Στο ξεκίνημα της κουβέντας μας θα γυρίσουμε το χρόνο πίσω στη δεκαετία του ’80, τότε που έκανες τα πρώτα σου βήματα με το συγκρότημα του Λήτη. Πόσο κοντινές ή μακρινές σου φαίνονται αυτές οι στιγμές;
Σαν να ήταν χθες. Μιλάμε για το 1980. Παίζω κιθάρα και τραγουδάω σ’ ένα συγκρότημα που γεννήθηκε μέσα στα σχολικά μας χρόνια. Λεγόμασταν DNA. Ο Ηλίας στα τύμπανα, ο Γιώργος στο μπάσο, ο Στέφος στη ρυθμική κιθάρα κι εγώ κιθάρα και φωνή. Κάναμε μερικές εμφανίσεις. Εν τω μεταξύ βρισκόμαστε με το Λήτη και μου κάνει πρόταση να παίζω μπάσο και να τραγουδάω με τους Τρυκ ξένες ροκ διασκευές κοντά του. Δέχτηκα και από ‘κει άρχισαν όλα…
Και λίγο αργότερα ήρθαν οι Ριφιφί. Πως αποφασίσατε να φτιάξετε το γκρουπ;
Είναι 1986. Μέσα στο κεφάλι μου τριγυρίζει η ιδέα και το όνομα Ριφιφί από την ομώνυμη ταινία του Ζυλ Ντασσέν. Έχουμε γνωριστεί με το Νίκο Κατσιπόδη που παίζει μπάσο και σκαρώνουμε μαζί τα πρώτα μας τραγούδια. Έχουμε αλλάξει τρεις ντράμερ, τον Ντίνο Μπαλίνι, τον Κώστα Κατζαλίδη και τον Μάνο, ελληνοαμερικάνο ντράμερ, που του ζητώ να με συγχωρήσει αλλά δεν θυμάμαι το επώνυμό του. Κάνουμε live εμφανίσεις και συναντιώμαστε με το Δημήτρη Δημητράκα. Ακούει τα τραγούδια και μπαίνει ως βασικό μέλος και ντράμερ του σχήματος. Λίγο πριν μας έχει ακούσει ο τότε παραγωγός της LYRA Δημήτρης Παππάς, στο Broof, στην Κυψέλη κι έτσι εκδηλώνεται ενδιαφέρον από την εταιρεία. Το 1987 – 1988 ηχογραφείται ο πρώτος μας δίσκος με τίτλο «Ριφιφί» στο στούντιο Minifarm με ηχολήπτη τον Κώστα Στρατηγόπουλο και κυκλοφορεί σε βινύλιο και κασέτα.
Να φανταστώ ότι όταν κυκλοφόρησε η πρώτη σας δισκογραφική δουλειά, που συνοδεύτηκε με θετικότατες κριτικές, ήταν μια ξεχωριστή στιγμή για σένα;
Ήταν μοναδικές στιγμές γεμάτες χαρά και ελπίδα και για τους τρεις μας.
Αλήθεια όταν θυμάσαι την περίοδο με τους Ριφιφί, ποιες είναι οι πρώτες εικόνες που σου έρχονται στο μυαλό;
Γράφουμε στο στούντιο το τραγούδι «Σ’ αναζητώ», καθόμαστε στην κονσόλα με τον παραγωγό και τον ηχολήπτη και καταλαβαίνουμε ότι κάτι πολύ καλό γεννιέται εκεί μέσα εκείνο τον καιρό… τον παλιό καλό καιρό…
Το 1995 ξεκίνησες σπουδές Βυζαντινής Μουσικής. Πως προέκυψε αυτή η αγάπη;
Είχα ένα προαίσθημα θετικό, όταν πήγα να εκκλησιαστώ μία Κυριακή στον Ιερό Ναό του Αγίου Φανουρίου στην Πάτρα. Άκουσα τον εν συνεχεία πρώτο μου δάσκαλο κο Στέφανο Αϊβαλιώτη, πρωτοψάλτη, να ψέλνει. Μου μετάδοσε μία θρησκευτική κατάνυξη τέτοια, που μου θύμισε τον παππού μου, Λεωνίδα, ο οποίος ήταν ένας σεβάσμιος ιερέας, που όταν διάβαζε το Ευαγγέλιο, έτρεχαν τα δάκρυα από τα μάτια του ποτάμι. Σαν να με χτύπησε λοιπόν στην καρδιά μου μια τέτοια ενέργεια που δεν περιγράφεται με λόγια.
«Άστεγος κι Απόψε» ονομάζεται η πέμπτη σου προσωπική δισκογραφική δουλειά. Θα ήθελες να μας μιλήσεις για το ύφος των τραγουδιών αλλά και τους συντελεστές;
Τρεις ατμοσφαιρικές μπαλάντες, δύο ρυθμικά ροκ τραγούδια και ένα rhythm n’ blues αποτελούν την καινούρια δουλειά μου. Στίχους έχουν γράψει ο Μάκης Πολλάκης στα: «Άστεγος κι Απόψε», «Ομόνοια – Θησείο» και «Φίλε» και ο Σαράντης Αλιβιζάτος στα: «Στο καπηλειό του Παύλου» και «Προδομένες Προσδοκίες» που είναι αφιερωμένα στη μνήμη των Παύλου Σιδηρόπουλου και Κατερίνας Γώγου αντίστοιχα. Έχω γράψει τη μουσική όλων των τραγουδιών και στίχους στο «Θέλω την Πατρίδα μου Πίσω».
Απ’ ότι ξέρω υπάρχει και ένα project με αγγόφωνο στίχο, που δεν μας έχεις συνηθίσει. Θέλεις να μας πεις κάποιες λεπτομέρειες;
Ευχαρίστως. Σχηματίσαμε τους Groove 4 μαζί με τον Ηλία Αναγνώστου στην κιθάρα και τον Κώστα Αμανατίδη στα τύμπανα το Νοέμβριο του 2011. Τον αμέσως επόμενο χρόνο ηχογραφήσαμε τέσσερα αγγλόφωνα κομμάτια κι ένα ελληνόφωνο, ο δίσκος μας είναι έτοιμος και θα κυκλοφορήσει κατά πάσα πιθανότητα μέσα στον Απρίλιο. Ο ήχος μας είναι επηρεασμένος από το κλασικό ροκ και το μπλουζ. Ανεβάσαμε στο youtube το πρώτο μας βίντεο στο τραγούδι “Broken Dream”, που θα είναι και ο τίτλος του cd έχοντας ήδη ξεπεράσει τις 45.000 προβολές.
Έχεις προγραμματίσει κάποιες ζωντανές εμφανίσεις για το άμεσο μέλλον;
Όχι δεν έχω κάτι στα άμεσα σχέδιά μου προς το παρόν.
Πιστεύεις ότι η μουσική έχει ακόμα τη δύναμη να αφυπνίζει συνειδήσεις, όσο και παλαιότερα;
Πάντοτε η μουσική είχε τεράστια δύναμη και πάντα θα την έχει. Το ζητούμενο όμως θα πρέπει να είναι ότι αυτοί που τη χρησιμοποιούν, έχουν χρέος να ωθήσουν τους ακροατές τους να αποκτήσουν καλύτερη «συνείδηση»…
Τζανιδάκης Κων/νος
