Πότε αποφασίσατε ότι θα θέλατε να ασχοληθείτε επαγγελματικά με το θέατρο?
Είχα την τύχη , οι δικοί μου να το αγαπούν. Μου προσέφεραν ευρύτερη παιδεία και μόρφωση και σε αυτήν ήταν αναπόσπαστο μέρος και το θέατρο. Στα δέκα μου είχα πάει ήδη στο Τέχνης, στο Ηρώδειο, στην Καρέζη, στη Βουγιουκλάκη ,στο Μυράτ με τη Ζουμπουλάκη και είχα αποφασίσει ότι αυτό το «όλον» με αφορούσε. Τότε δε μπορούσα να το προσδιορίσω ή να το ορίσω με ακρίβεια αλλά ήταν ένας κόσμος που με συνέπαιρνε. ΄Οπως νοιώθουν οι περισσότεροι με το τσίρκο. Η δική μου μαγεία ήταν η σκηνική δύναμη. Όλο αυτό που σχηματοποιείτο μπροστά μου, και που με ταξίδευε. Την τελική απόφαση την πήρα όταν καλοκαίρι λίγο μετά την μεταπολίτευση, βλέπω τον Κώστα Καρρά να τραγουδάνε στο θέατρο μαζί με το Βαγγέλη Σειληνό πάνω σε δυο μηχανές, το αγαπημένο μου τραγούδι . Το «Ζητάς» / Viens Viens/ της Μαριάνανς Τόλη. Κι είπα αυτό μια μέρα θα το κάνω και γω! Τη μεθεπομένη το έγραψα σε έκθεση στο σχολείο με θέμα τι θα γίνετε όταν μεγαλώσετε. Και είπα θα ασχοληθώ με το θέατρο! Δεν είπα ηθοποιός, είπα θα ασχοληθώ με το θέατρο κι αυτό δηλώνει τη μεταγενέστερη τοποθέτηση μου με τα πράγματα. Ο θεός κι ο χρόνος τα έφερε έτσι που ο Βαγγέλης Σειληνός ,με έχρισε πρωταγωνιστή στα 22 στο περίφημο Cabaret Story, την πιο ολοκληρωμένη προσπάθεια musical, που έγινε από έλληνες συντελεστές. Με τη Μαριάννα Τόλη, δουλεύω δεκαπέντε συναπτά χρόνια. Κάνοντας musical και πρόζα, από το Μέγαρο Μουσικής ως το Ράδιο Σίτυ Θεσαλονίκης και το Εθνικό Θέατρο, και τέλος το «Ζητάς» το τραγούδησα στο μιούζικαλ «Πρόβα». Μόνο με τον Καρρά δεν πρόλαβα να συνεργαστώ. Αυτό εν δυνάμει δηλώνει , ότι πετυχαίνουμε ότι στοχεύσουμε και ότι με παιδική αφέλεια αναζητήσουμε.
Το “Καβάφης επέστρεφε” είναι ασφαλώς μία πολύ ιδιαίτερη παράσταση. Θα θέλατε να μας πείτε με ποιο τρόπο προσεγγίσατε τον μεγάλο ποιητή?
Με βάση ένα μονόλογο του Ανδρέα Αγγελάκη για τη ζωή του μεγάλου μας ποιητή και με προβληματισμό για το πόσο η ερωτική και κυρίως η σεξουαλική του ταυτότητα επηρέασε το έργο του και πέρασε μέσα σε αυτό, για δέκα χρόνια προσπάθησα στηριγμένος, σε ημερολογιακές καταγραφές , διασταυρωμένες και γραμμένες πληροφορίες, για ιστορικές συναντήσεις που τον καθόρισαν και κυρίως στα γραφτά του να συνθέσω μια βιογραφική καταγραφή όσων τον χαρακτήρισαν και σχηματοποίησαν την μεγάλη αυτή μορφή. Ο τρόπος που προσέγγισε τα ερωτικά του πρωταγωνιστεί , και πως αλλιώς αφού αυτός αντανακλά τόσο καθαρά το έργο του και περνά σε όλα τα ποιήματα του, από τα ψυχολογικά και τα ερωτικά μέχρι τα ιστορικά. Χρόνια επίμονης κι επίπονης μελέτης και συλλογής πληροφοριών πέρα από μένα κι από το Millas και τον Γιώργο Χριστοδούλου, τελευταία, και πρόβες από τον Οκτώβρη, έφεραν ένα τρυφερό και ποιητικό αποτέλεσμα θα έλεγα κι όπως μας λένε οι θεατές , αλλά όπως τόνισε η σπουδαία θεατρολόγος κα Χαρά Μπακονικόλα, «Αυτός είναι ο Καβάφης!»
