1) Ο τίτλος της έκθεσης φωτογραφίας είναι “ΕΚΤΟΣ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΧΟΡΟΥ”. Η φωτογραφία έχει όμως συγκεκριμένο πλαίσιο. Πώς εντάσεται ο χωρός μέσα σε αυτό το πλαίσιο?
Ο τίτλος έχει δοθεί επειδή οι εικόνες διαφέρουν από τον συνήθη τρόπο φωτογράφισης του χορού. Στο κάδρο της φωτογραφίας μπορεί να ενταχθεί οτιδήποτε σαγηνεύσει τον φωτογράφο και είναι ικανό να του δημιουργήσει ένα συναίσθημα και την ανάγκη της έκφρασης. Τότε πλέον, το πλαίσιο της φωτογραφίας παύει να λειτουργεί ως δεσμευτικό όριο μα γίνεται δημιουργικό πλαισίωμα.
2) Τι ήταν αυτό που σας έκανε να ασχοληθείτε με αυτό το θέμα πριν 24 χρόνια?
Ο θαυμασμός μου για τα συγκροτήματα / τέρατα που επισκέπτονταν το Ηρώδειο, η συγκυρία πως εργαζόμουν εκεί -αν και όχι ως φωτογράφος- (οπότε είχα τη δυνατότητα να είμαι παρών σε πρόβες και παραστάσεις), αλλά κυρίως το συναίσθημα που μου δημιουργήθηκε βλέποντας να παράγεται τέχνη μπροστά στα μάτια μου και η ανάγκη μου να την προχωρήσω σε συνδυασμό με τη δική μου τέχνη σε κάτι άλλο, σε μια τρίτη, ας πούμε, τέχνη, που θα αποτελεί συγκερασμό των δύο.
3) Πρέπει να έχετε φωτογραφίσει τα μεγαλύτερα αστέρια χορού που έχουν εμφανιστεί στο Ηρώδειο. Ποιους από αυτούς τους αστέρες ξεχωρίζετε μεσα από τη δουλειά σας?
Αυτούς που εκτός από φωτισμένοι χορογράφοι έχουν υπάρξει και θαυμάσιοι όσο και απλοί άνθρωποι. Εάν μου ζητάτε να αναφερθώ ονομαστικά, θα μιλούσα για την Pina Bausch με την ασίγαστη δημιουργικότητα που ήταν ολοφάνερο πως έβραζε μέσα στο είναι της, καλυμμένη πίσω από μια ανείπωτη νηφαλιότητα και ένα μόνιμο τσιγάρο, τον Maurice Bejart, έναν έξω καρδιά άνθρωπο που ζούσε μέσα στη ζωή, εξωτερικεύοντας ανενδοίαστα τα συναισθήματά του και, την υπέροχη Martha Graham, γηραιά κυρία, με ματιά γεμάτη κατανόηση και συγκατάβαση, η οποία “έφυγε” λίγους μήνες μετά την εμφάνισή της στο Ρωμαϊκό Ωδείο. Περίεργο… και οι τρείς που ανέφερα δεν είναι πια μαζί μας…
4) Πόσο δύσκολο είναι να τρέχει το κλικ στην ίδια ταχύτητα με το χορευτή για να αποτυπώνετε τη στιγμή?
Πρακτικά αυτό συμβαίνει απλώς με μια χαμηλή ταχύτητα που επιτρέπει να γράφει η κίνηση και μετά από πολλούς πειραματισμούς, ώστε να αποφευχθεί η στείρα καταγραφή μιας ακόμη λωρίδας φωτός και, στην περίπτωση των δικών μου φωτογραφιών με μια σειρά άλλων μεθόδων που στην πορεία εμφανίστηκαν μπροστά μου, όπως υποφώτιση τη στιγμή της λήψης, πουσάρισμα του φιλμ, εμφάνιση σε διαφορετικό χρόνο από αυτόν που ορίζει ο κατασκευαστής κι ένα δυό άλλα. Γιατί όλες οι εικόνες έχουν γίνει με slides και δεν υπάρχει καμία ψηφιακή επεξεργασία. Επί της ουσίας, νομίζω πως αυτό επιτυγχάνεται μέσα από το συναίσθημα που σου δημιουργεί το κάθε έργο, καθώς και τη συγκινητική προσπάθεια των χορευτών να εκφραστούν μέσα από το όραμα του χορογράφου.
5) Το Τρένο στο Ρουφ είναι ένας ιδιαίτερα συναρπαστικός χώρος. Πώς μπορεί όμως αυτός ο χώρος να συμπορευθεί με το θέμα σας?
5. Πιστέψτε με πως, αν και ήδη έχει παρουσιαστεί η έκθεση άλλες τέσσερις φορές σε γκαλερί, σε Ιδρύματα ή σε Μουσεία, αυτή τη φορά φαίνεται πως βρήκε τον ιδανικό της χώρο. Το φορτισμένο από τον χρόνο, τα ταξίδια, τους επιβάτες του κάποτε και έπειτα, από την ευαισθησία της Τατιάνας της Λύγαρη βαγόνι, συνταίριαξε απόλυτα με την ονειρική διαδρομή την οποία σε καλούν οι εικόνες να πραγματοποιήσεις. Ακόμα και το ντεκόρ ή τα χρώματα, λες και περίμεναν τα μεν τις δε. Εχει γίνει και ένα ειδικό στήσιμο, που μόνο στο Τραίνο ταιριάζει. Είναι στ’ αλήθεια σαν να τη βλέπω κι εγώ πρώτη φορά την έκθεση!
