DHG (DODHEIMSGARD), GOSPEL OF GRIEF, ENSHADOWED @ GAGARIN 205, 11/3/11

Παρασκευή βράδυ έξω από το Gagarin, και από νωρίς έχουν σχηματιστεί τα κατάλληλα πηγαδάκια πριν τη δεύτερη επίσκεψη των Dodheimsgard στη χώρα μας, με τις ίδιες γνώριμες φάτσες που είχαν συνευρεθεί και στην προπέρσινη ολόλαμπρη εμφάνιση των Ulver. Μια γρήγορη ματιά στο ημι-εξαντλημένο merchandise, που παραδόξως είχε στηθεί έξω από το κλαμπ, και κατόπιν είσοδος στο συναυλιακό χώρο για το τσεκάρισμα των support σχημάτων.

Πρώτοι στη σκηνή οι Enshadowed, παλιές καραβάνες στην εγχώρια black σκηνή, αφού κρατούν από το ‘99 περίπου, με σημαντικά support σε μεγάλες μπάντες. Έχοντας ως αφετηρία τα πρωτόλεια early-nineties riffs με αναφορά στους Μayhem, αναμεμειγμένα με πιο σύγχρονα σημεία, κατάφεραν με την απόδοσή τους σε ορισμένες στιγμές να ζεστάνουν την ατμόσφαιρα του μισογεμάτου – μέχρι τότε – χώρου. Δείχνουν να κατέχουν περισσότερο τα αργά περάσματα, στα οποία βγαίνουν πιο μπροστά αξιόλογες παραδοσιακά heavy μελωδίες. Περισσότερης ανάλυσης πάντως φάνηκε να έχρηζε η στυλιστική τους πλευρά. Πέραν του κλασικού βαψίματος, την παράσταση έκλεψε η περίεργη διασταύρωση μεταξύ μπούργκας και μεταξωτού πέπλου που επέλεξε ο τραγουδιστής τους. Το κοινό κράτησε τους τύπους, χαρίζοντας απλόχερα χειροκρότημα, είτε ως ένδειξη συμπάθειας, είτε ως παρακίνησης για γρήγορο πέρασμα στο «κυρίως πιάτο».

Πριν απ’ αυτό όμως, είχε έρθει η ώρα για το έτερο εγχώριο συγκρότημα, τους Gospel of Grief. Οι Rotting Christ της περιόδου Thy Mighty Contract/Non Serviam είναι αναμφισβήτητα η κύρια επιροή στην οποία έχουν επενδύσει για την κατασκευή mid-tempo μελωδικού black metal. Ο τραγουδιστής τους έχει την απαιτούμενη σκηνική παρουσία ώστε να ψυχαγωγεί καταλλήλως το κοινό, και σίγουρα αποτελεί την καλτ φιγούρα της μπάντας. Πέραν τούτου, δύναμή τους είναι και ορισμένα Fenriz-ικά ξεσπάσματα, στα οποία ίσως θα μπορούσαν να δώσουν περισσότερο χώρο.

Η αλήθεια είναι πως και οι δύο ελληνικές μπάντες δε βοηθήθηκαν από τον μουντό και μπουκωμένο ήχο για να ξεδιπλώσουν τη μουσική τους, το ζήτημα δεν είναι αυτό όμως. Για να συνθέσεις πραγματικά ακραία μουσική, όπως φαντάζομαι πως θα επιθυμούν αμφότεροι, πρέπει να είσαι και ακραίος άνθρωπος. Τι σημαίνει αυτό; Ο καθένας θέτει τα όριά του, αλλά υπάρχουν κοινές συνισταμένες όπως η ιδιαιτερότητα, η εκκεντρικότητα, η αντισυμβατικότητα και η ευφυϊα. Και το σημαντικότερο, να το βγάζεις αυτό ανεξάντλητα και αστείρευτα στη μουσική σου. Όπως ακριβώς κάνουν – και θα κάνουν (;) – οι headliners.

