Από ποια ηλικία άρχισες να σκέφτεσαι το θέμα της υποκριτικής πιο σοβαρά?
Από τη στιγμή που παρακολούθησα τα πρώτα μαθήματα υποκριτικής στο Θεατρικό εργαστήρι Παράθλαση στη Θεσσαλονίκη. Είναι μην ασχοληθείς με την υποκριτική, εάν έχεις το μικρόβιο. Αν το έχεις, μια σπίθα αρκεί…
Που έκανες τα πρώτα σου θεατρικά βήματα?
Στον Θεατρικό Οργανισμό της Κύπρου (Θ.Ο.Κ.), με την παράσταση Αχαρνής του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη, με την υπέροχη μουσική του Διονύση Σαββόπουλου. Πρώτη παράσταση Επίδαυρος και περιοδεία. Συγκλονιστική εμπειρία.
Ξεχωρίζεις κάποιες από τις δουλειές σου, οι οποίες έπαιξαν ιδιαίτερο ρόλο στην καριέρα σου?
Όλες με κάποιο τρόπο έπαιξαν το ρόλο τους. Αγαπημένες στιγμές και συνεργασίες πολλές. ΄΄Singles΄΄, ΄΄Δελληγιάνειο Παρθεναγωγίο΄΄, ΄΄Οι Ράγες Πίσω μου΄΄, ΄΄Βάτραχοι΄΄ κλπ Υπάρχουν όμως κάποιες που για πολύ προσωπικούς λόγους ξεχωρίζω. Τηλεοπτικά οι δύο παραγωγές του Κώστα Κουτσομύτη “Παιδιά της Νιόβης” και “Ματωμένα Χώματα” και θεατρικά οι τέσσερις μέχρι τώρα σκηνοθεσίες μου ( ΄΄Elizadeth΄΄, ΄΄Bent΄΄, ΄΄Η μαμά μου Ποτέ δεν πεθαίνει΄΄ και ΄΄Πνιγμονή΄΄)…
Πρόσφατα ανέβηκε στον Πολυχώρο Vault, η παράσταση ΄΄Πνιγμονή΄΄ σε κείμενα και σκηνοθεσία δική σου. Μια εκδοχή του ΄΄Σπιτιού της Μπερνάρντα Άλμπα΄΄, κύκνειο άσμα του μεγάλου Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Θα ήθελες να μας πεις δύο λόγια για το έργο καθώς και τους συντελεστές του?
Πρόκειται για ένα έργο βασισμένο στο ΄΄Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα΄΄, όπου εξιστορεί τη ζωή 8 γυναικών μετά την κηδεία του πατέρα της οικογενείας, ένα καυτό καλοκαίρι στην Ανατολική Τουρκία. 8 γυναίκες κλεισμένες σε ένα σπίτι. Καταπιεσμένα πάθη, ενδοοικογενειακή βία, κρυμμένα μυστικά. Ένας άνδρας που γίνεται το αντικείμενο του πόθου για τρεις από αυτές. 8 γυναίκες έτοιμες να εκραγούν, να επαναστατήσουν… Μόνο μία τελικά κάνει την επανάσταση της με τραγικά αποτελέσματα. Η πρωτότυπη μουσική είναι του Μάνου Αντωνιάδη, οι φωτισμοί του Βαγγέλη Μούντριχα, σκηνικά και επιμέλεια κουστουμιών του Σίμου Παπαναστασόπουλου και παίζουν 8 υπέροχες γυναίκες. Αθηνά Τσιλύρα, Γιάννα Σταυράκη, Θεοδώρα Σιάρκου, Κική Μαυρίδου, Αλεξάνδρα Ούστα, Νίκη Αναστασίου, Ειρήνη Σταματίου και Μελισσάνθη Μάχουτ.
Από το 1936 που γράφτηκε ΄΄Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα΄΄, μέχρι το 2013 έχουν περάσει πολλές δεκαετίες, κάποια πράγματα όμως παραμένουν ίδια, άσχετα με το γεωγραφικό μήκος και πλάτος…
Δυστυχώς σε πολλές από τις διπλανές μας χώρες τίποτα δεν έχει αλλάξει. Στις περισσότερες χώρες όπου ακόμη επικρατεί ο κώδικας τιμής, είτε για λόγους ηθικής είτε θρησκείας (όπως η Αλβανία, το Αφγανιστάν, η Αίγυπτος, η Ιορδανία, ο Λίβανος, το Μαρόκο, το Πακιστάν, η Συρία, η Υεμένη, η Ινδία κλπ) η γυναίκα εξακολουθεί να θεωρείται αντικείμενο που έχει στην κατοχή του ένας άντρας. Στην αρχή ο πατέρας και ο αδερφός, ο σύζυγος αργότερα καθορίζει την τύχη, της μοίρας κάθε γυναίκας. Στα χέρια τους βρίσκεται το μέλλον της, η ζωή της η ίδια. Ιδιαίτερα στις μουσουλμανικές χώρες. Σύμφωνα με επίσημες πηγές διακόσια και πλέον εγκλήματα τιμής διαπράττονται κάθε χρόνο στην Τουρκία. Οι δολοφονίες αυτών των γυναικών αυξήθηκαν στην Τουρκία κατά 1.400% μεταξύ 2002 και 2009. Μόνο το 2011, 257 γυναίκες δολοφονήθηκαν και 220 τραυματίστηκαν από τους συζύγους ή άτομα που συζούσαν. Κατά τους πρώτους 6 μήνες του 2012, σχεδόν 100 γυναίκες έχουν σκοτωθεί. 5.000 υπολογίζουν τον αριθμό των γυναικών που πέφτουν θύματα εγκλημάτων τιμής κάθε χρόνο σε ολόκληρο τον κόσμο, σύμφωνα με το Ταμείο Πληθυσμού του ΟΗΕ, όμως μη κυβερνητικές οργανώσεις και ομάδες γυναικών στη Μέση Ανατολή και ΝΑ Ασία θεωρούν πως ο αριθμός των θυμάτων ξεπερνάει τα 20.000 ετησίως.
