Καλησπέρα παιδιά. Πότε πήρατε την απόφαση να σχηματίσετε τους Breathless ?
Η απόφαση πάρθηκε κάπου μέσα στο 2002 με 2003 και οι επίσημες πρώτες μας εμφανίσεις ξεκίνησαν στην Θες/νίκη μέσα στο 2003.
Το όνομα του γκρουπ παραπέμπει στην μεγάλη επιτυχία του Jerry Lee Lewis ,.έτσι?
Ακριβώς. Είμαστε μεγάλοι φαν όλων των θρύλων του Rock & Roll του ’50 και φυσικά ο “Killer” είναι ένας απ΄αυτούς. Θέλαμε ένα όνομα που να εκφράζει την μουσική που παίζουμε – δυνατό, εκρηκτικό και γεμάτο ενέργεια – αλλά και κάτι που να έχει άμεση σχέση με αυτή την μουσική – ένα τραγούδι επιτυχία ας πούμε, και το Breathless από το 1958 είχε όλα αυτά τα συστατικά.
Ποια ήταν τα πρώτα σας ερεθίσματα, αυτά που σας έκαναν να νιώσετε ότι η μουσική που σας εκφράζει είναι το rock ‘ n ‘roll?
(ΜΑΝΟΣ) – Βασικά τα ακούσματα που είχα από το σπίτι. Όταν πρώτο άκουσα τον Elvis ήταν σαν με χτύπησε κεραυνός. Τίποτε άλλο μέχρι τότε δεν με είχε αγγίξει τόσο έντονα. Φυσικά μου άρεσαν πολλά κομμάτια και από άλλα είδη μουσικής, αλλά όταν γνώρισα το Rockabilly σταμάτησαν τα πάντα γύρω μου. Όταν δε, είδα και ταινίες όπως το Grease είχα αποφασίσει ότι ήμουν ένας από αυτούς τους τύπους με τα κοκόρια, τις φαβορίτες, την μπριγιαντίνη και τα γυρισμένα τζην.
Όλοι οι υπόλοιποι έμαθαν το Rock & Roll στην πορεία μέσα από το συγκρότημα και το ερωτεύθηκαν και αυτοί.
Στο δισκογραφικό σας ντεμπούτο με το άλμπουμ ΄΄The First Take΄΄ αποσπάσατε θετικότατες κριτικές. Θέλετε να μας μιλήσετε λίγο για τα κομμάτια αλλά και για τους συντελεστές?
Όντως όσοι άκουσαν το album μας είπαν τα καλύτερα, έμειναν πολύ ευχαριστημένοι και ακόμη δεχόμαστε παραγγελίες από το εξωτερικό ! Τα κομμάτια κινούνται σε ένα εκρηκτικό Rockabilly μοτίβο και προσπαθήσαμε να συνδυάσουμε την ‘50s αισθητική με έναν μοντέρνο ακουστικά ήχο . Το καλό είναι ότι μέσα στο album υπάρχει μεγάλη ποικιλία ,στον χώρο του Rockabilly πάντα, και ο ακροατής θα βρει εκρηκτικά κομμάτια (“Rockabilly Walls” , “What To Do!”, Red Hot Mama”) , Teddy Boy ήχους (“Cruisin’ For Bruisin’” , “Out Of Your Door”) , ρυθμικά Rock & Roll (“Wild Little Suzie”, “Hot Rod Kid”) αλλά και μπαλάντες (“How Long Will It Last” , ”The Way We Used To Be”) .
Όσον αφορά τους συντελεστές η μουσική και οι στίχοι σε όλα τα κομμάτια πλην δύο διασκευών γραφτήκαν από τον Μάνο (Wild) ενώ την ηχοληψία έκανε ο Αντώνης Κεραμιδάς από τα X Studio. Σημαντικότατη υπήρξε η βοήθεια του Shokin’ Steve στο remix (ακόμη θα το παιδεύαμε αν δεν βοηθούσε) ενώ το master έγινε στο στούντιο του Γιώργου Μάνιου.
