ιδιοχείρως το demo τους. Από τότε οι Planet Of Zeus κατάφεραν και έχτισαν ένα πολύ καλό όνομα με τους δύο δίσκους τους και τις ζωντανές τους εμφανίσεις. Μάλιστα η πιο πρόσφατη εμφάνισή τους στο Αν πριν λίγες εβδομάδες στέφθηκε με ένα πανηγυρικό sold out, που ακούστηκε μάλλον παράξενο στα αυτιά μου.
Λοιπόν μάλλον δίκαια έχει δημιουργηθεί ο ντόρος για την πάρτη τους, καθώς στη σκηνή επέδειξαν έναν πλήρους ενέργειας συνδυασμό ώριμου επαγγελματισμού και νεανικής πώρωσης, που χάρη και στον καλό ήχο ανέδειξε τον party χαρακτήρα των συνθέσεών τους. Όμως όταν μια μπάντα έχει τον κόσμο μαζί της και να κρέμεται από τον κάθε στίχο και το κάθε riff, η απόδοσή της απογειώνεται, και το αυτό συμβαίνει και με την συνολική εμφάνισή της. Το live των Planet Of Zeus οφείλει πολλά credits στους θερμούς οπαδούς τους, οι οποίοι τους υποδέχτηκαν ως θριαμβευτές, κερδίζοντας ως τώρα τις εντυπώσεις.
Κάποτε θεωρούσαμε απίθανο ότι θα μας επισκέπτονταν για live ονόματα όπως οι Karma To Burn, όχι τόσο για το παχυλό κασέ τους (το οποίο φυσικά κάθε άλλο παρά τέτοιο είναι) αλλά διότι α) πού να ξεκουβαλιούνται τώρα Αμερικάνοι εδώ στη μικρή Ελλάδα και β) πόσοι πια να ενδιαφέρονταν για να δουν ζωντανά ένα stoner rock συγκρότημα χωρίς φωνητικά; Κι όμως, πλέον φτάσαμε να μιλάμε για την τρίτη εμφάνισή τους στη χώρα μας και μάλιστα σε συνεχόμενες σεζόν! Αν και συχνότερα μνημονεύεται η πρώτη τους φορά ως η πλέον ιδρωμένη (4 Ιουλίου, μέσα στο κατακαλόκαιρο του 2009, σε ένα Αν με χαλασμένες τις εγκαταστάσεις κλιματισμού και ασφυκτικά γεμάτο οπαδούς διψασμένους για νερό και stoner rock), η φετινή θα πρέπει να αναφέρεται ως η καλύτερη φορά που τους είδαμε, τουλάχιστον σε αθηναϊκό έδαφος.
Σχεδόν χωρίς λόγια, μονάχα κάποιες σκόρπιες αλλά ένθερμες ευχαριστίες και ένα “Athens you kick ass as usual” ή κάπως έτσι, οι τρεις Karma To Burn προσπάθησαν να ισοπεδώσουν κάθε πιθανή σκοτούρα του κοινού και σίγουρα τα κατάφεραν αν κρίνουμε από τις αντιδράσεις όσων βρέθηκαν στο Αν. Στο pit βέβαια υπήρχε η δέουσα ανακατωσούρα, και αρκετά συχνά όλο και κάποιο σώμα βρισκόταν οριζοντιωμένο να κινείται πάνω σε δεκάδες ζευγάρια χέρια. Από σετλίστ μην περιμένετε τίτλους…μόνο νούμερα! Και φυσικά καθόλου φωνητικά. Τα τραγούδια του πρόσφατου 5ου δίσκου άφησαν το βάρος του σετλίστ στις παλιότερες και δοκιμασμένες επιτυχίες. Ο «ναυαγός» ντράμερ Rob Oswald ξεχώρισε οπτικά και πάλι με την ανορθόδοξα υψηλή θέση που είχε τοποθετήσει τα πιατίνια του drum kit του, εκτελεστικά όμως η τριάδα ξεχώρισε για την συνοχή της ενώ παράλληλα διασκέδαζε τις ενθουσιώδεις αντιδράσεις των όπαδών. Μιάμιση ώρα μετά, ανανέωσαν το ραντεβού τους με το αθηναϊκό κοινό για την επόμενη φορά, που σίγουρα δεν θα αργήσει πολύ και πάλι.
Μιχάλης Κουρής
