Καλησπέρα . Είναι μεγάλη μου χαρά που φιλοξενώ ένα ακόμη συγκρότημα που παίζει rockabilly (και όχι μόνο) και πραγματικά το απολαμβάνει (όπως και εμείς). Πείτε μου λοιπόν πως ξεκίνησε η ιδέα να δημιουργηθούν οι Bullets.

Το πρώτο σχήμα ξεκίνησε πίσω στο 1988, από μια παρέα ροκαμπιλλάδων από την Κάτω Τούμπα στη Θεσσαλονίκη. Εκείνη την εποχή υπήρχε μεγάλη έξαρση στο rock’n’roll και ένα συγκρότημα ήταν ο καλύτερος τρόπος για να εκφράσει κανείς την αγάπη του στη μουσική, και ένα καλό μέσο για να «γνωρίσει» ακόμα περισσότερα κορίτσια!

Οι πρώτες σας επιρροές για τη μουσική που αγαπάτε ξεκίνησαν μέσα από την οικογένεια, τους φίλους ή από κάποιο άλλο παράγοντα;

Όλοι μας ακούγαμε φανατικά από πολύ μικρή ηλικία κλασικό rock’n’roll, αλλά και 50’s rockabilly όπως Gene Vincent, Eddie Cochran και φυσικά Elvis, από 45άρια που «κληρονομήσαμε» από τους γονείς μας. Σιγά-σιγά μεγαλώνοντας, την εποχή που πηγαίναμε ακόμη στο Γυμνάσιο, ανακαλύψαμε τον Crazy Cavan και τους Stray Cats και τότε είδαμε το φως!!! Σηκώσαμε κοκόρια (δεν βγάζαμε ακόμη γένια για να έχουμε φαβορίτες) κάναμε ρεβέρ στα μπατζάκια και τα μανίκια, φορούσαμε perfecto από δερματίνη και νιώθαμε οι βασιλιάδες του κόσμου! Και όταν είδαμε στο σινεμά ταινίες όπως οι “Outsiders”, “Xωρίς Ανάσα”, “American Graffiti”, “Lords” κλπ, καταλάβαμε ότι δεν θα μπορούσαμε να είμαστε οτιδήποτε άλλο, εκτός από ροκαμπιλλάδες.

Πως έγινε η πρώτη σας επαφή με την On Stage;

Οι Bullets και η On Stage, ουσιαστικά είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, αφού ο Steve είναι συνιδιοκτήτης της εταιρίας με τον Θωμά, ο οποίος εκτελεί χρέη manager της μπάντας!

Η  πρώτη σας δισκογραφική δουλειά  έχει τίτλο “Final Race” και υπάρχουν τόσο δικές σας συνθέσεις ( “Final Race”, “I’m Sorry”, “Ramblin’ Gal”κ.α.) όσο και ορισμένες πολύ όμορφες διασκευές (“Little Sister”, “Baby Blue”κ.α.). Για τους αμύητους πείτε μας λίγο τα μουσικά μονοπάτια που κινηθήκατε.

Το Final Race δεν είναι ή πρώτη μας δισκογραφική δουλειά, αλλά το πρώτο ολοκληρωμένο μας αλμπουμ. Αν και το στίγμα της μπάντας είναι το rockabilly, όποιος έχει δει τους Bullets live ή άκουσε κάποια από τα κομμάτια τους καταλαβαίνει ότι υπάρχουν στοιχεία από όλα τα είδη του αυθεντικού rock’n’roll όπως π.χ. doo-wop, surf, revival/teddy boy, αλλά και μικρά περάσματα από 60’s garage punk και psychobilly! H δοσολογία από κομμάτι σε κομμάτι διαφέρει, αλλά το ηχητικό αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο. Νομίζουμε ότι το στυλ μας είναι πολύ χαρακτηριστικό και αυτό είναι που μας χαρίζει την όποια επιτυχία.

Στον δίσκο σας υπάρχουν πολλές  φιλικές συμμετοχές σημαντικών ονομάτων. Να φανταστούμε λοιπόν  ότι στις πρόβες ήσασταν μια μεγάλη παρέα η οποία πάνω απ’ όλα  χαιρόταν αυτό που έκανε ;

Στις πρόβες μας πάντα είμαστε μια μεγάλη παρέα! Μας αρέσει πάρα πολύ να συνεργαζόμαστε με άλλους μουσικούς, με την προϋπόθεση να είναι φίλοι μας. Και απ’ ότι φαινεται έχουμε πολλούς φίλους! Βέβαια δεν είναι δυνατόν να απαριθμήσουμε τώρα όλους όσους έχουν παίξει ή ηχογραφήσει κατά καιρούς μαζί μας, αλλά πρέπει να πλησιάζουν τους 30!!!

Έχετε δώσει αρκετές συναυλίες ως τώρα με σημαντική ανταπόκριση από το κοινό. Υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο περιστατικό που σας έχει μείνει στη μνήμη από κάποιο live; 