Τέλος θα πρέπει να ευχαριστήσουμε όλους τους υπέροχους φίλους μας που βοήθησαν στα τραγούδια, τις τέσσερις υπέροχες φωνές των Thunderbirds που πλαισίωσαν την πρώτη φωνή σε πέντε τραγούδια, τον Νίκο “Jerry” Ντόβα για την συμμετοχή του στο πιάνο σε δύο τραγούδια, τον Cost Bullet για τα επιπλέον τύμπανα και κρουστά αλλά και τους δύο βιολιστές , Χρήστο Βασιλειάδη και Γιάννη Παραδείση, που ηχογράφησαν πολλαπλές φορές τα μέρη του βιολιού για να έχουμε 14 βιολιά στο ”The Way We Used To Be”.
Να υποθέσω ότι οι δύο διασκευές σας σε κομμάτια του Eddie Cochran και του Gene Vincent που συμπεριλαμβάνονται στον δίσκο είναι από τα αγαπημένα σας τραγούδια. Αν θέλατε να σταθείτε σε κάποια ακόμα κομμάτια ποια θα ήταν αυτά?
Ο Gene Vincent και ο Eddie Cochran είναι δύο από τις μεγαλύτερες και πιο αγαπημένες μας φυσιογνωμίες στον χώρο και δεν είναι τυχαίο που επιλέξαμε ένα κομμάτι από τον καθένα. Από εκεί και πέρα όμως θα ήταν αδύνατο να σταθούμε σε κάποια μόνο κομμάτια καθώς υπάρχει πραγματικά μεγάλη πληθώρα τραγουδιών από αυτό το είδος (γρήγορα και μπαλάντες) που θα θέλαμε να ερμηνεύσουμε αλλά και να ηχογραφήσουμε. Αν αναφέρουμε κάποια θα αδικήσουμε κάποια άλλα που αγαπάμε εξίσου και δεν υπάρχει λόγος.
Τα τραγούδια σας ακούγονται αρκετά και στο εξωτερικό και σε αυτό έχει συμβάλει προφανώς και η δισκογραφική σας εταιρία. Θεωρείται ότι το έδαφος είναι πιο πρόσφορο εκεί παρά στη χώρα μας?
Ασφαλώς και είναι. Στο εξωτερικό υπάρχει άλλη παιδεία όσον αφορά το συγκεκριμένο είδος. Ο κόσμος εκεί ξέρει τι είναι το Rock & Roll , και τι το Rockabilly (εδώ οι περισσότεροι αγνοούν ότι υπάρχει καν τέτοιο μουσικό είδος) και ξέρουν τι περιμένουν να ακούσουν. Γνωρίζουν πώς να χορέψουν και τους αρέσει, το αγαπάνε. Για αυτό ίσως οι περισσότερες πωλήσεις μας έχουν γίνει στο εξωτερικό. Εδώ ακόμη νομίζουν ότι το Be Bop A Lula το τραγουδάει ο Elvis (ενώ είναι τραγούδι του Gene Vincent). Είμαστε χρόνια πίσω…Εκεί το Rockabilly είναι κουλτούρα και τρόπος ζωής και το αποδέχονται όλοι είτε ακούν είτε όχι. Εδώ θεωρούμαστε γραφικοί και όλοι μας κοιτάζουν περίεργα.
Παρ’ όλα αυτά και στην Ελλάδα υπάρχει κόσμος που του αρέσει αυτό που ακούει και περνάει καλά, και εν τέλει αυτό έχει σημασία. Δεν μας ενδιαφέρει να είναι γνώστες αλλά να περνάνε καλά – σίγουρα όμως το πράγμα δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να προχωρήσει όσο στο εξωτερικό γιατί δεν υπάρχει το μουσικό υπόβαθρο για κάτι τέτοιο.
Το να έχει ένα rock ‘n n’ rοll γκρουπ στοιχεία από country, doo wop και Rhythm ‘n’ Blues ασφαλώς δεν αποτελεί είδηση. Πόσο σας έχουν επηρεάσει και εσάς αυτά τα μουσικά είδη?