Οι οποίοι πάτησαν το σανίδι του γεμάτου πλέον Gagarin χωρίς τις μηχανές στο φουλ. Ο καθαρός ήχος, αισθητά καλύτερος τώρα και σύμμαχος – παρά τα τερτίπια που ακολούθησαν στην κιθάρα, προετοίμαζε το έδαφος για μια αξιομνημόνευτη εμφάνιση. Στα αριστερά της σκηνής έστεκε ο ψιλόλιγνος Vicotnik, ο δεύτερος καλύτερος κιθαρίστας που έβγαλε ποτέ η Νορβηγική μαυρομεταλλική σκηνή, να εξαπολύει τα πιο παγωμένα και σαρδόνια riffs του, και στο κέντρο ο Κvohst, ο άνθρωπος των ειδικών αποστολών, με στόχο να εξαλείψει το δυσαναπλήρωτο κενό που έχει αφήσει ο Aldrahn, όπως κι έκανε σχεδόν στο έπακρο. Οι υπόλοιποι συνοδοιπόροι έπιασαν τα δέοντα στάνταρ απόδοσης για να αφήσουν το προαναφερθέν δίδυμο να μας μαγνητίσει. Ειδικά ο ντράμερ έβγαλε τα κάστανα από τη φωτιά στα γρήγορα blast beats. Αm I not your superhero? Am I not your golden chain? μας ρωτάει ο “ερυθρόδερμος” frontman μετά τα 3 πρώτα τραγούδια, και η ικανοποιητική εκτέλεση του Ion Storm ζεσταίνει πλήρως τους πάντες και ανοίγει τα πρώτα πιτς. Συνεχίζεται η επίθεση με παλιότερα άσματα όπως τα ομώνυμα από τους δύο πρώτους δίσκους. Μέχρι που έρχεται η στιγμή του Sonar Bliss, ίσως του highlight της συναυλίας. Υπερηχητική όντως εκτέλεση στα επίπεδα του άπιαστου 666 International, και το πανηγύρι έχει μόλις ξεκινήσει.

Τα διαστημικά πλήκτρα του 21st Century Devil μας αποδεικνύουν πόσο ζωντανός είναι ο τελευταίος τους δίσκος, και μαζί με το Αpocalypticism αποτελούν δύο ύμνους που θα ζηλευαν μεχρι industrial πρωτοπόροι στυλ Die Krupps. Ο επίλογος, μετά από 70 λεπτά πλήρους αφοσίωσης, γράφτηκε με τον καλύτερο τρόπο. Η μίνι αναφορά στο παρελθόν του Yusaf Parvez και την εμπροσθοφυλακή των Ved Buens Ende, παίρνει σάρκα και οστά με το To swarm deserted away, που αν και παραλλαγμένο, έκανε τις καρδιές να σκιρτήσουν μερικά εκατοστά. Και αποτέλεσε την εισαγωγή για το κατά πολλούς καλύτερο κομμάτι τους, το Traces of Reality, με τα σιδηροδρομικά ριφ και τα σαμπλς των βιολιών, να εκστασιάζουν άπαντες. Touched by the devilish one…touched by the devilish one…

Έχοντας χαράξει στο πρόσωπο ένα ειρωνικό χαμόγελο εφάμιλλο της κομικ παράνοιας των DHG, που απέδειξαν πως έχουν ακόμα μεγάλες δυνατότητες, το κοινό ανανέωσε το ραντεβού για την καλοκαιρινή εμφάνιση των Virus. Και πήρε το δρόμο του γυρισμού με τις σκέψεις στην επερχόμενη δισκογραφική επιστροφή του σχήματος. Δεν έμεινε όμως μόνο εκεί, αφού οι συνειρμοί καρφώθηκαν και σε προσδοκίες μιας άλλης ανεκπλήρωτης επιστροφής. Της έτερης νορβηγικής περσόνας του Snorre και των μονίμως σε χειμερία νάρκη Τhorns. Άτιμη φαντασία…

DHG Setlist
Setlist (με την ευγενική βοήθεια του Χρήστου Π.)

Α Slakte Gud
The Snuff Dreams Are Made Of
The Paramount Empire
Fluency
Ion Storm
Monumental Possession
Kronet Til Konge
Supervillain Serum
Sonar Bliss
21st Century Devil
Dushman/Vendetta Assassin
Apocalypticism
To Swarm Deserted Away (Ved Buens Ende cover)
Traces Of Reality

  Κλέαρχος Γρηγοριάδης