Οι συντελεστές της παράστασης?
Πρωταγωνιστούν ο Νίκος Βερλέκης κι η Ελευθερία Ρήγου , και μαζί τους η Μαρία Σύρρου, ο Γιάννος Παπαευσταθίου, ο Νίκος Χαλατζίδης , η Έλενα Μιχαλάκη και η Νίκη Γκουντούμη, που συνοδεύει μοναδικά την παράσταση στο πιάνο . Τα σκηνικά και τα κοστούμια φιλοτέχνησε η Δέσποινα Βολίδη, τις χορογραφίες ο Σίμωνας Πάτροκλος, τη μουσική συνέθεσε ο Σάκης Τσιλίκης , σύμβουλος / πάντα / η Μαριάννα Τόλη , το βιβλίο πρόγραμμα μας έφτιαξε ο αγαπημένος Γιάννης Σολδάτος από τις εκδόσεις Αιγόκερως,και τη σκηνοθεσία, τους φωτισμούς και την οργάνωση παραγωγής εγώ.
Στα “Οργισμένα Νιάτα” συνεργάζεστε και πάλι με την Μαριάνα Τόλη. Δύο λόγια για το έργο?
Αυτή η συνεργασία είναι ευλογία. Δε μπορώ να φανταστώ παράσταση δική μου, χωρίς τη βοήθεια της Μαριάνας και από ότι έλεγε κι αυτή , ούτε δική της χωρίς την παρουσία μου. Πολλές φορές οι ρόλοι εναλλάσσονται με ευκολία. Αυτή σκηνοθετεί εγώ παίζω και τούμπαλιν, όπως συμβαίνει στα μικρά παιδιά που αλλάζουν ρόλους. Γιατί με τη Μαριάννα έχουμε συνευρεθεί σαν άνθρωποι , έχουμε αποδεχτεί ο ένας τον άλλο και έχουμε συν χωρέσει ό ένας τον άλλο. Έχουμε επιτρέψει ο ένας στον άλλο να υπάρξει δίπλα του! Δώρο ζωής. Τα «Οργισμένα Νιάτα» είναι ένα hit παγκόσμιο, που παίζεται και ξαναπαίζεται παντού κάνοντας μόνο επιτυχία, γιατί θίγει δύο πολύ σημαντικά θέματα. Τα αδιέξοδα στις ανθρώπινες σχέσεις και την προσπάθεια του ανθρώπου να συνυπάρξει, να ερωτευτεί , να αγαπήσει, προσπαθώντας να υπερνικήσει τα εμπόδια που του φέρνει το ίδιο το εγώ του και ακόμα τον οικονομικό μαρασμό σε περιόδους κρίσης και πως αυτός καθορίζει τον εγκλεισμό μας και την αδυναμία να επικοινωνήσουμε.
Υπάρχουν κάποιες στιγμές στη καριέρα σας που ξεχωρίζετε?
Πολλές. Οι «Ικέτιδες» με την Ασπασία Παπαθανασίου σε σκηνοθεσία Σταύρου Ντουφεξή στα Επιδαύρεια. Οι «Ευμενίδες» με την Άννα Συνοδινού στα Επιδαύρεια και πάλι , όπου μοιραστήκαμε τον ίδιο ρόλο , αυτόν της θεάς Αθηνάς, εγώ στα Αρχαία ελληνικά εκείνη στα Νέα, η «Ευρυδίκη» του Ανούιγ σε σκηνοθεσία Γιώργου Μπέλλου, που έπαιξα τον τον Ορφέα, Ο Κούκροβτις στο «Ξαφνικά πέρισυ το καλοκαίρι» του Ουίλιαμς που έπαιξα δίπλα στη Μαίρη Βιδάλη , η θεατροποίηση μου στον «Ξένο» του Καμύ , που ανέβασε το Αντιθέατρο κ.α. Από τις δικές μου παραστάσεις θα ξεχωρίσω, τη «Ρωμαική Άνοιξη της Κας Στόουν» του Ουίλιαμς , τη «Δωδέκατη Νύχτα και μισή» musical , πάνω στο έργο του Shakespeare, το «Χόρεψε με ως το τέλος του κόσμου» του Τζο Σώτερ, την «Κωμωδία του Έρωτα» του Ίψεν , ένα άγνωστο musical του , που ανέβασα πρώτος στην Ελλάδα, τα «Βρώμικα Κόλπα» του Folley και τα τρία φετεινά «Οργισμένα Νιάτα» , «Καβάφης Επέστρεφε» και φυσικά το περίφημο και πολυβραβευμένο «Leonardo’s Ring”, που πάλι πρώτος έφερα στην Ελλάδα. Εν γένει τα περισσότερα έργα που επιλέγουν οι Θεατρίνων Θεατές στοχεύον σε μια ιδιαίτερη παραστασιοποίηση, αλλά είναι και έργα που φέρνουμε στην Ελλάδα πρώτοι!
