Στην Αίθουσα Τέχνης «Καπλανών 5», παρουσιάζεις την πρώτη σου ατομική έκθεση με τίτλο «Προσωπική Ουτοπία». Θα ήθελες να μας μιλήσεις γι’αυτή τη προσπάθεια?
Τα έργα που παρουσιάζονται στην αίθουσα τέχνης Καπλανών, είναι επιλεγμένα έργα της δημιουργικής μου εργασίας, των τελευταίων δύο χρόνων. Είναι μια ενότητα στην οποία συμπτύσσεται η σχεδιαστική και αισθητική μου γλώσσα. Το γεγονός της έκθεσης – σαν δυνατότητα ανάδρασης με τους ανθρώπους και δημιουργικής ανατροφοδότησης – είναι ενώπιόν μου πολύ σημαντικό.
Από ποια ηλικία ξεκίνησες να ζωγραφίζεις?
Μου άρεσε η ζωγραφική απ’τα παιδικά μου χρόνια, αλλά από 17 ετών ξεκίνησα να ζωγραφίζω με μεγαλύτερη συνέπεια . Τότε αισθάνομαι ότι άρχισα συνειδητά να σχεδίαζω και να ζωγραφίζω.
Βλέποντας τα έργα σου κάποιος, διαπιστώνει ότι έχουν ένα ιδιαίτερο χαρακτήρα. Τι τεχνική χρησιμοποιείς και τι ακριβώς θέλεις να τονίσεις?
Μου αρέσει η αμεσότητα του σχεδίου. Χρησιμοποιώ ανεξίτηλους μαρκαδόρους,γραφίδες και ακρυλικά σε συμπαγές γυαλιστερό χαρτί. Το υλικό αυτό μου δίνει τη δυνατότητα να αποτυπώνω τη ροή της εικονικής μορφοπλαστικής μου σκέψης με πολύ οργανικό τρόπο. Δημιουργείται, μέσω του ρυθμού που μου δίνει το υλικό, μια αρμονική ανατροφοδότηση μεταξύ σκέψης και σχεδίου. Δε θέλω να τονίσω κάτι, παρά μάλλον να εξερευνήσω. Βέβαια μπορεί να βρω αφορμή σε ένα οικείο πρόσωπο για το θέμα ενός έργου φερειπείν, αλλά αυτό είναι απλά το έναυσμα .
Πιστεύεις ότι η τέχνη μπορεί να βοηθήσει τους ανθρώπους, στη δύσκολη αυτή οικονομική και κοινωνική συγκυρία?
Φυσικά. Βέβαια, φαίνεται δύσκολο αρχικά να ορίσουμε πού σταματά η τέχνη και πού αρχίζει η ζωή, ώστε να μελετήσουμε διεξοδικότερα τα οφέλη της τέχνης. Αλλά, αν προσπαθήσουμε να εντοπίσουμε την τέχνη απ’το ίχνος της μάλλον κι όχι απ’το αντικείμενο – τα πράγματα γίνονται πολύ πιο απλά.
Ακόμη κι ως μορφοπλαστική πραγμάτωση της δημιουργικής σκέψης, η τέχνη ιδανικά εκφράζει το δυνάμει μιας άλλης πραγματικότητας. Αυτό το δυνάμει μπορεί να εισέλθει στο νου -σε χαμηλότερες δονήσεις- κι από μια αδιόρατη ψυχική επενέργεια που μια εικόνα, αίσθηση ή ένας διάλογος της καθημερινότητας πυροδοτεί κατά τυχαίο τρόπο.
Έτσι, η συνείδηση ανάλογα με τη συχνότητα που είναι συντονισμένη ορίζει το δυνάμει μιας άλλης πραγματικότητας -αισθητικά- σε μεταβλητά ψυχονοητικά σχήματα. Αυτό το φαινόμενο είναι πολύ ενδιαφέρον φυσικά, αλλά έχει οδηγήσει σε σύγχυση τη σύχρονη προβληματική σχετικά με τη φύση της τέχνης. Διότι το τυχαίο δεν γίνεται να μας οδηγήσει σε μια δυνάμει πραγματικότητα τόσο ενδιαφέρουσα και οργανική όσο αυτή στην οποία βρεθήκαμε διαμέσου του στοχευμένου αισθητικού λογισμού.
Βέβαια η αποτίμηση αυτή μπορεί να γίνει διαυγέστερα όταν η συνείδηση βρίσκεται στη σωστή συχνότητα. Ποιά είναι αυτή; Ενώπιόν μου, εκείνη που αντέχει περισσότερη μνήμη.
Ακόμη και η αδιόρατη ψυχική επενέργεια που το τυχαίο γεγονός πυροδοτεί είναι μια ελάχιστη μορφή “τέχνης”, χωρίς την οποία οδηγούμαστε στον ψυχονοητικό εκφυλισμό. Φαντάζομαι ότι ο άνθρωπος δε θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς αυτό. Απλά όταν περνάμε απ’το τυχαίο της τέχνης στον αισθητικό λογισμό της Τέχνης η ανατροφοδότηση γίνεται πολύ μεγαλύτερη, οπότε και τα οφέλη. Για να απαντήσω : ναι, η τέχνη μπορεί να μας βοηθήσει σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία. Σε περιόδους κρίσης, η ανάδραση ιδεών μέσω της Τέχνης οφείλει να διευρύνεται μάλιστα ώστε να εγκολπώσει την κρίση (που είναι πολλαπλή εξ’ορισμού) στο δυνάμει της, ώστε να συμβάλλει στη δυναμική της λύσης.
Έχεις κάποια σχέδια για το άμεσο μέλλον?
Αυτή η ερώτηση φαντάζει αμφισημική, καθότι εργάζομαι σε κάποια σχέδια για το άμεσο μέλλον.
Ευχαριστώ θερμά για τη συνέντευξη που μας παραχώρησες
Απ. κι εγώ σας ευχαριστώ
Τζανιδάκης Κων/νος
