…του Κώστα Τζανιδάκη
Δεν είναι απλά ο μεγαλύτερος και δημοφιλέστερος τραγουδιστής όλων των εποχών. Είναι ο άνθρωπος που άλλαξε τη μουσική! Αυτός που έδωσε κύρος στα τραγούδια των μαύρων και ξεκίνησε την μεγαλύτερη μουσική επανάσταση του 20ου αιώνα. Αυτός που κατάφερε να δώσει αίγλη και μαγεία ακόμα και στις χειρότερες στιγμές της καριέρας του, ο μοναδικός καλλιτέχνης που έχει πουλήσει πάνω από 1.000.000.000 μικρούς και μεγάλους δίσκους! Πολλοί νομίζουν ότι στις 16 Αυγούστου συμπληρώνονται 45 χρόνια από την ημέρα που έφυγε από τη ζωή ο Βασιλιάς του Rock ’n’ Roll, Elvis Presley. Πριν όμως από λίγες βδομάδες η ταινία ‘’ELVIS’’ ήρθε για να μας υπενθυμίσει περίτρανα ότι δεν έφυγε ποτέ! Και από αυτή την οπτική θα ξετυλίξουμε το σημερινό μας αφιέρωμα, προτρέποντας όσους δεν την είδαν να σπεύσουν να το κάνουν…
Η ταινία δεν είναι σε καμιά περίπτωση βιογραφική. Ως κεντρικό άξονα έχει τη σχέση του Βασιλιά με τον μάνατζερ του, την επιρροή που άσκησε πάνω του η μουσική των μαύρων, αλλά και τον ρόλο που έπαιξε ο ίδιος απέναντι στο ρατσιστικό κομμάτι της Αμερικής, αποκαθιστώντας επιτέλους την αλήθεια με τον πιο περίτρανο τρόπο.
Ο Austin Butler σήκωσε το βαρύ φορτίο του ρόλου του Elvis, ξεπερνώντας και τις πιο αισιόδοξες προσδοκίες! Μελέτησε και την παραμικρή λεπτομέρεια και μαζί με τον σπουδαίο Tom Hanks στο ρόλο του μάνατζερ Tom Parker, ήταν απολαυστικοί. Η σκηνοθεσία του Baz Luhrmann σίγουρα ξέφευγε από τα τετριμμένα, δίνοντας το δικό του ξεχωριστό στίγμα. Για το σενάριο έχουμε κάποιες ενστάσεις, αλλά σε γενικές γραμμές εξυπηρέτησε τη ροή της ταινίας με τον τρόπο που είχε αποφασιστεί να παρουσιαστεί.
Και πως παρουσιάζεται ο Elvis στο ξεκίνημα της καριέρας του στη δεκαετία του ’50; Μα ακριβώς έτσι όπως ήταν! Ο επαναστάτης που άλλαξε την μουσική, που έβαλε με το έτσι θέλω τους ήχους των μαύρων μέσα στα σπίτια των λευκών, που έδωσε κύρος και υπόσταση στο Rock ‘n’ Roll, που απελευθέρωσε τα καταπιεσμένα σεξουαλικά ένστικτα της νεολαίας και που έκανε την συντηρητική Αμερική να βγει από τα ρούχα της! Συναυλίες, τηλεοπτικές εμφανίσεις και πολύ σύντομα κινηματογραφικές ταινίες, όλα καλά σχεδιασμένα από τον Tom Parker, ο οποίος φυσικά δεν είχε καμία αγάπη για το Rock’ n’ Roll, αλλά μόνο για τον τραπεζικό του λογαριασμό, όπου κατέληγε το 50% των κερδών!
Αλλά κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις. Στη δεκαετία του ’60 αρχίζει μία ανελέητη εκμετάλλευση από τον μάνατζερ, η οποία οδηγεί πρώτα σε ταινίες χαμηλού επιπέδου (τις περισσότερες φορές) και ολοκληρώνεται στη δεκαετία του ’70 με αδιάκοπες και εξαντλητικές συναυλίες.
Ο Parker παίρνει με τον πιο ξεκάθαρο ότι του αξίζει. Τα εύσημα για το ξεκίνημα (ίσως όχι στο ποσοστό που το δικαιούται), αλλά την απαξίωση για τη συνέχεια. Ένας παράνομος μετανάστης, καιροσκόπος, εθισμένος στον τζόγο, που στέρησε από τον μεγαλύτερο τραγουδιστή που γνώρισε ποτέ αυτός ο πλανήτης να βγει έξω από τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και να κάνει πολύ περισσότερα δημιουργικά πράγματα στη καριέρα του. Φυσικά σε όλα αυτά και ο Elvis έχει το δικό του μερίδιο ευθύνης, στο ποσοστό που του αναλογεί…
Διαβάστε… 45 χρόνια χωρίς τον Βασιλιά!