Πάρα πολύ γιατί θέλοντας και μη τα βρίσκεις αυτά τα είδη μέσα στο Rock & Roll. Τα παιξίματα στην κιθάρα ας πούμε από την Country ή τα Rhythm ‘n’ Blues μπορεί να φανούν σε κάποια κομμάτια και καλλιτέχνες όπως ο B.B. King, o Muddy Waters , ο Hank Williams και o Johnny Cash κάθε άλλο παρά άγνωστοι μας είναι.
Τα Doo Wop βέβαια είναι μια άλλη ιστορία καθώς αυτά αποτελούν από μόνα τους ένα είδος άρρηκτα συνδεδεμένο με τα ‘50s και έχουμε (ειδικά ο Μάνος και ο Αντριάνος) παθολογική αδυναμία σε αυτό το είδος και σε καλλιτέχνες όπως οι Dion & The Belmonts, Crests, Skyliners, Flamingos, Platters, The Jets και πολλούς άλλους και αυτό φαίνεται άλλωστε σε κάποια κομμάτια του album μας.
Επειδή είστε από τη Θες/νίκη νομίζω ότι είστε οι πλέον αρμόδιοι για να μας πείτε πως βλέπετε την εκεί τη rock ‘n n’ rοll σκηνή
Στην Θεσσαλονίκη υπάρχει έντονη σκηνή στο Rock ‘n’ Roll γενικότερα. Πολλές μπάντες , αρκετός κόσμος που ακολουθεί και πολλά happenings ενώ νέες μπάντες συνεχίζουν να εμφανίζονται και αυτό είναι σίγουρα ότι καλύτερο καθώς βοηθάει την σκηνή να μεγαλώσει και κάνει τον κόσμο να καταλάβει ότι κάτι γίνεται εδώ πέρα. Βέβαια οι μπάντες που παίζουν το συγκεκριμένο είδος που παίζουμε εμείς είναι ελάχιστες αλλά υπάρχουν και αυξάνονται.
Δύο φορές που κατεβήκατε στο Blue Fox στην Αθήνα δημιουργήθηκε το αδιαχώρητο. Να φανταστούμε ότι η ανταπόκριση του κοινού είναι ανάλογη σε όλες σας τις εμφανίσεις ?
Αυτό που έγινε όταν παίξαμε στην Αθήνα δεν έχει ξαναγίνει κάπου αλλού και θέλουμε να ευχαριστήσουμε πραγματικά τον κόσμο για την αγάπη και την αφοσίωση που μας έχει δείξει. Σίγουρα όμως και στην Θεσσαλονίκη όποτε παίζουμε γίνεται ένα μεγάλο πάρτυ ο κόσμος έρχεται και συνεχώς πολλαπλασιάζεται ενώ τεράστια ήταν η ανταπόκριση του κόσμου (έγινε το αδιαχώρητο) στο ειδικό αφιέρωμα που είχαμε ετοιμάσει στον Elvis Presley στην Θες/νικη , ένα project που δυστυχώς δεν κατέβηκε ακόμη στην Αθήνα αλλά ίσως φέτος τον χειμώνα να γίνει και αυτό.
Υπάρχουν κάποιες ιδιαίτερες στιγμές από τις συναυλίες μαζί με άλλους καλλιτέχνες σας που ξεχωρίζετε?
Όταν παίξαμε στο τριήμερο φεστιβάλ White Boppin’ Tower 4 σε Θες/νικη , Αθήνα και Λάρισα ,και παίξαμε ως Customs 2 μέλη από εμάς με 2 μέλη των Bullets και 2 ακόμη άτομα ήταν σίγουρα τρομερή εμπειρία ειδικά στο τέλος όταν κάναμε εναλλάξ φωνητικά στο Runaround Sue του Dion, ο Μάνος (Breathless) με τον Shokin’ Steve (Bullets).
Τέλος και αφού σας ευχαριστήσω θερμά θα ήθελα να μου πείτε τα σχέδια σας για το άμεσο μέλλον
Στο άμεσο μέλλον υπάρχουν προγραμματισμένες διάφορες συναυλίες σε διάφορα μέρη της Ελλάδος μέσα στο καλοκαίρι ενώ αρχίζουμε σιγά –σιγά να δουλεύουμε και τα κομμάτια για το δεύτερο album μας. Και ‘μεις ευχαριστούμε.