1.Θα ξεκινήσουμε την κουβέντα μας πηγαίνοντας αρκετά χρόνια πίσω. Θέλεις να μας θυμίσεις πότε έκανες τα πρώτα σου μουσικά βήματα και ποιες ήταν οι σημαντικότερες επιρροές σου?

Αυτά φυσικά, τα βήματα τα πρώτα,ξεκίνησαν αφού είχα ξεκινήσει τα άλλα τα βήματα και αφού είχα περάσει στο επόμενο επίπεδο του άτα άτα και πλέον βάδιζα, δηλαδή τι βάδιζα, έτρεχα συνέχεια. Για να το πάρουμε τώρα και λίγο πιο σοβαρά και για να απαντήσω στην ουσία της ερωτήσεώς σου, είχα δείξει από νωρίς τα σημάδια πως μία μέρα θα γινόμουν μουσικός κυρίως με το ότι όσα άκουγα στο σπίτι, κυρίως κάτι δισκάκια του πατέρα ή της αδερφής μου, τα μιμόμουνα τραγουδώντας τα σε δικές μου αγγλιστί μπεμπέ εκδοχές ή βερσιόν.Όταν πλέον είχα μεγαλώσει κι άλλο στο Δημοτικό εκεί του έδωσα και κατάλαβε με τα τραγούδια των Beatles. Είχα την τύχη να έχω μεγαλύτερη 8 χρόνια αδερφή που ήταν έξαλλο νιάτο-και καλά έκανε-και έφερνε σπίτι δισκάκια κι έτσι αυτές οι μουσικές της rock και της pop των 60’ς ήταν οι βάσεις μου, το αρχικό και βασικό άκουσμα του οποίου την επίδραση κατάλαβα πολλά χρόνια αργότερα όταν άρχισα να γράφω δικές μου μουσικές.
Με τα χρόνια μπήκαν και άλλοι πολλοί μέσα στο κεφάλι μου και στην ψυχή μου, οι Stones, ο Dylan, ο Σαββόπουλος, οι Who, οι Kinks, οι Small Faces, οι Pink Floyd, οι Love, ο Παύλος Σιδηρόπουλος, οι Clash, οι Jam, Elvis Costello, Lou Reed για να αναφέρω μερικά ονόματα.Βέβαια χάριν χώρου και χρόνου δεν αναφέρομαι και σε άλλα.

2.Και ήρθε το 1991 με τους Απροσάρμοστους. Πως προέκυψε η συνεργασία αυτή?

Εκείνη την περίοδο, έναν χρόνο μετά τον θάνατο του Παύλου, έκανα πρόβες με μία μπάντα που είχαμε σχηματίσει με ένα φίλο μου και στο προβάδικο τα παιδιά μου είπαν πως είχαν μάθει πως οι Απροσάρμοστοι έψαχναν τραγουδιστή. Τύχαινε να ψιλογνωρίζω έναν δυο από αυτούς και βρέθηκα στα Πετράλωνα που έκαναν πρόβες, στο σπίτι του Βασίλη Πετρίδη.Τους άρεσε η ερμηνεία μου και έτσι άρχισε η συνεργασία που κράτησε 2 περίπου χρόνια με πολλές συναυλίες και σαν συνέπεια πολλές όμορφες αναμνήσεις.

3.Λίγο αργότερα πήραν τη σκυτάλη οι Μικροί Ήρωες….

Είχα ήδη αρχίσει να γράφω μουσικές καιρό πριν πάω στα παιδιά. Ο κύκλος εκείνος για μένα είχε κλείσει γιατί αφενός ήθελα να ξεκινήσω κάτι εντελώς προσωπικό από τη μία-κάτι που τους το είχα πει από την αρχή βέβαια κι από την άλλη δεν καταφέραμε να κάνουμε έστω ένα album σαν Απροσάρμοστοι ενώ είχαμε ήχο και υλικό εξαιρετικό. Έτσι το φθινόπωρο του ’93 σχημάτισα την πρώτη σύνθεση της μπάντας και με βοήθησαν πολύ στον πρώτο και στον δεύτερο δίσκο.
Οι σχέσεις μας ήταν πολύ καλές.

4.Υπάρχουν κάποιες στιγμές στην καριέρα σου που θα έχουν για σένα πάντα μία ξεχωριστή θέση?