Υπήρχαν στιγμές που αντέδρασε, οι οποίες παρουσιάστηκαν έστω και με μία δόση υπερβολής. Πρώτα στη δεκαετία που ΄50 που δεν θέλησε να γίνει το ‘’καλό παιδί’’, μετά στο τηλεοπτικό σόου του ’68 που έκανε το μεγάλο comeback και τέλος στη δεκαετία του ΄70 όταν έβλεπε την ξεκάθαρη εκμετάλλευση. Υπήρχαν όμως και στιγμές που σώπασε ηχηρά…
Μέσα από αυτή την ιδιόμορφη και τοξική σχέση, η ταινία εστιάζει ιδιαιτέρα στην επιρροή που είχε η blues και gospel μουσική για τον Elvis, χωρίς όμως να δίνει το μερίδιο που αναλογεί και στην country. Αναφέρεται στη φιλία του με τον B.B King και ταυτόχρονα δείχνει την αποδοχή που είχε από το μαύρο κοινό. Στέκεται με έμβαση στο κλείσιμο του τηλεοπτικού σόου το 1968 με το περίφημο ‘’If I can Dream’’, ένα τραγούδι εμπνευσμένο από την δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι την ώρα που πέφτουν οι τίτλοι τέλους ακούγεται το ιστορικό ’’ In the Ghetto’’. Ένα δυνατό χαστούκι σε όλους τους ανιστόρητους ‘’ιστορικούς’’, που διαστρέβλωναν χρόνια τώρα την πραγματικότητα…
Κατά τη διάρκεια της ταινίας κάποια γεγονότα περνούν γρήγορα και κάποια άλλα εναλλάσσονται στο χρόνο. Υπάρχουν ανακρίβειες και παραλείψεις; Φυσικά ναι! Υπερβολές; Ακόμα περισσότερες! Πχ Ποτέ δεν υπήρξε το δίλλημα στρατός ή φυλακή, λόγω των προκλητικών του κινήσεων πάνω στη σκηνή. Υπήρξε όμως η αντίδραση σε πολλές Πολιτείες από τις τοπικές αρχές και η παρακολούθηση των συναυλιών του από την αστυνομία και το FBI, που ήταν έτοιμοι να επέμβουν. Επίσης στη δεκαετία του ΄70 δεν τραγουδούσε σχεδόν πάντα μόνο στο Λας Βέγκας, όπως μπορεί να καταλάβει κάποιος μη μυημένος, ενώ όπως αναμενόταν η Priscilla εμφανίζεται ως η καλή νεράιδα της ιστορίας… Φυσικά η μη αναφορά στις ταινίες της δεκαετίας του ’50 και ειδικά στο ‘’Jailhouse Rock’’ και το ‘’King Creole’’, δεν θα το έλεγες και την καλύτερη επιλογή …
Βλέποντας όμως τα πράγματα με μια ψύχραιμη ματιά, καταλαβαίνεις ότι όλα αυτά γίνονται στο σύνολο τους για να εξυπηρετήσουν τη δομή αλλά και τη ροή της ταινίας και οι παραπάνω λεπτομέρειες είναι περισσότερο για τους φανς.
Η ουσία είναι ότι η ταινία αυτή στέκεται στο ύψος των περιστάσεων και δίνει την δυνατότητα κυρίως στους νέους ανθρώπους , να δουν πως ένα φτωχόπαιδο από το Τουπελο του Μισισιπή μετακόμισε στο Μέμφις και από οδηγός φορτηγού κατέκτησε τον κόσμο! Πως ένας περίεργος νεαρός με φαβορίτες, κοκόρι και σηκωμένους γιακάδες πήρε επάνω του μία ολόκληρη εποχή και κατάφερε να κατακτήσει κορυφές που φάνταζαν απλησίαστες για οποιονδήποτε άλλον. Να δουν και να καταλάβουν γιατί μία ταινία που αναφέρεται σε έναν άνθρωπο που έφυγε από αυτή τη ζωή πριν από 45 χρόνια, σπάει τα ταμεία και γεμίζει τις κινηματογραφικές αίθουσες σε όλο τον πλανήτη. Να κατανοήσουν την συμβολή του στη μουσική, όπως αυτή εξελίσσετε και διαμορφώνεται.
Προσωπικά ήταν σαν να έκανα ένα ταξίδι στο χρόνο! Από ένα χειμωνιάτικο απόγευμα του 1979 όταν η μητέρα μου με πήγε σινεμά για να δούμε (όπως μου είχε πει) τη ζωή του μεγαλύτερου τραγουδιστή του κόσμου, σε ένα καλοκαιρινό βράδυ, αυτή τη φορά μαζί με την κόρη και τη γυναίκα μου… Και όπως τότε… τα ίδια συναισθήματα, το ίδιο χτυποκάρδι, η ίδια συγκίνηση , το ίδιο πάθος. Το τέλος της ταινίας μας βρήκε με βουρκωμένα μάτια, να μην θέλουμε να σηκωθούμε από τις θέσεις ενός κατάμεστου θερινού κινηματογράφου. Και για όλα αυτά υπεύθυνος ήταν και πάλι αυτός που ακόμα και τα μικρά παιδιά γνωρίζουν με το όνομα… ELVIS Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ!
Κώστας Τζανιδάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στις 12 Αυγούστου στην εφημερίδα ”ΤΟ ΚΑΡΦΙ”
