1)    Τα τελευταία χρόνια σας βλέπουμε να δουλεύετε και να δημιουργείτε στην Ελλάδα και πολλές από τις παραστάσεις που έχετε ανεβάσει γνωρίζουν μεγάλη εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία. Ποια είναι τα κοινά χαρακτηριστικά των Ελλήνων θεατών με το κοινό της λατινικής Αμερικής ή του Μεξικού απ’ όπου κατάγεστε;

Σε όλες τις σκηνοθεσίες που κάνω προσπαθώ να αγγίξω τη φαντασία του θεατή προτιμώντας να ανοίγω ερωτήματα αντί να κλείνω τη σκέψη. Νομίζω πώς τόσο εδώ όσο και στη Γαλλία ή το Μεξικό τα θέματα που ενδιαφέρουν το κοινό είναι αρκετά κοντά.

 

2)    Γιατί επιλέξατε σε αυτή την χρονική περίοδο να ανεβάσετε το «Φωνάζω στον ουρανό με όλη μου την καρδιά»;

Γιατί υπάρχει πολύ φόβος. Γιατί σε μια εποχή τόσο χαοτική, σε βαθιά κρίση, μέσα στην κακοφωνία χρειάζομαι να ψάχνω τις καλές ερωτήσεις. Πρώτα για να τις μοιραστώ με τους ηθοποιούς και τους συντελεστές και έπειτα με το κοινό. Δεν θέλω απαντήσεις, θέλω υποθέσεις. Ευτυχώς αυτή η απαίσια εποχή των προφητών και της δημαγωγίας, τελειώνει σιγά-σιγά. Οπότε ας συνεχίσουμε να εξελισσόμαστε σαν άνθρωποι και όχι σαν πρόβατα. Αυτό το έργο μιλάει για τον φόβο, την υπευθυνότητα, τη συνείδηση. Συνείδηση για τους εαυτούς μας και τους άλλους. Όλοι είμαστε κατοικημένοι από τους φόβους που τρέφουμε καθημερινά μέχρι που γίνονται τέρατα εκτός ελέγχου… και μας ελέγχουν. Μιλάει για υπευθυνότητα, για το ότι εμείς οι ίδιοι φτιάχνουμε την ευτυχία μας ή τη δυστυχία μας.

 

3)    Το «Φωνάζω στον ουρανό με όλη μου την καρδιά» είναι ένα έργο σπονδυλωτό, με πολλές διαφορετικές ηρωίδες. Τι κοινό έχουν όλες αυτές μεταξύ τους; Είναι ηρωίδες που συναντάμε στην καθημερινότητά μας;

Ναι τις συναντάμε παντού ακόμα και απέναντι στον καθρέφτη. Οι περισσότεροι από εμάς χρησιμοποιούμε όλη μας την ενέργεια για να φτιάξουμε τη δυστυχία μας. Όλες οι ηρωίδες ανεξάρτητα από το status, την εξουσία, την ηλικία, τις ιστορικές εποχές, τις σεξουαλικές προτιμήσεις ή τα συναισθήματα, πάντα παίζουν τον θύτη ή το θύμα ή και τα δύο. Αυτό δημιουργεί μία δυνατή αλυσίδα που τις δένει μεταξύ τους. Έτσι μεγαλώνει και ο λογαριασμός πόνου και εκδίκησης που χρωστάει η μία στην άλλη. Ο πόνος, ο φόβος και η εκδίκηση τρέφουν το προσωπικό μας «τέρας» που μας εξουσιάζει. Αυτή η δυναμική δουλεύει αυτόματα, αλλά μπορούμε με πολύ κουράγιο, μάλλον, να τη σπάσουμε ακόμα και αν φοβόμαστε πολύ. Στο τέλος του έργου, μία από τις δύο αποχωρεί παίρνοντας την απόφαση να μην παίξει πια, ούτε το θύτη, ούτε το θύμα. Και έτσι σπάει τη συνήθεια… μήπως και γεννηθεί κάτι καινούριο. Με αυτή τη δράση ανοίγει μια άλλη πιθανότητα: αυτή η γυναίκα προσπαθεί να γίνει ο δημιουργός της ζωής της. Ο φόβος είναι εκεί, αλλά ελεγχόμενος. Σαν κομμάτι του παιχνιδιού. Ένα σημαντικό εργαλείο στη ζωή μας. Το έργο δεν δίνει συμβουλές για το τι πρέπει να κάνουμε. Μόνο θέτει το θέμα σε συζήτηση. Η Χιμένα Εσκαλάντε, η συγγραφέας, κάνει σπουδαία δουλειά.

