Φωτογραφία Σοφία Κούλη
Μετά τη μεγάλη επιτυχία που γνώρισε στο ΒΕΤΟΝ7 το αριστούργημα του August Strindberg, ”Ο ΠΕΛΕΚΑΝΟΣ” μεταφέρθηκε από την Τρίτη 18 Φεβρουαρίου στο Από Μηχανής Θέατρο. Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση.
“Ο Πελεκάνος” είναι το τελευταίο από τα τέσσερα έργα δωματίου που έγραψε ο Strindberg το 1907 για το προσωπικό του θέατρο στην Στοκχόλμη. Ένα σκληρό οικογενειακό δράμα που διαπραγματεύεται το πορτραίτο μιας Μάνας, το οποίο ο συγγραφέας παραλληλίζει ειρωνικά με τον Πελεκάνο που ταΐζει τα παιδιά του με το ίδιο του το αίμα εν αντίθεση με εκείνη που τους στερεί τα βασικά αγαθά όμοια με μία γυναίκα-βαμπίρ που αρπάζει από αυτά κάθε στιγμή ευτυχίας. Στην σκηνοθετική μου πρόταση χρησιμοποίησα έντονα εξπρεσιονιστικά στοιχεία θέλοντας να τονίσω την έντονη επιρροή που είχε ο συγγραφέας από τον πνευματισμό και τον μυστικισμό για μακρά περίοδο της ζωής του πριν επανέλθει στην θεατρική συγγραφή με αυτά τα τέσσερα έργα δωματίου. Προσπάθησα μέσα από την κίνηση να εικονοποιήσω την ψυχοσύνθεση των ηρώων και να εκτονώσω έτσι την καταπιεσμένη τους ύπαρξη. Ο λόγος και η κίνηση λειτουργούν αντιστικτικά προσφέροντας στον θεατή, με έναν κινηματογραφικό και σύγχρονο τρόπο,ένα κλασσικό κείμενο.
Όπως φαίνεται στο έργο η πραγματικότητα που βιώνουμε στην παιδική μας ηλικία παίζει καταλυτικό ρόλο στην ψυχοσύνθεση και στην εξέλιξη μας. Πώς κατά τη γνώμη σας ένα παιδί με δύσκολα και τραυματικά βιώματα μπορεί να τα ξεπεράσει;
Ξέρετε,οι άνθρωποι πολλές φορές αδυνατούμε να αντιμετωπίσουμε τα φαντάσματα του παρελθόντος και τα παιδικά τραυματικά βιώματα αφού τις περισσότερες φορές αυτές τις εμπειρίες που ίσως μας στιγμάτισαν πραγματικά τις απωθούμε. Οι εμπειρίες αυτές αποτελούν μέρος του υποσυνειδήτου μας και εμείς καλούμαστε να αναμετρηθούμε με αυτές στην καθημερινή μας ζωή. Είναι γνωστό ότι τα παιδιά έχουν συχνά έντονο το αίσθημα του φόβου και της ενοχής και ότι τα χρόνια της παιδικής ηλικίας είναι τα σημαντικότερα για την διαμόρφωση της προσωπικότητας του ανθρώπου. Πολλές φορές τα άσχημα βιώματα μας τραυματίζουν ψυχικά με αποτέλεσμα να τα κουβαλάμε ακόμα και στην ενήλικη ζωή. Τίποτα όμως δεν διορθώνεται αν δεν έχουμε το θάρρος να έρθουμε αντιμέτωποι με τα παιδικά μας τραύματα διότι αφήνοντας τα στο πίσω μέρος του μυαλού μας το μόνο που καταφέρνουμε είναι να διαιωνίζουμε τα προβλήματα που μας προκαλούν. Για να το ξεπεράσει κανείς αυτό θα πρέπει να αποδεχτεί πρώτα απ όλα το τραυματικό γεγονός, να το αναγνωρίσει, να το εκλογικεύσει και να το βγάλει από μέσα του με την βοήθεια κάποιου ειδικού εφόσον αυτό κρίνεται αναγκαίο. Αυτή πιστεύω ότι είναι μια καλή αρχή!
