Arch Enemy, InsIDeaD
20/01/2012, Gagarin 205

 

Σχεδόν πέρυσι τέτοια εποχή ανακοινώθηκε η 3η (+1 άμα δεν ακυρωνόταν εκείνο το βροχερό Rockwave) επίσκεψη των Arch Enemy για την προώθηση του, κατ’ εμέ, αχρείαστου δίσκου “Khaos Legions”. Υπερβολική γκλαμουριά, κιτσαρία, μελωδία και αυτό που δυστυχώς είναι πλέον ξεκάθαρο, τα τραγούδια -είμαι ο Ammott, κάνω την signature κιθάρα μου να κλαίει- του τελευταίου δίσκου δεν είναι ούτε για τον κάδο. Shift+Del απευθείας (thnx mamie). Και όμως το Gagarin ήταν ικανοποιητικά γεμάτο. Κόσμος παθιασμένος, μεγαλύτεροι στην γαλαρία, νεανίες στα του pit τα μέρη. Το πρόγραμμα της συναυλίας τηρήθηκε και το βράδυ με βρήκε 11 ακριβώς να πίνω το χορηγό “Τέρας” να ξεδιψάσω και να ανακτήσω τις δυνάμεις μου. Γιατί; Γιατί οι Arch Enemy μετράνε! Πως; Παίζοντας ευτυχώς μόνο 4 τραγούδια του “Khaos Legions”.

From the top…

InsIDead, μία ελληνική μπάντα που με την μουσική της, τον επαγγελματισμό και την τεχνική της στηρίζει απόλυτα τον εγωισμό της. Έχοντας παίξει support σε μεγάλες μπάντες του χώρου, στο Wacken αλλά και με τον πρώτο τους δίσκο “Elecdead” να κυκλοφορεί από την Massacre Records, κοιτούν στην καταξίωση και μόνο.
 

Ο ήχος δεν ήταν ο καλύτερος, το μπάσο του Νίκου (τουλάχιστον στα πίσω μέρη) να καλύπτει τα περισσότερα πέρα από τα ηχογραφημένα καθαρά φωνητικά. Φωνητικά που με τα live βρώμικα του Γιώργου το γλυκό έδενε και η μπάντα έβγαζε απόλυτο δέσιμο. Ο κόσμος γούσταρε και το Wall of Death πέτυχε για άλλη μια φορά. Πάρε Mastodon και λίγο Pantera στο τέλος έτσι να για να μη ξεχνάμε τις επιρροές μας.

Όπως ανέφερα προηγουμένως 9 και μισή ακριβώς ήρθε..η πρώτη ξενέρα ακούγοντας “..they rise like a phoenix a godless entity…” με φωνή από Unreal Tournament “¨HEADSHOT”. Ας το αφήσουμε στην άκρη όμως μιας και live όλα ακούγονται διαφορετικά.
H Angela αλά Halford, τα αδέρφια Ammott, το ρομπότ ο Erlandsson και το θηρίο D’Angelo φέραν τις μαύρες τους σημαίες και με πεντακάθαρο ήχο μάτωσαν αυτιά.
Μετά από ερώτηση θεατή μάθαμε ότι ο μόνος που έπαιζε να γδυθεί ήταν το ομορφόπαιδο ο D’Angelo και όχι η ξανθιά οπτασία. Shit.. Ας αρκεστούμε στο κλωτσομπουνίδι που ακολούθησε μετά τα “Yesterday is Dead and Gone” και “Revolution Begins”.
“Ravenous”. Αυτά είναι…Iron -Death Metal- Maiden. Το groove-άτο“Enemy Within” καπάκια και παπούτσια να πετάνε στον αέρα. Και; Περιμένατε μπαλάντες, σόλο και μελωδίες; Άραξε λίγο, πάρε ένα “My Apocalypse” γιατί δεν σε είδα να σπας τον λαιμό σου πριν.
 

Για τους τράγους το “Bloodstained Cross” με το ωραίο μελωδικό πέρασμα του και η μόνη στιγμή του “Khaos Legions” που μου έχει μείνει. Το “Doomsday Machine” είναι ο αγαπημένος μου δίσκος, top στιγμή της Angela και γενικά του συγκροτήματος. So, “Taking Back My Soul” και χαλαρά το μέρος με το περισσότερο feeling στο live. Ασχολίαστο το “Under Black Flags We March” που ξεχάστηκε με το που εισήγαγε το “Dead Eyes See No Future” η κυρα-Gossow.
Χαλαρές η στιγμές σε “Burning Angels” και “No Gods, No Masters”.

Πάμε στα hits? “Dead Bury Their Dead”, “We Will Rise” και “Nemesis”. Περιγραφή κατάστασης τριών τραγουδιών σε μία φράση; Σπασμωδικό και παλιομοδίτικο ξύλο.