Φέτος επίσης συνεχίστηκε η κωμωδία ΄΄Εlizadeth΄΄, μία διασκευή του ΄΄Βασιλικοί μετά τρούλου΄΄ του Χάρη Ρώμα, σε σκηνοθεσία δική σου. Λίγα λόγια και γιαυτό…
H ΄΄Elizadeth΄΄ είναι μια παράσταση που αγαπάω ιδιαίτερα. Πέρα από το ότι ήταν η πρώτη διασκευή και σκηνοθετική μου απόπειρα, πρόκειται για ένα ζωντανό πάρτι επί σκηνής, μια παράσταση που τρία χρόνια τώρα συνεχίζει να παίζεται και να διασκεδάζει τους θεατές, καυτηριάζοντας ταυτόχρονα τις εργασιακές σχέσεις. Μικροπρέπειες, εγωισμοί, μισαλλοδοξίες, συμβιβασμοί, μίση και πάθοι, ίντριγκες και δολοπλοκίες, μικροκακίες, όλα αυτά δοσμένα με πολύ χιούμορ μέσα από μια ομάδα ηθοποιών που προσπαθούν να ανεβάσουν μια παράσταση σε ένα μικρό θεατράκι με χρηματοδότη ένα φιλοβασιλικό σύλλογο. Μια παράσταση που ευτύχισε να έχει πέρα από πολύ καλούς ηθοποιούς ( Σαράντο Γεωγλερή, Αναστάση Κολοβό, Παντελίτσα Λοίζου, Παναγιώτη Μπρατάκο, Αλκμήνη Σταθάτου, Τριανταφυλλιά Ταμπαλιάκη, Τάσο Τζιβίσκο και Φωτεινή Τσακίρη ), υπέροχα κοστούμια και τα εξαιρετικά αστεία τραγούδια με τους πανέξυπνους στίχους του Παναγιώτη Μπρατάκου, που διασκεύασε ειδικά για την παράσταση ο Μάνος Αντωνιάδης και που μαζί με τις ερμηνείες των ηθοποιών απογειώνουν την παράσταση στο δεύτερο μέρος της.
Η μετάβαση από ηθοποιός σε σκηνοθέτη, πόσες ιδιαιτερότητες μπορεί να κρύβει?
Για μένα ήρθε σαν φυσική εξέλιξη… Πιο δημιουργικό, πιο ολοκληρωμένο. Σαν ηθοποιός έχεις να ασχοληθείς μόνο με το ρόλο σου. Μελετάς αυτόν. Δουλεύεις αυτόν. Σαν σκηνοθέτης έχεις να ασχοληθείς με ένα ολόκληρο έργο. Ξεκινάς από το κείμενο, την εποχή, τις συνθήκες, το συγγραφέα, τη γραφή του, πρέπει να αποκρυπτογραφίσεις φράσεις, λέξεις, να βρεις συναισθήματα, τις κάτω σκέψεις, τα πρέπει και τα θέλω του κάθε ήρωα, του κάθε ρόλου. Μελέτη, έρευνα, ανάλυση…Και μετά αρχίζει η δουλειά με τους ηθοποιούς… Το κείμενο πρέπει να γίνει λόγος, κίνηση, ζωή. Και αυτό μόνο οι ηθοποιοί σου θα το καταφέρουν. Εσύ πρέπει να τους εμπνεύσεις, να σε εμπιστευτούν, να βρεις και να κρατήσεις όλες εκείνες τις στιγμές τους που θα απογειώσουν το κείμενο, να είσαι δίπλα τους… Υπέροχη διεργασία… Πολύ περισσότερη δουλειά και κόπος από ότι αν είσαι μόνο ηθοποιός αλλά η γνώση και η εμπειρία που αποκομίζεις από το ανέβασμα μιας παράστασης και η ικανοποίηση όταν αυτή φεύγει από τα χέρια σου δεν συγκρίνεται με το “χτίσιμο” ενός ρόλου… Είναι πολλαπλάσια….
Υπάρχουν κάποια σχέδια για τα άμεσο μέλλον?
“Αρκετά πια με την Αντέλα” … Το πρώτο μου θεατρικό κείμενο ανεβαίνει σύντομα στη σκηνή του Vault… Πρόκειται ουσιαστικά για τη συνέχεια του Σπιτιού της Μπερνάρντα Άλμπα, μια τραγική εξομολόγηση της Μαρτύριο στην εγγονή της Πόνθια για τα χαμένα της όνειρα, τον εγκλεισμό της στο σπίτι, τη μοναξιά και τη ζωή της 30 χρόνια μετά το θάνατο της Αντέλα… Έχω την ευτυχία να το σκηνοθετεί η Λίλλυ Μελεμέ και τους ρόλους να έχουν η Αθηνά Τσιλύρα (Μαρτύριο), Νίκη Αναστασίου(Πόνθια) και Σεβίνα Μαραγκού (Αγκούστιας)…
Ευχαριστούμε θερμά για τη συνέντευξη που μας παραχώρησες
Εγώ σας ευχαριστώ…καλή σας συνέχεια…
Τζανιδάκης Κων/νος