4)    Πιστεύετε πως η κρίση στην Ελλάδα έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο από τότε που ξεκινήσατε;

Ναι και όχι. Πρώτα απ’ όλα η ποσότητα. Υπάρχουν πολύ περισσότερες παραστάσεις. Για μένα είναι σαν να ζω την περίοδο μετά τον Φράνκο στην Ισπανία (το «destape» ή την «Ισπανική μετάβαση»), όμως στην Ελλάδα, και με μια ευφορία δημιουργίας στο θέατρο. Όλοι γίνονται παραγωγοί, σκηνογράφοι, σκηνοθέτες και συγγραφείς. Όλοι έχουν κάτι να δείξουν και να πουν. Αυτή η ευφορία είναι ωραία, όμως με ποιό τρόπο την χρησιμοποιούμε; Mε το να είμαστε πιο απαιτητικοί ή πιο χαριτωμένοι; Έχουμε να πούμε κάτι ή δεν έχουμε να πούμε τίποτα; Έχει μείνει μακριά η δικτατορία του ρεαλισμού και όλη αυτή η σκόνη που ήταν καταστροφική. Οι άνθρωποι του θεάτρου σιγά-σιγά αφήνουν τα κόμπλεξ και τολμούν. Είναι σαν εξαιτίας της κρίσης οι δημιουργοί ξαφνικά να δίνουν άδεια στους εαυτούς τους να γίνουν δημιουργοί, αυθεντικοί αφού δεν έχουν τίποτα να χάσουν… Αυτό ακριβώς χρειάζεται στην τέχνη, να τολμάμε, να κάνουμε λάθη και να υπάρχουν ελαττώματα. Έτσι βρίσκουμε καινούρια πράγματα ή τα ίδια, αλλά είναι αυθεντικά. Υπάρχουν αυτοί που πάντα ήταν εκεί και συνεχίζουν να είναι, είτε με κρίση είτε χωρίς… και βέβαια υπάρχουν σπουδαίοι άνθρωποι, καλλιτέχνες που μετά από πολύ δουλειά, δημιουργούν με μεγάλη υπευθυνότητα. Σε αυτούς έρχεται η μεγαλύτερη ευθύνη, να αλλάξουν βαθιά τα πράγματα στο θεατρικό τοπίο. Παρόλο που είναι δύσκολα, αυτό που παίζει ρόλο είναι οι κανόνες και οι άνθρωποι με τους οποίους θα χτίσουν καινούριες βάσεις ή θα αφεθούν να επαναλάβουν τα ίδια και τα ίδια. Ακριβώς γι’ αυτό μιλάει το έργο «ΦΩΝΑΖΩ». Για τις βαθιές επιθυμίες, που καταστρέφουν ή σώζουν ζωές. Τι ζητάμε στο σύμπαν; Μάλλον θέλει προσοχή γιατί έχουμε μία τεράστια δύναμη και γι’ αυτό μια μεγάλη ευθύνη. Όσο για την ποιότητα που έχουν τα έργα σήμερα είναι μάλλον νωρίς για να κάνουμε μια αποτίμηση, όμως αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι μια κρίση είναι πάντα γόνιμη.

 

5)    Διαλέγετε τις περισσότερες φορές να δουλεύετε σε μικρούς χώρους, μικρές σκηνές. Γιατί αυτή η προτίμηση; Μπορείτε μέσα από αυτούς τους χώρους να εκφραστείτε καλύτερα;

Δεν προτιμώ ούτε διαλέγω πάντα μικρούς χώρους, ούτε μικρές σκηνές. Τον Οκτώβριο σκηνοθέτησα στο Μεξικό μία διασκευή, της Δωδέκατης νύχτας του Σαίξπηρ, σε μια μεγάλη σκηνή, και θα παίζεται μέχρι τον Μάιο. Και εδώ στην Αθήνα έχω σκηνοθετήσει έργα σε μεγάλες σκηνές όπως στο Θέατρο Τέχνης στη Φρυνίχου, στο θέατρο Πορεία, στο θέατρο Άνεσις, μετά από 30 χρόνια θεάτρου. Απλά εξαρτάται από το έργο, το καλλιτεχνικό σχέδιο, την παραγωγή. Κάθε παράσταση θέλει τον χώρο της… και μετά τα έργα ταξιδεύουν… ή θα έπρεπε να ταξιδεύουν.