Είναι πολλές οι στιγμές και τα στιγμιότυπα, οι καταστάσεις πάνω και κάτω από τη σκηνή αλλά πάντα θα θυμάμαι το πρώτο μου λάιβ με τους Μακεδονομάχους στη Θεσσαλονίκη,τα φοβερά λάιβ με τους Yoghurt και μετά με τους A La Carte πριν ακόμα κατεβώ στην Αθήνα όλα αυτά. Στιγμές υπέροχες με την πρώτη μου μπάντα που έφτιαξα στην Αθήνα του Φίλους Της Τζένης και λίγο πιο μετά με τους Low Noise στο Ρόδον και στο 127Decibel στα Εξάρχεια. Μπάντες πολλές, προσπάθειες όμορφες που για λόγους διάφορους δεν κατέληγαν σε δίσκους, πολύ κρίμα. Κάποια ηχητικά ντοκουμέντα διέσωσα ωστόσο και τα ανεβάζω στο διαδίκτυο. Η συνεργασία μου με τον Σαββόπουλο το ’89 ήταν ένα πράγμα μοναδικό και αδιανόητο για τα δικά μου δεδομένα εκείνης της περιόδου. Παίζαμε στο ΖΟΟΜ στην Πλάκα σεζόν και μετά περιοδεία θερινή. Εγώ εκεί έκανα φωνητικά,τραγουδούσα μέρη και μάθαινα καλύτερα τη φωνή μου.Πώς να ξεχάσω τα λάιβ με τους Απροσάρμοστους σε κατάμεστο ΑΝ και Ρόδον.
Τα λάιβ με τη μπάντα μου τους Μικρούς Ήρωες είτε σε μεγάλα είτε σε μικρά μαγαζιά. Ακόμα και σε κάποιες εμφανίσεις μας που είτε δεν είχαμε πολύ κόσμο είτε αντιμετωπίζαμε άλλα προβλήματα υπήρχε τέτοιο πάθος κι ενέργεια που μας βοηθούσε να τα ξεπερνούμε όλα.

5.‘’Τίποτα κακό δεν θυμάμαι’’ είναι ο τίτλος της νέας σου δισκογραφικής δουλειάς. Θέλεις να μας πεις δύο λόγια τόσο για τα τραγούδια όσο και για τους συντελεστές?

Νομίζω πως ‘δυο’ λόγια δεν θα είναι αρκετά για έναν δίσκο που χρειάστηκαν δύο χρόνια για να γίνει, μήνες,μέρες,ώρες και στιγμές μετά μέσα στο στούντιο Praxis. Ανέθεσα κι εμπιστεύτηκα την παραγωγή του νέου μου δίσκου στον Κώστα Παρίσση και δεν έκανα λάθος γι’αυτήν μου την επιλογή.
Μαζί μου είχα και τα παιδιά στην μπάντα,τον Αλέκο Αράπη στο μπάσο, τον Μιχάλη Κεχαγιά στα πλήκτρα, τον Στέργιο Δήμπα στην κιθάρα, τον Αλέξη Αποστολάκη στα τύμπανα. Όλη αυτή η αγάπη αποτυπώθηκε στις ηχογραφήσεις, το καλό κλίμα ακούγεται στον δίσκο, στα τραγούδια. Από 40τόσα demos που είχα πάει διαλέξαμε 10.Είχα βέβαια φτιάξει τον βασικό πυρήνα τραγουδιών και γύρω τους ήρθαν κι έδεσαν και τα άλλα. Ήμουν τυχερός εξάλλου γιατί είχα καλούς στίχους και σε αυτό οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους στιχουργούς Ανδρέα Καραγιαννίδη, Χριστίνα Καλογεροπούλου, Δημήτρη Λαμπρινό, Κώστα Τηλαβερίδη, Πουλχερία Φράνη για την εμπιστοσύνη και έμπνευση που μου έδωσαν.
Ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό πάντα βέβαια μέσα στο μουσικό μου στίγμα και σφραγίδα,αυτό που εγώ πρεσβεύω μουσικά,αυτό που είμαι. Νομίζω το πετύχαμε.

6.Απ’ ότι φαντάζομαι θα υπάρχουν και κάποια live στο πρόγραμμα…

Κάνουμε την αρχή με την εμφάνισή μας στις 26 Νοεμβρίου στο Rock Live Stage Methodia έχοντας και εξαιρετικούς φίλους guests!

7.Τη σημαίνει για σένα rock μουσική, εν έτει 2016?