Tί αντιπροσωπεύει για εσάς ο χορός?
Από μικρή ανακάλυψα την κλίση μου στο χορό και στην κίνηση. Θα μπορούσα να πω ότι ο χορός είναι το κάρμα μου. Ο χορός είναι η τέχνη όπου η γλώσσα της είναι το ίδιο το σώμα. Διαμέσου αυτού, ο χορευτής εκφράζει ιδέες, σκέψεις, προβληματισμούς,και συναισθήματα με σκοπό να συγκινήσει τον θεατή και να ενεργοποιήσει τον αόρατο συγκινησιακό του κόσμο. Στην τέχνη του χορού το σώμα ξεπερνά πολλές φορές τα ανθρώπινα όρια και γίνεται θεραπευτικά αρωγός του ψυχικού μας κόσμου. Παράλληλα, η δυναμική του επικεντρώνεται περισσότερο στο ένστικτο παρά στην εκλογίκευση του θέματος που καταπιάνεται και αυτή του η ιδιότητα απελευθερώνει την σκέψη.
Ξεχωρίζετε κάποιες στιγμές σαν ορόσημο στην καριέρα σας?
Θεωρώ ότι είμαι πολύ τυχερή γιατί συνεργάστηκα με σημαντικούς δημιουργούς και συμμετείχα σε επιτυχημένες και βραβευμένες παραστάσεις όπως επίσης και σε μεγάλες διοργανώσεις. Μου είναι δύσκολο να ξεχωρίσω κάποιες απ’ αυτές γιατί όλες συνέβαλαν στην καλλιτεχνική μου πορεία. Παρ΄ όλα αυτά, αν πρέπει να αναφερθώ σε κάποιες από αυτές σαν ορόσημο θα επιλέξω τις παρακάτω.
-Skriker 2000. Σε σκηνοθεσία του Αντώνη Καλογρίδη με πρωταγωνίστριες την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, την Πέγκυ Τρικαλιώτη, και την Νατάσσα Καλογρίδη, ένα σκοτεινό ‘παραμύθι της Κάρυλ Τσέρτσιλ που ανέβηκε στο θέατρο ”Πόρτα” την θεατρική σαιζόν (2000-2001).
-Τρελή Ευτυχία 2002. Χορογραφία και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ρήγου με το χοροθέατρο ”Οκτάνα”,μια παράσταση με θέμα την κακοποίηση στην παιδική ηλικία που ανέβηκε στο θέατρο ”Θησείο”. Η παράσταση αυτή κέρδισε το κρατικό βραβείο χορογραφίας και παρουσιάστηκε στην Γερμανία και την Πολωνία σε διεθνή φεστιβάλ.
-Τελετές Έναρξης και Λήξης ”Ολυμπιακών Αγώνων” 2004 σε σκηνοθεσία Δημήτρη Παπαιωάννου και χορογραφία Αγγελικής Στελλάτου.
-Nightmares 2003.Η βραβευμένη ”φιλμ νουάρ” ταινία χορού από το φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης σε συμπαραγωγή με το Χοροθέατρο Λυδία Λίθος δικής μου χορογραφίας. Συμμετοχή σε διεθνή φεστιβάλ video dance (new york, los angeles, buenos aires, napples, oxford, cyprus).
-Miss Julie 2007.Παραγωγή του Χοροθεάτρου Λυδία Λίθος. Επιχορηγούμενη παράσταση από το Υπουργείο Πολιτισμού. Μια χοροθεατρική απόδοση του ομώνυμου έργου του August Strindberg υπό την αιγίδα της Σουηδικής Πρεσβείας.
-Chair’s Τragedy 2007. Παραγωγή του Χοροθεάτρου Λυδία Λίθος. Συμμετοχή στο φεστιβάλ σύγχρονου χορού στην Αλμάντα της Πορτογαλίας και στην πλατφόρμα σύγχρονου χορού στο Μέγαρο Μουσικής. Ένα δραματικό σόλο που ερμήνευσε η Σίλια Καρφοπούλου με θέμα την απώλεια.