Οι Θεατρίνων Θεατές , που ιδρύσατε εσείς, γιορτάζουν φέτος δέκα χρόνια παρουσίας. Πως ξεκίνησε αλήθεια η ιδέα και κάνοντας ένα μικρό απολογισμό, τι πιστεύετε ότι έχετε πετύχει?
Δέκα χρόνια. Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος δάσκαλος μου έλεγε, Γιώργο αν αντέξεις πέντε χρόνια , θα κρατήσεις πολύ. Πέρασα λοιπόν την πενταετία. Και στον απολογισμό έχω, περισσότερες από δεκαπέντε παραγωγές. Άλλες δέκα συμπαραγωγές και έργα πρωτοεμφανιζόμενα στην Ελλάδα. Κριτικές εγκωμιαστικές, φίλους που μας στηρίζουν δημοσιογράφους και κριτικούς, σταθερά πια. Είκοσι festivals που συμμετείχαμε με επιτυχία, βραβείο καλύτερης παράστασης για το «Τι απέγινε η Νόρα» από την ένωση κριτικών, και για τα «Βρώμικα Κόλπα» από την Unesco. Kαι εν τέλει σταθερό κοινό να μας παρακολουθεί στο δικό μας opocket theater , τo Studio Κυψέλης. Aυτά είναι μόνο η αρχή. Αισιοδοξούμε παρά τις αντιξοότητες για τη συνέχεια.
Σε μία φορτισμένη περίοδο, το θέατρο ορθώνει το ανάστημα του και το κοινό το αγκαλιάζει. Που οφείλεται αυτή η ιδιαίτερη σχέση?
Στην πίστη του ανθρώπου στην αλήθεια. Το θέατρο κουβαλάει αλήθεια ρεαλισμό. Αυτό το «μια και έξω και δεν επαναλαμβάνεται», ούτε κόβεται , ούτε ράβεται, παρασύρει πάντα το θεατή και θα τον παρασύρει γιατί είναι πραγματικά καθοριστικό στη συνείδηση, και καθόλου δήθεν. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο που ο όρος θεατής προέρχεται από το θεώμαι και έχει σχέση με το θείο! Οι άνθρωποι θα εξακολουθήσουν να βλέπουν θέατρο, κινηματογράφο , εικαστικές τέχνες, μουσικές εκδηλώσεις, Γιατί μας βοηθούν να ξεφεύγουμε από τη μοναξιά μας και να γινόμαστε ολοένα καλύτεροι….
Έχετε κάποια σχέδια για το άμεσο μέλλον?
Θέλω να εξακολουθήσω να κάνω θέατρο, να βρω τους ανάλογους πόρους για τα γεωμετρικά έξοδα , που απαιτεί η συντήρηση ενός μόνιμου θεάτρου, να καταφέρω ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να ορίσω μια σταθερή, μόνιμη ομάδα , που να έχουμε κοινούς κώδικες επικοινωνίας, που θα ήμαστε εναρμονισμένοι στο συμπαντικό καλό και στην αναζήτηση της αλήθειας, αδιαφορώντας για τα προσωπικά οφέλη, που μας μιζεριάζουν , μας αποπροσανατολίζουν και δημιουργούν μια ενότητα αυταπάτης και ανακρίβειας μπρος στο ατομικό συμφέρον. Το μάθημα μου από τα είκοσι χρόνια θεάτρου είναι διπλό. Η επιτυχία έρχεται εκεί που δεν την περιμένεις και κανείς δεν κατάφερε να υπάρξει μόνος και χωρίς σιγουριά που δημιουργεί η εμπιστοσύνη της συνύπαρξης. Τολμώ και συνυπάρχω. Εσύ μπορείς να συν διαλλαγείς?
Ευχαριστούμε θερμά για τη συνέντευξη που μας παραχωρήσατε
Τζανιδάκης Κων/νος