Για μένα σημαίνει πάρα πολλά, προσωπικά, βιωματικά πράγματα.Μέσα σε αυτή τη μουσική μεγάλωσα, εξαιτίας της έγινα μουσικός, τραγουδοποιός, τραγουδιστής, άρα σημαίνει τα πάντα για μένα.Τώρα έχει πίσω της μία μεγάλη πολύχρονη Ιστορία κι ελπίζω να μην της μείνει μονάχα αυτό .Οι εποχές αλλάζουν, το ίδιο και οι άνθρωποι κι έτσι η δύναμη της μουσικής στις μέρες μας δεν έχει πια την ίδια επίδραση κι επιρροή όπως παλιότερα.Τότε διαμόρφωνες και συνείδηση μέσα από αυτά που άκουγες, ένιωθες διαφορετικός γιατί αυτό ακριβώς σε έκανε αυτή να αισθάνεσαι και να επιδιώκεις.
Το κάνει και τώρα; Δεν ξέρω. Βέβαια ακούω νέες μπάντες και βρίσκω πράγματα πολύ όμορφα και γοητευτικά, ιδιαίτερα.Το θέμα είναι πως η εποχή μας έχει αλλάξει τόσο πολύ παλαιά δεδομένα.Τώρα το σημαντικό όλων είναι να έχεις το gadget και όχι την ίδια τη μουσική.

8. Η γενιά μας μεγάλωσε με πικαπ, δίσκους αλλά και κασέτες. Στην ψηφιακή εποχή που ζούμε ποιες διαφορές αλλά και ποιες ομοιότητες βλέπεις ανάμεσα στους σημερινούς νέους και τους τότε?

Όπως είπα και παραπάνω με άλλα λόγια το επαναδιατυπώνω πως πιστεύω ότι η απώλεια, η εξαφάνιση του δίσκου/αποκτήματος προσωπικού ήταν και είναι ένα γερό χτύπημα στη μουσική γενικότερα και στη ροκ ειδικότερα. Όμως αυτό που εγώ κι εσύ αντιλαμβανόμαστε ως απώλεια ένας νέος άνθρωπος του 2016 δεν το βλέπει έτσι, δεν του λέει τίποτα αυτό επειδή ακριβώς δεν το έχει βιώσει. Τώρα βιώνει την εποχή του, αυτήν ζει, αυτήν βλέπει, μέσα σε αυτήν λειτουργεί και μεγαλώνει.Βέβαια στην αρχή έστω κι αν κοιτάξει περίεργα έναν δίσκο βυνιλίου μετά ίσως να αρχίσει να καταλαβαίνει τουλάχιστον τι σήμαινε για εμάς αυτό και εντελώς αισιόδοξα να πω τι μπορεί να σημαίνει και για αυτόν .Εδώ έρχομαι στο θέμα της ανόδου πωλήσεων στα βινύλια σήμερα.

9.Εκτός από τη μουσική έχεις κι άλλη μία μεγάλη αγάπη, τον Παναθηναϊκό. Τι θυμάσαι από τις πρώτες φορές που πήγες στο γήπεδο ?

Πρόλαβα κι έγινα Μπαναναϊκός πριν φύγουμε από την Αθήνα, βλέπεις….Ήμουν 4 ετών και μία Κυριακή με πήγε ο πατέρας μου βόλτα. Μέναμε τότε Λυκαβηττό και ο δρόμος μας πήγε έξω από το γήπεδο.Στον τοίχο της κερκίδας από την έξω μεριά έτσι όπως βαδίζαμε είδα ένα μεγάλο τριφύλι. Αυτό ήταν. Τι κι αν έζησα στη Θεσσαλονίκη τόσα χρόνια μετά, τι κι αν η προφορά μου άλλαξε, τι κι αν έγινα Θεσσαλονικιός κάτι που νιώθω και τώρα, ομάδα δεν άλλαξα. Αγαπώ όμως τον ΠΑΟΚ, την Ηρακλάρα. Εκεί ζούσα, εκεί πήγαινα στο γήπεδο πιτσιρικάς, δέθηκα και με αυτές τις ομάδες και νομίζω πως τελικά ενώ αγαπώ την ομάδα μας που συμβολίζει για μένα πράγματα όπως η αξιοπρέπεια και το καθαρό παιχνίδι, μία ομάδα σοβαρή, χωρίς ψευτομαγκιές και κόλπα περίεργα, έτσι την θέλω να είναι, από την άλλη έμαθα να εκτιμώ και άλλες ομάδες και στο τέλος να αγαπώ το ποδόσφαιρο πάνω από όλα,την καλή και καθαρή μπάλα από όπου κι αν προέρχεται.

10.Ευχαριστώ θερμά για τη συνέντευξη που μας παραχώρησες.

Ανταποδίδω φίλε μου.

Τζανιδάκης Κων/νος