1)Ο τίτλος «Γλυκόπικρες νότες» της ποιητικής σας συλλογής τι συμβολίζει;
Δεν υπάρχει απόλυτη ευτυχία ή  δυστυχία στη ζωή. Υπάρχουν μόνο ευτυχισμένες και δυστυχισμένες στιγμές. Στιγμές γλυκές και πικρές. Αυτές τις στιγμές απαθανατίζει στο χαρτί η ποίηση μου με τη δυναμική των λέξεων και των εκφραστικών της μέσων .Αυτές τις στιγμές έκανα κι εγώ στίχους.  Το ίδιο κάνει και η μουσική, η αδερφή της ποίησης. Δημιουργεί μικρές και μεγάλες δονήσεις. Γλυκές και πικρές. Κι επειδή η μουσική φτάνει κατευθείαν και άμεσα στην ψυχούλα μας με τρόπο μαγικό κι αυτόματο, για αυτό κι εγώ χρησιμοποίησα το ουσιαστικό «νότες».

2)Μιλήστε μας λίγο για το πώς ξεκινήσατε να γράφετε ποιήματα…
Στο Δημοτικό έγραφα καλές εκθέσεις. Θυμάμαι πως έπιανα το στυλό κι έγραφα χωρίς να σκέφτομαι τι θα έπρεπε να γράψω. Δεν έκανα κάποιο σχέδιο. Δεν είχα κάποια δομή. Η μια σκέψη  μετά την άλλη κατέκλυζαν το γραπτό μου και αν δεν είχα κάποια όρια στο περιεχόμενο θα μπορούσα να γράφω ατελείωτα. Όμως δεν έμεινα εκεί. Τα χρόνια περνούσαν κι εγώ δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο εύκολα μπορούσα να εκφράσω στο χαρτί ό,τι ένιωθα. Έτσι κοντά στα είκοσι τρία μου χρόνια πέθανε σε ηλικία πενήντα ετών η μητέρα μου. Ξαφνικά. Στον τάφο της πάνω αισθάνθηκα την ανάγκη να γράψω για εκείνη δυο αράδες από την ψυχούλα μου…έτσι συνειδητοποίησα ότι εύκολα μπορεί να αποτυπώσω στο χαρτί τον πόνο μου..τη θλίψη μου…αυτή την παρατήρησή μου την κράτησα στο μυαλό μου και μετά από λίγο καιρό επιχείρησα για άλλη μια φορά να γράψω. Και έγινε πράξη η σκέψη μου. Τα συναισθήματά μου. Έτσι έγραψα 18 ποιήματα από τα είκοσί πέντε μου μέχρι τα τριάντα τρία μου. Τα τελευταία δώδεκα τα έγραψα μέσα στο έτος 2014.

3)Ποιος είναι ο αγαπημένος σας πoιητής και πόσο έχετε επηρεαστεί από αυτόν;
Έχω διαβάσει πολλούς Έλληνες και ξένους ποιητές. Ξεχωρίζω τις λυρικές περιγραφές και την εικονοπλαστική δυναμική του Οδυσσέα Ελύτη που έχει το χάρισμα  να δημιουργεί ξεχωριστές  συνειρμικές εικόνες. Μου αρέσει ο τολμηρός συνδυασμός των λέξεων, η χαλαρή λογική αλληλουχία που έχει.
Αγαπώ επίσης και τη μελαγχολία, τη στέρηση, το κενό και το σκοτάδι της ποίησης του Σεφέρη. Την έντονη δραματικότητα και τον συμβολισμό των στίχων του.