Θα μπορούσαμε να λέμε ιστορίες για πάρα πολλές ώρες. Σχεδόν σε κάθε μας εμφάνιση κάτι συμβαίνει!!! Λοιπόν, έχουμε και λέμε: Διπλή ηλεκτροπληξία του Steve και του Wrongman (μπασίστας του γκρουπ) σε συναυλία στη Σόφια, που από θαύμα βγήκαμε ζωντανοί… Δύο φορές σπασμένο δόντι σε live (το ένα σε καράβι!), σπάσιμο κιθάρας, μπάσου, ντραμς, πιάνων κλπ σε διάφορα live… Μάλιστα έχουμε φτάσει σε σημείο να βουλιάξουμε κυριολεκτικά σε ένα gig πάνω σε πλωτή εξέδρα στον Αλιάκμωνα!!! Live σε τραίνο on the road σε βαγόνι/καντίνα! Σε μια εμφάνιση στη Γένοβα ανεβάσαμε όλο τον κόσμο στο stage και εμείς παίζαμε από κάτω! Ο Bullet (ντραμερ του γκρουπ) ουκ ολίγες φορές «τα έβγαλε» την ώρα που έπαιζε χωρίς να καταλάβει κανείς τίποτα… Μάλιστα τη μία φορά κέρδισε και διαγωνισμό μπυροποσίας!!!
Όσο αφορά τον κόσμο, συνήθως δεν μας αφήνει να τελειώσουμε τη συναυλία… Ακόμα και αν τα έχουμε “σπάσει” όλα στο stage, θέλουν κι άλλο… Είναι λίγο αστείο αλλά στη Γερμανία μας κυνηγούσαν στα καμαρίνια για αυτόγραφα. Δεν πιστεύαμε ότι θα ζούσαμε ποτέ κάτι τέτοιο… Νομίζουμε ότι τα είδαμε όλα, αλλά κάθε φορά συμβαίνει και κάτι καινούριο.Σε γυναίκες δεν θα αναφερθούμε, γιατί τη συνέντευξη πιθανώς να τη διαβάσουν και οι δικές μας!

Αυτή τη στιγμή όχι μόνο στην Αμερική αλλά και σε πολλές χώρες της Ευρώπης. Υπάρχουν εκατοντάδες συγκροτήματα και καλλιτέχνες που ήχος τους βασίζεται στο rockabilly και στο ύφος των 50s γενικότερα. Αντίθετα στη χώρα μας δεν συμβαίνει κάτι ανάλογο. Που νομίζετε ότι οφείλεται αυτό και πως μπορεί να αλλάξει;

Κι όμως, κάτι αλλάζει! Στη χώρα μας υπάρχουν αυτή τη στιγμή περίπου 15 συγκροτήματα του είδους και μάλιστα τα περισσότερα από αυτά βρίσκονται σε πάρα πολύ καλό επίπεδο. Δυστυχώς η σκυλο-χώρα μας αργεί να πάρει τα vibes του εξωτερικού, αλλά από τη στιγμή που γίνονται συναυλίες ξεπετιούνται και πιτσιρικάδες στη φάση, με αποτέλεσμα να υπάρχει ένα νέο ‘billy κύμα ειδικότερα στη Θεσσαλονίκη, που ανάλογο έχει να γίνει από τις αρχές της δεκαετίας του ’80.

Έχετε δει  συναυλίες ή έχετε μιλήσει από κοντά με κάποιους από τους μεγάλους καλλιτέχνες του rock’n’ roll ;

Mε αρκετούς. Εντύπωση μας έκανε σαν χαρακτήρας ο συγχωρεμένος ο Johnny Carroll και ο Cavan Crogan με τους Rhythm Rockers. Σαν προσωπικότητες ξεχωρίζουν ο Sleepy La Beef, ο Screaming Jay Hawkins και ο Chuck Berry. Ο Jerry Lee Lewis είναι κομμάτι απόμακρος και ο Robert Gordon κατώτερος των προσδοκιών.

Από την εποχή των Stray Cats και μετά ποιούς καλλιτέχνες και συγκροτήματα ξεχωρίζετε;

Είναι πραγματικά αμέτρητα τα καλά συγκροτήματα που είναι σε υψηλό επίπεδο. Η Ευρώπη έχει να καυχιέται ότι ξεπέρασε την Αμερική χάρη σε καλλιτέχνες όπως οι Hillbilly Moon Explosion, Sue Moreno, Hi Jacks, Nu Niles κ.α. Λατρεύουμε τη γερμανική teddy boy σκηνή με χαρακτηριστικότερους τους Black Raven, Foggy Mountain Rockers και Lou Cifer.
H Αγγλία μετά τα μέσα της δεκαετίας του ’90 έπαψε να βγάζει αξιόλογες μπάντες με λίγες εξαιρέσεις σαν τους Carlos & the Banditos ή τους Union Avenue. Στα 80’s βέβαια είχε να επιδείξει άπειρες γκρουπάρες όπως π.χ. οι Polecats, Restless, Matchbox, Flying Saucers, Go Katz κ.α.
Η Αμερικάνικη σκηνή, αν και τεράστια, δεν είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη στην Ευρώπη. Παρ’ όλα αυτά δεν γίνεται να μην αναφερθεί ο αιδεσιμότατος Horton Heat, ο Big Sandy και ο Deke Dekerson.
Τέλος να αναφέρουμε του Γιαπωνέζους Tennessee Cats τους Αυστραλούς Satellites και Casino Ramblers και τους Ρώσους Rattlesnakes… Kαι όπως τονίσαμε στην αρχή η λίστα είναι τεράστια…

Τελειώνοντας την κουβέντα μας και αφού σας ευχαριστήσω θερμά θα ήθελα να μου πείτε τα σχέδια σας για το άμεσο μέλλον.

Αυτό τον καιρό, πέρα από κάποιες εμφανίσεις, ξεκινάμε τα γυρίσματα video clip για το Final Race, προετοιμάζουμε τη νέα Ευρωπαϊκή μας περιοδεία, και τέλος, δουλεύουμε νέα κομμάτια που θα μπουν στον επόμενο δίσκο μας.

Τζανιδάκης Κωνσταντίνος