Η σκηνοθεσία πότε προέκυψε?
Θεωρώ ότι η σκηνοθεσία και η χορογραφία είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. ”Ο Πελεκάνος” είναι η δεύτερη κατά σειρά σκηνοθετική μου δουλειά στο θέατρο μετά από την ”Ισόβια Ξανθιά” στον πολυχώρο Art House το 2009 (μια pop μουσική κωμωδία με εννιά ηθοποιούς). Επίσης, έχω σκηνοθετήσει παιδικές παραστάσεις και διάφορα events για διαφημιστικές εταιρείες όπως Le Spot, TNT, Stefi Production κ.α.
Έχετε επίσης σημαντικές παρουσίες σε Ταινίες και Ντοκιμαντέρ,όπως ”Το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι”. Ποιες είναι οι εμπειρίες που αποκομίσατε από αυτό το χώρο?
Η εμπειρία μου σε μια τόσο μεγάλη χολιγουντιανή παραγωγή όπως αυτή στο ”Μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι” είναι παρόμοια με την συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς αγώνες το 2004. Ταυτίζω αυτές τις δύο τεράστιες παραγωγές διότι και στις δύο περιπτώσεις επιστρατεύτηκε ένας μεγάλος αριθμός καταξιωμένων συντελεστών,που φυσικά ανέβασε το κόστος στο ύψος, προκειμένου να επιτευχθεί ένα πολύ υψηλού επιπέδου αποτέλεσμα.
Συνειδητοποίησα μέσα από αυτές τις δύο εμπειρίες ότι χρειάζεσαι εκτός από την έμπνευση και την σκληρή δουλειά καταμερισμός εξειδικευμένης εργασίας από αντίστοιχους συντελεστές.
Η τέχνη μπορεί ακόμα να ορθώσει το ανάστημα της σε δύσκολους καιρούς?
Η τέχνη ακόμα και σε καιρούς πολέμου όρθωνε το ανάστημα της. Το πνευματικό έργο που προσφέρει η Τέχνη είναι μία υγιής διέξοδος που εκφράζει τους προβληματισμούς, τις αγωνίες, ψυχαγωγεί, προτρέπει και εξευγενίζει τον άνθρωπο. Η τέχνη έχει το χρέος να ορθώνει το ανάστημα της σε δύσκολους καιρούς. Ας μην ξεχνάμε ότι για αυτό το λόγο υπάρχει δηλαδή για να δίνει λύσεις εκεί που δεν μπορεί να δώσει η πραγματική ζωή.
Έχετε κάποια σχέδια για το άμεσο μέλλον?
-”Ο Πελεκάνος” θα συνεχίσει τις παραστάσεις του στο ”Από Μηχανής Θέατρο” κάθε Τρίτη στις 19:00 και Τετάρτη στις 21:30 και στην συνέχεια θα μεταφερθεί στο ”Αριστοτέλειον” θέατρο στην Θεσσαλονίκη για δέκα ακόμα παραστάσεις απo τις 28 Μαϊου μέχρι τις 8 Ιουνίου. Επίσης η χορευτική μου παράσταση ”Οι Τρεις Σωματοφύλακες” μία συμπαραγωγή του Χοροθεάτρου Λυδία Λίθος και της Torus Knot Dance Company που ανέβηκε πέρυσι το καλοκαίρι και συμμετείχε σε φεστιβάλ χορού ανά την Ελλάδα (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Σύρο, Χανιά) επιλέχθηκε και θα παρουσιαστεί την 1η Αυγούστου στο proART φεστιβάλ στην Πράγα. Στην επόμενη θεατρική σαιζόν ετοιμάζομαι να σκηνοθετήσω δύο θεατρικά έργα και μια χορευτική παράσταση.
Ευχαριστώ θερμάγια τη συνέντευξη που μας παραχωρήσατε
Τζανιδάκης Κων/νος