Όσο για τον Καβάφη τι μπορώ να πω; Λατρεύω την λιτότητα, τον πεζολογικό και θεατρικό χαρακτήρα των στίχων του και την ρεαλιστικότητα των περιγραφών του αν και η γλώσσα του ήταν λόγια γλώσσα ,μείγμα δημοτικής με καθαρεύουσα. Εκείνος έβαζε τη μοίρα πάνω από την ανθρώπινη θέληση. Κι εγώ πιστεύω πως «ότι είναι να συμβεί στη ζωή ενός ανθρώπου θα γίνει» ανεξάρτητα από τη δική του θέληση. Επίσης, το πρόσκαιρο της επιτυχίας που ο Καβάφης τόνισε μέσα από την ποίησή του με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη. Στη ζωή μας όλα είναι μια περιπέτεια με την έννοια που της έδιναν στο αρχαίο θέατρο. Η εναλλαγή της ευτυχίας με τη δυστυχία και το αντίστροφο στη ζωή των ηρώων στο αρχαίο δράμα δηλαδή η περιπέτεια είναι ένα σταθερό μοτίβο για όλους τους ανθρώπους. Δεν υπάρχει απόλυτη ευτυχία ή δυστυχία.
Τέλος ,δεν μπορώ να λησμονήσω τον Ανδρέα Εμπειρίκο από τις επιλογές μου γιατί η ποίησή του διαθέτει ευαισθησία και έντονο ερωτισμό. Η γυναικεία παρουσία είναι ολοφάνερη στα ποιήματά του.
Γενικά έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στους υπερρεαλιστές ποιητές ,γιατί τους διακρίνει μια ελευθερία στη γραφή και στην έκφραση που δεν κινείται σε καθορισμένα μοτίβα τεχνικής των στίχων κι εκφράζουν με την φαντασία τους άγνωστες πλευρές του υποσυνείδητου χωρίς την παρέμβαση της λογικής. Αυτοί οι ποιητές κυνηγούν κι εκφράζουν το όνειρο όσο ουτοπιστικό κι αν είναι και είναι κατά βάση αισιόδοξα τα μηνύματα που δίνουν στους αναγνώστες τους με την τόλμη των λέξεων, των αντιθέσεων και των μεταφορών που χρησιμοποιούν. Όμως ό,τι έχω γράψει είναι βγαλμένα από την ψυχούλα μου κι έχουν την προσωπική μου δημιουργική πνοή χωρίς επιρροές και συγκρίσεις.

4)Υπάρχει κάποιο ποίημα μέσα στη συλλογή σας που ξεχωρίζετε; Θα θέλατε να μας το παρουσιάσετε για τους αναγνώστες μας;
Όλα τα ποιήματα μου τα αγαπώ γιατί είναι δημιουργήματα της σκέψης μου και του συναισθηματικού μου κόσμου. Ένα από τα αγαπημένα μου είναι εκείνο στη σελίδα 34 με τίτλο «Γλυκόπικρος έρωτας».Μιλά για τον Έρωτα που όποιος τον συναντά σίγουρα αισθάνεται τυχερός στη ζωή του. Έστω και για μια μόνο φορά!
Ο ίδιος ο έρωτας είναι η ίδια η ζωή! Είναι ένα τεράστιο χαμόγελο. Όταν ο άνθρωπος είναι ερωτευμένος αισθάνεται ότι μπορεί να καταφέρει και τα πιο απίθανα πράγματα. Νιώθει ατσάλινος. Γίγαντας. Θέλει να κατακτήσει τον κόσμο ολόκληρο, γιατί νιώθει αεικίνητος ,ηρωικός. Όμως το θέμα που θίγεται μέσα σε αυτό το ποίημα είναι: κρατάει για πάντα ο έρωτας που νιώθουμε για έναν άνθρωπο; πόσο μπορεί να κρατήσει ο πιο δυνατός έρωτας; ένα χρόνο, δύο –τρία; μια ολόκληρη ζωή; Η άποψή μου φαίνεται ξεκάθαρη μέσα στους στίχους του ποιήματος «γεννιέται με προορισμό το θάνατο». Δεν είναι μια απαισιόδοξη άποψη του Έρωτα αυτή. Είναι μια ρεαλιστική κι ελπιδοφόρα πλευρά του κι ας μην φαίνεται ξεκάθαρα με την πρώτη ανάγνωση.