Τα solos των αδερφών Ammott και το drums solo θα μπορούσαν να λείπουν ή τουλάχιστον να μην είναι τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια τόσα χρόνια.

We were all, Pure Fucking Metal!

 
Συγχαρητήρια και άπειρα ευχαριστώ στον Dim Argio για τις φωτογραφιες.

Arch Emeny setlist:
—
Yesterday is Dead and Gone
Revolution Begins
Ravenous
Enemy Within
My Apocalypse
Bloodstained Cross
Taking Back My Soul
Drum Solo
Under Black Flags We March
Dead Eyes See No Future
Guitar Solo
(Daniel and Michael)
Burning Angel
No Gods, No Masters
Dead Bury Their Dead
We Will Rise
—
Encore:
Snow Bound
Nemesis
Fields of Desolation

Νίκος Σουλαντίκας

 

Arch Enemy Ανταπόκριση 2

Όταν με την είσοδο στο χώρο του Gagarin άκουγα χειροκροτήματα και αρκετές θερμές αντιδράσεις ενώ στη σκηνή βρισκόταν το support σχήμα έχοντας μόλις τελειώσει το εναρκτήριο κομμάτι του σετ του, δεν θα μπορούσα να περιμένω καλύτερους οιωνούς για ένα όμορφο metal live. Ο χώρος δεν ήταν γεμάτος  πάραυτα: 600 με 700 άτομα πρέπει να είχαν παραβρεθεί – ρόλο σε αυτό έπαιξε σίγουρα η τιμή του εισιτηρίου (30€), που σε άλλες εποχές θα έμοιαζε απλώς ανεκτή για μια συναυλία συγκροτήματος αντίστοιχου βεληνεκούς στον ίδιο χώρο, αλλά η οικονομική κατάσταση αυτή τη στιγμή την καθιστά ως και αποτρεπτική για μια μεγάλη μερίδα οπαδών. Οι οποίοι οπαδοί, μεταξύ των οποίων και αρκετές γυναίκες – αναμενόμενο ελέω Angela Gossow – στην πλειοψηφία τους δεν πρέπει να ξεπερνούσαν τα λυκειακά χρόνια και με έκαναν να αισθάνομαι παππούς (ένας φίλος σχολίασε πως το ότι πήγα σε συναυλία με τέτοια σύνθεση κοινού θα πρέπει να με ανησυχεί, αλλά ευτυχώς πιστεύω ακόμη στο δόγμα «if it’s too loud, you’re too old» οπότε μεταθέτω τα υπαρξιακά μου για μεταγενέστερες εποχές). Ας γράψω όμως και μια κουβέντα ακόμη και για τους Insidead, οι οποίοι ως καλοί μαθητές των Machine Head έδωσαν ένα δυνατό show με πολύ καλό ήχο.

Στα υπέρ τους καταλογίζεται ότι ήξεραν πώς να πατήσουν επάνω στη σκηνή χωρίς να τους καταπιεί, επέδειξαν αυτοπεποίθηση (ίσως ένα κλικ παραπάνω από όσο έπρεπε) που προέρχεται σαφώς από τις εμπειρίες τους στον ίδιο χώρο αλλά και σε φεστιβάλ (εγχώρια και εξωτερικού – τους διαχειρίζεται η Massacre, πληροφοριακά) και φυσικά συνεργάζονταν πολύ καλά μεταξύ τους. Αν και οι συνθέσεις τους προσωπικά δεν μου έδωσαν κάτι ιδιαίτερο, η δυναμική που είχαν στο κοινό με εξέπληξε θετικά – όπως και το πετυχημένο wall of death που στήθηκε με προτροπή του τραγουδιστή. Η διασκευή στο Blood And Thunder των Mastodon, με τελείωμα από το Domination των Pantera, έκλεισε το σετ τους με τα δέοντα χειροκροτήματα και έναν ενθουσιασμό που είχε βάση, αν και φανερά υπέρμετρος ένεκα του μικρού ηλικιακού μέσου όρου.
 

Η ακριβής τήρηση του ανακοινωθέντος χρονοδιαγράμματος ήταν το δυνατό σημείο της διοργάνωσης της συναυλίας, έτσι η αναμονή μεταξύ των δύο συγκροτημάτων δεν ήταν τόσο μεγάλη ώστε να κουράσει το κοινό που αδημονούσε πλέον για τους headliners. Δισκογραφικά, οι Arch Enemy πλέον αρκούνται στη διατήρηση των κεκτημένων, προσπαθώντας να γράψουν τραγούδια με «εμπορική» απήχηση κατά βάση, με συνταγή που κατά τα φαινόμενα έχει επιτυχία. Στην εμπορική τους απήχηση έχει βέβαια παίξει τεράστιο ρόλο η παρουσία της Angela Gossow στην μπάντα. Αυτά περίμενα να δω στο live τους: κατά πόσο όλη αυτή η εικόνα που παρουσιάζουν στους δίσκους και το hype που έχει δημιουργηθεί όλα αυτά τα χρόνια γύρω από την παρέα του Michael Amott έχει πρακτικό αντίκρισμα στο συναυλιακό σανίδι. Και όντως, για αυτό που πρεσβεύουν ήταν εξαιρετικοί.
 