Η λέξη έρωτας βγαίνει από το αρχαίο ρήμα εράω ώ ,που σημαίνει επιθυμώ. Επιθυμία είναι ο έρωτας. Μια διακαή επιθυμία σαρκική που συνοδεύεται κι από επιθυμία της συνολικής προσωπικότητας του ατόμου που ερωτευόμαστε, κάποιες φορές. Δεν κρατάνε λοιπόν για πάντα οι επιθυμίες μας. Αναφέρονται στο παρόν και στο τώρα, γι αυτό κι αλλάζουν. Κάθε ζωντανός οργανισμός γεννιέται και πεθαίνει. Ο άνθρωπος, ένα ζωάκι ,ένα λουλούδι. Έτσι είναι και ο έρωτας. Γεννιέται, αναπτύσσεται, κορυφώνεται για να έρθει κάποια στιγμή που θα δύσει, που θα χαθεί. «Μια τεθλασμένη γραμμή με κορυφώσεις και τέλματα».Σίγουρα δεν είναι μια ευθεία γραμμή ο έρωτας. Ο ευθύς δρόμος είναι πάντα ο σύντομος, ο  εύκολος δρόμος. Ο Έρωτας είναι μια γραμμή που αποτελείται από άλλες άνισες γραμμές ασύμβατες πολλές φορές μεταξύ τους. Έχει εξάρσεις (κορυφώσεις) ,έχει όμως και τέλματα.
Γι αυτό πρέπει να ζούμε με πάθος την κάθε στιγμή της ζωής μας σα να ήταν η τελευταία. Κι όταν ο συγκεκριμένος ΄Ερωτας μαραθεί σαν το λουλούδι του αγρού που μόνο του φυτρώνει, δεν πρέπει να γεμίζει με πόνο η καρδιά μας. Όταν ξέρεις, πονάς λιγότερο. Κι εδώ «Ο γλυκόπικρος έρωτας» είναι γνώριμος. Είναι έρωτας ώριμος κι όχι νεανικός. Μα θα μου πείτε, αν γνωρίζεις από πριν το τέλος, μπορείς να αφεθείς σε ένας έρωτα; μπορείς να ζήσεις με πάθος τον έρωτα σου, αν γνωρίζεις ότι κάποια στιγμή θα μαραθεί και θα σβήσει; Η απάντηση είναι ΝΑΙ. Ένα μεγάλο ΝΑΙ. Μπορεί να ζήσεις με την ελπίδα ότι και να χαθεί ένας έρωτας ένας άλλος μπορεί να σε περιμένει σε ένα ανύποπτο σοκάκι της ζωής. Δεν ερωτευόμαστε μόνο μια φορά. Είναι πολύ πικρό αυτό για να το δεχτούμε .Η ζωή είναι όμορφη κι έχει χαρές. Αρκεί να έχουμε το κουράγιο να τις ψάξουμε. Αρκεί να ζούμε ερωτευμένοι με την ίδια τη ζωή!

5)Το εξώφυλλο του βιβλίου σας έχει μια μελωδική αίσθηση. Πιστεύετε πως η ποίηση πρέπει να μελοποιείται;
Η μουσική είναι αδερφή της ποίησης. Είναι όμως πιο τσαχπίνα και γρήγορη, τρέχει και ξεπερνά την αδερφή της! Η πρώτη πάντα ξεπροβοδίζει τη δεύτερη, γιατί η μελωδία φτάνει άμεσα στον εσωτερικό μας ψυχικό κόσμο. Η ποίηση πρέπει να περάσει πρώτα από την Πύλη του Νου, να φιλτραριστεί εκεί και μετά να σκάσουν σαν μικρές βόμβες οι σημασίες και τα νοήματα των λέξεων της στον εσωτερικό μας κόσμο. Χρειάζεται δουλειά και περισσότερο χρόνο από μεριά της για να μας κερδίσει. Για να μας κάνει να την αποδεχτούμε. Όμως όταν οι δύο τους έρχονται πιασμένες παρεούλα χέρι με χέρι ,είναι ό,τι το καλύτερο για μας. Μας φέρνουν τα δώρα τους πλούσια και τότε η ψυχή μας μεστή ,νιώθει πληρότητα και μαγεύεται.
Ναι, αν η τεχνική των στίχων της ποίησης  επιτρέπει τη μελοποίησή της είναι ωραίο με τόλμη και μαγεία να γίνεται!