Ο κόσμος είχε συγκεντρωθεί σχεδόν αποκλειστικά στα μπροστινά διαζώματα και ήταν πλήρως με το μέρος τους, ο ήχος τους ήταν δυνατός και καθαρός, και το σετλίστ αποτελούταν κατά βάση από τα hits του συγκροτήματος (βέβαια ούτε λόγος για υλικό από τα πρώτα άλμπουμ της εποχής Liiva). Η μπάντα επέδειξε επαγγελματισμό στα εκτελεστικά της καθήκοντα, όχι απαραίτητα ψυχρό, αλλά ήταν φανερό πως είχαν έρθει για να παίξουν άλλη μία συναυλία στην περιοδεία. Την εντύπωση αυτή άμβλυνε η ενθουσιώδης παρουσία του κόσμου, που τραγουδούσε σε όλη τη συναυλία, έκανε αρκετή φασαρία, συμμετείχε ενεργά γενικώς και αποθέωνε κυρίως τον μεγάλο αδερφό Amott και την Gossow. Για την Angela είχα ακούσει μετριοπαθείς κριτικές από το προηγούμενο live των Arch Enemy στην Ελλάδα, αλλά φέτος η Γερμανίδα ήταν σε εξαιρετική φόρμα, έτσι της συγχωρείται και η ελαφρά υποβοήθηση σε κάποια delay της φωνής της. Μικρή το δέμας αλλά πληθωρική σε attitude, η Angela εμφανίστηκε στη σκηνή μέσα στα δερμάτινα, αλλά σύντομα απαλλάχτηκε από το σακάκι της προς τέρψη των αντρών θεατών, δείχνοντας παράλληλα πόσο θηλυκή μπορεί να δείχνει μία όμορφη, κατά τα άλλα, ξανθιά παρουσία, ακόμη κι αν εκτοξεύει growls που μπορούν να ταρακουνήσουν το ψυχικό σθένος των σκληρότερων καρυδιών. Αποδείχθηκε και ετοιμόλογη, όταν σε προτροπή οπαδού (στα ελληνικά) να βγάλει και τα υπόλοιπα ρούχα, αποκρίθηκε σαν να είχε πιάσει με τις κεραίες της το περιεχόμενο της φράσης του, λέγοντας πως αν έπρεπε να γδυθεί κάποιος, αυτός θα έπρεπε να είναι ο (τερατώδης) Sharlee D’ Angelo…

Η ροή του live συνεχίστηκε ομαλά χωρίς κοιλιά, με κομμάτια όπως τα Ravenous, My Apocalypse, Taking Back My Soul και Dead Eyes See No Future να αποδίδονται πιστά στις στουντιακές τους εκτελέσεις και να ξεχωρίζουν από το σύνολο. Αν και η συναυλία είχε ένα drum solo και ένα διπλό κιθαριστικό σόλο, δεν κούρασαν ούτε από πλευράς διάρκειας ούτε από πλευράς φλυαρίας – μάλιστα το σόλο του Michael Amott ήταν ιδιαίτερα αισθαντικό με έντονες τις γνωστές επιρροές από Michael Schenker. Λίγη ώρα μετά, οι Σουηδοί έπρεπε να μας αφήσουν για λίγο υπό τους ήχους του We Will Rise, ενός από τα πλέον αγαπημένα τραγούδια της δισκογραφίας τους, και το μισογεμάτο Gagarin χοροπηδούσε ρυθμικά μαζί με την Angela. Για encore, το οποίο ζητήθηκε με αξιοσημείωτο σθένος, μας επιφύλαξαν το Nemesis, που αν και δεν είναι το σπουδαιότερο hit τους, έκανε αξιόλογο γκελ στον κόσμο. Με συνολική διάρκεια μιάμιση ώρα και την προαναφερθείσα πολύ καλή απόδοση, το live των Arch Enemy προσέφερε ό,τι ζητούσαν οι φίλοι τους και θα πρέπει να τους ικανοποίησε πλήρως, ενώ και εκείνοι που μπορεί να βρέθηκαν στο Gagarin χωρίς να τρέφουν ιδιαίτερες προσδοκίες θα πέρασαν μία ευχάριστη βραδιά .
 
Μιχάλης Κουρής